Δεν είχα σκοπό να βάλω μουσική στο μπλογκ γιατί με εκνευρίζει τρομερά όταν κάνει ανανέωση, που σταματά και ξαναρχίζει, αλλά….
Γιορτάζω. Και γιορτάζω με αυτό το τραγούδι. Δεν είναι γιορτή σαν τις άλλες , όοοοχι, είναι μια γιορτή διαφορετική ,μόνο δική μου.
Δεν υπάρχει στο eortologio.gr, δεν την εμφανίζει το sansimera.gr και δεν την γνωρίζει κανείς. Είναι η γιορτή της αισιοδοξίας και της καλής πίστης. Ναι αυτό ακριβώς , μετά από κάποιες ημέρες μιζέριας , κλάψας και φαγωμάρας με τα ρούχα μου… τον βρήκα! Τον παλιό καλό μου εαυτό. Εδώ και κάμποσες μέρες ήμουν σε μαύρη κατάθλιψη. Χωρίς σοβαρό λόγο. Και όλα ξεκίνησαν από το μπλογκ της Ναταλίας (http://hli8iaromantikh.blogspot.com). Μπήκα ένα βράδυ ,άκουσα το so sad που λατρεύω και χωρίς να έχω τίποτα, χωρίς καν να διαβάσω τα πόστ της , μελαγχόλησα. Και ξανάκουσα το τραγούδι και μελαγχόλησα ακόμα περισσότερο, Και μετά το έβαλα στο κινητό μου ως ήχο. Και εκεί έγινα ένα με το παρκέ. Κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο έτρεχα για χαρτομάντιλα. Ο καλός μου λίγο ακόμα και θα πήγαινε σε ψυχολόγο. Το τρέλανα το μωρό μου. Με έβλεπε με κάτι μουτράκλες μέχρι το πάτωμα την στιγμή που θα έπρεπε όχι απλά να γιορτάζουμε την ζωή μας με τις τελευταίες της εξελίξεις, αλλά να πετάμε στα σύννεφα. Όλα όσα θέλαμε, ευχόμασταν, επιθυμούσαμε τα έχουμε , μας ήρθαν μαζί με την δικαίωση.
Τίποτα εγώ, μούτρα. Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου , βρε κοριτσάκι μου τι σου συμβαίνει, δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι, τι θέλεις να κάνω για να χαμογελάσεις πάλι? Τίποτα εγώ. Ιμαμ μπαλντί η διάθεσή μου. Έφτασε στο σημείο να κρύβει τα κουζινομάχαιρα μη τύχει και σκοντάψω σε κανένα…
Ώσπου ξαφνικά σήμερα στη δουλειά έπρεπε να κάνω ένα ντέμο. Και έπρεπε να βάλω κάποια τραγούδια. Λέω στο μωρό μου να μου στείλει μερικά από την μπανκα μας για να τα έχω έτοιμα και να μην ψάχνω τελευταία στιγμή. Και μου στέλνει.
Ξεκινάω την διαδικασία το πρωί και αρχίζει να παίζει το kiss me. Ασυναίσθητα χαμογέλασα, ένιωσα όμορφα, πολύ όμορφα. Ένα πολύ βαρύ πράγμα έφυγε από πάνω μου. Και την λάτρεψα αυτή τη στιγμή. Και από εκείνη την στιγμή νιώθω υπέροχα. Μακάρι να ήταν όλες οι δυσκολίες τόσο «εύκολες» όπως η δική μου.
Μακάρι όλες οι δυστυχίες να περνούσαν ακούγοντας και μόνο ένα τραγούδι. Έτσι απλά όπως ήρθαν. Χωρίς απώλειες ,χωρίς στίγματα.
Που και που χρειάζομαι και λίγο μαυρίλα , για να φαίνεται μετά το άσπρο πιο έντονα. Είναι θέμα κοντράστ… Εύχομαι ακούγοντας το να νιώσετε τόσο γλυκά όπως εγώ.kissessssss!!!!
ΥΓ. Σε ευχαριστώ, για όλα όσα είσαι στην ζωή μου….
11 σχόλια:
I, I will be king
And you, you will be queen
Though nothing will drive them away
We can beat them, just for one day
We can be heroes, just for one day
άλλο ένα τραγούδι για να φτιάξει η διάθεση
nice, thanks...:)))
Το υστερόγραφο ήταν πολύ γλυκό εκ μέρους σου...Καλό είναι κάποια πράγματα να αναγνωρίζονται και να αποδίδονται εκεί που πρέπει
Παλιά, είχα γράψει πως όποιος έχει τάσεις μελαγχολίες, απαγορεύεται να με διαβάζει...
