Οταν απ΄ το τίποτα τα παίρνεις όλα ...

Κάνε εσύ σχέδια, δώσε υποσχέσεις στον εαυτό σου και βγάλε πρόγραμμα... Σκίστα τώρα όλα, πάτα Delete, ρίξε και μια μούτζα στην μάπα σου και τράβα για ύπνο.  Ολα είναι σαν την φλόγα του σπίρτου. Ανάβουν για λίγο , φουντώνουν και σβήνουν. Αυτό είναι τα σχέδια και τα προγράμματα ζωής.  Τουλάχιστον εμένα δεν μου βγήκαν ποτέ. Ακριβώς το αντίθετο έγινε. Εκανα και έζησα ότι δεν προγραμμάτισα. Όλες τις φορές. Με χειρουργική ακρίβεια μάλιστα. Και πού κατέλειξα; Στο οτι κάποιος εκει πάνω κρατάει μια ξανθιά μινιατούρα στο χέρι και παίζει μαζί της σπάζοντας πλάκα. Τι είπες καλή μου; Πως δεν θέλεις  έρωτες –σχέσεις και παρόμοια ψυχοβγαλτικά γιατί είσαι ήδη ερείπιο απο μόνη σου; Πάρε να χεις. Πάρε και έρωτα, πάρε και σχέση , πάρε και αγάπη , πάρε και αγκαλιές πάρε, πάρε πάρε.... και μένεις μαλάκας. Και λές τι κάνω τώρα; Εγώ αλλιώς τα είχα στο μυαλό μου. Ναι αυτό το καμμένο, πλημμυρισμένο απο  μαυρίλα και απόγνωση μυαλό που είχε μείνει. Πως μπορείς να χειριστείς μια τέτοια κατάσταση στη φάση που είσαι. Και τί θέλει η αγάπη που σου ήρθε; Τι μπορείς να δώσεις εσύ; Αφού εσύ δεν αγαπάς τον εαυτό σου πρώτα απο όλα. Μπορείς να αγαπήσεις και να δώσεις σε έναν άλλο;...Και πάνω που πάς να κρυφτείς για να γλιτώσεις , πάρε και το κάτι παραπάνω. Και να ο νέος πανικός απο σένα...Βοήθειααααα, φωνάζεις είναι εδώ κάποιος που με αγαπάει και θέλει να με φροντίζει και να είναι μαζί μου και να ξυπνάει μαζί μου και να με χαζεύει και να με φιλάει με τις ώρες και να με ακούει και να καταλαβαίνει τα άγχη μου και τις φοβίες μου και να ανέχεται  τις γκρίνιες μου και να δίνει να δίνει να δίνει....

Και εσύ τι κάνεις; Χαλαρώνεις και τα δέχεσαι θα μου πεις. Αμ ναι αυτό λέει η λογική, αλλά εσύ και η λογική έχετε κοινό όσο  το ψάρεμα με την αστροναυτική...  Βασικά δεν ξέρεις. Δεν ξέρεις τι θα πει να σου δίνουν σημασία.  Μπορεί να είσαι στο κέντρο του σύμπαντος και παραταύτα να νιώθεις απελπιστικά μόνος. Να ζείς μες τα πλούτη και να νιώθεις απελπιστικά φτωχός, πεινασμένος και γυμνός. Να βρίσκεσαι μόνιμα ανάμεσα σε κόσμο ,φασαρία και φωνές και ο μυαλό σου να είναι βουβό. Να νομίζουν όλοι πως είσαι τοοοοοσοοοοο ευτυχισμένη και συ να κλαίς κάθε στιγμή που είσαι μόνη σου.  Η ευτυχία των άλλων είναι η δική σου κόλαση...

 Και έρχονται τα πάνω κάτω απο την μια στιγμή στην άλλη  και εκεί αναρωτιέσαι...Ξέρεις  τι είναι ευτυχία; Οταν απ  το τίποτα τα παίρνεις όλα . Αυτό ειναι... Αυτό είναι; Τόσο εύκολο; Και γιατί τόσο καιρό δεν το έκανα; Και γιατί τόσο καιρό δεν το είχα;  Και γιατί έχασα τόσο καιρό; Γιατί αυτός ο απο πάνω δεν ήθελε να παίξει μαζί μου νωρίτερα; Γιατί βρε χαζή, δεν ήσουν έτοιμη νωρίτερα. Γιατί νωρίτερα αυτό που πίστευες ήταν το «Κάτι να γυαλίζει
θέλεις πάντα κι ας θυμίζει ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό »...  Γιατί έτσι είχες πεισθεί πως θα ήσουν ευτυχισμένη. Οι αγκαλιές ήταν της φτήνιας. Τι να τα κάνεις ταα τζάμπα πράγματα εσύ; Πάρε τα ακριβά που δεν μπορεί να τα έχουν οι άλλες. Και άντε για ύπνο με τα καινούρια σου Μανόλο, βάλτα  στο μαξιλάρι δίπλα σου και να δεις τι ζεστασιά θα νιώσεις... Και το έκανες και ήσουν σίγουρη πως έτσι είναι η ευτυχία. Και ο καιρός περνούσε...

Οσπου στα ξαφνικά, έρχεται κάποιος και σου λέει: «Πες το ΝΑΙ ..κι άσε εδώ το ακριβό
το βραχιόλι σου στο κομοδίνο,των ματιών σου το μπλε να διαβώ κι όσα όνειρα θες , να σου δίνω!!!»

Και για πρώτη φορά μετά απο καιρό...είπες ηλίθια το ΝΑΙ!

 Ακούω με τρέλα :Της χάρας μαγαζί- Τρίφωνο

 
Την καρδιά μου θα κάνω χαλί
να σβηστεί ο μεγάλος καημός σου
είσαι άχνα από ένα φιλί
είναι θρόϊσμα το σ’ αγαπώ σου
και τη νύχτα που καιν οι ματιές
κι η κρυφή πεθυμιά με κυκλώνει
στο κορμί σου ν’ ανάβω φωτιές
μ’ ένα μου άγγιγμα που θα σε λιώνει

Τ’ ουρανού μου θα στείλω το φως
ν’ ανεβείς τη νυχτιά στο σκαλί μου
ήταν πόθος παλιός μου κρυφός
να σπαρτάραγες μ’ ένα φιλί μου.
Μη μου πεις, είναι αργά δεν μπορείς
η καρδιά σου πως είναι στ’ αγιάζι
φεύγει ο χρόνος δεν είναι νωρίς
και του έρωτα τ’ όχι κουράζει

Θα σου βρω της χαράς μαγαζί
να μου λες πόσα θέλεις χατίρια
θα τσουγκρίζουμε ώρες μαζί
της αγάπης γεμάτα ποτήρια,
κι όταν λες σ’ αγαπώ, με λυγμό
της ζωής μας να φεύγει το γκρίζο
με τα χείλη, γλυκά στο λαιμό,
το παλιό μου σημάδι ν’ αγγίζω

Είναι αργά δεν είν’ οι ώρες πολλές
μα στην μπόρα μη στέκεις , και στάζεις,
αφού θέλει η καρδιά σου, μου λες,
τι σε κάνει κι ακόμα διστάζεις.
Πες το ΝΑΙ ..κι άσε εδώ το ακριβό
το βραχιόλι σου στο κομοδίνο,
των ματιών σου το μπλε να διαβώ
κι όσα όνειρα θες , να σου δίνω!!!!!!!!!!

Κάτι άστραψε, κάτι σαν φλασάκι...

Και που λές… έτσι ήρθαν τα πάνω κάτω, από τη μια στιγμή στην άλλη, από ένα τηλεφώνημα και μόνο, άλλαξα ζωή. Μία φράση ήταν αρκετή! «Να πας διακοπές γιατί τις έχεις ανάγκη και όταν γυρίσεις όλα θα είναι εντάξει»… και πήγα. Και πέρασα απίστευτα. Και γύρισα. Και τίποτα δεν ήταν εντάξει… Και;;;

Και νιώθω γεμάτη σε ένα σπίτι άδειο. Και νιώθω χαλαρή σε μια μέρα που περνάει χωρίς να πάρω ανάσα και νιώθω σίγουρη στο πιο αβέβαιο μέλλον όλων των εποχών… παράνοια? Ναι! Αλλά δική μου και μόνο. Ολόδική μου. Και τη χαίρομαι ρε φίλε. Ξέρεις κάτι? Πέρασα δύσκολα τα τελευταία δυο τρία χρόνια. Και τώρα το καταλαβαίνω. Μαζί με πολλά άλλα. Το βασικότερο όμως είναι ότι δεν έκοψα λάσπη όπως θα έλεγαν και κάποιοι φίλοι παλιοί. Δεν το έχασα, ή μάλλον μπορεί και να το έχασα μερικές φορές αλλά επανήλθα.  Μου έμειναν σημάδια? Δεν ξέρω, νομίζω πως όχι αλλά και πάλι όρκο δεν παίρνω

