Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος, έχεις κακή παρέα ...Ζαν-Πωλ Σαρτρ

«Τι θα κάνεις Χριστούγεννα;»,

… να το πάλι το ετήσιο ερώτημα που τα τελευταία χρόνια απλά με κουράζει.

 «Δεν έχω ιδέα, θα είμαι 21 σε μια εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη και σκέφτομαι μήπως καθίσω εκεί μέχρι τις 26» απάντησα αδιάφορα. Μα μόνη σου; Ήρθε το ανάβω λαμπάκια ερώτημα. Ναι ρε , μόνη μου. Γιατί; Είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκουραστώ , να κάνω καμιά βόλτα στην πόλη που γουστάρω και να αδειάσει το μυαλό μου. Γιατί αν είμαι Αθήνα τι θα κάνω; Σπίτι θα είμαι μόνη μου. Δεν είναι μέρες αυτές που θα ήθελα να είμαι κάπου αλλού. Είναι οικογενειακές καθαρά. Και από τη στιγμή που οικογένεια δεν έχω, επιλέγω να τις περάσω όπως εγώ θα είμαι καλύτερα.  

Τα γουρλωμένα μάτια πλέον δεν με συγκινούν. Ίσως στην αρχή ένιωθα λίγο αμήχανα αλλά το έχω ξεπεράσει και αυτό. Είναι άλλο πράγμα η μοναξιά από επιλογή και άλλο από ανάγκη. Η δική μου δεν είναι από ανάγκη. Την έχω επιλέξει και μ αρέσει. Και τα έχουμε βρει οι δυο μας. Περνάμε καλά. Ήρεμα. Έχουμε μια αντρίκεια σχέση. Χωρίς άντρα. Δώσαμε έναν όρκο τιμής οι δυο μας πριν καιρό. Και τον τιμούμε. Δεν  θα μπει ανάμεσά μας κανένας που θα θέλει να μας αλλάξει. Κανένας που ψάχνει να βρει οξυγόνο να αναπνεύσει ή στυλοβάτη για να μείνει όρθιος. Είμαστε πολύ καλά έτσι και θα το κρατήσουμε όσο χρειαστεί. Άλλωστε οι γιορτές από τη στιγμή που έφυγαν οι γονείς έπαψαν τελικά να έχουν σημασία. Είναι απλά event.  Μπούχτισα από δαύτα.  Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τις δυο πρωτοχρονιές που πέρασα μόνη μου γιατί αυτό ήθελα ενώ αν με ρωτήσεις τι έκανα πέρσι που Δεν ήμουν μόνη θα πρέπει να το σκεφτώ αρκετά για να σου απαντήσω.

Οι ανάγκες μου δεν είναι μια γαλοπούλα σε ένα τραπέζι με ανθρώπους που δεν είναι στην καρδιά μου.

 Οι ανάγκες μου είναι δυο καθαρά μάτια, μια καθαρή καρδιά και να ξέρω πως χωρίς καμιά αμφιβολία μπορώ να σε εμπιστευτώ. Και ας τρώμε σουβλάκια παραμονή Χριστουγέννων στην μέση του δρόμου. 

 Αν δεν έχω αυτό θα μείνω στο δικό μου. 

Αυτό που με κάνει και νιώθω εγώ.

 Δεν χρειάζεται να παίξω κανέναν ρόλο, δεν χρειάζεται να αποδείξω τίποτα και δεν χρειάζεται να με συμπαθήσει κανείς.  Βρήκα την ισορροπία και ευτυχία μου την μέρα που σταμάτησα να συγκρίνω τον εαυτό μου με οποιονδήποτε άλλο και απλά αποδέχτηκα ότι είμαι περίεργη και ιδιαίτερη όσο δεν παίρνει και κατά κάποιο τρόπο εκτός τόπου και λογικής. Και αυτό είναι που με τυλίγει με μαγεία και με κάνει μοναδική.  Εσύ πόση μαγεία αντέχεις;

Ακούω...

