Εγώ γ..ώ το κέρατό μου ποιανού παιδί είμαι?

Ανέκαθεν υπήρξα ανεξάρτητη, στηρίζομαι στα δικά μου πόδια , κάνω του κεφαλιού μου, δεν έχω υποχρέωση σε κανένα και δεν το έχω μετανιώσει μέχρι τώρα.

Από μικρή , -λόγω οικογένειας κυρίως- και πολύ ξεκινήσω να ψηφίζω εννοείται ήμουν γραμμένη στη ΜΑΚΙ ( Μαθητικό Κίνημα της Νέας δημοκρατίας). Τρέξιμο προεκλογικά στα διόδια για φυλλάδια και σημαίες, στα εκλογικά κέντρα για μπούγιο, στη γέφυρα ξημερώματα να φυλάμε τσίλιες για να την βάψουνε κοκ. Ωραίος χαβαλές γινόταν , δε λέω και ειδικά αν το εκλογικό αποτέλεσμα μας ευνοούσε ( δύο φορές μου συνέβη) η πλάκα ήταν μεγαλύτερη.

Φοιτήτρια , πριν ακόμα γραφτώ στη σχολή είχα γραφτεί ήδη στη ΔΑΠ , είχα πάει στα κεντρικά γραφεία στην Εμ. Μπενάκη είχα γνωρίσει τα παιδιά της σχολής μου και γενικά είχα μπει νωρίς στα κόλπα. Κάθε χρόνο ένα μήνα πριν τις φοιτητικές εκλογές ξεκινούσε ο πανικός. Ατελείωτα ξενύχτια, τρέξιμο σε όλη την Αθήνα , κούραση σωματική αλλά και ψυχολογική, έξοδα σημαντικά τα οποία φυσικά κάλυπτες από την τσέπη σου και όλα αυτά παράλληλα με τα μαθήματα , γιατί πλανάται πλάνην οικτράν όποιος πιστεύει ότι σου περνούν τα μαθήματα οι διάφορες οργανώσεις που ελέγχουν την κάθε σχολή.

Τι κέρδισα από αυτή την ιστορία? Ελάχιστα. Από το τμήμα ιδεολογίας και ενημέρωσης που πέρασα έμαθα χρήσιμα πράγματα και γνώρισα αξιόλογα παιδιά, τα οποία με χαρά βλέπω να διαπρέπουν σε αυτό που σπούδαζαν. Εγώ ξέφυγα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με την χημεία.

Απολογισμός: λίγες γνωριμίες και μια συγκροτημένη άποψη για το πολιτικό γίγνεσθαι. Αυτά . Ούτε δουλειά μου βρήκε κανείς από τη Ριγήλλης, ούτε διορίστηκα σε δημόσιο οργανισμό , ούτε η ζωή μου άλλαξε επειδή γίναμε κυβέρνηση. Ότι έχω κάνει μέχρι σήμερα στην επαγγελματική μου ζωή το έκανα μόνη μου και χαίρομαι γιατί όπως είπα δεν χρωστώ χάρη σε κανένα.

Εσχάτως , έκανα μια συζήτηση με έναν φίλο μου, ο οποίος τυγχάνει να είναι υψηλόβαθμο στέλεχος της ΝΔ, εκλογές πλησιάζουν , βοήθεια όλοι θέλουν με κάλεσε λοιπόν στο γραφείο του … και είχαμε τον παρακάτω διάλογο.

Νίκος: Πως πάει η δουλειά?

ΕΓΩ: Καλά , αλλά ψάχνω και κάτι ακόμα. Δεν έχεις το νου σου μήπως πάρουνε τίποτα στο κρατικό.

Νίκος: Τώρα μάλιστα , αφού εκεί κάνουν κουμάντο τα «δικά τους παιδιά »

ΕΓΩ: Για σιγά ρε Νίκο, και το λες έτσι απλά αυτό? Δεν λέω να μείνουν , δεν συμφωνώ με κανενός είδους πογκρόμ, αλλά να ακούω από το στόμα σου αυτή την κουβέντα ως δικαιολογία είναι αν μη τι άλλο ξεφτίλα.

Νίκος: Λυπάμαι αλλά έτσι είναι και σε σένα έχω το θάρρος να το πω.

ΕΓΩ: Δεν σου λέω για το Γραφείο τύπου γιατί εκεί φαντάζομαι έχει «σκάσει» από τα «δικά μας παιδιά». Ήθελα να ήξερα μόνο εγώ ποιανού Φούστη παιδί είμαι. Δεν ανήκω πουθενά? Δεν έχω προσφέρει σε αυτό το γ..ω-κόμμα? Δεν δικαιούμαι να ζητήσω τίποτα εγώ? Μόνο όταν έρχονται εκλογές παύω να είμαι ένα ορφανό και γίνομαι το μπάσταρδο που ζαχαρώνουν πεντέξι διαφορετικοί. .Αλλά που θα πάει ο Οκτώβρης είναι κοντά.

Νίκος: Λες βλακείες τώρα , αφού ξέρω πως δεν τα εννοείς.

ΕΓΩ: Όχι Νίκο μου τα εννοώ και τα παρεννοώ. Που να τρέχω τώρα 200 χλμ πέρα δώθε για να μην χαθεί η ψήφος. Θα κάτσω στο σπιτάκι μου και θα παίζω τόμπολα. Ίσως δω τα αποτελέσματα από τα τηλεόραση. Καλή επιτυχία σας εύχομαι και καλή καρδιά πάνω απ όλα. Εμένα όμως ξεχάστε με.Και κερατάς και Δαρμένος? Ε αυτό δεν χωνεύεται εύκολα….