 Τώρα που κάθομαι στο άδειο σαλόνι μου, με το λαπτοπ ακουμπισμένο στο γυμνό τσιμεντένιο καναπέ και ένα ποτηράκι κρασί από του Γιάννη στο χέρι ξέρεις τι κάνω; Χαμογελάω. Ναι ρε, χαμογελάω ενώ η λογική θα έλεγε: κλάψε τώρα μέχρι να μείνεις από δάκρυα. Δεν έχεις δουλειά, δεν έχεις λεφτά, έφυγες από ένα μεγάλο σπίτι και μια κοινή ζωή για να κλειστείς σε ένα υπόγειο. Που βρίσκεις την όρεξη και χαμογελάς;  Κι όμως! Την βρήκα! Την βρήκα στην ηρεμία που μου έλειπε, στην διαφάνεια που είχε θολώσει, στην αλήθεια που είχα ξεχάσει πως είναι. Σε μένα. Βρήκα ξανά εμένα ρε! Το αλητάκι που δεν μάσαγε μπροστά σε τίποτα, το κωλόπαιδο που οι άλλοι ήθελαν να είναι, την πεισματάρα που έλεγε ο μπαμπάς μου «αποκλείεται να είσαι αληθινή, τόσο ξεροκεφαλιά δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σε ένα κρανίο» Όλα αυτά ξαναζωντάνεψαν, τα είχα ξεχάσει εντελώς, αλλά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ ξέρεις όπως επίσης και οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Μεταλλάσσονται για λίγο και με την πρώτη ευκαιρία…μπουμ! Σκάει ο παλιός εαυτός, καλός ή κακός αυτός που ήταν θαμμένος και προσπαθούσε σιγά σιγά να σκαρφαλώσει στην επιφάνεια πάλι. Ετσι έγινε και με μένα. Πήρε την πρώτη του ανάσα πριν φύγει για διακοπές, ασθενική, κοφτή και όχι ικανοποιητική αλλά μέσα σε λίγες μέρες τα κατάφερε. Βγήκε απ την εντατική και άρχισε να αναπνέει μόνος του. Πέταξε οξυγόνα ,φιάλες, άνοιξε τα μάτια να μην βλέπει άλλους εφιάλτες, έσφιξε τα δόντια να μην νιώθει πόνο και σηκώθηκε. Στάθηκε στα πόδια του και άρχισε δειλά δειλά να ξεμακραίνει από το κρεβάτι. Μπορεί να μην τα καταφέρει με την μια να βγεί στον ήλιο, αλλά σίγουρα θα πλησιάσει προς το παράθυρο. Και να σου πω και κάτι ακόμα; Όλο και κάποιος νοσοκόμος, νοσοκόμα, περαστικός θα βρεθεί να τον  σηκώσει άμα χάσει την ισορροπία του , ή ακόμα καλύτερα μπορεί να τον πιάσει πριν πέσει ;)

Τα καλύτερα είναι αυτά που περιμένουμε να ρθούν ;) Να με πιάσεις όμως Ναι?

Και ο μαυροπίνακας αφήνει σημάδια...

Αράχνιασε το μπλογκάκι μου.

 Σαν τη ζωή μου τον τελευταίο καιρό. Ε, εντάξει όχι και τόσο τελευταίο… Δεν έχω κάτι να γράψω. Έχω τόσες πολλές σκέψεις αλλά μόλις ανοίγω τη λευκή σελίδα, πουφ!... εξαφανίζονται!

 Θα ήθελα η ζωή μου να ήταν ένας μαυροπίνακας. Να μπορώ να γράφω, αλλά ταυτόχρονα και να σβήνω με την ίδια ευκολία ότι είναι λάθος. Αφού το νιώθεις όταν κάτι δεν πάει καλά σε μια εξίσωση. Μαθηματικό μυαλό, έχεις. Απλό μυαλό σου λείπει. Όταν υπάρχει λάθος, στην καλύτερη θα βγάλεις λάθος αποτέλεσμα, στην χειρότερη θα κάνεις ατελείωτες πράξεις και θα φτάσεις στο …τίποτα. Αδιέξοδο. Και έχεις χάσει το χρόνο σου και έχεις σπάσει το κεφάλι σου και έχεις χαλάσει τη διάθεση σου και έχεις ρίξει το ηθικό σου. Σβήστη τη ρημάδα εκεί που βλέπεις ότι στραβώνει και άσε κενό αν δεν σου έρχεται κάτι άλλο. Σκέψου ξανασκέψου ,δοκίμασε το Α ή το Β και αν δεις ότι πάλι δεν σου κάθεται, παράτα το και συνέχισε αργότερα. Η ξέχνα τη, τράβα στην επόμενη. Σιγά την αποτυχία…Ακόμα και ο Αινστάιν είχε κακές μέρες. Αν δεν λύσεις  μια εξίσωση δεν σημαίνει ότι απέτυχες γενικά ούτε ότι θα σου πέσει η συγκεκριμένη στο τεστ και θα τα χάσεις όλα. Σημαίνει πως απλά δεν είσαι αυτός που την έγραψε και γνωρίζει και τη λύση. Είσαι αυτός που αναλαμβάνει την πρόκληση και το ρίσκο να την παλέψει. Αν το πετύχεις όλα καλά και πάμε παρακάτω. Αν όχι πάλι όλα καλά και πάμε στην επόμενη για να πάμε παρακάτω. Απλά μαθηματικά. Από μικρό παιδί τα μαθαίνεις, ή τουλάχιστον στη θεωρία, γιατί στην πράξη δεν έχεις καταλάβει τίποτα. Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύεται μέχρι τώρα.

Πάμε λοιπόν να ξαναδούμε τον μαυροπίνακα. Από μακριά. Για να τα βλέπουμε όλα. Τι παρατηρείς? Ξεκίνησε καλά. Το κλάσμα είναι σωστό, η ρίζα με την παρένθεση οκ, αρα μέχρι εδώ καλά. Στην επόμενη εξίσωση κάτι δεν μου κολλάει. Βλέπεις? εκεί που έχει δυο αγνώστους… Εκεί έχει γίνει το λάθος. Όταν υποθετικά είπαμε ότι  έστω ο άγνωστος Χ ισούται με το άπειρο…  Ο πολλαπλασιασμός μετά σου δίνει άπειρο. Άρα δεν βγαίνει. Αν όμως υποθέσουμε πως ισούται με το μηδέν? Το αποτέλεσμα είναι μηδέν. Που έχει λογική ρε. Είδες? Σβήσε λοιπόν όλη την δεύτερη σειρά και ξανακάνε τις πράξεις από την αρχή. Με τα νέα δεδομένα. Δεν ξέρεις μπορεί να ξαναγίνει λάθος παρακάτω αλλά τουλάχιστον θα έχεις προχωρήσει και άλλο την εξίσωση και ακόμα και αν δεν φτάσεις στο τελικό αποτέλεσμα κάνα δυο βαθμουλάκια όπως έλεγε και ο Μπάμπης θα τα έχεις τσιμπήσει. Αν και δεν σε φοβάμαι τώρα, αφού έφτασες μέχρι εκεί θα την τελειώσεις. 

 

Σε όποιο σημείο και αν την αφήσεις πάντως, πήγαινε στο τέλος να πλύνεις τα χέρια σου να φύγει η κιμωλία και τίναξε τα ρούχα σου γιατί έχουν παντού γύψο. Καλός ο μαυροπίνακας, αλλά αφήνει σημάδια…  

  Θέλω να με θές...

Δικά μου...

Κάθομαι αρκετή ώρα σε ένα άδειο έγγραφο μπροστά και το κοιτώ. Και πίνω το δεύτερο ποτήρι κρασί και το κοιτώ. Το κοιτώ και περιμένω να γεμίσει με λέξεις. Λέξεις που θα ήθελα να γράψω εγώ αλλά δεν υπακούουν τα δάχτυλα. Λέξεις που χορεύουν στο κεφάλι μου αλλά δεν θέλουν να βγουν από κει.,. Είμαι καλά. Αλήθεια το λέω. Εχω περάσει πολλές χειρότερες στιγμές δύσκολες, μαύρες, καταθλιπτικές αλλά τώρα δεν είναι μια από αυτές. Δεν είμαι μίζερη. Δεν ήμουν ποτέ μίζερη. Μπορεί να έζησα μίζερες στιγμές, αλλά μίζερη δεν ήμουν ποτέ. Είμαι εγώ. Εγώ και εγώ. Οι δυό μας μείναμε. Και το ξέρουμε και το έχουμε αποδεχτεί. Γιατί είχαμε πολύ καιρό να μείνουμε οι δυό μας. Χρόνια. Μια ντουζίνα χρόνια ίσως και παραπάνω. Πάντα υπήρχε και ένας τρίτος στη ζωή μας ε? Δεν  ήταν άσχημα δεν λέω… Αλλά ρε παιδί μου κάπου χάσαμε τον μπούσουλα. Χάσαμε, Εγώ τον εγώ. Και μπερδευτήκαμε λίγο. Κάναμε λάθη. Κάναμε μαλακίες, κάναμε και ομορφιές δεν λέω. Το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα που μείναμε πάλι οι δυό μας?