Το χεις;

Δεν συνηθίζω να δίνω συμβουλές στους άλλους . Ποτέ. Εδώ τα έχω σκατώσει τόσες φορές με εμένα, σιγά μην πάρω και άλλους στο λαιμό μου.  Λες και δεν μου φτάνουν οι σταυροί που κουβαλάω…  

Απλά σήμερα, λίγο η κόκκινη έκλειψη, λίγο τα κρασιά που πίνω από την ώρα που έφυγα από το γραφείο και πολύ το τηλέφωνο που είχα χθες βράδυ με τον Σαμ και το τόσο οικείο «μπεμπάκι μου είσαι καλά;» με κάνουν να θέλω να σου πω δυο πράγματα που με έμαθε αυτή η πανέμορφη καργιόλα γαμοζωή  που ίσως εσένα σου φανούν χρήσιμα και σε γλιτώσουν από κάποια αγγούρια.

Αν λέγεσαι Γυναίκα με Γ κεφαλαίο πρέπει στη ζωή σου τουλάχιστον μια φορά να γνωρίσεις τον αρχιδάτο άντρα.  Έναν ορίτζιναλ αρχιδάτο όχι ντεμεκ. Θα τον καταλάβεις , θα τον ξεχωρίσεις. Θα σε καταβάλει. Θα σε κατακλύσει. Θα ζεις και θα αναπνέεις για αυτόν. Θα κρέμεσαι από τα χείλη του θα γίνεις πλαστελίνη στα χέρια του και θα λές πλάσε με όπως θές. Και αυτός αν ειναι σωστός θα σε πλάσει , θα αναδείξει τα ταλέντα σου και θα διορθώσει τις ατέλειές σου. Γιατί σε θέλει τέλεια. Για αυτόν και μόνο. Πίστεψέ με αν δεν το έχεις ζήσει αυτό δεν είσαι ολοκληρωμένη γυναίκα. Δεν μπα να έχεις κάνει δέκα παιδιά. Γυναίκα με Γ κεφαλαίο δεν είσαι. 

Και θα μου πεις είσαι εσύ; Που κάθεσαι μόνη σου σε ένα μπαλκόνι Παρασκευή βράδυ, πίνοντας το ένα κρασί πίσω από το άλλο και τσούζουν τα μάτια σου μπροστά σε ένα λάπτοπ με ένα καταθλιπτικό μαυρόσκυλο να κάθεται στα πόδια σου;

Ναι ρε. Είμαι εγώ! Γιατί ακόμα και αν είναι Παρασκευή βράδυ και κάθομαι σε ένα  μπαλκόνι πίνοντας και γράφοντας, εγώ νιώθω γεμάτη. Νιώθω γεμάτη γιατί έζησα μια 7ετία με έναν πολύ αρχιδάτο άντρα. Τον παντρεύτηκα κιόλας. Και από αυτόν τον γάμο έχω τις πιο όμορφες αναμνήσεις της ζωής μου ως γυναίκα. Τελείωσε. Οκ. Τελείωσε γιατί μια τέλεια σχέση δεν μπορούσε να παρακμάσει, δεν μπορούσε να φθαρεί. Τελείωσε και παρόλο που πέρασαν άλλα 7 χρόνια από τότε για εμένα παραμένει ο Άνθρωπός μου και παρόλο που με πρόδωσε παραμένει ο άνθρωπος που δεν μπορώ να κρατήσω κακία.  Για σκέψου τι σου λέω. Τον αγάπησα όσο τη ζωή μου, του έδωσα εν λευκό τη διαχείριση της ζωής μου και με πρόδωσε. Και είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που μέχρι να πεθάνω θα λατρεύω. Δεν θα είμαστε ποτέ ξανά μαζί. Το σπίρτο άναψε φούντωσε κάηκε έσβησε. Αλλά αυτό το μικρό κομματάκι που έμεινε άκαφτο, εκεί που το κρατούσα θα μείνει για πάντα στη ζωή μου σαν φυλαχτό. Γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι σαν αντιβίωση, τον παίρνεις για να γίνεις καλά, σε στανιάρει και μετά τέλος.

