Είναι ίσως απο τα ελάχιστα Σαββατόβραδα, βράδια γενικότερα που είμαι αραχτή στο μπαλκόνι μου και δεν κουνιέμαι απο την καρέκλα. Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν πως δεν μπορώ να σταθώ σε μια μεριά. Κάθομαι και σηκώνομαι ασταμάτητα γιατί όλο και κάτι θα σκεφτώ που πρέπει να κάνω. Αρκεί να είμαι σε κίνηση. Φαντάσου μπορεί να πάω στην κουζίνα για να αδειάσω το τασάκι απλά και μέχρι να ξαναβγώ έξω να έχω φτιάξει ένα κέικ και ένα παγωτό γιατί απλά είδα το πολυμηχάνημα παρατημένο πάνω στο τραπέζι. Σήμερα δεν έχω κουράγιο να πιάσω ούτε το τσιγάρο. Προσπάθησα να βγάλω το λαπτοπ απο το παράθυρο για να γράψω και μου έφυγε απο το ξεραμένο χέρι μου. Πόσο καιρό να με ταλαιπωρεί αυτή η τενοντίτιδα; κάνα δίμηνο; ε τώρα τα έδωσε όλα. Μονόχειρας θα είμαι για το επόμενο διάστημα. Τα βιβλία με αποτελείωσαν. Αλλά να σου πω κάτι; νιώθω τόσο γεμάτη που δεν με ενδιαφέρει καθόλου που θα είμαι κουλή. Αξίζει κάθε βογγητό και κάθε σουβλιά. Γιατί είναι για το @wincancer. Βάλε ένα κρασί και άκου λίγο με προσοχή.
Το Wincancer ξεκίνησε ως ένα ημερολόγιο του Δημήτρη Σιάχου όταν κλήθηκε να παλέψει στα 43 του χρόνια για 3η φορά με τον καρκίνο. Τον Δημήτρη τον ήξερα απο φοιτήτρια. Ηταν στη ΔΑΠ ΝΔΦΚ υπεύθυνος των ΤΕΙ. Ο πιο χαρισματικός άνθρωπος που είχα την τιμή να γνωρίσω. Ήταν η έμπνευση για όλα τα βλαμμένα 20χρονα που ήμασταν τότε. Αν με ρωτήσεις ακόμα και σήμερα ποια εικόνα μου έρχεται
στο μυαλό όταν ακούω το όνομά του θα σου πω αυτή με την ντουντούκα και το σκουφί μπροστά απο τον Άρειο Πάγο αν δεν κάνω λάθος. Το σκουφί γιατί έχει ήδη δώσει την πρώτη μάχη με τον καρκίνο και έχει βγει νικητής με απώλειες ...κάποιες τρίχες. Τα χρόνια πέρασαν και τον Δημήτρη τον συνάντησα ξανά 10 χρόνια μετά στα ΤΕΙ Χαλκίδας που είχε έρθει ώς ομιλητής και εγώ βρισκόμουν εκεί ως δημοσιογράφος να καλύψω την εκδήλωση. Όταν με είδε και του είπα "δεν ξέρω αν με θυμάσαι" η απάντησή του με αυτό το στραβό λίγο χαμόγελό ήταν "πας καλά ρε Μαντή; τα καλά παιδιά δεν ξεχνιούνται" Ήταν μεγάλη στιγμή για μένα . Μια 10ετία αργότερα βλέπω τον Δημήτρη να είναι με την Πίστη ζευγάρι. Την Πίστη την είχα φίλη διαδικτυακά μόνο γιατί ήταν ΠΑΟΚτσάκι. Αυτό που σκέφτηκα ήταν "τι γαμάτο ζευγάρι;"
Είδα τον γάμο τους στο Fb στο δημαρχείο της Αθήνας και η μεγάλη χαρά έγινε κρύο ντους γιατί ο Δημήτρης κλήθηκε μια ακόμα φορά να ανέβει στο ρινγκ και να παλέψει με το θηρίο που δεν έλεγε να τον αφήσει ήσυχο. Με το κουστούμι του γάμου ακόμα άρχισε να ρίχνει δεξί και αριστερό κροσέ. η Πίστη πάντα στην γωνία να τον στηρίζει και να του δίνει δύναμη. Το πάλεψε παλικαρίσια. για περισσότερο από ένα χρόνο, αλλά ο αντίπαλος ήταν από τους απάλευτους.
