Love is not....

Αγάπη είναι… χμμ ναι. Βαρετό…Έχουν γραφτεί άλλωστε εκατομμύρια  λέξεις για αυτό. Εγώ θα σου πώ κάτι άλλο. Όχι τι είναι αγάπη, αλλά τι ΔΕΝ είναι. Έχει περισσότερο ενδιαφέρον γιατί και το κόστος του μισαντερστάντινγκ είναι μεγάλο.

Και το έχω το θεματάκι. Το κρατάω γερά. Άκου που σου λέω, γράφω και βιβλίο άμα θέλεις όχι απλά ένα στάτους.

Αγάπη καλέ μου, δεν είναι να προσπαθείς να κάνεις τον άλλο όπως εσύ φαντάζεσαι ότι θα σου ταίριαζε καλύτερα. Τον γνώρισες με μια προσωπικότητα δική του, προφανώς πέρα από έναν ωραίο κώλο ή δυο βυζιά είχε και κάτι άλλο που σε οδήγησε να περάσεις και δεύτερη και τρίτη και ….νιοστη μέρα μαζί της και νύχτα. Έτσι δεν είναι?

Αγάπη δεν είναι να θυμάσαι τι δίνεις. Δίνεις και ξεχνάς. Μοιράζεσαι. Αν κρατάς τεφτέρι είναι συναλλαγή. Εμπορική καθαρά.

Αγάπη δεν είναι να ισοπεδώνεις τον άλλο. Ακόμα και αν έχει κάνει κάτι κατακριτέο φροντίζεις να το καταλάβει χωρίς να τον διαλύσεις.

Αγάπη δεν είναι να πετάς χολή όταν και όποτε σου έρχεται. Ποτέ για την ακρίβεια. Και αν γίνει πάνω σε μεγάλα νεύρα , υπάρχει και άλλη μια πολύ δύσκολη λεξούλα που λέγεται συγνώμη. Καλό θα ήταν βέβαια να μην χρειαστεί να φτάσεις εκεί.

Αγάπη δεν είναι να χρειάζεται ο άνθρωπος απέναντι να λέει πολλά. Πρέπει να καταλαβαίνεις τα μάτια, το σπάσιμο της φωνής, τον κόμπο στον λαιμό που προσπαθεί να καταπιεί.

Αγάπη δεν είναι να θέλεις να βλέπεις τον άλλον να κλαίει για σένα. Αν θές όπως και δήποτε να χύσει δάκρυα για σένα κάνε να είναι από χαρά και μόνο. Αυτό λέγεται και μαγκιά.

Αγάπη δεν είναι να λείπεις όταν σε έχει ανάγκη , ακόμα και αν ισχυρίζεται το αντίθετο.

Αγάπη δεν είναι να τρώγεσαι συνεχώς με τα ρούχα σου για καυγά

Αγάπη δεν είναι να ψάχνεις συνεχώς να βρεις κάτι να τον πικάρεις

Αγάπη δεν είναι να χαλάς όλες τις ωραίες στιγμές που είστε μαζί χωρίς λόγο

Αγάπη δεν είναι να σκέφτεσαι πρώτα πάντα τον εαυτό σου…

Αγάπη δεν είναι να μην σέβεσαι τις φοβίες και ανασφάλειές του…

Αγάπη δεν είναι να τον υπονομεύεις και να κατακρίνεις όλες τις επιλογές του. Και συ επιλογή του είσαι, ξέχασες?

Αγάπη δεν είναι να μην ξέρεις τι θέλει από εσένα

Αγάπη δεν είναι να ζητάς συνέχεια

Αγάπη δεν είναι να μην θέλεις να έχει κανέναν άλλο δίπλα του , οικογένεια, φίλους παρά να γίνει ο δορυφόρος σου. Γιατί αν αρχίσει και σε ζαλίζει αυτή η περιστροφή , τότε θα καταλήξει μετεωρίτης σε ελεύθερη πτώση.

Αγάπη δεν είναι να του κρύβεις τα θέλω σου και μετά να τον καταδικάζεις επειδή δεν τα βρήκε.

Αγάπη δεν είναι να ξεστομίζεις λόγια που δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω

Αγάπη δεν είναι να μην την σέβεσαι.

Αγάπη δεν είναι να μην πονάς βαθιά με ότι πονάει και αυτή.

Αγάπη δεν είναι να μην την ακούς όταν σου μιλάει, ακόμα και όταν είναι ψίθυρος οι σκέψεις της

Αγάπη δεν είναι πολλά ακόμα, αλλά ποτέ δεν θα τα μάθεις από εμένα. Θα τα μάθεις από τις στιγμές που θα ζήσεις στο μέλλον. Αλλά πρόσεχε βρίσκεσαι σε λάθος δρόμο. Αν δεν αρχίσεις να σβήνεις την παραπάνω λίστα αλλά αντιθέτως την μεγαλώνεις τότες πραγματικά δεν θα μάθεις ποτέ το καλύτερο. Τι ΕΙΝΑΙ αγάπη. Και είναι κάτι πολύ διαφορετικό, απλό και όμορφο από αυτό που έχεις στο μυαλό σου.

Λαχταρώ

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ” αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ” αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ” αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ” ήξερα μια ζωή.
Και ν” ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ” αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν” αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ” το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν” αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ” αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ” αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ” αφήνω να σηκωθείς απ” το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ” ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

 Sarah Kane

" it takes a big man to wear big boots" (δυο χρόνια πριν...)