Η μαγκιά εδώ ξέρεις ποια είναι; Να λέει και αυτός για εσένα τα ίδια. Και πάμε πάλι στην αρχή. Για να τα ζήσεις αυτά χρειάζεσαι ένα Γ κεφαλαίο. Το ‘χεις;

Ακούω:

E pluribus unum.

Θέλω να γράψω, ώ ρε θεέ πόσο θέλω να γράψω ώρες ώρες!!! Αλλά κάποιες φορές κωλώνω, άλλες πάλι θυμώνω και άλλες απλά λέω δε βαριέσαι. Γιατί όπως είναι γνωστό τοις πάσι τα γραπτά μένουν . Και μάλλον δεν έχω τα κότσια να διαβάσω αυτά που έγραψα ένα βράδυ στο μπαλκόνι, με τα κρασιά να πίνονται σαν νερό, το φιδάκι να μου ζαλίζει ακόμα περισσότερο το θολωμένο μου μυαλό και την ησυχία της γειτονιάς να με απειλεί.

 Αλλά και πάλι δεν μπορώ να ελέγξω τα χέρια μου, τις σκέψεις μου και τη μαλακία που με δέρνει. Και όλα αυτά ξεκίνησαν όταν επέστρεψα εδώ μετά από χρόνια. Σε αυτό που κάποτε ήταν το μικρό σπιτάκι μου που απλά καθόμουν και έγραφα τις σκέψεις μου και τις ανησυχίες μου γνωρίζοντας πως δεν με διάβαζε και δεν θα το μάθαινε κανείς. Διαβάζοντας τώρα αυτά που έγραφα το 2006 τότε που γνώρισα τον μεγάλο έρωτα, την υπέρτατη αγάπη και την ανυπέρβλητη καψούρα δεν με αναγνωρίζω πως έγινα έτσι εγώ γεννήθηκα να αγαπώ και να αγαπιέμαι. 

Τι αναπηρία είναι αυτή που βιώνω τώρα; Δεν γίνεται να διαβάζω καταθέσεις ψυχής, της δικής μου ψυχής και να σκέφτομαι «εγώ τα έγραφα αυτά;» εγώ αγαπούσα τόσο πολύ; Που πήγε αυτός ο άνθρωπος; Γιατί τώρα νιώθω ανίκανη να βγάλω συναίσθημα; Σε ποιόν έδωσα το δικαίωμα να μου στερήσει αυτή τη δύναμη; Γιατί θέλει δύναμη να αγαπάς και να χαρίζεις εν λευκό τον εαυτό σου. Και εμένα δεν με ένοιαζε ρε φίλε. Τον χάρισα.  Και κέρδισα. Γιατί αυτός που με πήρε με αγάπησε ολοκληρωτικά με λάτρεψε με απογείωσε. Και εκεί έκανα το λάθος. Νόμισα πως όλοι θα ήταν σαν ΑΥΤΟΝ. Πόση αφέλεια ρε φίλε!  Πόση αφέλεια μπορεί να κουβαλάει ένας άνθρωπος για να πιστέψει πως αυτό το θείο δώρο μπορεί να σου δίνεται κατ εξακολούθηση; Άπειρη σου απαντώ, γιατί έτσι έπεσα στον γκρεμό. Πίστεψα πως και ο επόμενος που με βρήκε διαλυμένη  ήθελε απλά  εμένα. Μέγα λάθος , ήθελε αυτό που γινόταν αυτός μέσα από εμένα.  Από το απόλυτο έπεσα στον τίποτα χωρίς κανένα στεγανό. Και δεν έχω δικαιολογία. Εγώ στον εαυτό μου τώρα που τα λέμε μεταξύ μας δεν δίνω καμια δικαιολογία. Φταίω κατά κόρον. 

