Οταν απ΄ το τίποτα τα παίρνεις όλα ...

Κάνε εσύ σχέδια, δώσε υποσχέσεις στον εαυτό σου και βγάλε πρόγραμμα... Σκίστα τώρα όλα, πάτα Delete, ρίξε και μια μούτζα στην μάπα σου και τράβα για ύπνο.  Ολα είναι σαν την φλόγα του σπίρτου. Ανάβουν για λίγο , φουντώνουν και σβήνουν. Αυτό είναι τα σχέδια και τα προγράμματα ζωής.  Τουλάχιστον εμένα δεν μου βγήκαν ποτέ. Ακριβώς το αντίθετο έγινε. Εκανα και έζησα ότι δεν προγραμμάτισα. Όλες τις φορές. Με χειρουργική ακρίβεια μάλιστα. Και πού κατέλειξα; Στο οτι κάποιος εκει πάνω κρατάει μια ξανθιά μινιατούρα στο χέρι και παίζει μαζί της σπάζοντας πλάκα. Τι είπες καλή μου; Πως δεν θέλεις  έρωτες –σχέσεις και παρόμοια ψυχοβγαλτικά γιατί είσαι ήδη ερείπιο απο μόνη σου; Πάρε να χεις. Πάρε και έρωτα, πάρε και σχέση , πάρε και αγάπη , πάρε και αγκαλιές πάρε, πάρε πάρε.... και μένεις μαλάκας. Και λές τι κάνω τώρα; Εγώ αλλιώς τα είχα στο μυαλό μου. Ναι αυτό το καμμένο, πλημμυρισμένο απο  μαυρίλα και απόγνωση μυαλό που είχε μείνει. Πως μπορείς να χειριστείς μια τέτοια κατάσταση στη φάση που είσαι. Και τί θέλει η αγάπη που σου ήρθε; Τι μπορείς να δώσεις εσύ; Αφού εσύ δεν αγαπάς τον εαυτό σου πρώτα απο όλα. Μπορείς να αγαπήσεις και να δώσεις σε έναν άλλο;...Και πάνω που πάς να κρυφτείς για να γλιτώσεις , πάρε και το κάτι παραπάνω. Και να ο νέος πανικός απο σένα...Βοήθειααααα, φωνάζεις είναι εδώ κάποιος που με αγαπάει και θέλει να με φροντίζει και να είναι μαζί μου και να ξυπνάει μαζί μου και να με χαζεύει και να με φιλάει με τις ώρες και να με ακούει και να καταλαβαίνει τα άγχη μου και τις φοβίες μου και να ανέχεται  τις γκρίνιες μου και να δίνει να δίνει να δίνει....

Και εσύ τι κάνεις; Χαλαρώνεις και τα δέχεσαι θα μου πεις. Αμ ναι αυτό λέει η λογική, αλλά εσύ και η λογική έχετε κοινό όσο  το ψάρεμα με την αστροναυτική...  Βασικά δεν ξέρεις. Δεν ξέρεις τι θα πει να σου δίνουν σημασία.  Μπορεί να είσαι στο κέντρο του σύμπαντος και παραταύτα να νιώθεις απελπιστικά μόνος. Να ζείς μες τα πλούτη και να νιώθεις απελπιστικά φτωχός, πεινασμένος και γυμνός. Να βρίσκεσαι μόνιμα ανάμεσα σε κόσμο ,φασαρία και φωνές και ο μυαλό σου να είναι βουβό. Να νομίζουν όλοι πως είσαι τοοοοοσοοοοο ευτυχισμένη και συ να κλαίς κάθε στιγμή που είσαι μόνη σου.  Η ευτυχία των άλλων είναι η δική σου κόλαση...

 Και έρχονται τα πάνω κάτω απο την μια στιγμή στην άλλη  και εκεί αναρωτιέσαι...Ξέρεις  τι είναι ευτυχία; Οταν απ  το τίποτα τα παίρνεις όλα . Αυτό ειναι... Αυτό είναι; Τόσο εύκολο; Και γιατί τόσο καιρό δεν το έκανα; Και γιατί τόσο καιρό δεν το είχα;  Και γιατί έχασα τόσο καιρό; Γιατί αυτός ο απο πάνω δεν ήθελε να παίξει μαζί μου νωρίτερα; Γιατί βρε χαζή, δεν ήσουν έτοιμη νωρίτερα. Γιατί νωρίτερα αυτό που πίστευες ήταν το «Κάτι να γυαλίζει
θέλεις πάντα κι ας θυμίζει ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό »...  Γιατί έτσι είχες πεισθεί πως θα ήσουν ευτυχισμένη. Οι αγκαλιές ήταν της φτήνιας. Τι να τα κάνεις ταα τζάμπα πράγματα εσύ; Πάρε τα ακριβά που δεν μπορεί να τα έχουν οι άλλες. Και άντε για ύπνο με τα καινούρια σου Μανόλο, βάλτα  στο μαξιλάρι δίπλα σου και να δεις τι ζεστασιά θα νιώσεις... Και το έκανες και ήσουν σίγουρη πως έτσι είναι η ευτυχία. Και ο καιρός περνούσε...

Οσπου στα ξαφνικά, έρχεται κάποιος και σου λέει: «Πες το ΝΑΙ ..κι άσε εδώ το ακριβό
το βραχιόλι σου στο κομοδίνο,των ματιών σου το μπλε να διαβώ κι όσα όνειρα θες , να σου δίνω!!!»

Και για πρώτη φορά μετά απο καιρό...είπες ηλίθια το ΝΑΙ!

 Ακούω με τρέλα :Της χάρας μαγαζί- Τρίφωνο

 
Την καρδιά μου θα κάνω χαλί
να σβηστεί ο μεγάλος καημός σου
είσαι άχνα από ένα φιλί
είναι θρόϊσμα το σ’ αγαπώ σου
και τη νύχτα που καιν οι ματιές
κι η κρυφή πεθυμιά με κυκλώνει
στο κορμί σου ν’ ανάβω φωτιές
μ’ ένα μου άγγιγμα που θα σε λιώνει

Τ’ ουρανού μου θα στείλω το φως
ν’ ανεβείς τη νυχτιά στο σκαλί μου
ήταν πόθος παλιός μου κρυφός
να σπαρτάραγες μ’ ένα φιλί μου.
Μη μου πεις, είναι αργά δεν μπορείς
η καρδιά σου πως είναι στ’ αγιάζι
φεύγει ο χρόνος δεν είναι νωρίς
και του έρωτα τ’ όχι κουράζει

Θα σου βρω της χαράς μαγαζί
να μου λες πόσα θέλεις χατίρια
θα τσουγκρίζουμε ώρες μαζί
της αγάπης γεμάτα ποτήρια,
κι όταν λες σ’ αγαπώ, με λυγμό
της ζωής μας να φεύγει το γκρίζο
με τα χείλη, γλυκά στο λαιμό,
το παλιό μου σημάδι ν’ αγγίζω

Είναι αργά δεν είν’ οι ώρες πολλές
μα στην μπόρα μη στέκεις , και στάζεις,
αφού θέλει η καρδιά σου, μου λες,
τι σε κάνει κι ακόμα διστάζεις.
Πες το ΝΑΙ ..κι άσε εδώ το ακριβό
το βραχιόλι σου στο κομοδίνο,
των ματιών σου το μπλε να διαβώ
κι όσα όνειρα θες , να σου δίνω!!!!!!!!!!