Ο Άγιος Κάθεμέρας

Τελικά έχει πλάκα. Γράφεις μια μαλακί@ στο FB και κάμποσοι την εξελίσσουν στο μυαλό τους όπως γουστάρουν. «Mην μου τα κάνετε τσουρέκια, δεν γιορτάζω, είμαι παντρεμένη!» Και ο Βαλεντίνος τέλος πάντων..συνουσιάζεται (!), ήταν το μήνυμα σήμερα.

Χώρισες; Συμβαίνει κάτι; Πότε θα βγούμε για καφέ; Μερικά από τα μηνύματα που ήρθαν στο inbox. Επειδή δεν εμφανίστηκα με κόκκινες καρδούλες, άσπρα αρκουδάκια και ηλίθιο χαμόγελο πάει να πει ότι είμαι μπακούρι;; Χελόου! Την έχω δει αλλιώς. Όχι τώρα. Από πάντα.

Δεν με ενδιαφέρει το «σήμερα αποδείξτε ότι είστε ερωτευμένοι», αγοράζοντας λουλούδια (τα πακιστάνια στα φανάρια άφησαν τις μαλαστούπες για τα τζάμια και τις ομπρέλες και πουλούσαν τουλίπες), γράφοντας καρτούλες με καρδούλες και φιλάκια (αφού έχουμε ψάξει πρώτα στο γουγλη το πιο αγαπησιάρικο μήνυμα) και λοιπά γλυκανάλατα δήθεν. Αυτό είναι ο έρωτας και η αγάπη; Αν είναι έτσι, μάλλον δεν το έχω πιάσει το νόημα. Και δεν το παίζω ούτε αντιδραστική ούτε επαναστάτρια. Άλλωστε ξέρω πολύ καλά πως η μόνη επανάσταση που έχω κάνει στην ζωή, είναι πάντα ενάντια στον εαυτό μου. Και αυτή όχι πάντα επιτυχημένη. Κάποιες φορές πνίγηκε στο δάκρυ, αλλά άλλο κεφάλαιο αυτό.

Λοιπόν άκου να δεις, πώς βλέπω εγώ την ιστορία αυτή. Καταρχάς., πόσο αγαπησιάρικη μπορεί να είναι αυτή η μέρα αφού έκανε διπλό ο γαύρος στο Καζάν? Τραγωδία από το ξεκίνημα.. Άλλο κεφάλαιο και αυτό! Δεν μπορώ όμως να μην το αναφέρω αφού τα κωλοδάχτυλα έπεσαν σύννεφο. Αγαπησιάρικα μεν αλλά δεν παύουν να είναι κωλοδάχτυλα. Στο θέμα μας όμως.

Το αν είσαι ερωτευμένος, ή μάλλον το αν αγαπάς ή όχι, δεν είναι υπόθεση μιας μέρας και δεν θα έπρεπε να είναι, φυσικά. Είναι υπόθεση κάθε μέρας και σε συνδυασμό με χίλια δυο άλλα πράγματα. Άποψή μου, εντελώς υποκειμενική και, μέσα από την μέχρι τώρα εμπειρία μου είναι, ότι η αγάπη-συντροφικότητα είναι κάτι εντελώς εγκεφαλικό. Ο έρωτας είναι σαν να παθαίνεις εγκεφαλικό, μερικές φορές, και αν την γλιτώσεις, πάμε πάρα κάτω. Έχω ερωτευτεί. Κράτησε λίγο και στα τρία πέμπτα, πήγε και παρακάτω. Στα άλλα δύο. αφού το εγκεφαλικό ήταν ελαφρύ, πήγε ο καθένας σπίτι του.

Πριν εφτά χρόνια ερωτεύτηκα, τελευταία φορά. Φαντάσου πως ακόμα το θυμάμαι! Δεν ξεχνιούνται ατελείωτα ξενύχτια , ξίδια μέχρι τελικής πτώσης, να γυρίζεις σπίτι λιώμα και να μην θυμάσαι το πρωί πως έφτασες, ζήλιες χαζές και ένα μόνιμο άγχος, πώς θα τον δεις περισσότερες ώρες. Για το σεξ δεν γράφω τίποτα ..το αφήνω στην φαντασία σου...

