Εδώ είναι το ταξίδι

...

Όταν πριν από κάνα δυο εβδομάδες μου ειπε: στις 17 θέλω να πάω για τα 3 χρόνια του Δημήτρη,δεν θέλω να πάω πάλι μόνη μου. Δες την ατζέντα σου αν μπορείς να πάμε παρέα, της είπα αμέσως, ναι θα πάμε μαζί. Ξεκινήσαμε χθες το πρωί για Μολαους και με πολλές σημειώσεις στην ατζέντα μας για το διήμερο. Συναντήσεις για το @wincancer και πράγματα που θα πρέπει να προγραμματιστουν για τη συνέχεια. Το ταξίδι δεν θα το σχολιάσω. Δεν έκανε στάσεις για καφε, δεν με άφηνε να καπνίσω, δεν με άφηνε να γαβγισω 😖😖😖 και για να πάω τουαλέτα έπρεπε να την απειλησω πως θα τα αμολησω στο αμάξι για να συγκινηθεί.  Προσπάθησα να ξεχάσω με τη μουσική, γιατί ταξίδι χωρίς μουσική δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Πρώτα ετοίμαζα τα CD και μετά το πλάνο. Εκεί να δεις φόλα. Ξαρχάκος το πιο λάιτ που βρήκα στο αμάξι της. Ε, δεν άντεξα. Ημουν έτοιμη να ανοίξω την πόρτα και να φουνταρω στην εθνική. "μωρή κάθε φορά που έρχεσαι σπίτι μου, βγάζεις τον γκαλαξι και μου βάζεις λάμψη και δω μέσα μου έχεις μαζέψει όλο το τρίτο πρόγραμμα;. Ένιωθα ότι ήμουν σε μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ.

Πρώτη στάση στον Δημήτρη. Προετοιμαζομασταν μέρες για αυτό. Βαρύ, δύσκολο, αναγκαίο. Πέρασε. Καπάκι στο νοσοκομείο των Μολάων συνάντηση με τον διοικητή και συζήτηση για την δημιουργία βιβλιοθήκης που θα στεγάσει τα βιβλία που έχει συγκεντρώσει το @wincancer. Αφήνεις πίσω τη θλίψη και πιανεσαι από την ελπίδα να παλέψεις και συ με αυτούς που παλεύουν για τα πάντα. Το ταξίδι πλέον αρχίζει να γίνεται δημιουργικό. Η άφιξη στο ξενοδοχείο και η βουτιά στην πισίνα, το ταβερνάκι απνω στην θάλασσα και τα πρώτα τσίπουρα με τα μεζεδάκια μετά από 8 ώρες στο δρόμο, ήταν η πρώτη πολυτέλεια που επιτρέψαμε για να συζητήσουμε αυτά που έγιναν και να οργανώσουμε αυτά που θα γίνουν. Η μέρα έκλεισε με μια βόλτα στο κάστρο της Μονεμβασιας εκεί που η Πίστη είχε περπατήσει με το Δημήτρη πριν 6 χρόνια και είχε μάθει όλα τα μυστικά των Λακωνων σχετικά με την επιβίωση τους από τους πειρατές. Εγώ βασικά σκεφτόμουν  την δική μου επιβίωση που ήμουν αυπνη και ενοχικα καπνίστρια. Ούτε η μάνα μου δεν μου έκανε τέτοιο μπουλινγκ. Και το κολωχερο για το κινητό μου που γαβγιζε κάθε φορά που ερχόταν μεσετζερ που το πας; Με έκανε και ένιωσα ενοχή. Το έβαλα αθόρυβο. Τους γειωσα όλους για χάρη της. Δεν μπορώ να της ρίξω καντήλια. Είναι η μοναδική που με κάνει κότα. Μάλλον είναι η άλλη μια. Υπάρχει και η Έφη. Άλλη ιστορία αυτή. Περίμενα να κοιμηθεί για να βγω στο μπαλκόνι να καπνίσω. Και από την έλλειψη νικοτίνης, σηκώθηκα στις 3 στις 4 και από τις 7 έπινα καφέ. Στις 8 είχαμε κατέβει στην πισίνα για πρωινό . Την ώρα που κοιμόταν ανακάλυψα στα βράχια ανθό αλατιού σε μια γούρνα. Μάζεψα όσο μπορούσα σε ένα πάρεο της και όταν την πήγα να δει γεμίσαμε και την πόδια από το καφτανι που φορούσε. Αυτό ήταν το σουβενίρ που "ψωνίσαμε" από τη λακωνική γη. Τσεκ άουτ και αντίστροφα το ταξίδι. Τώρα ήμουν πιο έτοιμη. Ένα νες στο δωμάτιο και δύο ελληνικούς στο πρωινό μέχρι τις 8.30. Τουλάχιστον είχε αρχίσει να δουλεύει λίγο ο εγκέφαλος. Πρώτη στάση στη μαμά του Δημήτρη. Ήξερα πως θα είναι δυσάρεστο, ήταν περισσότερο απ ότι υπολόγιζα. Το ανορθόδοξο να φεύγει το παιδί πριν τη μητέρα σε στερευει από λέξεις που μπορείς και θέλεις να πεις σε μια φιγουρα γερασμένη με μαύρα. Είπα απλά, ήμουν φίλη του Δημήτρη από τα φοιτητικά μας χρόνια. Ήταν ο ηγέτης μας στη ΔΑΠ. Ζωηρεψαν τα κουρασμένα γαλάζια μάτια της λιγο και μου έφερε φωτογραφίες από τον Δημήτρη που γνώριζα εγώ. Πάνω σε κάποιο βήμα να μας εμπνέει. Μαυρισα.  Η μοναδική χαρά που καταφέραμε να της δώσουμε ήταν όταν καθίσαμε στο τραπέζι της 10.30 το πρωί να φάμε το κοκκινιστό μοσχαράκι, τα σουτζουκάκια και τις αγκινάρες με αρακά που είχε ετοιμάσει μαζί με το ζυμωτό ψωμί. Ούτε για τη μάνα μου δεν το έχω κάνει αυτό. Φύγαμε φορτωμένες με ότι φρόντισε η διαύγεια του μυαλού της να έχει έτοιμο. Ένα γεμάτο προτ παγκαζ. Και με τα κλαμμένα γαλάζια ματιά της να μας ξεπροβοδιζουν μαζί με την ευχή της. "θα ξαναρθουμε" υποσχεθήκαμε και οι δύο. Και θα ξαναπάμε. Επόμενη στάση ήταν Σπάρτη. Πριν όμως έπρεπε να κάνουμε ένα πολύ γρήγορο στοπ στο Βλαχιωτη, ένα χωριό που δεν υπάρχει στο χάρτη για να μου δείξει η Πίστη την βιτρίνα που έβλεπε χρόνια τώρα με τη φανέλα του Μπανε και τη σημαία του ΠΑΟΚ, αλλά δεν είχε καταφέρει να σταματήσει ποτέ. Ψιλικατζίδικο ξεχασμένο. Σταματήσαμε. Κατεβήκαμε και ψάξαμε να βρούμε τον ιδιοκτήτη. Εγώ με φανέλα Σ'αγαΠΑΟΚ. Ο τύπος μας είδε και έπαθε σοκ. Πήρα τον Μπανε τηλέφωνο και μίλησαν. Ο τύπος μας έπαιρνε τηλέφωνο μέχρι τη Σπάρτη να μας πει πως τους φτιάξαμε όχι απλά τη μέρα αλλά την εβδομάδα. Καμμένοι ΠΑΟΚτσηδες ρε παντού. Μας έφεραν μια ώρα πίσω στο πρόγραμμα αλλά χαλάλι. Ήταν μεγάλο μπουστ το ασπρόμαυρο στοιχείο για να ισιωσουμε από τη μαυριλα.