Με συγχώρεσα. Τώρα, χθες. Πρόσφατα τέλος πάντων. Με συγχώρεσα γιατί μετά από πολύ ταλαιπωρία κατάφερα και με αγάπησα πάλι. Όπως με είχε αγαπήσει ΑΥΤΟΣ. Και όπως θα με αγαπάει πάντα. Γιατί ήταν τόσο ολοκληρωμένη προσωπικότητα που από μένα δεν ζήτησε τίποτα εκτός από το να βαδίζω δίπλα του. Ούτε πίσω του ούτε μπροστά του. Δίπλα του. Αυτό μου ‘χει λείψει πολύ.  Να είμαι δίπλα σε κάποιον! Να μην χρειάζεται να μαζεύω όσο οξυγόνο απομένει στους πνεύμονες μου ώστε  να αντέξω την πίεση από κάποιον που στηρίζεται πάνω μου για να επιπλεύσει. Να κολυμπάμε μαζί δίπλα δίπλα. Θα ζήσουμε και φουρτούνες και μπουνάτσες αλλά ο ένας θα κρατά τον άλλον και θα προσπαθεί να τον βγάλει στην επιφάνεια, δεν θα προσπαθεί να τον βουλιάξει για να σωθεί αυτός.  

Δεν ξέρω αν είναι ουτοπικό αυτό που θέλω και αν το γραμμάτιο το δικό μου πληρώθηκε και έληξε. Δεν μπορώ όμως να μην ελπίζω και να μην περιμένω. Γιατί όταν έχεις ζήσει το απόλυτο δεν μπορείς να βολευτείς τα ημίμετρα. Θα υπάρχει τίμημα. Το έχω καταλάβει. Θα το παλέψω και ίσως καταφέρω να το πληρώσω. Αλλά δεν θα βολευτώ ξανά με τα τίποτα. Το υποσχέθηκα στον εαυτό μου και μπορεί να ματώσω αλλά θα το τηρήσω.

 Ξέρεις κάτι; Τελικά καταλήγω πως είμαι πολύ τυχερή γυναίκα. Ναι ρε πούστη μου. Πολύ τυχερή. έχω αγαπηθεί και έχω αγαπήσει όσο ελάχιστες. Έχω δοθεί και έχω λάβει όσο ακόμα πιο ελάχιστες. Αλλά …Μπορώ να σου απαντήσω πολύ εύκολα στο ερώτημα : Αν ήταν να φύγεις τώρα ποια θα ήταν τι θα ήθελες να ζήσεις που δεν το έχεις ζήσει. Θα σου έλεγα τίποτα, μπορώ να φύγω γεμάτη. Αν όμως με ρωτήσεις τι σκατά θα ήθελες τώρα στη ζωή σου, δεν μπορώ να σου απαντήσω. Και αυτό με τρομοκρατεί. Ξέρεις τι είναι να είσαι γεμάτος από παρελθόν και να μην έχεις ιδέα τι ζητάς από το μέλλον;.

Να πάει να γαμηθεί. Δεν θα αλλάξω ρότα. Θα περιμένω με όποιο κόστος. Τα τρία ποτήρια κρασί που έχω πιεί με έχουν μουδιάσει ευχάριστα και μου δίνουν τη σιγουριά να τιμήσω για μια ακόμα φορά το vivere pericolozamente. Και όσες αποφάσεις έχω πάρει παρουσία αλκοόλ είναι σοβαρές αποφάσεις.

Ακούω:

But if you ever fall down straight to the bottom

And you can't get back where you started
Any place any time
You gotta know for you I'll fight

