Αρρώστια μου σ αγάπησα...

Πάει καιρός. Δεν ήθελα να γράψω, δεν είχα τι να γράψω. Ένιωθα ευτυχισμένη. Όταν νιώθεις ευτυχισμένος δεν σπαταλάς το χρόνο σου σε ένα πληκτρολόγιο. Τον χαίρεσαι μέχρι τελευταίο δευτερόλεπτο. Ακόμα και αν αυτό συμβαίνει μόνο με το μυαλό σου. Με τις εικόνες που φτιάχνει το μυαλό σου. Γιατί όταν είσαι ευτυχισμένος αυτό δουλεύει σε άλλους ρυθμούς. Το λένε και οι ειδικοί..Διαπρεπείς επιστήμονες όπως ο Γάλλος νευροφυσιολόγος Ζαν Ντιντιέ Βενσάν, υποστηρίζουν ότι όλα τα συναισθήματα εξαρτώνται από τις ποσότητες ορμονών που υπάρχουν κάθε στιγμή στον οργανισμό μας. Όταν ερωτευόμαστε , έχει αυξηθεί στον οργανισμό μας η ορμόνη Λουλιμπερίνη, που παράγει ο εγκέφαλος.(http://www.koutouzis.gr/ximikes.htm)

Και ο δικός μου φτωχός κατά τα λοιπά εγκέφαλος και αμφισβητημένος και ταλαιπωρημένος αρκετά κατάφερε να παράγει πολλή λουλιμπερίνη...και μου άρεσε...Άρχισα να βλέπω φως μες τη μαυρίλα, άρχισα να κάνω θετικές σκέψεις, άρχισα να άνοιγμα και να ελπίζω? Σε τι? Σε κάτι...Τρομερό? Άρχισα να ελπίζω σε κάτι θεωρητικό που δεν υπήρχε η παραμικρή απόδειξη οτι υφίσταται...Τόσο μεγάλη είναι η δύναμη του εγκεφάλου ρε φίλε...κάνει τα αδύνατα δυνατά και τα ανύπαρκτα αληθινά... 

 

πάντα συνήθιζα να λέω πως ένα σώμα είναι πολύ εύκολο να δοθεί, να παραδοθεί, να λατρευτεί... Βρές μου όμως αυτόν που θα μου γαμήσει τον εγκέφαλο...και αν τον βρεις βοήθα να μην είναι αρρώστια γιατί....

Παίζει περίεργα παιχνίδια με μένα το κάρμα μου. Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί και πως αλλά, σταμάτησα να ψάχνω. Δεν έχω διαθεση να ψάξω γιατί αν ψάξω μπορεί και να βρώ, που ξέρεις? Και δεν είμαι σίγουρη αν θελω να βρω. Θέλω να παραδοθώ σε κάτι χωρίς τι πως και γιατί. Ετσι απλά επειδή αυτό το κάτι μπόρεσε και σφήνωσε παρασιτικά μέσα μου και άρχισε σιγά σιγά να απλώνεται να με καταλαμβάνει. Και έκανε καλή δουλειά δεν λέω. Προχώρησε πολύ γρήγορα. Κατέλαβε όργανα μου που έκαναν καταλυτική δουλειά στον οργανισμό μου. Άρχισε απο τα άκρα και εξαπλώθηκε προς τα πιο ζωτικά όπως είναι οι πνεύμονες,το συκώτι μέχρι που έφτασε στην καρδιά. Κατά καιρούς ένιωθα κάποιες ψιλοενοχλήσεις, έπαιρνα αντιβίωση, καταστελλόταν η εξάπλωση για λίγο αλλά αυτό επέστρεφε πολύ πιο δυναμικά και πεινασμένα στη συνέχεια. (Θα έχετε ακούσει περιπτώσεις που τα ποντίκια δαγκώνουν μέχρι και ανθρώπους Το σάλιο τους περιέχει μια αναισθητική ουσία και έτσι δεν αισθάνεται κανείς πόνο. ) Κάπως έτσι , δεν αισθανόμουν πόνο αλλά ευφορία... και το άφηνα, το ζητούσα, είχε γίνει κομμάτι δικό μου.

Αλλά όπως όλες οι αρρώστιες έτσι και η δική μου είναι ανελέητες, χωρίς οίκτο. Σκοπός τους είναι να καταλάβουν την καρδιά και να την τσακίσουν να ρουφήξουν κάθε σημάδι ζωής και όταν η αφαίμαξη ολοκληρωθεί πριν αφήσουν αυτό το άψυχο πλέον σώμα που δεν έχει να τους προσφέρει τίποτα άλλο να κάνουν και την κριτική τους...” Τελικά δεν άξιζε τον κόπο, ήταν μικρή καρδιά, με θέματα. Δεν είχε πολύ αίμα μέσα της , προφανώς της το είχαν πιει και άλλοι. Δεν βαριέσαι ένα λάθος ακόμα” ...

Γιατί νιώθω κάπως έτσι? Γιατί νιώθω τόσο άδεια? Γιατί έχω την εντύπωση πως ένα μεγάλο κομμάτι μου ,λείπει? Γιατί το άφησα να γίνει? Δεν είπα κάποια στιγμή πως πάνω απο όλα ΕΓΩ? . Θα προσέχω τον εαυτό μου και τους φίλους μου? Δεν θα αφήνω κανένα να παίξει μαζί μου? Γιατί δεν τήρησα λέξη? Γιατί καλά να πάθω. 

 

Γιατί κάρμα μου δεν με λυπάσαι? Πόσο ακόμα θέλεις να υποφέρω? Ποιο είναι το σημείο μηδέν? Είσαι σίγουρο πως δεν έχω κατασκηνώσει εκεί?

Πιστεύω στους ανθρώπους, πιστευω στον καθρέφτη των ματιών τους. Οταν λες πως αγαπάς κάποιον βασικό σου μέλημα είναι αυτός ο κάποιος να μην υποφέρει, πόσο μάλλον να τον κάνεις σκόπιμα να υποφέρει. Να λες λόγια που ξέρεις πως θα τον πληγώσουν, λόγια που ο ίδιος σου έχει εμπιστευτεί και αφορούν τις αδυναμίες του , τα λάθη του, τις φοβίες του, τις ανασφάλειες του... Αν φτάνεις σε σημείο να πατάς πάνω σε όλα αυτά και τον χτυπάς ανελέητα με τα όπλα που ο ίδιος σου έχει εμπιστευτεί...τότε είσαι κακός άνθρωπος και δεν αγάπησες ποτέ αυτόν που τώρα τσακίζεις, αγαπάς εσένα. Αγαπάς τον εαυτό που βγάζεις όταν ήσουν μαζί του. Αυτός θα σου λείψει. Ο διαφορετικός εαυτός σου...

Αχ μπαμπά μου πόσο μου λείπεις, πόσο ανάγκη έχω αυτή τη στιγμή να χαθώ στην αγκαλιά σου...