Αυτό που κάναμε πάντα λέω Εγώ. Προχωράμε μπροστά, συνεχίζουμε να αγαπάμε όσους μας αγαπούν , συνεχίζουμε να γελάμε σε όσους το αξίζουν, να αγκαλιάζουμε όσους το ζητούν. Δεν ξεπουλιόμαστε για κανένα λόγο, δεν κάνουμε εκπτώσεις στα συναισθήματα μας, δεν κάνουμε υποχωρήσεις στα θέλω μας και δεν υποκύπτουμε ποτέ στα ίσως και τα μπορεί. Ειδικά στα τελευταία κρατάμε γερά. Και ξεκαθαρίζουμε μόλις καθαρίσει η πρώτη εικόνα. Δεν παίζουμε με αισθήματα και χαρακτήρες και ανάγκες. Όσο σκληρό και αν είναι… Καλύτερα νωρίς παρά να προσπαθείς να ράψεις τις πληγές όταν είναι πολύ μεγάλες. Εγώ και  εγώ ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα τι είμαστε ρε. Κανείς δεν μας ξέρει και κανείς δεν θα μας μάθει ποτέ. Γιατί δεν θέλουμε. Γιατί αν κάποιος μας  ακτινογραφήσει πλήρως θα δεί και τις σκιές. Θα δει πως δεν είμαστε το τέλειο, το απόλυτο , το μοναδικό ! Βέβαια να μου πεις θα δει και άλλα πράγματα καθαρά. Πως δεν είμαστε φτηνές…ακόμα και αν κάποιος πιστεύει κάτι τέτοιο… Σε νοιάζει? Εμένα πάλι καθόλου… Και ? Τι το κακό έχει η φτήνια? Ειδικά στις μέρες μας…θέλεις να του αλλάξεις γνώμη? Εγώ όχι. Δεν θα ασχοληθώ καθόλου. Μήπως νομίζει πως είσαι και ψεύτικη? Ακόμα καλύτερα!!! Θα λακίσει πιο γρήγορα και θα μας αφήσει στην ησυχία μας. Χαχαχα και που να ήξερε ο έρμος πως αυτό θα τον σώσει από τα χειρότερα….Ξεφεύγεις όμως…γράφουμε για εμάς εδώ έτσι? Έτσι. Θέλουμε να δώσουμε εξηγήσεις? ΟΧΙ.Δεν έχουμε να εξηγήσουμε τίποτα σε κανένα. Άλλωστε δεν μας ενδιέφερε και ποτέ τι γνώμη έχουν οι άλλοι για εμάς. Όσο χειρότερη , τόσο καλύτερα. Μας φτάνει ο Ένας. Τον Ένα θέλουμε. Δύσκολο? Ίσως . αλλά αυτό είναι που αξίζει…Τα εύκολα κυκλοφορούν παντού. Βρώμισε ο τόπος.

  http://www.youtube.com/watch?v=iX1NHlxx19I

Είσαι γυναίκα? Απόδειξη!

Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS, παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού, παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης και ….μεταξύ αυτών Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας! Τώρα εμένα γιατί μεταξύ των «κακών» που ανέφερα δεν μου κάνει για θετικό το τελευταίο. Ναι ντε, αυτό για την γυναίκα! Τα πρώτα ήταν αυτά που μου ήρθαν στο μυαλό αμέσως, που σημαίνει και τα πιο δημοφιλή. Γιατί για να έρθουν στο δικό μου ψιλοκαμμένο μυαλό πάει να πει ότι σίγουρα έρχονται και στων υπολοίπων. Είναι λοιπόν μέρες που όλοι τις γνωρίζουν και υποτίθεται ότι προσπαθούν έστω μια μέρα το χρόνο να κάνουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν στην εξάλειψη των «φαινομένων» που αντιπροσωπεύουν ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

Που θέλω να καταλήξω…. Η γυναίκα και η μητέρα, γιατί θα έπρεπε να γιορτάζονται μαζί με τα υπόλοιπα και γιατί με αυτόν τον τρόπο? Γιατί δηλαδή εγώ θα έπρεπε να περιμένω μια μέρα τον χρόνο να με σκεφτούν οι δικοί μου και να μου φέρουν πχ ένα λουλούδι για όλα αυτά που τους προσφέρω? Γιατί να μην μου φέρνουν ένα λουλούδι όσες μέρες είναι  σε θέση να εκτιμήσουν όσα τους προσφέρει η παρουσία μου στη  ζωή τους?

Διάβασα ένα κορυφαίο twitt σήμερα που με άγγιξε πραγματικά πολύ. «Με γιορτάζεις; Σκέψου πόσες έχεις αποκαλέσει "πουτάνα" και πόσες φορές είπες "γαμω το μουνί της μάνας σου"...» Και πραγματικά νομίζω ότι τα είπε όλα… να χέσω τις ευχές και τις παπαριές που διάβασα σήμερα σε όλα τα σοσιαλ μίντια από το πρωί. Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες! Τι να τα κάνω ρε φίλε τα πολλά άμα εγώ δεν νιώθω γυναίκα ?, αμα εσύ 364 μέρες το χρόνο δεν με κάνεις να νιώθω γυναίκα? Να εκμεταλλευτώ απλά την άδεια που μου δίνεις σήμερα για να βγω να ξεσαλώσω και να κάνω ότι εξευτελιστικό μου έρθει στο μυαλό για να πώ μετά ξέδωσα, άντε και του χρόνου? Thanks but no thanks! Εμένα τουλάχιστον δεν μου κάνει. Δεν θα βγώ ποτέ έξω μια μέρα που κυκλοφορούν μόνο γυναίκες. Αυτές που όταν και όποτε βγούν με συνοδεία και πάνε στα μπουζούκια πχ, θα κράξουν στον συνοδό τους τα ξεκωλάκια που ανεβαίνουν και χορεύουν στα τραπέζια. Αυτή την μέρα όμως θα είναι οι πρώτες που δεν θα ακουμπήσουν την κωλάρα τους σε καρέκλα. Θα βγάλουν ότι καταπιεσμένες επιθυμίες έχουν, ότι απωθημένα, ότι πιο δήθεν σε μια βραδιά.  Και μετά θα επιστρέψουν ξημερώματα φυτίλια στην θλιβερή πραγματικότητα τους.

Που θέλω να καταλήξω…. Η πραγματικότητα, τα ζόρια, οι δύσκολες καταστάσεις και η μιζέρια την οποία βιώνουμε πάρα πολλές γυναίκες δεν ξεχνιέται με μια βραδιά κραιπάλης. Και πόσο μάλλον τόσο εμπορευματοποιημένης και στημένης και δήθεν. Παλεύεται μόνο με καθημερινό αγώνα. Καθημερινή μάχη πρώτα από όλα με τον εαυτό σου. Ποια είμαι? Ποια ήμουν κάποτε? Τι έχω? Τι θα ήθελα να έχω? Τι επιθυμώ? Τι δίνω? Τι παίρνω? Τι αξίζω στην τελική και τι εισπράττω? Πόσες μπορούν να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα μεταξύ άλλων και να περάσουν το τεστ? Λίγες νομίζω, οι υπόλοιπες δεν θα πρέπει να κάνουν κάτι για να βρουν τις απαντήσεις?  Είναι δύσκολο δεν λέω, αλλά δεν είναι και πυρηνική φυσική για αναλφάβητο. Είναι προτεραιότητες βασικά. Είναι πρώτη προτεραιότητα ο εαυτός σου? Αγαπάς ρε, τον εαυτό σου? Τον σέβεσαι? Ε τότε σκάσε και προστάτεψε τον! Με κάθε τρόπο, κάθε κόστος και κάθε τίμημα. Ποιος είπε ότι δεν γίνεται να είσαι μάνα και να είσαι και γυναίκα ταυτόχρονα? Ποιος είπε πως δεν γίνεται να είσαι σύζυγος και ερωμένη ταυτόχρονα? Για τον ίδιο άνθρωπο λέω ε? Διαφορετικοί ρόλοι ο καθένας αλλά με πολλά κοινά στοιχεία που μπορούν να συνδυαστούν αν είναι ξεκάθαρα τα όρια και αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Τις οποίες τις φτιάχνουμε πάλι εμείς.  Αν αγαπάς τον εαυτό σου, τον φροντίζεις, αν τον φροντίζεις δείχνει όμορφος, αν δείχνει όμορφος αυτό το βλέπουν όλοι και το εισπράττεις. Και αν νιώθεις όμορφη και επιθυμητή…μπορείς να κάνεις και να έχεις τα πάντα! Αλυσίδα πάει…

Αν στην παραπάνω πρόταση προσθέσεις τα ρήματα και ένα «δεν» τότε γ@ματα. Θα είσαι 364 μέρες το χρόνο μες την κατάθλιψη και τη μιζέρια και μια μέρα σαν τη σημερινή θα κοροϊδεύεις τις υπόλοιπες συμπάσχουσες και θα υποκρίνεστε όλες μαζί υπό τον ήχο των μπουζουκοκλαρίνων  ότι η ζωή σας είναι ένα ποίημα 

 

Όλα τα παραπάνω τα γράφω για να τα διαβάσω πρώτα από όλους ΕΓΩ. Δεν είναι συμβουλές είναι καταθέσεις, που έχουν γίνει μετά από ατελείωτες συζητήσεις «εμού και της ιδίας»…Μετά από καταθλιπτικές βραδιές που ήμουν μόνη ακόμα και αν είχα παρέα, Μετά από ζόρια. Συμβουλές πάντως δέχομαι ευχαρίστως γιατί πραγματικά αξίζει να είσαι ΓΥΝΑΙΚΑ και είναι ωραίο να είσαι ΓΥΝΑΙΚΑ. Και είναι μαγκιά να γιορτάζεις εσύ τον εαυτό σου κάθε μέρα που ΝΙΩΘΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΑ!   

