Στα είπα όλα...

Κανονικά τώρα δεν θέλω να γράψω. Ή μάλλον θέλω να γράψω αλλά όχι εδώ. Θέλω να γράψω κάπου που δεν θα τα διαβάσει κανείς, ούτε εγώ. Θα γράψω ότι μου έρθει , όπως μου έρθει, χωρίς να διορθώσω τίποτα, ούτε συντακτικά λάθη ούτε ορθογραφικά, ούτε θα διατυπώσω κάτι διαφορετικά  και μετά θα το αλλάξω… θέλω να αδειάσω το κεφάλι μου χωρίς να το διακόψει τίποτα. Με την μία όμως. όση ώρα και αν πάρει. Κάθαρση δεν λέγεται αυτό? «·  (φιλολογία) ο εξαγνισμός, η λύτρωση από τη συναισθητική ένταση που νιώθει ο θεατής ενός τραγικού έργου, όταν, με την λύση του δράματος, αποκαθίσταται η έννομη και η ηθική τάξη

·  (ψυχολογία) η θεραπεία μιας νοσηρής κατάστασης ψυχικού χαρακτήρα, κυρίως οταν ο ασθενής ανακαλεί στη μνήμη του το γεγονός που την προκάλεσε.» λέει  το βικιλεξικό. Είχε και τον εξορκισμό νούμερο ένα για να απαλλαγείς από την αμαρτία , αλλά λέω να κόψω τις μαλακίες απόψε γιατί με απασχολούν σοβαρότερα πράγματα.

Το δεύτερο , της φιλολογίας μου κάνει. Ο εξαγνισμός –λύτρωση από τη συναισθηματική ένταση που νιώθει ο θεατής ενός τραγικού έργου… Μόνο που δεν είμαι σκέτο  θεατής. Είμαι και πρωταγωνιστής. Και δεν είναι τραγικό το έργο. Είναι πολυδιάστατο. Έχει και τραγωδία, δράμα, κωμωδία, περιπέτεια… δεν μπορώ να πω… Απλά τώρα βλέπω τη φάση του δράματος γιατί τραγωδίες είναι άλλες και δεν θέλω να έχω την παραμικρή δόση υπερβολής σε αυτή την εξομολόγηση. Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. Έ?

Και το τρίτο της ψυχολογίας μου κάνει. Η θεραπεία μιας νοσηρής κατάστασης ψυχικού χαρακτήρα, κυρίως όταν ο ασθενής ανακαλεί στη μνήμη του το γεγονός που την προκάλεσε. Μάλιστα. Νοσηρή κατάσταση? Ναι . Νοσηρή και πολλά ακόμα. Μια κατάσταση που δεν σου αρέσει, δεν σε εκφράζει , δεν σε αντιπροσωπεύει, σε αλλοιώνει, σε εγκλωβίζει και ένας Θεός ξέρει πόσα ρήματα θα μπορούσα να γράψω ακόμα. Πόσες σελίδες ρήματα μάλλον. Αλλά το νόημα είναι αυτό. Μια κατάσταση άρρωστη την οποία βιώνεις ως ασθενής φυσικά που πολύ σωστά αναφέρει παρακάτω στην ετοιμολογία της λέξης.  Ασθενής γιατί δεν είσαι ο εαυτό σου. Γιατί ο εαυτός σου υποφέρει, κρύβεται, καταπιέζεται, υπερφορτώνεται και με την επανάληψη την καθημερινή αυτόματα μεταλλάσσεται και νοσεί χρόνια πια. Σαν τον διαβήτη ένα πράγμα. Αν δεν προσέξεις όταν παρουσιαστεί στο αρχικό στάδιο και προχωρήσει ώστε να μπεις στην ινσουλίνη, τότε μια ζωή θα τρυπιέσαι όταν  τρως. Και καλά αν είναι κληρονομικός…εκεί φταίει η ατυχία σου. Αν όμως οφείλεται σε δικούς σου χειρισμούς…εκεί φταίει η βλακεία σου. 

Και μένα μάλλον η βλακεία μου φταίει. Και ο ωχαδερφισμός μου. Και η ακατανόητη ώρες ώρες επιμονή μου. Και το βόλεμα μου. Το λάθος είναι καθαρά δικό μου. Εγώ έπρεπε να φερθώ καλά στον εαυτό μου για να παραδειγματιστούν και οι υπόλοιποι. Οι γύρω μου. Αφού εγώ τον έχω του κλώτσου και του μπάτσου, οι γύρω γιατί να τον σεβαστούν και να τον εκτιμήσουν περισσότερο από εμένα. Για μαλάκες ψάχνεις? Θα βρεις πολλούς αλλά όχι για τον εαυτό σου. Αυτοί αν και μαλάκες για τους άλλους τον εαυτούλη τους τον έχουν στα  όπα όπα.

Πάντως η αρχή έγινε. Ο ασθενής κατάλαβε ότι νοσεί. η επίσκεψη στους ειδικούς πραγματοποιήθηκε και η διάγνωση έχει καθαρογραφεί για να δοθούν οι απαραίτητες οδηγίες στον ασθενή. Το θέμα είναι τώρα… ο ασθενής θα παλέψει? Είναι διατεθειμένος? Ναι είναι! Είναι και παραείναι. Και με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος και το συντομότερο απαντώ. Με κούρασε να με βλέπω έτσι. Να βλέπω αυτό το πρόσωπο. Να ζω καθημερινά χωρίς να σκέφτομαι τίποτα πέρα από τα απλά, πεζά ,ασφαλή, χαζά. Μόνο αυτά τα σίγουρα. Τίποτα περισσότερο. Καμία πρόκληση. Θέλω να πάω πλέον στην άλλη πίστα. Θέλω να δώ το υπόλοιπο παιχνίδι. Βαρέθηκα να πυροβολώ και να προσπαθώ να φυλαχτώ από τα ίδια και τα ίδια σιχαμερά τερατάκια. Μπορεί στο επόμενο στάδιο τα πράγματα να είναι πιο ζόρικα και πιο επικίνδυνα και οι κακοί περισσότεροι και τα όπλα τους πιο σύγχρονα. Αλλά αν εγώ έχω τα δικά μου όπλα καλογυαλισμένα, γεμάτα πυρομαχικά  και το μυαλό μου καθαρό και στη θέση του, τότε θα παλέψω, θα δώσω τη μάχη μου και ας πέσω στο τέλος. Τουλάχιστον θα πέσω μαχόμενη και όχι κουλουριασμένη να κλαίω και να λέω παραδίνομαι μην με σκοτώσετε. Γιατί τι να την κάνεις την ζωή μετά? Απλά να την περάσεις? Μπα δεν μου κάνει. Εμένα σίγουρα δεν μου κάνει.Γιαυτό έχω ήδη σηκώσει τα μανίκια...

Στα είπα όλα...