Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος, έχεις κακή παρέα ...Ζαν-Πωλ Σαρτρ

«Τι θα κάνεις Χριστούγεννα;»,

… να το πάλι το ετήσιο ερώτημα που τα τελευταία χρόνια απλά με κουράζει.

 «Δεν έχω ιδέα, θα είμαι 21 σε μια εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη και σκέφτομαι μήπως καθίσω εκεί μέχρι τις 26» απάντησα αδιάφορα. Μα μόνη σου; Ήρθε το ανάβω λαμπάκια ερώτημα. Ναι ρε , μόνη μου. Γιατί; Είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκουραστώ , να κάνω καμιά βόλτα στην πόλη που γουστάρω και να αδειάσει το μυαλό μου. Γιατί αν είμαι Αθήνα τι θα κάνω; Σπίτι θα είμαι μόνη μου. Δεν είναι μέρες αυτές που θα ήθελα να είμαι κάπου αλλού. Είναι οικογενειακές καθαρά. Και από τη στιγμή που οικογένεια δεν έχω, επιλέγω να τις περάσω όπως εγώ θα είμαι καλύτερα.  

Τα γουρλωμένα μάτια πλέον δεν με συγκινούν. Ίσως στην αρχή ένιωθα λίγο αμήχανα αλλά το έχω ξεπεράσει και αυτό. Είναι άλλο πράγμα η μοναξιά από επιλογή και άλλο από ανάγκη. Η δική μου δεν είναι από ανάγκη. Την έχω επιλέξει και μ αρέσει. Και τα έχουμε βρει οι δυο μας. Περνάμε καλά. Ήρεμα. Έχουμε μια αντρίκεια σχέση. Χωρίς άντρα. Δώσαμε έναν όρκο τιμής οι δυο μας πριν καιρό. Και τον τιμούμε. Δεν  θα μπει ανάμεσά μας κανένας που θα θέλει να μας αλλάξει. Κανένας που ψάχνει να βρει οξυγόνο να αναπνεύσει ή στυλοβάτη για να μείνει όρθιος. Είμαστε πολύ καλά έτσι και θα το κρατήσουμε όσο χρειαστεί. Άλλωστε οι γιορτές από τη στιγμή που έφυγαν οι γονείς έπαψαν τελικά να έχουν σημασία. Είναι απλά event.  Μπούχτισα από δαύτα.  Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τις δυο πρωτοχρονιές που πέρασα μόνη μου γιατί αυτό ήθελα ενώ αν με ρωτήσεις τι έκανα πέρσι που Δεν ήμουν μόνη θα πρέπει να το σκεφτώ αρκετά για να σου απαντήσω.

Οι ανάγκες μου δεν είναι μια γαλοπούλα σε ένα τραπέζι με ανθρώπους που δεν είναι στην καρδιά μου.

 Οι ανάγκες μου είναι δυο καθαρά μάτια, μια καθαρή καρδιά και να ξέρω πως χωρίς καμιά αμφιβολία μπορώ να σε εμπιστευτώ. Και ας τρώμε σουβλάκια παραμονή Χριστουγέννων στην μέση του δρόμου. 

 Αν δεν έχω αυτό θα μείνω στο δικό μου. 

Αυτό που με κάνει και νιώθω εγώ.

 Δεν χρειάζεται να παίξω κανέναν ρόλο, δεν χρειάζεται να αποδείξω τίποτα και δεν χρειάζεται να με συμπαθήσει κανείς.  Βρήκα την ισορροπία και ευτυχία μου την μέρα που σταμάτησα να συγκρίνω τον εαυτό μου με οποιονδήποτε άλλο και απλά αποδέχτηκα ότι είμαι περίεργη και ιδιαίτερη όσο δεν παίρνει και κατά κάποιο τρόπο εκτός τόπου και λογικής. Και αυτό είναι που με τυλίγει με μαγεία και με κάνει μοναδική.  Εσύ πόση μαγεία αντέχεις;

Ακούω...