GODSPEED...

‘Κάθε κατεργάρης στο πάγκο του» έλεγε η γιαγιά μου. Και εμείς οι κατεργάρηδες στο καθιστικό μας. Μαζευτήκαμε μέσα . Λίγο η φθινοπωρινή δροσούλα, λίγο η καμένη λάμπα που δεν λένε να αντικαταστήσουν από την ΔΕΗ παρά τα δεκάδες αυτοκόλλητα που έχει πάνω, λίγο η μπλογκομανία… και πολύ η βραδινή δουλειά του μωρού μου …όλα αυτά μαζί συνηγορούν για να κλεινόμαστε μέσα νωρίς. Χθες ήταν ωραία βραδιά. Λίγο μετά τις 11 ξάπλωσα - στην ξαπλώστρα έξω στην βεράντα και χάζευα την ξαστεριά. Ωραία βραδιά όντως και ήσυχη. Ταξιδεύοντας με τα αστέρια είδα ένα αεροπλάνο. Ήταν πολύ ψηλά για να ξεχωρίζει το παραμικρό αλλά σίγουρα ήταν αεροπλάνο. Δεν έκανα λάθος. Το μικρό λευκό φωτάκι που αναβοσβήνει ρυθμικά.

Μου έχουν λείψει τα αεροπλάνα. Μεγάλωσα μέσα σε αεροδρόμιο, είναι μέρος της ζωής μου. Μου έχει λείψει η σειρήνα ακριβώς στις 7 το πρωί, η απογείωση και προσγείωση των F-16 & mirage 2000 που σου έκοβε το αίμα , αυτό το βουητό και το χαρακτηριστικό σφύριγμα καθώς ξεμάκραινε. Μου έχουν λείψει ακόμα και οι νυχτερινές της Τρίτης που δεν με άφηναν να κλείσω μάτι και το πρωί στο σχολείο σερνόμουνα.

Είναι περίεργο αυτό το μικρόβιο. Δεν μπορεί να καταλάβει κάποιος το δέσιμο αν δεν έχει άμεση επαφή. Είναι εξάρτηση. Αν έχεις πατέρα στρατιωτικό δύο πράγματα μπορούν να συμβούν… ή θα γίνεις και εσύ στρατιωτικός (κοινώς στρατόκαυλος) ή θα μισήσεις αυτό το επάγγελμα και η λέξη «στολή» θα μπει στα απαγορευμένα. Εγώ ανήκω μάλλον στην δεύτερη κατηγορία (γυναίκα γαρ), ο αδελφός μου στην πρώτη.



Ωστόσο, δεν μένω ασυγκίνητη όταν ακούω έκτακτη είδηση «αγνοείται αεροπλάνο». Για την ακρίβεια παγώνω. Μου κόβονται τα πόδια. Η πρώτη κίνηση θα είναι να πάρω τηλέφωνο τον πατέρα μου και τον αδελφό μου. Αυτοί σίγουρα θα ξέρουν περισσότερα. Στο μυαλό μου αυτόματα έρχεται ο πανικός της μονάδας. Πιλότοι τρέχουν πανικόβλητοι , σειρήνες βαρούν δαιμονισμένες , σύζυγοι και μανάδες πιλότων χάνουν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους. Ακόμα και αν γνωρίζουν ότι δεν είναι δικός τους άνθρωπος αυτός που αγνοείται ,ο τρόμος είναι ο ίδιος.

Έχω πάντα στο μυαλό μου μια εικόνα. Την μητέρα μου να σκαλίζει τα λουλούδια στον κήπο και βλέποντας το αεροπλάνο να περνά πάνω από το κεφάλι της να το κοιτάζει και να λέει « στην ευχή της Παναγιάς να πας αγόρι μου και να γυρίσεις στη μανούλα σου ζωντανός». Όταν συμβαίνει το μοιραίο , πενθούμε όλοι. Γνωστοί και άγνωστοι. Και όλοι γνωρίζουμε τι έχει γίνει, όπως επίσης γνωρίζουμε ότι η αλήθεια δε θα ακουστεί. «Λάθος του Πιλότου», θα πουν στις ειδήσεις . Το πόρισμα βέβαια θα δείξει άλλο. Αλλά θα το συζητήσουν πολύ λίγοι. Αυτοί που ήδη το ξέρουν. Ξέρουν επίσης πως είναι δυνατόν να κάνουν λάθη και οι πιλότοι και έχει συμβεί και αυτό, αλλά αναλογικά με τα δυστυχήματα που έχουν συμβεί είναι πολύ λιγότερα. Το ξέρουν. Το ξέρω. Γι αυτό και τα μπερδεμένα συναισθήματα. Δέος, θαυμασμός, αγωνία, πίκρα ,πόνος, δάκρυα, θύμησες ,χαρά ,λαχτάρα.

Τι γράφω τώρα? Μάλλον πρέπει να κάνω ένα ταξιδάκι με C-130, (VIP θέση φυσικά) για να έρθω στα ίσια μου. Μελαγχόλησα με το μικρόκοσμο της αεροπορίας που για μένα είναι σαν τη σχέση τη ζωής μου. Θυμάμαι με νοσταλγία όλες τις χαρές αλλά και τις πίκρες . Να είστε όλοι καλά εκεί ψηλά, η Παναγιά μαζί σας και να γυρίσετε σώοι στις μανούλες σας…