Ο τόπος είναι οι άνθρωποί του

Είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει μερικές φορές με κάποιους ανθρώπους. Το δέσιμο που ξεκινάει από μια καλημέρα και χάρηκα πολύ και καταλήγει σε μία σφήνα κολλημένη στο μυαλό για πολύ καιρό μετά. Αυτό συνέβη φέτος το καλοκαίρι. Τον Ιούλιο για την ακρίβεια. Στις διακοπές μας στην Κρήτη. Επιλέξαμε την Κρήτη για πολλούς λόγους. Την αισθανόμαστε πολύ οικείο νησί –και είναι εν μέρει λόγω καταγωγής- και μας παρέχει ανέσεις που δεν τις βρίσκουμε εύκολα αλλού. Για να μην μακρηγορώ και γράφω ατελείωτες λέξεις που το σιχαίνομαι θα μπω κατευθείαν στο θέμα.

Αποφασίσαμε να πάμε στην Κρήτη γιατί θέλαμε τρία πράγματα. Ησυχία, Άνεση και να πάρουμε μαζί μας το σκυλί. Μετά από ψάξιμο αρκετό στο διαδίκτυο καταλήξαμε σε ένα ορεινό χωριό των Χανίων το Σαμωνά , σε ένα απίστευτο κατάλυμα -ότι και να πω είναι λίγο- που βασίλευε η ησυχία και μπορούσαμε να πάρουμε φυσικά το σκυλί.

Εκεί συναντήσαμε 5 ανθρώπους όλους κι όλους –σε 20 μέρες ε?-με τους οποίους δεθήκαμε τρομερά και τους νιώθουμε πολύ κοντά μας.

Τον Κώστα , τον μερακλή «ξενοδόχο» τον απίστευτα καλαίσθητο και

καλόγουστο νεαρό που αποφάσισε να φύγει από τα Χανιά , να πάει σε ένα ορεινό χωρίο με είκοσι κατοίκους- sorry 19, μια γιαγιά πέθανε ενώ ήμασταν εκεί- να αγοράσει το μισό χωριό σχεδόν και να αναπαλαιώσει τα ερείπια του φούρνου , του παντοπωλείου και σχεδόν όλης της αγοράς . Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει ,τα χρήματα που επένδυσε όμως δύσκολα θα τα βγάλει –όπως λένε οι υπόλοιποι- αν και μεταξύ μας πιστεύουμε το αντίθετο. Τον φίλο μας που μέχρι και σπιτάκι είχε φτιάξει στην αυλή για την μπουμπού μας .

Την Ασπασία , την γλυκιά μου Ασπασία που το πρωί συγύριζε τα δωμάτια μας ,πότιζε τα λουλούδια, φρόντιζε τα πάντα και στη συνέχεια πήγαινε στην Ταβέρνα της Κατίνας (ακολουθεί ανάλυση παρακάτω)και βοηθούσε στην κουζίνα. Η Ασπασία ήταν ο πρώτος άνθρωπος που συναντήσαμε όταν φτάσαμε ξημερώματα και πριν προλάβουμε να την ρωτήσουμε οτιδήποτε …εξαφανίστηκε. Στην συνέχεια μας εξήγησε πως « δεν ήμουνα καλά ντυμένη και δεν ήθελα να σας υποδεχτώ έτσι»….

Την Κατίνα . Η μεγάλη ταβερνιάρισσα. Η μαμά μας η καλή . Μας μαγείρευε καθημερινά ότι θέλαμε , δεν μας άφηνε να πάρουμε χόρτα και σαλάτα γιατί τα χόρτα είναι σαλάτα(!!!), στεναχωριόταν όταν δεν είχε κάτι διαφορετικό να μας ταΐσει, προβληματιζόταν αν αφήναμε έστω και μια μπουκιά στο πιάτο μας , μας έδινε το σακουλάκι με τα φρέσκα αυγά για να φάμε πρωινό και απαραίτητα κάθε βράδυ ετοίμαζε και το πακετάκι με το φαγητό της Ρουνίτσας μας. Η Κατίνα που μπορούσε να εξηγήσει στους τουρίστες ότι σερβίρει meat balls αλλά το κυρίως πιάτο lamp with beans έπρεπε να το μεταφράσουμε εμείς.
-Μα καλά ρε Κατίνα , πως θυμάσαι το meat balls και δεν μπορείς να μάθεις με τίποτα το lamp with beans?
- το θυμάμαι!!! από την μύτη και το μπολ.

Κόκαλο εμείς. Στην συνέχεια μας είπαν πολλές ιστορίες με τουρίστες που κατουριόμασταν από τα γέλια. Μπαίνουν μια παρέα Γερμανών στο μαγαζί και λένε στα αγγλικά. «hello we are six”
Ασπασία: Μωρή Κατίνα ήρθαν κάτι μαντράχαλοι και θέλουν σεξ….Κατίνα: Ουου φώναξε τον Παναγιώτη!!!

Και τόσα άλλα που πρέπει να πας εκεί για να τα απολαύσεις. Βέβαια μην ξεχάσω τον Παναγιώτη και τον Σπύρο. Σύζυγο και γιο της Κατίνας που κουβαλάνε την ίδια τρέλα.

Last but not least . Ο καταπληκτικότερος σκύλος που έχω δει. Το ροτβάιλερ τον 70 κιλών που χεζόταν όταν του έκαναν κχχχχ δύο γατάκια 60 ημερών. Το όνομα του και μόνο τα λέει όλα. Τα χάδια του? Δεν περιγράφονται! Η σκιά του Κώστα , η παρέα της Ρουνίτσας μας και η μεγαλύτερη θλίψη όταν φύγαμε.

Μια μέρα πριν φύγουμε , Η Ασπασία μας έκανε το τραπέζι στην ταβέρνα της Κατίνας. Έσφαξε τον καλύτερο κόκορα, έφτιαξε σφακιανές πίτες και φάγαμε μέχρι θανάτου.

Την ημέρα που φεύγαμε πήγαμε να τους χαιρετίσουμε. Η Ασπασία μας είχε ετοιμάσει , ένα σωρό καλούδια. Τα λουλούδια που με είχαν τρελάνει έτοιμα σε γλάστρα, κρασί από το δικό της. Η Κατίνα το ίδιο , κρασί , ρακί, αυγά και τόσα άλλα. Μα η στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν τα μάτια τους . Βουρκωμένοι όλοι , φιλιόμασταν και τα δάκρυα κάτω από τα γυαλιά μας δεν έλεγαν να σταματήσουν. Να μην μας ξεχάσετε , θα σας θυμόμαστε πάντα, θα μας λείψετε, να μας ξανάρθετε ….

Ήταν από τις πιο δύσκολες στιγμές μας. Δεν έχουμε νιώσει έτσι για κανένα γνωστό και φίλο. Ήταν σαν να αφήναμε πίσω την οικογένεια μας. Εχουν περάσει 40 μέρες και τους συζητάμε σχεδόν κάθε μέρα. Μας λείπουν .Μιλάμε και στο τηλέφωνο. Eίναι καλά και τους λείπουμε και εμείς. Και η Κατίνα ακόμα δεν έμαθε να λέει το lamp with beans…..