Δεν έπεφτε με τίποτα. Το ίδιο διάστημα βίωνα και την μάχη της μητέρας μου με το ίδιο θηρίο. Εννιά μήνες το ΓΝΑ ήταν το σπίτι μου. η δικιά μου που σαν σήμερα θα γιόρταζε παραιτήθηκε πιο εύκολα. Δεν είχε άλλο κουράγιο, εγώ πάλι δεν δεχόμουν να πέσει τόσο εύκολα και ίσως αυτό με ταλαιπώρησε πολύ καιρό για να την συγχωρέσω. όπως και να έχει μετρούσαμε δυο άνθρωποι τις απώλειες μας. Η Πίστη πολύ περισσότερες σαφώς. Εκεί βρεθήκαμε απο κοντά . Μας ένωσε η μαυρίλα μας. Ήταν σαν να κουμπώσαμε. Αυτή η γυναίκα, όταν την είδα να κατεβαίνει μαυροντυμένη τα σκαλιά σε ένα μαγαζί κάπου κοντα στην Ακρόπολη που είχαμε δώσει ραντεβού, έγινε το κομμάτι του παζλ που κούμπωσε στην καρδιά μου. Αυτό που μου είχε πάρει η μητέρα μου. την Πίστη την λατρεύεις με την πρώτη ματιά. Γιατί όταν θα σε κοιτάξει με αυτά τα υπέροχα πράσινα μάτια θα σου πει "μεγάλε , η ζωή είναι όμορφη και πρέπει να γελάμε και να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή" Και κάπου εκεί νιώθεις μαλάκας. Εγώ ένιωσα πολύ. Γιατί μέχρι να την γνωρίσω έιχα μάθει να τρώγομαι με τα ανούσια καθημερινά ηλίθια προβλήματα. 
Η Πίστη είναι έμπνευση, είναι ζωή είναι κίνητρο είναι αγάπη είναι αλλές 3000 λέξεις που θα μπορούσα να γράψω. Είναι ο άνθρωπός μου. Αυτός που ότι και να μου πει θα φάω τις σάρκες μου αλλά θα το κάνω. οχι για να την εντυπωσιάσω, αλλά για να την ξεκουράσω. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει και δικαιούται όσο κανένας άλλος να βάλει τα πόδια του σε μια καρέκλα και να ξεκουραστεί. Μπορώ να γράφω μέχρι αύριο για αυτό το πλάσμα αλλά ξέρω οτι θα με ξεχέσει. Αλλού θέλω να καταλήξω. όταν η Πίστη ζητάει κάτι για το @Wincancer είναι όπως η βασίλισσα στην κυψέλη. Σαν ένας μαγνήτης έλκει πάνω του τόσους ανθρώπους που όχι απλά δίνουν το 100% των δυνάμεών τους , αλλά στο τέλος νιώθουν και υποχρεωμένοι για την εμπειρία. Αυτό έγινε και με τα βιβλία που έπρεπε να μεταφερθούν άμεσα χωρίς να ξέρουμε που θα πάνε. Βρέθηκαν άνθρωποι που μας έδωσαν τις καλύτερες λύσεις χωρίς να τους γνωρίζουμε καν. και βρέθηκαν επίσης άνθρωποι που έλιωσαν μες τη ζέστη για να μεταφέρουμε τα βιβλία, οι οποίοι όχι απλά δεν παραπονέθηκαν αλλά έφυγαν γεμάτοι και πολύ χαρούμενοι. Και τους αγαπώ όλους. Ναι ρε αλήθεια λέω. Κωστή, Σοφία, Στάθη, Γιώργο, Αλέξη, Σαμπίνα ,Σπύρο με σπόρια, Χριστίνα, Αντρέα και Σωτήρη δώσατε πολύ περισσότερα απο ότι θα μπορούσα να ζητήσω. Να ζητήσουμε μάλλον. Αυτή τη στιγμή που γράφω -με το ένα χέρι- αυτές τις γραμμές σχεδιάζουμε τα ταξίδια που έχουμε να κάνουμε μες τον Αύγουστο με την Πίστη και όλα αφορούν νοσοκομεία και βιβλιοθήκες που θα στηθούν για να μπουν τα βιβλία. Αυτές θα είναι οι διακοπές μας.Γιατί εμείς είμαστε τυχερές και θα πάμε απλά σε διάφορα νοσοκομεία αν την Ελλάδα να βάλουμε βιβλία και να φύγουμε Θα βρούμε και λίγο χρόνο να βγάλουμε τις γόβες και τα πέδιλα να ρίξουμε ίσως και μια βουτιά. Τα βιβλία μας όμως ή πιο σωστά τα βιβλία σας θα πάνε σε χέρια που μπορεί στην καλύτερη να είναι χιλιοτρυπημένα απο βελόνες για χημειοθεραπεία και πάρα ταύτα να έχουν το κουράγιο να διαβάσουν δυο γραμμές να ξεχαστούν. Είναι όμως και αυτοί που βρίσκονται δίπλα στον ασθενή, σε μια καρέκλα στη καλύτερη, πνίγουν την θλίψη τους σε ψεύτικα χαμόγελα και λόγια αισιοδοξίας και χρειάζονται κάτι να κρατήσουν τα μάτια τους ανοιχτά.
Και την καρδιά τους ζωντανή. Για όλες τις Πίστες αυτής τής χώρας ελπίζουμε τα βιβλία μας να είναι απλά μια ανάσα ανακούφισης. Αν κάποιος θέλει και μπορεί να βοηθήσει χωρίς να ταλαιπωρηθεί έχουμε ανάγκη απο ράφια που ενδεχομένως δεν χρειάζεστε για να ταξινομήσουμε τα βιβλία μας-σας. Αν δεν τα χρειάζεστε εσείς εμείς τα θέλουμε πολύ. Και αυτό το λέω εγώ που έχοντας γίνει ο ζήτουλας του @wincancer βρήκαμε τον χώρο που τον είχαμε τόσο ανάγκη. Για εμένα δεν θα ζητούσα ποτέ τίποτα, για αυτό το σκοπό όμως το κάνω απροκάλυπτα γιατί θα γεμίσει η ψυχή σας. Και χαίρομαι γιατί με ένα τηλέφωνο που έκανα στον Κωστή μου στο Σαμωνά και του ζήτησα μια βιβλιοθήκη για το νοσοκομείο Χανίων σε 3 δευτερόλεπτα μου είχε πει απλά "το αναλαμβάνω εγώ" .
Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο γεμάτη νιώθω που υπάρχουν τόσοι φίλοι παντού και δίνουν λύση όταν τη χρειάζεσαι. Για κάποιον τα 35 ευρώ που στοιχίζει μια βιβλιοθήκη μπορεί να μην σημαίνουν τίποτα, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι ο προϋπολογισμός της εβδομάδας. Για εμάς είναι μεγάλη ανακούφιση. Επίσης είμαστε φτωχιές βρε, θα μείνει το κοπρόσκυλο μου νηστικό αν συνεχίσουμε έτσι. #δεν_θέλουμε_το_υστέρημά_σας_αλλά_το_περίσσευμά_σας .
#Να_δίνετε_να_γαληνεύει_η_ψυχή_σας
