«Μόνο σ’ αυτούς που δεν φοβούνται να πεθάνουν, τους αξίζει να ζουν.»
Θίοντορ Ρούσβελτ
Είναι τρομερή η δύναμη που μπορεί να έχει μέσα του ο κάθε άνθρωπος. Ασύλληπτη. Και αυτό δείχνει και το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα αν μου έλεγε ο γιατρός μου: αύριο πρέπει να κάνεις ένα πολύ σοβαρό και μεγάλο χειρουργείο αλλά ακόμα και αν η εγχείρηση επιτύχει 100% υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην ξυπνήσεις από την νάρκωση -λόγω πολλών άλλων παραμέτρων -. Πιθανότατα θα είχα καταρρεύσει πριν μπω στο χειρουργείο. Σίγουρα πάντως δεν θα το έπαιρνα πολύ ψύχραιμα το όλο πράγμα. Και σίγουρα δεν θα έλεγα στον γιατρό: Τουλάχιστον αν δεν ξυπνήσω θα έχω έναν αξιοπρεπή θάνατο. Με σοκάρισε πραγματικά η απάντηση που έδωσε ένας πολύ δικός μου άνθρωπος που βρίσκεται σε αυτή την θέση. Η πρώτη μου αντίδραση , -αν και γνωρίζω την σοβαρότητα της κατάστασης- ήταν να του πω δήθεν εκνευρισμένη -χεσμένη ήμουν καταβάθος- πως αυτά που λέει και σκέφτεται είναι βλακείες και πως θα πάνε όλα καλά. Αλλά ποιον πάω να κοροϊδέψω? Μου εξήγησε λοιπόν πως έχει συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου, έχει ζήσει μια μεγάλη και γεμάτη ζωή από όλα και πως δεν τον τρομάζει καθόλου να φύγει. Αντίθετα τον τρομάζει να ταλαιπωρήσει τους δικούς του ανθρώπους. «Επέλεξα, αυτή την λύση για δυο λόγους. Αν όλα πάνε καλά θα ζήσω όσα χρόνια μου απομένουν ξεκούραστα και ευτυχισμένος. Αν δεν ξυπνήσω δεν θα έχω καταλάβει τίποτα και δεν θα έχω κουράσει κανένα»
Τι μπορείς να πεις σε αυτό τον άνθρωπο λοιπόν? Εγώ μόνο, ότι θα τον σκέφτομαι και θα περιμένω με αγωνία να τον ακούσω πάλι να γκρινιάζει τόσο χαριτωμένα .
9 σχόλια:
Εύχομαι στον άνθρωπό σου να ξυπνήσει με κατεύθυνση την ανάρρωση. Να τον βλέπετε να ζει ήρεμα και φιλοσοφημένα...
Ποτέ δεν θα μάθεις τα όριά σου παρά μονάχα τη στιγμή που θα τα ξεπεράσεις...
Εύχομαι περαστικά και σιδερένιος...
Να ζήσω έστω και άρρωστος ή να φύγω για να μην βασανίσω τους γύρω και τον εαυτό μου? Μεγάλο δίλημμα πραγματικά
Αναρωτήθηκες τι να του πείς και σε καταλαβαίνω. Μπροστά σε τέτοιο δίλημμα υπάρχουν λόγια παρηγοριάς ή κουράγιου? Πόσο μάλλον σε ένα τόσο συνειδητοποιημένο άτομο όπως ο δικός σου άνθρωπος.
Τα λόγια κάποιες φορές είναι σκέτος αέρας που φεύγει πρίν προλάβει να φτάσει στα αυτιά. Η αγάπη όμως που εκδήλώνεται με βλέμμα, χαμόγελο, χάδι,αγκαλιά, φροντίδα είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά (κατα την γνώμη μου πάντα).
Εύχομαι και γω να πάνε όλα καλά στον δυνατό αυτό άνθρωπο.
Ο ορισμός της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ!!!
Εύχομαι να γίνει το σωστό αυτή τη φορά!!
Πολύ μεγάλο πράγμα να καταφέρεις να συμβιβαστείς με αυτήν την ιδέα.
Εγώ αμφιβάλλω αν θα κατάφερνα ποτέ να το δω τόσο ανοιχτόμυαλα.
Εγώ καλέ μου jason δεν αμφιβάλλω, είμαι σίγουρη ότι δε θα το κατάφερνα ποτέ...
Περαστικά, γρήγορα να τον έχεις δίπλα σου...
Αναμφισβήτητα, από τα πιο ωραία μπλογκ που έχω δει!
Καληνύχτα!...
Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές και την καλή ενέργεια. Πάντως το είπε και το κανε.Την πρώτη μάχη την κερδίσαμε. Δέκα ώρες χειρουργείο κι ομως τα κατάφερε. Τώρα πρεπει να αντέξει άλλα έξι εικοσιτετράωρα για να πούμε πως κερδίσαμε και τον πόλεμο.
Να είστε όλοι καλά και να προσέχετε την υγεία σας.
Αφού η πρώτη μάχη κερδήθηκε , εύχομαι τα επόμενα κρίσιμα 24ωρα να τα ξεπεράσει παληκαρίσια ο άνθρωπός σας. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του, αυτό που σας είπε ανήκει και στη δική μου φιλοσοσοφία και στάση ζωής.
Δημοσίευση σχολίου