Χωρίς ανάσα...

Ουφ να πάρω μια ανάσα...
Η ζωή μου άλλαξε σφόδρα τις τελευταίες ημέρες και εγώ έχω χάσει το μπούσουλα.
Απο εκεί που είχα κάμποσες ώρες για χουζούρι και μάχη με το pc τώρα μετά βίας προλαβαίνω να ρίξω μια ματιά στα μέιλ μου και στα μπλογκς που παρακολουθώ. Και απο ότι δείχνει το πράγμα θα τραβήξει με αυτούς τους ρυθμούς για πολύ καιρό. Όχι πως με χαλάει, αντιθέτως την βρίσκω απίστευτα.
Ευτυχώς ο μπαμπάς μας ,αναστήθηκε και θα βγει σύντομα απο το νοσοκομείο, οπότε το υπόλοιπο τρέξιμο που μένει θα είναι απολύτως υγειές.

Δεύτερη δουλειά , προέκυψε αναπάντεχα και με έχει μπερδέψει βασικά. Απο την μια είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον που σχετίζεται με πράγματα που μου αρέσουν και τα κάνω έτσι και αλλιώς για την πλάκα μου. Απο την άλλη , παύει να είναι χαλαρό το πράγμα και για την πλάκα γιατί γίνεται δουλειά και με αγχώνει τρομερά. Άσε που άμα κάνω καμιά μαμακία θα τα ακούω στέρεο τα μπινελίκια...

Και σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα αποφάσισε η δικιά σου τώρα στα γεράματα να ανέβει ένα σκαλί παραπάνω στα Αγγλικά και να μάθει και Ιταλικά ταυτόχρονα.
Έχω ξαναχάσει τον μπούσουλα. Και καλά για τα αγγλικά που γίνονται στο σπίτι... Αμ τα Ιταλικά που πήγα σε φροντιστήριο (ιδιαίτερο και εκεί) και είδα μόνο παιδάκια που μου έφταναν μέχρι το στήθος? Καλά το τράκ του πρώτου μαθήματος δεν το συζητώ, είχα να νιώσω έτσι απο την πρώτη δημοτικού. Για το διάβασμα δεν το αναφέρω γιατί είναι άλλη μια πονεμένη ιστορία. Το σκέφτομαι όλη την ώρα και το κάνω όλη την ώρα. Οδηγώ και μονολογώ mi chiamo Veronika, tu chiamo Paolo…έμμονη ιδέα μου έχει γίνει . Αν διάβαζα έτσι και στο πανεπιστήμιο τώρα θα ήμουν στην ΝΑΣΑ επικεφαλής.

Κάπως έτσι κυλάει η ζωή μου τις τελευταίες δυο εβδομάδες. Που θα πάει όμως , θα στρώσουν τα πράγματα γιατί αλλιώς θα μας κλαίνε οι ρέγκες. Καλημέρα σας.