Ζωή...

Τέσσερα πράγματα δεν γυρίζουν πίσω…

Οι μέρες που έζησες…

Οι πράξεις που έκανες…

Τα λόγια που είπες…

Οι ευκαιρίες που έχασες…

Στα είπα όλα...

Κανονικά τώρα δεν θέλω να γράψω. Ή μάλλον θέλω να γράψω αλλά όχι εδώ. Θέλω να γράψω κάπου που δεν θα τα διαβάσει κανείς, ούτε εγώ. Θα γράψω ότι μου έρθει , όπως μου έρθει, χωρίς να διορθώσω τίποτα, ούτε συντακτικά λάθη ούτε ορθογραφικά, ούτε θα διατυπώσω κάτι διαφορετικά  και μετά θα το αλλάξω… θέλω να αδειάσω το κεφάλι μου χωρίς να το διακόψει τίποτα. Με την μία όμως. όση ώρα και αν πάρει. Κάθαρση δεν λέγεται αυτό? «·  (φιλολογία) ο εξαγνισμός, η λύτρωση από τη συναισθητική ένταση που νιώθει ο θεατής ενός τραγικού έργου, όταν, με την λύση του δράματος, αποκαθίσταται η έννομη και η ηθική τάξη

·  (ψυχολογία) η θεραπεία μιας νοσηρής κατάστασης ψυχικού χαρακτήρα, κυρίως οταν ο ασθενής ανακαλεί στη μνήμη του το γεγονός που την προκάλεσε.» λέει  το βικιλεξικό. Είχε και τον εξορκισμό νούμερο ένα για να απαλλαγείς από την αμαρτία , αλλά λέω να κόψω τις μαλακίες απόψε γιατί με απασχολούν σοβαρότερα πράγματα.

Το δεύτερο , της φιλολογίας μου κάνει. Ο εξαγνισμός –λύτρωση από τη συναισθηματική ένταση που νιώθει ο θεατής ενός τραγικού έργου… Μόνο που δεν είμαι σκέτο  θεατής. Είμαι και πρωταγωνιστής. Και δεν είναι τραγικό το έργο. Είναι πολυδιάστατο. Έχει και τραγωδία, δράμα, κωμωδία, περιπέτεια… δεν μπορώ να πω… Απλά τώρα βλέπω τη φάση του δράματος γιατί τραγωδίες είναι άλλες και δεν θέλω να έχω την παραμικρή δόση υπερβολής σε αυτή την εξομολόγηση. Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. Έ?

Και το τρίτο της ψυχολογίας μου κάνει. Η θεραπεία μιας νοσηρής κατάστασης ψυχικού χαρακτήρα, κυρίως όταν ο ασθενής ανακαλεί στη μνήμη του το γεγονός που την προκάλεσε. Μάλιστα. Νοσηρή κατάσταση? Ναι . Νοσηρή και πολλά ακόμα. Μια κατάσταση που δεν σου αρέσει, δεν σε εκφράζει , δεν σε αντιπροσωπεύει, σε αλλοιώνει, σε εγκλωβίζει και ένας Θεός ξέρει πόσα ρήματα θα μπορούσα να γράψω ακόμα. Πόσες σελίδες ρήματα μάλλον. Αλλά το νόημα είναι αυτό. Μια κατάσταση άρρωστη την οποία βιώνεις ως ασθενής φυσικά που πολύ σωστά αναφέρει παρακάτω στην ετοιμολογία της λέξης.  Ασθενής γιατί δεν είσαι ο εαυτό σου. Γιατί ο εαυτός σου υποφέρει, κρύβεται, καταπιέζεται, υπερφορτώνεται και με την επανάληψη την καθημερινή αυτόματα μεταλλάσσεται και νοσεί χρόνια πια. Σαν τον διαβήτη ένα πράγμα. Αν δεν προσέξεις όταν παρουσιαστεί στο αρχικό στάδιο και προχωρήσει ώστε να μπεις στην ινσουλίνη, τότε μια ζωή θα τρυπιέσαι όταν  τρως. Και καλά αν είναι κληρονομικός…εκεί φταίει η ατυχία σου. Αν όμως οφείλεται σε δικούς σου χειρισμούς…εκεί φταίει η βλακεία σου. 

Και μένα μάλλον η βλακεία μου φταίει. Και ο ωχαδερφισμός μου. Και η ακατανόητη ώρες ώρες επιμονή μου. Και το βόλεμα μου. Το λάθος είναι καθαρά δικό μου. Εγώ έπρεπε να φερθώ καλά στον εαυτό μου για να παραδειγματιστούν και οι υπόλοιποι. Οι γύρω μου. Αφού εγώ τον έχω του κλώτσου και του μπάτσου, οι γύρω γιατί να τον σεβαστούν και να τον εκτιμήσουν περισσότερο από εμένα. Για μαλάκες ψάχνεις? Θα βρεις πολλούς αλλά όχι για τον εαυτό σου. Αυτοί αν και μαλάκες για τους άλλους τον εαυτούλη τους τον έχουν στα  όπα όπα.

Πάντως η αρχή έγινε. Ο ασθενής κατάλαβε ότι νοσεί. η επίσκεψη στους ειδικούς πραγματοποιήθηκε και η διάγνωση έχει καθαρογραφεί για να δοθούν οι απαραίτητες οδηγίες στον ασθενή. Το θέμα είναι τώρα… ο ασθενής θα παλέψει? Είναι διατεθειμένος? Ναι είναι! Είναι και παραείναι. Και με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος και το συντομότερο απαντώ. Με κούρασε να με βλέπω έτσι. Να βλέπω αυτό το πρόσωπο. Να ζω καθημερινά χωρίς να σκέφτομαι τίποτα πέρα από τα απλά, πεζά ,ασφαλή, χαζά. Μόνο αυτά τα σίγουρα. Τίποτα περισσότερο. Καμία πρόκληση. Θέλω να πάω πλέον στην άλλη πίστα. Θέλω να δώ το υπόλοιπο παιχνίδι. Βαρέθηκα να πυροβολώ και να προσπαθώ να φυλαχτώ από τα ίδια και τα ίδια σιχαμερά τερατάκια. Μπορεί στο επόμενο στάδιο τα πράγματα να είναι πιο ζόρικα και πιο επικίνδυνα και οι κακοί περισσότεροι και τα όπλα τους πιο σύγχρονα. Αλλά αν εγώ έχω τα δικά μου όπλα καλογυαλισμένα, γεμάτα πυρομαχικά  και το μυαλό μου καθαρό και στη θέση του, τότε θα παλέψω, θα δώσω τη μάχη μου και ας πέσω στο τέλος. Τουλάχιστον θα πέσω μαχόμενη και όχι κουλουριασμένη να κλαίω και να λέω παραδίνομαι μην με σκοτώσετε. Γιατί τι να την κάνεις την ζωή μετά? Απλά να την περάσεις? Μπα δεν μου κάνει. Εμένα σίγουρα δεν μου κάνει.Γιαυτό έχω ήδη σηκώσει τα μανίκια...

Στα είπα όλα...

@#$%^&*()_ στο Mute όμως!

Σήμερα δεν θα βρίσω....αν και έχω χίλιους λόγους!

Άμα είναι να ξεκινήσει στραβά η μέρα ξεκινάει με το ξυπνητήρι . Η μάλλον αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οτι το ξυπνητήρι είναι αυτό που σου τσακίζει κάθε πιθανότητα να ξεκινήσει καλά η μέρα. Και εκεί αρχίζει η ρουλέτα. Θα στρώσει? Η θα τσακίσει τελείως???Έχω κάνει διατριβή στο πρωινό ξύπνημα χρόνια τώρα. Πιο πολύ έχω μιλήσει γι αυτό παρά για την στείρωση στα αδέσποτα που είναι άλλη εμμονή μου.

