Μόλις γυρίσαμε σπίτι. Έξω βρέχει απίστευτα . Στο τσακ το γλιτώσαμε το σαββατιάτικο ντουσάκι, φύγαμε γρήγορα. Μετά από σχεδόν δυο μήνες ανθρώπινης διατροφής είπαμε σήμερα να κάνουμε μια κτηνωδία. Πήγαμε στο αγαπημένο μας μεζεδοπωλείο. Στη θάλασσα. Οι σερβιτόροι όπως πάντα μας υποδέχθηκαν με γέλια και σχόλια για την εμφανή αλλαγή στην εμφάνιση μας. Όλα καλά ως εδώ. Ώσπου ο Α. κάθισε μαζί μας. Τι γίνεται πως πήγε το καλοκαίρι?
Αφήστε ρε παιδιά , το διαλύουνε το μαγαζί.
Μα γιατί? Πάει πολύ καλά έτσι δεν είναι? ,
Βρε αυτό καλά πάει είναι χρυσωρυχείο αλλά αυτοί δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους . Ο ένας τζογαδόρος , ο άλλος άσχετος.
Και τώρα τι?
Κανείς δεν ξέρει.
Εσείς τι θα κάνετε?
Οι μισοί έφυγαν , οι άλλοι μισοί θα φύγουν.
Εσύ?
Εγώ κουράστηκα. Δεν αντέχω πια. Έξι χρόνια.Έδωσα και εδώ τον καλύτερο μου εαυτό για να έρθουν δύο άσχετοι να μου τα διαλύσουν όλα. Δεν ξέρω τι θα κάνω. Δεν είμαι και πιτσιρικάς πια . Θα δούμε.
Μαυρίσαμε. Κρίμα. Είναι κάτι πολύ όμορφο, ζεστό , οικογενειακό. Αυτό το διαζύγιο ήρθε πολύ ξαφνικά, απότομα. Και ως συνήθως την πληρώνουν τα παιδιά. Και μετά έχεις τους δασκάλους να σου λένε πως δε είναι ευχαριστημένοι….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου