Βαριά η καλογερική...

Η λέξη «ρουτίνα» ανέκαθεν μου ακουγόταν κάπως. Όχι δεν σημαίνει για μένα καθημερινότητα επαναλαμβανόμενη βαρεμάρα και όλα τα συναφή. Σημαίνει απλά όμορφα πράγματα που πρέπει να ζούμε καθημερινά επειδή έχουν ουσία. Μια τέτοια διάσταση έχω δώσει και στη καθημερινή διαδρομή Μοναστηράκι- Δουκίσσης Πλακεντίας που κάνω με το μετρό και που είναι μια καλή ευκαιρία να συγκεντρωθώ σε ένα βιβλίο. Με ένα βιβλίο στην τσάντα από την στιγμή που θα μπω στο συρμό μέχρι να ακούσω το «παρακαλώ ο επιβάτες να αποβιβαστούν» η ώρα περνάει πολύ ευχάριστα και απροσδόκητα γοργά. Δε δίνω έτσι σημασία στους συνεπιβάτες μου, δεν παρατηρώ, δεν ασχολούμαι με τίποτα και κανένα.

Σήμερα έκανα μια ζαβολιά. Στην επιστροφή και ενώ άκουσα το «επόμενος σταθμός Δουκ. Πλακεντίας» έκλεισα το βιβλίο μου , το έβαλα στην τσάντα μου και μου τράβηξε την προσοχή ένα ζευγάρι μαύρα παπούτσια που κάθονταν απέναντί μου. Δεν ήταν πέδιλα ούτε μιούλ ούτε κάτι εξεζητημένο τέλος πάντων. Ήταν ένα ζευγάρι μαύρα παπούτσια κλειστά και με κορδόνια αλλά γυναικεία. Ανέβασα το βλέμμα και με έπιασε ψυχοπλάκωμα. Μαύρη μαυρίλα παντού. Μια καλόγρια. Και θα μου πεις , δεν έχεις ξαναδεί καλόγρια? Πως κάνεις έτσι… Κάνω έτσι γιατί από μια πιθαμή πρόσωπο που δεν ήταν καλυμμένο κατάλαβα πως η καλόγρια απέναντι μου δεν ήταν περισσότερο από 22-23 χρονών. Ένιωσα θλίψη και αμέσως ένιωσα θλίψη για εμένα που σκέφτηκα έτσι. Δεν είμαι άξια πολλές φορές να κρίνω δικές μου αποφάσεις θα κρίνω το κοριτσάκι?. Όσο και αν προσπάθησα να το βγάλω από το μυαλό μου δεν το κατάφερα. Στη διαδρομή με το αυτοκίνητο στο μυαλό μου τριγυρνούσαν δυο λεξούλες. Αδυναμία? Ή υπερβολική Δύναμη?. Τι μπορεί να ωθήσει έναν άνθρωπο σε μια τόσο τρυφερή ηλικία ,που δεν έχει γνωρίσει τίποτα από τις χαρές και τις λύπες της ζωής, να απαρνηθεί την ζωή. Η αδυναμία, ξέρω ότι μπορεί να οδηγήσει στην αυτοκτονία, τον αλκοολισμό, τα ναρκωτικά και χίλια άλλα . Αλλά…. Να γίνει κάποιος μοναχός-χη για μένα δείχνει άνθρωπο πολύ δυνατό, πάρα πολύ δυνατό…. Σε στιγμές αδυναμίας που έχω βρεθεί από τα 10 μου( ναι είχα πάρει τη ζωή στα σοβαρά από πολύ μικρή) έλεγα θα πάω να φουντάρω, σχεδόν κάθε μέρα, μπορεί και δυο φορές αν τα χαστούκια ήταν απανωτά, αλλά δεν είπα ποτέ θα πάω να μονάσω. Όχι ομολογώ δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ,αν και μου πάνε τα μαύρα. Γύριζα σπίτι , λοιπόν μετά από κάποιες ώρες και η ερώτηση από την μαμά πάντα η ίδια: «τι έγινε , δεν αυτοκτόνησες ούτε σήμερα?» δεν με έπαιρνε φυσικά ποτέ στα σοβαρά. Τώρα που το σκέφτομαι αν της έλεγα στα 15 θα πάω να γίνω καλόγρια , πως θα αντιδρούσε? Φαντάζομαι θα αυτοκτονούσε αυτή, στα σοβαρά. Και σκέφτομαι πάλι( ουφ ,για ξανθιά σκέφτομαι πολύ και μου κάνει κακό) αυτό το κορίτσι έχει γονείς? Και πως αντέδρασαν όταν τους είπε θα πάει να κλειστεί σε μοναστήρι? Αναπάντητα ερωτήματα που δεν θα βρουν απαντήσεις

εκτός αν τις δώσουν οι ίδιοι… Αλλά ποιος τρέχει τώρα σε μοναστήρια. Άσε μην μου αρέσει κιόλας….