Το ξεπερνάω....Λοιπόν σήμερα...όλα στραβά! Άργησα να φύγω από το σπίτι. Και όχι γιατί με πήρε ο ύπνος ή γιατί κοιμήθηκα παραπάνω. Άργησα γιατί έπρεπε να ανεβοκατέβω δυο φορές μέχρι να μαζέψω τα πράγματα μου τα οποία η αφεντιά μου είχε σκορπίσει σε όλο το σπίτι. Και να τα μάζευα κιόλας.... Ξέχασα το σημαντικότερο. Την ατζέντα μου. Που όσοι με ξέρουν...καταλαβαίνουν πόσο καταστροφικό είναι αυτό για όλη την υπόλοιπη μέρα. Είμαι εξαρτημένη απ την ατζέντα μου. Την έχω συνέχεια μπροστά μου. Εκεί σημειώνω την κάθε μέρα μου στην δουλειά. Εκεί μουτζουρώνω όταν θα ήθελα να ρίξω μάπες. Εκεί βρίσκεται γραμμένη η μισή μου ζωή από την αρχή του 2012. Και εγώ την ξέχασα σπίτι πάνω στο τραπέζι και κάτω από το λαπ τοπ. Βέβαια θα μπορούσαν να ήταν χειρότερα τα πράγματα και να είχα ξεχάσει το berry που έχω όλα τα τηλέφωνα. Δεν θέλω να σκεφτώ καν τι θα μπορούσε να συμβεί σε αυτή την περίπτωση....Σίγουρα ένα τρίλεπτο στο δελτίο ειδήσεων του ΣΤΑΡ-my ass

Στον δρόμο, στράβωσε με το αγαπημένο μου ραδιόφωνο. Ανάρρωσε και επέστρεψε ο “ανάλαφρος” έταιρος συμπαρουσιαστής και δεν έβαλε γλώσσα μέσα του. Δεν το αντέχω αυτό πρωί πρωί...Τόση ελαφρότητα με ρίχνει...Θέλω κάτι πιο μπρουτάλ για να ξυπνήσω. Αναγκαστικά λοιπόν γύρισα στην Πόπη , η οποία την καλημέρα της την είπε και γω ακόμα δεν είχα περάσει την Ραφήνα ενώ θα έπρεπε να ήμουν στην Παλλήνη.... Τσίτα τα γκάζια, κάντε στην άκρη περνάει η τρελή.

Το berry μου ψυχορραγεί. Δεν έχει μπαταρία και δεν έχω φορτιστή μαζί μου. Την βγάζει δεν την βγάζει τη μέρα.... Χωρίς άλλα σχόλια αυτό. Ζω το δράμα μου στο mute.

Το μαλλί μου είναι σαν της ΣΕΡ μετά από τρελή κρεπάλη και ύπνο στη σάουνα. Εμ, βαρέθηκα να το ισιώσω και τώρα τρομάζω τον κόσμο. Τον φύλακα λυπήθηκα. Σκιάχτηκε έτσι όπως με είδε πρωί πρωί. Ακόμα και το καπελάκι της ΠΑΟΚάρας δεν καταφέρνει να σουλουπώσει τον χαμό....

Με όλα αυτά και κάποια ακόμα ψιλά έχω κάθε λόγο νομίζω να μιλάω μόνο με μπιπ σήμερα. Αλλά δεν θα το κάνω. Έτσι για σπάσιμο. Χαμογελάω. Δεν ξέρω γιατί ίσως για τα χάλια μου, αλλά χαμογελάω και αυτό το διαφορετικό που κάνει τους άλλους να ανησυχούν, ανησυχεί εμένα περισσότερο....

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναγράψω κακές λέξεις. Ισως θα ήταν πιο εύκολο να είχα πει πως θα κόψω το κάπνισμα. Για σήμερα πάντως τον άσσο τον έχω. 1-0 .-

Ακούω: τον Bill!  Δεν έχει τραγούδι σήμερα ;)

Διακόσιες λέξεις για να μην πεις τίποτα.

Προσπαθώ από χθες να γράψω κάτι. Αλλά γράφω σβήνω και ξαναγράφω και ξανασβήνω. Δεν μπορώ. Μάλλον σκέφτομαι πολύ. Και όταν σκέφτομαι δεν γράφω. Θυμάσαι το μάθημα στο σχολείο? «σκέφτομαι και γράφω»  Μην ψάχνεις αν είσαι κάτω από τριάντα αποκλείεται να το είχες. Αυτό λοιπόν εγώ το είχα! Και πάτωνα πάντα. Δεν μπορούσα να τα συνδυάσω και τα δύο. Η σκέφτομαι ή γράφω. Ο συνδυασμός ήταν καταστρεπτικός για μένα  και επιβλαβής για την δασκάλα ή καθηγήτρια. Δεν θυμάμαι αν το έκανα στο δημοτικό ή το γυμνάσιο. Καταστρεπτικός γιατί το τετράδιο γινότανε  σαν πανό των γαύρων : «είσε εκτός θέματως» Ναι ρε. Εγώ γουστάρω τους γαύρους ανορθόγραφους. Υπάρχει πρόβλημα? Δικό μου το μπλόγκ ότι θέλω λέω. Επιβλαβής γιατί είχε μόνιμα την απορία την οποία διατύπωνε δυνατά και με απόγνωση : Μα καλά πως είναι δυνατόν σε όλα τα άλλα να είσαι τόσο καλή και σε αυτό το μάθημα να μην έχεις πάρει μυρωδιά? Έλα μου ντε? Πως ήταν ? Κι όμως ήταν . Και γινόταν αβίαστα όπως τώρα. Που μπήκα αποφασισμένη να ανεβάσω μόνο ένα τραγούδι με τους στοίχους και έγραψα σχεδόν διακόσιες λέξεις για να πω ότι δεν θέλω να γράψω τίποτα. Απίστευτο? Κι όμως τόσο…me!

The Pierces - You'll Be Mine

 We could bring a blanket for the grass
Cover up your eyes so you don’t see
If you let me go, I’ll run out I'm running fast
1 2 3 One two three count 1 2 3 one two three
We could watch the blackbirds cross the skies
We could count the leaves left on the trees
We could count the teardrops in our eyes
1 2 3 One two three yeah 1 2 3 one two three
1 2 3 One two three yeah 1 2 3 one two three
Now you know, now you know how I feel
And I won’t back down

Prick your finger on a spinning wheel
But don’t make a sound
A drop of blood and now you’re taken for all time
With a kiss you will awaken and you’ll be mine
You’ll be mine. You’ll be mine.

I could always stay and work it out
Wondering if you still wanted me
But there are so many things to doubt
1 2 3 One two three count 1 2 3 one two three

Think that for a moment you were mine
I know that you saw what we could be
But then you went and changed your mind
1 2 3 One two three yeah 1 2 3 one two three
1 2 3 One two three yeah 1 2 3 one two three
Now you know, now you know how I feel
And I won’t back down

Prick your finger on a spinning wheel
But don’t make a sound
A drop of blood and now you’re taken for all time
With a kiss you will awaken and you’ll be mine
You’ll be mine
You’ll be mine
You’ll be mine
You’ll be mine
You’ll be mine
You’ll be mine

Dont mess with me...for your own good!

Θα σκάσω! Είμαι μες τα νεύρα και δεν ξέρω τι απ όλα μου φταίει περισσότερο για να κάνω focus ώστε να το πλαντάξω με το κωλομάτι μου. Αφού ξέρω ότι θα πιάσει, de facto, αποδεδειγμένο πολλάκις και παντοιοτρόπως. Και αυτό με νευριάζει ακόμα περισσότερο γιατί δεν μπορώ να αποφασίσω ποιον να περιλάβω. Με έχουν πιάσει και τα ψυχοπονιάρικα μου ρε γαμώτο.  Ναι μεν μου έχουν τσακίσει το νευρικό μου σύστημα απ την μία, απ την άλλη δεν θέλω να τους διαλύσω. Ακόμα νιώθω ένα μικρό τσιμπιματάκι όταν ακούω για τον Σωτήρη. Πέρασαν τόσα χρόνια και κεφάλι δεν  σήκωσε. Ούτε αυτός ούτε η καριέρα του…. Βέβαια τα ήθελε ο κώλος του αλλά και το κάρμα μάλλον το παράκανε με δαύτον. Ηταν αγενής, δεν λέω, αλλά δεν με έβρισε κιόλας. Μου είπε απλά σας ξέρω? Γιατί με παίρνετε τηλέφωνο? Βέβαια αυτό εγώ το άκουσα σαν «άντε μωρή πατσαβούρα που μου έχεις ζαλίσει τα @@ρια με τα τηλέφωνα» Δεν φταίω εγώ όμως! Η τύχη του τον εγκατέλειψε και σφηνώθηκε στο μυαλό μου. Για ολόκληρο το Σκ δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Μόνο τον Σωτήρη! Και δεν τον σκεφτόμουν γυμνό! Τον σκεφτόμουν να υποφέρει! Να μένει με το αμάξι στην μέση του πουθενά και να του την πέφτουν ξαναμμένα πακιστάνια, να τον πιάνει κόψιμο στο γήπεδο, να βρίσκει την γκόμενα του παρέα με δύο και άλλα τέτοια όμορφα. Την Κυριακή με το που ξεκινάει το ματς, δεν περνάνε 5 λεπτά ζητάει αλλαγή ο Σωτήρης. Εκεί  κάτι σάλεψε μέσα μου και λέω…Ρε λες? Εμ δεν το είπα μόνο εγώ. Να σου τα τηλέφωνα από το ραδιόφωνο…. «Μωρή σκύλα τον έφαγες τον άνθρωπο!!!» το Κοριτσάκι μου πρώτο και καλύτερο. Τώρα να σου πω ότι δεν τον έφαγα εγώ? Δυσκολεύομαι να το πιστέψω της λέω. Αφού μου έγινε ψύχωση το ακαλλιέργητο κατσίκι που ήθελε να μου πουλήσει και πνεύμα! Υπάρχει Θεός βλαμμένη , κανόνισε γιατί πολλές μαλακίες έχουμε κάνει τώρα τελευταία και Αυτός κρατάει σημειώσεις όπως φαίνεται .Και πληρώνει και γρήγορα αν κρίνω από το σημερινό.  Long story short… ο τύπος έμεινε 7 μήνες εκτός , έχασε όλη τη χρονιά και μετά την έκανε για άλλες πολιτείες όχι και τόσο εξωτικές που γυαλίζει πάγκους τώρα.

Αυτό ήταν το πρώτο κραυγαλέο… Μετά μας πήρε μπάλα. Το δοκίμασα και σε άλλον αγράμματο αλλά δεν θα πω περισσότερα γιατί δεν παίζεις με την τύχη σου τέτοιες εποχές…. Και  όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Ένας πολύ καλός φίλος μου είπε πριν λίγες ημέρες. Πες κάτι για την Μέρκελ μωρή σαύρα! Και κόλλησα. Ναι ρε πούστη μου. Δεν μπορώ να βάλω αυτή στο μυαλό μου που μου έχει κάνει πολύ χειρότερα εδώ που τα λέμε? Εμ έλα που δεν μπαίνει. Προς το παρόν δηλαδή. Γιατί αν φάω και τρίτη μείωση θα μπει αβασάνιστα και θα κερδίσει επάξια μια θέση στο σατανικό μου μυαλό. Δεν θα χρειαστεί πολύ. Δυο μέρες μόνο. Αν ακούσεις πως την χτύπησε κεραυνός, μην με πάρεις τηλέφωνο. Σίγουρα έφαγα μείωση.  Κι άλλη 

Ακούω....

Μα είναι στιγμές....

Σήμερα είναι από εκείνες τις μέρες. Αυτές τις κενές που θέλεις απλά να περάσουν. Αυτές τις μέρες που το μόνο που θέλεις είναι να κλειστείς στον εαυτό σου, να μιζεριάσεις, να συρθείς όσο πιο χαμηλά γίνεται, να μείνεις μόνος. Δεν ξέρω γιατί. Έτσι απλά συνέβη. Συνήθως έτσι γίνεται με μένα. Δεν είμαι κυκλοθυμική κι όμως λειτουργώ σαν να είμαι όλο και πιο συχνά. Πολύ περισσότερο τον τελευταίο χρόνο, από τότε που έφυγε ο μπαμπάς μου. Άλλαξα πολύ. Άλλαξα μέσα μου. Έγινα πολύ πιο απρόσιτη, πιο μοναχική, πιο μαύρη. Και ρε γαμώτο, όσο περνά ο καιρός αυτό δεν γίνεται πιο εύκολο. Παραμένει ο ίδιος πόνος. Ο δικός μου πόνος. Οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν . Κανένας δεν ξέρει γιατί εγώ εκεί που γελάω, ξαφνικά συννεφιάζω. Αφού τις περισσότερες φορές και γω αργώ να το καταλάβω. Συνήθως αφορμή είναι μια λέξη, ένα τραγούδι, το τηλέφωνο  που χτυπάει και γράφει ακόμα dady…   Δεν αντέχω να με λένε «μαναράκι μου». Έτσι με έλεγε πάντα αυτός. Τώρα μου ακούγεται τόσο δύσκολο, τόσο ξένο. Τα βράδια ακόμα δεν μπορώ να κοιμηθώ. Αν κάνω όλη την προετοιμασία, με τις μελατονίνες, το μαγνήσιο και το αλκοόλ φυσικά, μπορεί να βγάλω και ολόκληρο εξάωρο σερί. Τότε είναι λόγος για πανηγύρι το πρωί. Αλλά αυτό είναι τόσο σπάνιο. Στις τρεις ανοίγουν τα μάτια και αρχίζει το μαρτύριο. Στην καλύτερη θα ξανακοιμηθώ μετά απο κάνα δίωρο για να  μου κόψει το αίμα το ξυπνητήρι στις εξίμιση και να πρέπει να βάλω όλη μου την ενέργεια για να συρθώ από το κρεβάτι στο μπάνιο. Γιαυτό και οι μέρες μου είναι γαμημένες από το ξεκίνημα τους.  Νιώθω τόσο κουρασμένη. Το χειρότερο όμως είναι πως δεν αντέχω να ξεκουραστώ. Δεν μπορώ να σταματήσω να κάνω κάτι. Θέλω το μυαλό μου να βρίσκεται μόνιμα σε ένα πανικό. Στην δουλειά οι ώρες περνούν γρήγορα. Είμαι στην τσίτα. Όχι επειδή χρειάζεται, επειδή έτσι μπορώ να λειτουργήσω καλύτερα. Από την ώρα που πάω στο γραφείο, φτιάχνω τον καφέ μου ,κάθομαι στο γραφείο μου και θα σηκωθώ δυο φορές για τουαλέτα και άλλη μια για να ξαναφτιάξω τον δεύτερο καφέ. Αντε να σηκωθώ καμιά ακόμα για να βάλω καμιά γκαρίδα στην σύνταξη άμα κάνουν καφενείο και ακούγονται πολύ. Αυτό όλη μέρα, κάθε μέρα. Και έτσι περνούν οι μέρες. . Αυτό όμως το συνήθισα. Το σπίτι είναι που κρύβει παγίδες. Ενώ πάντα δεν βλέπω την ώρα να γυρίσω και να κλείσω την πόρτα πίσω μου, υπάρχουν μέρες σαν την σημερινή που δεν με απομονώνει εντελώς. Δεν κρατά έξω τα φαντάσματα μου. Θέλω να αλλάξει. Θέλω να ξαναγίνω το κορίτσι. Με τρομάζει να βλέπω τον εαυτό μου έτσι. Θέλω να μάθω να είμαι πάλι ο ευατός μου. Αυτός ο περίεργος ο πεισματάρης, ξεροκέφαλος, αντιδραστικός σε όλα. Γιατί? Just because this is me. Για να μπορώ να κρατάω τους ανθρώπους δίπλα μου, να μην χρειάζεται να φεύγουν γιατί νιώθουν αδύναμοι να με βοηθήσουν . Είναι δύσκολο έως θαύμα να μείνει κάποιος δίπλα μου αβασάνιστα. Είμαι όλα τα κακά μαζί. Πρέπει να το λέει η καρδιά του και τα συκώτια του. Δεν παλεύομαι. Δεν αντέχω εγώ τον εαυτό μου. Γιατί να με αντέξει  οποιοσδήποτε? Δεν με αντέχει η ίδια μου η μάνα. Ένα τέταρτο είναι το όριο μας. Μετά ψάχνω την έξοδο τρέχοντας. Και το τηλέφωνο μου αν η συνομιλία δεν είναι τετ α τετ.  Τι γράφω? Γιατί γράφω? Δεν νιώθω καλύτερα καθόλου παρόλο που γράφω ότι μου έρχεται. Δεν έχει νόημα…Γυρίζω στα τραγούδια μου.

Ο Άγιος Κάθεμέρας

Τελικά έχει πλάκα. Γράφεις μια μαλακί@ στο FB και κάμποσοι την εξελίσσουν στο μυαλό τους όπως γουστάρουν. «Mην μου τα κάνετε τσουρέκια, δεν γιορτάζω, είμαι παντρεμένη!» Και ο Βαλεντίνος τέλος πάντων..συνουσιάζεται (!), ήταν το μήνυμα σήμερα.

Χώρισες; Συμβαίνει κάτι; Πότε θα βγούμε για καφέ; Μερικά από τα μηνύματα που ήρθαν στο inbox. Επειδή δεν εμφανίστηκα με κόκκινες καρδούλες, άσπρα αρκουδάκια και ηλίθιο χαμόγελο πάει να πει ότι είμαι μπακούρι;; Χελόου! Την έχω δει αλλιώς. Όχι τώρα. Από πάντα.

Δεν με ενδιαφέρει το «σήμερα αποδείξτε ότι είστε ερωτευμένοι», αγοράζοντας λουλούδια (τα πακιστάνια στα φανάρια άφησαν τις μαλαστούπες για τα τζάμια και τις ομπρέλες και πουλούσαν τουλίπες), γράφοντας καρτούλες με καρδούλες και φιλάκια (αφού έχουμε ψάξει πρώτα στο γουγλη το πιο αγαπησιάρικο μήνυμα) και λοιπά γλυκανάλατα δήθεν. Αυτό είναι ο έρωτας και η αγάπη; Αν είναι έτσι, μάλλον δεν το έχω πιάσει το νόημα. Και δεν το παίζω ούτε αντιδραστική ούτε επαναστάτρια. Άλλωστε ξέρω πολύ καλά πως η μόνη επανάσταση που έχω κάνει στην ζωή, είναι πάντα ενάντια στον εαυτό μου. Και αυτή όχι πάντα επιτυχημένη. Κάποιες φορές πνίγηκε στο δάκρυ, αλλά άλλο κεφάλαιο αυτό.

