Καλώς ήρθατε στην χώρα των φτωχών και των ηλιθίων

Αθήνα ,κέντρο, ώρα δώδεκα το μεσημέρι. Χαζεύω από το παράθυρο ενός γραφείου στη Σταδίου (στον 6^ο όροφο) την πορεία του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου που βρίσκεται ακριβώς από κάτω. Ασυναίσθητα το μάτι μου πηγαίνει απέναντι στο κοσμηματοπωλείο που κατεβάζει τη σιδεριά ο τρομοκρατημένος ιδιοκτήτης. Το πάθημα έγινε μάθημα. Ούτε καρφίτσα δεν του άφησαν την τελευταία φορά κάποια βλαστάρια που διεκδικούσαν κάποιο από τα δίκια τους. Σε λίγα λεπτά έχει αρχίσει να βρέχει. Χωρίς να το καταλάβω , η βροχή έχει δυναμώσει πολύ και ήδη χοντρές σταγόνες μπαίνουν στο χώρο του γραφείου μέσα από το τζάμι.

- τι γίνεται κάτω? Με ρωτά ο συνάδελφος

- τι είχες Γιάννη τι ‘χα πάντα του απαντώ και προσπαθώ να κλείσω το παράθυρο. Κάπου εκεί ακούω το σύνθημα και μου ‘ρχεται κόλπος. Δεν το θυμάμαι ακριβώς αλλά μεταξύ άλλων έλεγε ότι διεκδικούν –οι εκπαιδευτικοί- κατώτερο μισθό για νεοδιοριζόμενο 1400 ευρώ καθαρά!!!

Τι λέτε ρε???? Τα είχατε και από την μάνα σας τα 1400 ευρώ καθαρά?. Εσείς που δουλεύετε μόνο 9 μήνες το χρόνο , 5 μέρες την εβδομάδα ή και λιγότερες, 5 ώρες την ημέρα ή και λιγότερες και κάθεστε από 15 μέρες Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά θέλετε πρώτο μισθό 1400 γιούρος καθαρά? Που ζείτε? Στην Ελλάδα ζείτε το έχετε καταλάβει?. Πήγαινε στις Βρυξέλλες δάσκαλε να διδάξεις και εκεί ζήτα και 2000. Εδώ όμως μην λες τέτοια αστεία γιατί υπάρχουν εργαζόμενοι που δουλεύουν δεν ξύνουν τα απαυτά τους όπως πολλοί από εσάς , κοντεύουν να βγουν στη σύνταξη και 1400 ευρώ δε έχουν πιάσει ποτέ στα χέρια τους. Και μην μου πεις ότι εσύ σπούδασες γιατί ξέρω πολλούς που σπούδασαν πραγματικά, με διδακτορικά, διατριβές , μελέτες , δημοσιεύσεις , πολύ διάβασμα και παραμένουν άνεργοι ή τυλίγουν σουβλάκια.

Θα μου πεις και τι φταις εσύ … Θα σου πώ και τι φταίω εγώ που μου κλείνεις το κέντρο όποτε σου καυλώσει να διαμαρτυρηθείς. Θες διαμαρτυρία? Κάνε απεργία πείνας σε μια γωνιά χωρίς να μου πρήζεις εμένα τα παπάρια την ώρα που πάω να βγάλω το μεροκάματο των πολύ λιγότερων γιούρος από αυτά που εσύ ζητάς για τον εαυτό σου.

Αφού συφίλιασα αρκετά με τους συλλαλητήριους , ήρθε η βροχή να με αποτελειώσει. Και όχι γιατί την ώρα που βγήκα έξω έριχνε καρέκλες, όχι γιατί δεν είχα ομπρέλα, όχι γιατί το πέδιλο έγινε βατραχοπέδιλο, αλλά γιατί πηγαίνοντας στον ηλεκτρικό της Ομόνοιας έχει γίνει μπλακ άουτ και επικρατεί ένα μπάχαλο. Σκηνικό βγαλμένο από θρίλερ. Να μην βλέπεις την τύφλα σου να πέφτεις πάνω σε διερχόμενους , να κρατάς την τσάντα όσο πιο σφιχτά μπορείς , να είσαι μούσκεμα μέχρι το κόκαλο να κάνεις πατινάζ στο βρεγμένο πλακάκι και να σκέφτεσαι κατεβαίνοντας τα σκαλιά μες το σκοτάδι «θα υπάρχει τουλάχιστον συρμός ώστε να σκάσω εκεί άμα μετρήσω τα σκαλιά ή θα γίνω πυροτέχνημα στις ράγες κατευθείαν?» Ευτυχώς το ρεύμα ήρθε πριν το συρμό αλλά η ταλαιπωρία συνεχίστηκε. Σταθμός Μοναστηράκι σκάλες κυλιόμενες εκτός λειτουργίας το ίδιο και στην Κατεχάκη. Ανεβοκατέβα αμέτρητα σκαλιά βρεγμένα και διαολεμένα ολισθηρά για να βγεις στη Μεσογείων να φας και εκεί βροχή με το τουλούμι και να ισιώσεις μια και καλή.

Ωραία μέρα η σημερινή , ζεστή και υγρή. Και απ΄ ότι άκουσα έτσι θα μας πάει και την επόμενη εβδομάδα. Συλλαλητήριο και βροχή . Συλλαλητήριο και βροχή....

ΥΓ. Μπορεί να ακούγεται φασιστικό αλλά διαφωνώ με κάθε είδους διαδήλωση –συλλαλητήριο-πορεία κτλ, και είμαι της άποψης ότι το δίκιο σου δεν το κερδίζεις ταλαιπωρώντας χιλιάδες άλλους άσχετους. Convinsed πτυχιούχος χημικός. Αδιόριστη κατ΄ επιλογήν.