Είναι κάτι μέρες....

Είναι κάτι μέρες που και εγώ ακόμα δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Είναι κάτι μέρες τόσο διαφορετικές από τις άλλες που θέλω να μένω κλεισμένη στον εαυτό μου, μακριά από οτιδήποτε και οποιονδήποτε με ευχαριστεί και με κάνει χαρούμενη. Είναι κάτι μέρες , πριν και μετά την πανσέληνο, που στο μυαλό μου στοιχειώνουν πρόσωπα –γεγονότα-καταστάσεις, φαντάσματα του παρελθόντος που σε άλλες περιπτώσεις έχουν θαφτεί έχουν αποσυντεθεί και δεν απασχολούν την σκέψη μου.

Αυτές τις μέρες τις σιχαίνομαι, με κουράζουν και συνάμα με τρομάζουν. Θέλω να τις νικήσω, να τις εξαφανίσω και παλεύω σκληρά με την συνείδηση μου , αλλά ως φαίνεται ο αγώνας είναι άνισος. Υπερτερούν. Είναι πιο δυνατές από εμένα και με καθηλώνουν υποβάλλοντας με στο μαρτύριο να διασχίσω το σκοτεινό τούνελ όπου ζουν και βασιλεύουν.

Αυτές τις μέρες τρομάζω και όσους με αγαπούν. Αυτούς δηλ που με γνωρίζουν πολύ καλά. Εσένα … που μοιράζεσαι την ζωή σου με την δική μου, την γκρίνια σου με την δική μου , τα άγχη, τους φόβους , τις χαρές σου και τόσα άλλα.

Εσύ, ο άνθρωπος μου με βλέπεις να αλλάζω και να γίνομαι ένα πλάσμα τελείως διαφορετικό. Σβήνει το χαμόγελο μου, ασθενεί το χιούμορ μου , ατονεί η λάμψη στα μάτια μου…Ανησυχείς, φοβάσαι προβληματίζεσαι. Με ρωτάς συνεχώς τι έχω, αν σ αγαπώ, αν βαρέθηκα κοντά σου, αν αν αν… Όχι ψυχή μου!!!! Τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Με έχουν πιάσει απλώς οι ανασφάλειες μου. Δίνω έναν αγώνα στον οποίο δυστυχώς υπερισχύουν οι αδυναμίες μου.

Οι σκέψεις που κάνεις εσύ γίνονται και από μένα. Χωρίς λόγο , αιτία και αφορμή. Έτσι αψυχολόγητα. Σκέφτομαι αρνητικά. Το ποτήρι δεν γεμίζει ποτέ. Αυτές τις στιγμές έχω ανάγκη να με αγαπάς. Και να μου το δείχνεις. ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΝΙΩΘΩ. Τα λόγια για μένα δεν έχουν μεγάλη σημασία και το ξέρεις. Σπάνια ακούω τι λέει το στόμα. Πάντα όμως ακούω τι λένε τα μάτια. Κι άλλοι μου έχουν πεί σ΄αγαπώ , αλλά εγώ δεν το ένιωθα. Και οι πράξεις τους δεν το έδειχναν. Και γι αυτό απέκτησαν και ένα πρόθεμα στην μνήμη του τηλεφώνου μου. Ex.

Με εσένα δεν συμβαίνει αυτό και το ξέρεις. Το έχουμε συζητήσει, το έχουμε αναλύσει χιλιάδες φορές. Μην τρομάζεις και μην φοβάσαι. Δώσε μου απλά λίγο χρόνο. Και λίγο από το χρόνο σου .Και μια αγκαλιά.

Αυτά είναι τα όπλα μου. Όχι προηγμένης τεχνολογίας ,όπλα ψυχής. Αυτά θα με τραβήξουν μακριά από το σκοτεινό τούνελ. Αυτά θα ανάψουν και πάλι το φώς στο πρόσωπό μου. Λίγο υπομονή κάνε μόνο .Πανσέληνος είναι , θα περάσει.

Σε λατρεύω με όλη την δύναμη μου. Και σε ευχαριστώ.

PS. Δεν είναι μεγάλη ειρωνεία , μέσα σε όλα αυτά να ακούς και τη Χαρούλα να τραγουδάει ..."έχει πανσέληνο απόψε κι ειναι ωραία???"