Λοιπόν άκου να δεις, πώς βλέπω εγώ την ιστορία αυτή. Καταρχάς., πόσο αγαπησιάρικη μπορεί να είναι αυτή η μέρα αφού έκανε διπλό ο γαύρος στο Καζάν? Τραγωδία από το ξεκίνημα.. Άλλο κεφάλαιο και αυτό! Δεν μπορώ όμως να μην το αναφέρω αφού τα κωλοδάχτυλα έπεσαν σύννεφο. Αγαπησιάρικα μεν αλλά δεν παύουν να είναι κωλοδάχτυλα. Στο θέμα μας όμως.

Το αν είσαι ερωτευμένος, ή μάλλον το αν αγαπάς ή όχι, δεν είναι υπόθεση μιας μέρας και δεν θα έπρεπε να είναι, φυσικά. Είναι υπόθεση κάθε μέρας και σε συνδυασμό με χίλια δυο άλλα πράγματα. Άποψή μου, εντελώς υποκειμενική και, μέσα από την μέχρι τώρα εμπειρία μου είναι, ότι η αγάπη-συντροφικότητα είναι κάτι εντελώς εγκεφαλικό. Ο έρωτας είναι σαν να παθαίνεις εγκεφαλικό, μερικές φορές, και αν την γλιτώσεις, πάμε πάρα κάτω. Έχω ερωτευτεί. Κράτησε λίγο και στα τρία πέμπτα, πήγε και παρακάτω. Στα άλλα δύο. αφού το εγκεφαλικό ήταν ελαφρύ, πήγε ο καθένας σπίτι του.

Πριν εφτά χρόνια ερωτεύτηκα, τελευταία φορά. Φαντάσου πως ακόμα το θυμάμαι! Δεν ξεχνιούνται ατελείωτα ξενύχτια , ξίδια μέχρι τελικής πτώσης, να γυρίζεις σπίτι λιώμα και να μην θυμάσαι το πρωί πως έφτασες, ζήλιες χαζές και ένα μόνιμο άγχος, πώς θα τον δεις περισσότερες ώρες. Για το σεξ δεν γράφω τίποτα ..το αφήνω στην φαντασία σου...

Κράτησε λίγο. Πήγε κατευθείαν στα βαθιά. Ξέραμε πως ήμασταν για περισσότερα. Τα μυαλά μας πόνεσαν που λέμε και εμείς τα ΠΑΟΚΙΑ. Δυο κορμιά ερωτεύτηκαν για λίγο, δυο μυαλά όμως ερωτεύτηκαν για πολύ περισσότερο. Από τότε δεν έχει περάσει μέρα, καλή ή άσχημη, εύκολη ή πολύ ζόρικη που να μην βρίσκεται μέσα στο μυαλό μου κάθε στιγμή. Πολλές φορές όχι μέσα σε συννεφάκια και καρδούλες αλλά μέσα σε αγωνία, ανησυχία, νεύρα, τσαντίλα. Σε ό, τι και αν νιώθω, όπως και αν είμαι έχει συμμετοχή. Είναι εκεί.

Έχει σφηνώσει στο μυαλό μου εντελώς παρασιτικά, έχει καταλάβει το χώρο του και όσο θα βρίσκεται εκεί, εγώ δεν θα είμαι ποτέ μόνη μου.

Αυτό γιορτάζω κάθε μέρα τα τελευταία χρόνια. Είναι άλλωστε και λόγος να γιορτάζεις. Τι να το κάνω αν μου έφερνε 7 φορές κόκκινα τριαντάφυλλα, μου έγραφε 7 καρτούλες και με έβγαζε έξω για φαγητό 7 φορές, αν όλες τις υπόλοιπες ημέρες της κοινή μας ζωής, ήταν στον κόσμο του κι εγώ στον δικό μου; Στο γραφείο μου δυο συρτάρια και άλλα δυο στο κομοδίνο είναι γεμάτα με κάρτες κάθε μεγέθους που αν κάποιο από τα ανίψια μας, που λογικά θα μας κληρονομήσουν, αποφασίσει να εκδώσει τα μηνύματά τους, θα κλάψει κόσμος και κοσμάκης. Κάρτες που μου δόθηκαν χωρίς αφορμή, σε άσχετο χρόνο και χωρίς συγκεκριμένο λόγο- πάντα όμως είχαν την ίδια σημασία. Σε νοιάζομαι, σε σκέφτομαι, είσαι ο άνθρωπός μου. Γι' αυτό και έχουν τόσο μεγάλη αξία. Δεν δόθηκαν επειδή έπρεπε, δόθηκαν επειδή το ένιωθε κάποιος. Και άσε τις κάρτες.

Δεν σε κάνει να νιώθεις όμορφα το πρωί που ξυπνάς, όταν ακόμα και ο διάολος λέει "oh shit", αυτός να σε κοιτά και να σου λέει "είσαι πολύ όμορφη"; Ακόμα και αν η πρώτη αντίδραση είναι, "θα τον σκοτώσω, με δουλεύει και δεν έχω πιει καφέ ακόμα", κατά βάθος η μέρα σου αποκτά ένα προβάδισμα στο να ξεκινήσει καλά. Και αυτό να το κάνει κάθε μέρα! Να γυρνάς στο σπίτι ψόφια και να τρέχεις στην κουζίνα να μαγειρέψεις, ώστε να έχεις κάνει κάτι μικρό και σήμερα για να τον ευχαριστήσεις. Ακόμα και όταν σου λέει "άσε μην κουράζεσαι άλλο. Θα φάμε έξω ή θα παραγγείλουμε". Και να στο λέει κάθε μέρα. Να χαζεύεις στον υπολογιστή και να βλέπεις που και που τηλεόραση και αυτός να σου φέρνει τα γυαλιά σου - που είναι στον άλλο όροφο - για να βλέπεις χωρίς να κάνεις τον Κινέζο. Και χωρίς να τα ζητήσεις! Να σου φέρνει κάθε μήνα τα «μαστορέματα» και όταν τα βλέπεις να λες «μπράβο, ρε μωρό, είχα ξεχάσει ότι κυκλοφόρησαν». Να κάθεσαι και να χαζεύεις, βραδάκι στον υπολογιστή και να θέλεις κάτι αλλά να μην ξέρεις τι. να έρχεται με ένα ποτήρι κρασί και να στο δίνει και να λες "μπράβο ρε μωρό! Τόση ώρα θέλω κάτι αλλά δεν ξέρω τι". Να τσακώνεσαι μαζί του, να πέφτει το μπινελίκι σύννεφο και να μην μπορείς να πεισμώσεις , αλλά να θέλεις να ξαναγίνετε όπως πριν. Να είσαι σίγουρη πως ακόμα και αν εσύ ξεχάσεις, αυτός θα θυμηθεί. Όχι μια μέρα, κάθε μέρα. Να θέλεις να μην τον βλέπεις γιατί σε έχει πιάσει η μαλακία σου και αυτός να κρύβεται μπροστά σου. Να θέλεις να μιλήσεις και να σε ακούει, να θέλεις να κλάψεις και να σε παίρνει αγκαλιά, να θέλεις να σωπάσεις και να σωπαίνει πρώτος. Να θέλεις τον εαυτό σου και να στον δίνει. Και η μόνη σας απαίτηση να είναι το «θέλω μόνο να ξέρω πως είσαι καλά».

Αν όλα αυτά τα πουλάνε στις 14 Φλεβάρη, δίνω τα πάντα για να τα αγοράσω. Επειδή όμως στο ανθοπωλείο της γειτονιάς δεν είδα πέρα από λουλούδια και καρδούλες, λέω να βάλω τους λαχανοντολμάδες μου στον φούρνο, να βγάλω επιτέλους τα τακούνια, να βάλω την καρό πιτζάμα μου και τις κάλτσες με τα αρκούδια και να τυλιχτούμε στον καναπέ για να δούμε τον ΑΠΟΕΛ στη ΛΙΟΝ. Άκρως ερωτικό βράδυ ε; Είναι, δεν είναι..

take a look:   Biology: Your Brain In Love

Για τον Καζαντζάκη ρε γαμώτο!!!

Βλέπω από χθές στο facebook αμέτρητα status με τους στίχους του Νίκου Καζαντζάκη …

Λατρεύω Καζαντζάκη αν και λίγοι το ξέρουν । Λατρεύω και αυτούς τους στίχους। Μπορώ να πώ πως είναι και ο βασικός στόχος της ζωής μου αυτό το τρία στα τρία. Μέχρις στιγμής δεν έχω καταφέρει να κάνω το απόλυτο. Συνήθως είμαι ένα ,άντε το πολύ δύο. Αλλά το απόλυτο ποτέ! Και αυτός είναι ο λόγος που τρελαίνομαι όταν βλέπω να ανεβαίνει σε τοίχους που μια μέρα πριν είχαν, γκομενάκια, τραγουδάκια, φιλοσοφικές μαλακίες του κώλου και δεν ξέρω εγώ τι άλλα, σκουπίδια. Στα σκουπίδια λέω Ναι. Εγώ πρώτη απ όλους. Το τι παπαριές έχω αναρτήσει δεν λέγεται. Αφού καμιά φορά που ψάχνω να βρω κανα τραγούδι για να το ξανακούσω και βλέπω τι έχω γράψει το ντιλιτ πατιέται με ταχύτητα που θα ζήλευε και ο Λούκι Λουκ.