No discounts here...sorry #not

Λοιπόν άκου να δεις πως πάει το πράγμα σε αυτό το μαγαζί. Μπορεί να έχουμε περίοδο εκπτώσεων αλλά εμείς εδώ είμαστε σαν τη louis Vuitton. Εκπτώσεις δεν κάνουμε ποτέ. Γιατί το προϊόν μας είναι μοναδικό , ποιοτικό και για λίγους. Την ποιότητα δεν την διαπραγματευόμαστε. Παίρνεις κάτι που μπορεί αν δεν το βαρεθείς να το έχεις μια ζωή στα χέρια σου. Αν το φροντίζεις δε όπως του αξίζει και σύμφωνα με τις προδιαγραφές του κατασκευαστή θα το έχεις για πάντα ατόφιο. Αν το πετάς από δω και από κει, αν το παραμελείς και αν δεν το αγαπάς μπορεί να φθαρεί αλλά και πάλι η αξία του δεν θα χαθεί. Μπορεί να το εκτιμήσει κάποιος άλλος που ξέρει από ποιότητα ακόμα και αν είναι second hand. Αυτή είναι η διαφορά από τις φθηνές απομιμήσεις. Ότι πληρώνεις παίρνεις. Αντέχεις το κόστος; Θα έχεις ένα μοναδικό απόκτημα. Και θα σε κάνει περήφανο κάθε φορά που το κρατάς δίπλα σου, θα ξεχωρίζεις και θα αποτελείς θέμα προς συζήτηση. Αλλά πρέπει να το προσέχεις όπως είπαμε.  Και να μην το απαξιώσεις. Σίγουρα θα βγουν καινούρια μοντέλα, πιο σύγχρονα πιο μοντέρνα πιο καινούρια και ίσως πιο φανταχτερά. Αλλά να θυμάσαι και τούτο: το κλασικό όσο περνούν τα χρόνια τόσο ανεβαίνει η αξία του.

Και φτάνει με τους παραλληλισμούς. Πάμε στο δια ταύτα. Είμαι γυναίκα. Ώριμη γυναίκα. Και ίσως από τις τυχερές που τα χρόνια έχουν γράψει μόνο στην ψυχή της. Ούτε στο σώμα της ούτε στο πρόσωπό της.  Μοιάζω και φέρομαι όπως όταν ήμουν ακόμη κορίτσι. Απλά με πολύ μεγαλύτερο βιογραφικό. Πλέον ξέρω τι θέλω. Και ξέρω τι μου αξίζει . Και τι μου ταιριάζει. Και το βασικότερο ξέρω ποια είμαι. Είμαι ένας άνθρωπος πολύ ολοκληρωμένος και ανεξάρτητος.ΧΟΡΤΑΤΟΣ. Απο όλα. Απο σχέσεις, αγάπη, δώρα, καλή ζωή, κακή ζωή, εμπειρίες, ταξίδια. Δεν ψάχνω τίποτα για να μου καλύψει κενά. Τα κενά τα κάλυψα μόνη μου με πολύ προσπάθεια και δουλειά. Δεν έχω απωθημένα δεν έχω μιζέριες και το βασικότερο δεν έχω να ζηλέψω τίποτα από κανένα. Μπορώ να θαυμάζω το ωραίο και να το επιβραβεύω. Γιατί δεν νιώθω καθόλου μειονεκτικά με τον εαυτό μου.   Θέλω όσοι είναι δίπλα μου να είναι αληθινοί. Και δεν έχω καμία διάθεση ή αγωνία να τους αλλάξω. Μισοί και ανολοκλήρωτοι άνθρωποι δεν έχουν χώρο στη ζωή μου.  Θέλω ανθρώπους που αγαπούν τον εαυτό τους για αυτό που είναι όπως αγαπώ εγώ εμένα.  Είναι δύσκολο. Έχουμε πήξει στο ψεύτικο και στις απομιμήσεις.  Η πλειοψηφία προσπαθεί να γίνει κάποιος άλλος. Πόσο θλιβερό; Πόσο μίζερο να μην ξέρεις ποιος είσαι και ακόμα χειρότερο να μην αποδέχεσαι αυτό που είσαι. Γιατί αν το αποδεχτείς μπορείς να το δουλέψεις και να το βελτιώσεις. Ευτυχώς είμαστε μοντέλα που δεχόμεθα βελτιώσεις και αναβαθμίσεις. Το θέμα είναι έχεις τα κότσια να μπεις συνεργείο να λυθείς και να ξαναφτιαχτείς από την αρχή; Θα μείνεις κάποιο διάστημα εκτός λειτουργείας , θα δεις τον εαυτό σου διαλυμένο, βίδες και κομμάτια αλλά πίστεψε με αξίζει τον κόπο. Θα πετάς όταν ολοκληρωθείς! Θα βγείς στο δρόμο και θα κυκλοφορείς περήφανος, αστραφτερός και σίγουρος για εσένα. Δεν θα σε νοιάζει καμία σύγκριση και ποιος γκαζώνει δίπλα σου γιατί εσύ μπορεί να μην έχεις τα γκάζια μιας φεράρι , έχεις όμως την αίγλη  την σπανιότητα και την αξία μιας mustang  του 64. Για πες; Δεν αξίζει;. Αξίζει σου λέω.

Πολλά έγραψα πάλι και δεν έχω πει ακόμα αυτό που σκέφτομαι. Αν νιώθεις πως σου αξίζει μια καλή σχέση και ξέρεις ακριβώς ποιος είσαι, πρέπει να αφήσεις δίπλα σου μόνο κάποιον που ξέρει επίσης ποιος  είναι . Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ταιριάζετε σε όλα. Σημαίνει ότι πρέπει να αποδέχεται ό ένας τη  διαφορετικότητα του άλλου και να την σέβεται.  Και προς Διός να μην προσπαθεί ο ένας να αλλάξει τον άλλο. Μπουζούκια εσύ μέγαρο εγώ; Οκ θα πηγαίνουμε εναλλάξ και στα δύο. Και θα περνάμε καλά και στα δύο, γιατί αυτά μας αρέσουν και γιατί προπάντων γιατί  αρέσει ο ένας στον άλλο. Όλα είναι απλά και εύκολα, αν ξέρεις ποιος είσαι, ξέρεις τι θέλεις και δεν κάνεις εκπτώσεις. Οι πεινασμένοι δεν μπορούν να σε βρούν, δεν τους κάνεις. Τα υπόλοιπα είναι να περνάει ο καιρός και να χα με να λέγαμε.

Ακούω: Girls of summer

Να θέλεις ρε!

Μάθε να θέλεις! Μάθε να πορεύεσαι με βάση τα θέλω σου και να ακολουθείς πιστά αυτά και μόνο αυτά. Πως θα μπορούσε να είναι η ζωή χωρίς θέλω; Σίγουρα εγώ δεν το ξέρω και δεν ΘΕΛΩ να το μάθω.  Πάντα είχα πολλά και πάντα αυτά ήταν ο φάρος μου. Θέλω να φύγω, θέλω να αλλάξω, θέλω να πετύχω, θέλω να αγαπήσω, θέλω να ξεχωρίσω, θέλω να διασκεδάσω, θέλω να μείνω μόνη μου, θέλω ΕΣΕΝΑ.

 Μια ζωή θέλω, μια ζωή γεμάτη.  Στα θέλω μου χρωστάω λύπες , χαρές άφθονες, γέλια, νεύρα, όνειρα. Παρατηρώ εδώ και καιρό ανθρώπους που γράφουν τόσο μαύρα και χωρίς αύριο ποστ και πραγματικά απορώ. Δεν μπορεί να τελειώνει κάτι στο σήμερα. Πρέπει να υπάρχει αυτό που περιμένεις αύριο. Βάλε ένα θέλω και κυνήγησέ το. Πολέμησε για αυτό. Δούλεψε για αυτό. Γέμισε τη ζωή σου με αυτό . Δεν τελειώνει τίποτα σήμερα ρε ή τελείωσε χθες, όσο ακόμα αναπνέουμε. Δώσε οξυγόνο στον εαυτό σου, πάρε φόρα και ψάξε για τα θέλω σου. Μη σταματάς. Η ζωή είναι ένα κρυφτό. Κάποια στιγμή τα φυλάς άλλες φορές φτύνεις πρώτος αλλά σίγουρα το παιχνίδι έχει πλάκα και δεν σταματάει σε αυτόν που τα φυλάει πρώτος.

Break the chain

Self-sabotage is knowing exactly what you need to do to improve but not doing it. It’s procrastinating doing the very things that you know will make you happier. It’s waiting till things are 100% perfect till you do them, but that of course never happens. It’s remaining in the comfort zone because of the fear of failure or uneasiness of change. It’s a mindset that you may be completely unaware of until you really think about it. So think about it. Are you a prisoner of your own thoughts? If you are, take responsibility and acknowledge you put yourself into that prison. But know that you have the power to free yourself.
─ Kathryn Sparrow