Επόμενη στάση Σπάρτη σε ένα υπέροχο εργαστήρι να παραλάβουμε τα μαξιλαράκια ανακούφισης για τις γυναίκες που έχουν κάνει μαστεκτομή. Υπέροχη κίνηση που γέμισε τα πίσω καθίσματα και τις καρδιές μας. Έφτασε μεσημέρι και μας περίμενε στο Κιάτο ο αγαπημένος μου Παντελής, να φάμε στο ταβερνάκι πάνω στη θάλασσα. Μου έπρηξε τα συκώτια η άλλη για μια παράκαμψη 20 χλμ. Έχε χάρη που είναι παοκτσης. Αυτό μας έσωσε. Αυτό έσωσε και αυτή από τα καντηλια της  επιστροφής. Γιατί πλακωθηκαμε στα τσίπουρα με τον Παντελή και ξέχασα όλο το μαρτύριο. Φτάσαμε Αθήνα κοντά στις 10 το βραδυ. Πήγαμε κατευθείαν να πάρουμε Όλιβερ από την φιλοξενία που τον είχαμε αφήσει. Μπήκε στο αμάξι με πολύ ζόρι στα πόδια μου. Τα χέρια του ήταν στην Πίστη Μαξ το βλέμμα του σε εμένα. Αν μπορούσε να μιλήσει θα ελεγε: αυτή η καργιολα φταίει που με άφησες;  Για να τελειώνω, μεχρι αυτή την ώρα η άλλη τον παρακαλεί να την συγχωρέσει γιατί ο Όλιβερ απλά της γυρίζει τον κωλο. Όλα εδώ πληρώνονται τελικά. 😂😂😂😂

48 ώρες που με γέμισαν με αδειασαν με έφτιαξαν με χάλασαν με κέρδισαν με στερεψαν αλλά πάνω από όλα με έμαθαν κάτι ακόμα. Τους ανθρώπους με το καθαρό βλέμμα που εμφανίζονται στη ζωή σας να τους κρατατε σαν προσευχή. Στην ανάγκη, στην ελπίδα, στην προσδοκία και στη δέηση για το υπέρτατο να τους μνημονεύετε. Είναι το θεϊκό σας στη γη. Το δικό μου είσαι εσύ PistiKristallidou. Σ αγαπώ όσο δεν φαντάζεσαι.