Αλλά θεωρώ ιεροσυλία κάτω από τους κώλους και και τους παπαρες πολιτικούς που είναι πολύ ιν , να υπάρχει ο Καζαντζάκης. Κυρίως επειδή δεν έχει και καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Γιατί αν εκφράζουν σήμερα κάποιον αυτοί οι συγκεκριμένοι στίχοι…Σίγουρα αυτός είναι εντελώς σε άλλο πλανήτη.
«Δεν ελπίζω τίποτα»… Απόλυτα σωστό! Είναι και το μόνο ίσως που κολλάει. Βάλτο σκέτο ρε φίλε. Δεν χρειάζεται να γράψεις όλο το logo από το tshirt που σου είχε φέρει πριν χρόνια σουβενιρ η θεια από τη Κρήτη…
«Δεν φοβάμαι τίποτα!» Ναι ε? και ποιος είσαι ο Τσακ Νόρρις? Γιατί όλοι οι υπόλοιποι οι είμαστε χεσμένοι! Αν εσύ τώρα εξακολουθείς να μη φοβάσαι τίποτα… Η έχεις αποφασίσεις να φύγεις από τον μάταιο τούτο κόσμο, ή δεν έχεις καταλάβει τι γίνεται γιατί είσαι ξανθιά ή στόκος ή τώρα βγάζεις δόντια, ή η γεροντική άνοια κάνει πάρτι στον εγκέφαλό σου. Οι δύο τελευταίες περιπτώσεις αποκλείονται γιατί δεν νομίζω πως θα είχες και πρόσβαση σε υπολογιστή πόσο μάλλον παρτίδες με καζαντζάκη.
Πάμε και στο τρίτο που έιναι το καλύτερο αλλά όχι και το μακρύτερο…
«Είμαι Λεφτερος» χαχαχα!!! Εδώ δεν γελάμε απλά, κατουριόμαστε. Ποιος είναι λέφτερος? Εσύ?Εγώ? ο άλλος? Όχι φίλε μου! Δυστυχώς… και λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω αλλά γεννηθήκαμε σκλάβοι, μεγαλώσαμε σκλάβοι και στην καλύτερη περίπτωση με βάση τα σημερινά δεδομένα θα πεθάνουμε σκέτο σκλάβοι και όχι τίποτα χειρότερο. Εκτός και αν εννοείς πως δεν είσαι παντρεμένος-η που και εκεί δεν είναι απολυτα σωστή η έννοια αλλά δεν βαριέσαι έχει καθιερωθεί. Αν είναι έτσι πάω πάσο και ζητώ συγνώμη. Αλλά αν δεν είναι άκου τι πιστεύω εγώ. Είσαι σκλάβος! Σκλάβος γιατί άλλοι αποφασίζουν για σένα έχοντας σου δώσει την ψευδαίσθηση ότι εσύ τους επέλεξες. Σκλάβος γιατί είσαι αναγκασμένος να δουλεύεις ατέλειωτες ώρες με το κάθε «αφεντικό» να σε διατάζει και να σε εκβιάζει ώστε να επιτύχει το καλύτερο αποτέλεσμα για την τσέπη του. Σκλάβος γιατί πρέπει να αποκτήσεις περισσότερα από όσα χρειάζεσαι και από όσα πραγματικά επιθυμείς, με κόστος φυσικά να υφίστασαι αυτά που λέει η προηγούμενη πρόταση. Σκλάβος γιατί ζεις σε μια χώρα που πέρα από ήλιο και πολιτισμό τον οποίο ενδεχομένως δεν γνωρίζεις, δεν έχει να σου προσφέρει τίποτε άλλο. Την ξεζούμισαν. Τουλάχιστον αυτή η πουτ@ν@ η ιστορία έχει γράψει και δεν ξεγράφει ευτυχώς τις μεγάλες μορφές που γέννησε στο παρελθόν. Το μόνο που μπορεί να γράψει τώρα είναι αυτούς που την κατέστρεψαν και στα ψιλά γράμματα κάτω κάτω θα αναφέρονται και οι πολίτες της . Εμείς! Πλατειάζω ως συνήθως αλλά παρασύρομαι, γιατί ρε γαμώτο θα ήθελα πολύ να ήμουν ή να ένιωθα έστω,... Ελεύθερη.
Θές να ανεβάσεις Καζαντζάκη σώνει και καλά γιατί σου την έδωσε ρε αδερφέ? Για κοίτα αυτό παρακάτω… δεν είναι πιο ταιριαστό?



Νομίζω πως είναι και πολύ επίκαιρο μεταξύ μας. Βέβαια δεν είναι πολύ τρέντυ γιατί δεν εχει τυπωθεί σε μπλουζάκια ,κουπάκια ,καπελάκια και δεν θα πω άλλη κακή λέξη γιατί έφαγα κωλόχερο χθες(το κωλόχερο δεν είναι κακή λέξη, εντάξει?) αλλά άμα καθίσεις και το μελετήσεις λίγο θα δεις ότι πάει και μπορεί να γίνει καλό γκράφιτι σε κανα τοίχο στα Εξάρχεια . Αν το μελετήσεις λίγο περισσότερο θα δεις ότι είναι και ζόρικο. Για άντρες ντε. Θέλει π@π@ρια για να το κάνεις! (είδες? δεν έγραψα αρχίδια) Έχεις? Εδώ σε θέλω. Εγώ δεν έχω, όχι από τη φύση μου αλλά από την κουλτούρα my ass που κουβαλάω τρομάρα μου. Να σου πω όμως και κάτι. Θα το παλέψω να τα βρώ. Όπως και άλλοι κανα δυο γνωστοί που συνάντησα γυρνώντας σπίτι σήμερα και μου είπαν ακριβώς το ίδιο πράγμα. «την Κυριακή θα είμαι στο Σύνταγμα! Δεν έχω κατέβει ποτέ σε πορεία, όπως και γω, αλλά την Κυριακή θα είμαι εκεί.» Και εγώ θα είμαι εκεί! Για πρώτη φορά στην ζωή μου! Και θα πάω γιατί πρέπει και γω να κάνω κάτι για μια φορά στη ζωή μου που να μπορώ να πω στον εαυτό μου μετά. Είδες? προσπάθησα έστω και λίγο για να νιώσεις ελεύθερη. Κάντο για σένα, για τα παιδιά σου αν έχεις , για τον Καζατζάκη τον έρμο που τα κοκκαλάκια του θα έχουν γίνει πουρές! Κάντο όμως!

Έχω και δωράκι για το τέλος! Αφού άντεξες και διάβασες μέχρι εδώ σου αξίζουν πέρα από συγχαρητήρια και ένα μικρό φιλοδώρημα. Στο χαρίζω με αγάπη και συναδελφικούς χαιρετισμούς. Είναι λίγο βίνταζ αλλά οι γυναίκες κυρίως ξέρουν πόσο μεγάλη αξία έχουν αυτά. Και σύ μπορεί να ξέρεις γιατί μάλλον η δικιά σου τσέπη έχει αναστενάξεις αλλά…πάλι ξέφυγα απο το θέμα. Δεν λέω τίποτα άλλο . Διάβασέ το και κλάψε.

Άγγελος Σικελιανός (Από τον Δελφικό Λόγο) Δελφοί, 18 Οκτωβρίου 1932

“Περιμένω πια την πιο μεγάλη λύτρωσή μου. Θέλω να σαρώσω με μια υπέρτατη αντίσταση, ό,τι μάταιο και ό,τι σάπιο, από το χώμα. Μη μου κλείτε πια τα στήθη σας, τη σκέψη σας και την ακοή σας. Ξεκινήστε. Εβγάτε να συναντηθούμε στην μεγάλη άπλα, που ό,τι τώρα στη φωνή μου, σας φαντάζει φοβερό, αυτού που βρίσκεστε κλεισμένοι, είναι ο Μέλος και το Μέτρο και ο Ρυθμός, όπ’ώχει πλάσει, ό,τι ανώτερο, γλυκύτερο και αδρότερο στο λαό σας και στους λαούς όλου του κόσμου. Είμαι ο ποταμός της Φωτεινής Αγιότητας, που Σας καλεί να ξαναβαφτιστείτε, στα προαιώνια κρυσταλλένια νάματά του.

Βοηθήστε με, να σας βοηθήσω.Δεν μ’ακούτε; Ο βρυχηθμός μου έχει πια ωριμάσει μες στους αιώνες. Μην αργείτε. Ελάτε, ελάτε. Ως πότε πια να σας κράζω;”

Vangelis - Chariots of Fire