Για λόγους ανανέωσης, "βγαίνω στην επιφάνεια" το έλεγα εγώ, το άλλαξα.
Τώρα, έχω πιάσει πιο πάτο κι από πάτο...
Λυπάμαι αν σε μελαγχόλησα, πίστεψέ με δεν ήταν ποτέ τέτοιος ο στόχος μου.
Είναι που το μαύρο μου πάει καλύτερα κάποιες φορές.
Φιλιά, και να χαμογελάς πάντα!
Γλυκιά μου Ναταλία, μην με παρεξηγείς, σε καμιά περίπτωση δεν σε κατηγόρησα για τίποτα. Σε διαβάζω και με αγγίζουν όλα τα ποστ που ανεβάζεις. το τραγούδι απλά μου φύμισε κάποια περίοδο της ζωής μου που δεν τη θεωρώ και απο τις καλύτερες. Αλλά καμιά φορά πρέπει να περνάμε λούκια για να εκτιμούμε το όμορφο όταν μπαίνει στην ζωή μας. Εύχομαι ολόψυχα να βρείς τον άλλο σου εαυτό -τον χαρούμενο - πολύ σύντομα. Σε κανένα δεν αξίζει να είναι δυστυχισμένος.
Αβατον: το υστερόγραφο...χμμμ, είναι ο λόγος αλλά και η αφορμή για να είμαι ευτυχισμένη. Είναι η ίδια μου η ζωή , είναι έμπνευση και ότι και να γράψω δεν θα είναι ποτέ αρκετό για τον άνθρωπό μου...
Λοιπόν.....
έχω ένα "ταγεράκι-κοστούμι" σπίτι που θα σου πηγαίνει κουτί!!!....σε λευκό χροματάκι, παντελόνι με σακάκι το οποίο έχει κάτι πανέμορφες αγκράφες και ζωνάρια κάτω από τις ωμοπλάτες μούρλια!!
Είσαι να το φορέσεις μπας και γλυτώσουμε? εε??? ....παλιοανωμαλία της φύσης????
:-))))))))))))))))
Σε μαύρο δεν έχεις τίποτα ?Το άσπρο δεν με κολακεύει ιδιαίτερα... Και προτιμώ απο Γαλλικό οίκο αν έχεις την ευχαρίστηση . Κάτι σε Σανέλ θα ήταν μια χαρά.:)))
Να σε παρεξηγήσω;;;;;;;
Όχι βέβαια!! Μακριά από μένα τέτοιες διαθέσεις....
¨Ο,τι έγραψα, το έγραψα με πολύ αγάπη και πολύ καλή διάθεση, πίστεψέ με...
Κι ό,τι διάβασα, το διάβασα με την ίδια ακριβώς διάθεση...
Σε παρακαλώ λοιπόν...μαζί μου μην μπαίνεις στη θέση των εξηγήσεων.
Δεν χρειάζεται.. :ο)
Αχ convinsed κορίτσι μου, χαίρομαι του τώρα είσαι καλά.
Ολα στην ζωή παλεύονται, όλα ξεπερνιούνται. Πολέμησέ το, ακόμα και αν σε παίρνει απο κάτω μην το αφήνεις. Ολοι έχουμε μέσα μας δυνάμεις που ούτε τις φανταζόμαστε. Από κάτι τέτοιες όμως μάχες τις ανακαλύπτουμε σιγά σιγά και βγαίνουμε πάντα πιο δυνατοί.
Εχεις την υγεία σου, τον ανθρωπό σου ... μην φοβάσαι τίποτα κοπέλα μου καλή
:-))))))))))))))))
Πολύ γλυκό, αγαπητή φίλη...
Το blog σου τελικά μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα.
φιλενάδα έτσι ακριβως είναι τα πράγματα. Ανηφόρες, κατηφόρες που και που μερικά σαμαράκια που τοποθέτησε ένας ηλίθιος δήμαρχος. Αλλά αυτά δεν είναι το αλατοπίπερο σε ολο το σκηνικό?. Μόνο ευθείες είναι κουραστικες, βαρετές και υπάρχει η πιθανότητα να σε πάρει ο ύπνος!!!
Jason: χμμμ, δυο λεξούλες σου,πολύ ευχάριστες για μένα.
το μπλογκ έχει την δική μου προσωπικότητα. Με τα καλά μου και τα κακά μου. Είναι εγώ μέσα απο λέξεις , εικόνες και εσχάτως μουσική. Αλλά πάνω απο όλα είναι αληθινό και καθόλου δήθεν....
Δημοσίευση σχολίου