Ήσουν λίγος. Μικρός, τοσοδούλης, τίποτας! Και το ήξερες από την πρώτη στιγμή. Ω ναι το ήξερες και το είχες πει πολλές φορές. Τι θέλει αυτό το μωρό μαζί μου? Έτσι δεν έλεγες? Και γω έκανα τον μαλάκα. Γιατί ήμουν μαλάκας. Γιατί και εγώ ήξερα από την πρώτη στιγμή αλλά και σε αυτή την περίπτωση όπως σε κάθε προηγούμενη το πείσμα μου και η ξεροκεφαλιά έγιναν οδηγοί. Και ποιο το αποτέλεσμα? Ένα χρόνο και κάτι λίγο μετά, να σκέφτομαι μόνο πως απλά έχασα έναν χρόνο. Όχι τον άφησα και πέρασε, τον έπαιξα και τον έχασα. Και αυτό πονάει περισσότερο. Γιατί αφήνει μόνο τα απόνερα. Οτιδήποτε καλό μπορεί να συνέβη έφυγε, το πήρε ο αφρός. Έμεινε η λάσπη.

Ετσι νιώθω και γω τώρα. Βρώμικη. Με βρώμισες με λέρωσες με κακές σκέψεις, συνήθειες, πιστεύω, που δεν τα ήξερα πριν σε γνωρίσω. Και για πολύ καιρό πάλευα να εξηγήσω και να απαντήσω σε πάρα πολλά γιατί. Αλλά τώρα αρχίζω να βρίσκω τις σωστές απαντήσεις.

Γιατί δεν αντέχεις την πραγματικότητα. Γιατί έχεις μάθει να ζεις σε μια ονειροπαγίδα. Γιατί δεν έχεις κάνει τίποτα αληθινό και δεν έχεις επιρροή από τίποτα πραγματικό. Όλα όσα έχεις ζήσει μέχρι τώρα είναι βίρτσουαλ. Μιλάς εσύ για σχέσεις όταν όλες οι προηγούμενες ήταν μέσα από έναν υπολογιστή. Μιλάς για ευθύνες όταν δεν έχεις πάρει καμιά υπεύθυνη απόφαση στη ζωή σου. Μιλάς για θέλω όταν τα θέλω σου και τα πρέπει σου τα διαμόρφωναν σε όλη σου τη ζωή άλλοι. Τι να μου πεις εσύ εμένα ρε ανθρωπάκι. Μια ζωή παλεύω με θηρία μόνη μου. Και ναι, έχω χάσει πολλές μάχες. Αλλά έχω κερδίσει κιόλας και αυτά είναι στο βάθρο μου και τα καμαρώνω. Και είμαι περήφανη για αυτά. Μικρά και μεγάλα. Εσύ αλήθεια για ποιο πράγμα στη ζωή σου είσαι περήφανος? Θες να σου πω? Ήσουν για μένα. Αλλά με έχασες. Δεν κατάφερες να με κρατήσεις ακόμα και όταν σου είχα δοθεί χωρίς όρους. Όλη δική σου. Θυμάσαι? Θυμάσαι τι έκανες?  Σκατά τα έκανες πάλι. Καταλήγω πως έχεις δυσανεξία στην αγάπη, στην συντροφικότητα ,στην σχέση χωρίς αφαίμαξη. Μπορείς να αντέξεις μόνο όσους-ες θέλουν να σε ξεζουμίσουν. Θέλουν κάτι από σένα. Αν θέλουν απλά εσένα είναι ανυπόφορο. Δεν είναι? Και εκεί τι κάνεις? Αντιδράς! Γιατί δεν θέλεις να νιώθεις τι? Αυτό δεν μπορώ ακόμα να το εξηγήσω.

Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός πως είσαι άφραγκος και νιώθεις πως  προσφέροντας πάσης φύσεως υπηρεσίες αντισταθμίζεις  την οικονομική σου αφάνεια. Αλλά φιλαράκι να σου πω κάτι? Δεν παίζεται έτσι το παιχνίδι. Αν δεν έχεις δεν πουλάς μούρη, πουλάς αέρα κοπανιστό και ξιπασιά. Γιατί ξιπασιά είναι να ζητάς από γκόμενα να σε συνοδεύει από δω και από εκεί για να την μοστράρεις στους φίλους σου και να της ζητάς από πάνω να πληρώνει και το ποτό της ή την μπύρα της. Πέρα από την βενζίνη. Έχεις? Πληρώνεις. Δεν έχεις? Δεν ζητάς. Απλά πράγματα. Σταράτα. Και βγάζεις τον σκασμό για τους πρώην που πληρώνανε. Ναι ! Αυτοί ήταν αλλιώς. Σου έλεγαν , θες να βγούμε για φαγητό έξω? Σου έκαναν το τραπέζι. Δεν σου έλεγαν περίμενε με στο βουνό να έρθω για να φάμε σουβλάκια στο παγκάκι και σε άφηναν μισή ώρα να περιμένεις και να πληρώσεις και τα σουβλάκια από πάνω. Ξεφτίλα. Όχι δική σου. Δική μου πρώτα, που το ανέχτηκα στα 38 μου. Φτού μου και ποτέ ξανά.

Να είσαι καλά λοιπόν, όπου και αν είσαι , ότι και αν κάνεις και φρόντισε απλά να ζήσεις κάτι αληθινό και στο μέλλον. Αλλά πολύ φοβάμαι πως το μέλλον σου είναι ήδη προδιαγεγραμμένο...Απο τους άλλους ;)