Κράτησε λίγο. Πήγε κατευθείαν στα βαθιά. Ξέραμε πως ήμασταν για περισσότερα. Τα μυαλά μας πόνεσαν που λέμε και εμείς τα ΠΑΟΚΙΑ. Δυο κορμιά ερωτεύτηκαν για λίγο, δυο μυαλά όμως ερωτεύτηκαν για πολύ περισσότερο. Από τότε δεν έχει περάσει μέρα, καλή ή άσχημη, εύκολη ή πολύ ζόρικη που να μην βρίσκεται μέσα στο μυαλό μου κάθε στιγμή. Πολλές φορές όχι μέσα σε συννεφάκια και καρδούλες αλλά μέσα σε αγωνία, ανησυχία, νεύρα, τσαντίλα. Σε ό, τι και αν νιώθω, όπως και αν είμαι έχει συμμετοχή. Είναι εκεί.

Έχει σφηνώσει στο μυαλό μου εντελώς παρασιτικά, έχει καταλάβει το χώρο του και όσο θα βρίσκεται εκεί, εγώ δεν θα είμαι ποτέ μόνη μου.

Αυτό γιορτάζω κάθε μέρα τα τελευταία χρόνια. Είναι άλλωστε και λόγος να γιορτάζεις. Τι να το κάνω αν μου έφερνε 7 φορές κόκκινα τριαντάφυλλα, μου έγραφε 7 καρτούλες και με έβγαζε έξω για φαγητό 7 φορές, αν όλες τις υπόλοιπες ημέρες της κοινή μας ζωής, ήταν στον κόσμο του κι εγώ στον δικό μου; Στο γραφείο μου δυο συρτάρια και άλλα δυο στο κομοδίνο είναι γεμάτα με κάρτες κάθε μεγέθους που αν κάποιο από τα ανίψια μας, που λογικά θα μας κληρονομήσουν, αποφασίσει να εκδώσει τα μηνύματά τους, θα κλάψει κόσμος και κοσμάκης. Κάρτες που μου δόθηκαν χωρίς αφορμή, σε άσχετο χρόνο και χωρίς συγκεκριμένο λόγο- πάντα όμως είχαν την ίδια σημασία. Σε νοιάζομαι, σε σκέφτομαι, είσαι ο άνθρωπός μου. Γι' αυτό και έχουν τόσο μεγάλη αξία. Δεν δόθηκαν επειδή έπρεπε, δόθηκαν επειδή το ένιωθε κάποιος. Και άσε τις κάρτες.

Δεν σε κάνει να νιώθεις όμορφα το πρωί που ξυπνάς, όταν ακόμα και ο διάολος λέει "oh shit", αυτός να σε κοιτά και να σου λέει "είσαι πολύ όμορφη"; Ακόμα και αν η πρώτη αντίδραση είναι, "θα τον σκοτώσω, με δουλεύει και δεν έχω πιει καφέ ακόμα", κατά βάθος η μέρα σου αποκτά ένα προβάδισμα στο να ξεκινήσει καλά. Και αυτό να το κάνει κάθε μέρα! Να γυρνάς στο σπίτι ψόφια και να τρέχεις στην κουζίνα να μαγειρέψεις, ώστε να έχεις κάνει κάτι μικρό και σήμερα για να τον ευχαριστήσεις. Ακόμα και όταν σου λέει "άσε μην κουράζεσαι άλλο. Θα φάμε έξω ή θα παραγγείλουμε". Και να στο λέει κάθε μέρα. Να χαζεύεις στον υπολογιστή και να βλέπεις που και που τηλεόραση και αυτός να σου φέρνει τα γυαλιά σου - που είναι στον άλλο όροφο - για να βλέπεις χωρίς να κάνεις τον Κινέζο. Και χωρίς να τα ζητήσεις! Να σου φέρνει κάθε μήνα τα «μαστορέματα» και όταν τα βλέπεις να λες «μπράβο, ρε μωρό, είχα ξεχάσει ότι κυκλοφόρησαν». Να κάθεσαι και να χαζεύεις, βραδάκι στον υπολογιστή και να θέλεις κάτι αλλά να μην ξέρεις τι. να έρχεται με ένα ποτήρι κρασί και να στο δίνει και να λες "μπράβο ρε μωρό! Τόση ώρα θέλω κάτι αλλά δεν ξέρω τι". Να τσακώνεσαι μαζί του, να πέφτει το μπινελίκι σύννεφο και να μην μπορείς να πεισμώσεις , αλλά να θέλεις να ξαναγίνετε όπως πριν. Να είσαι σίγουρη πως ακόμα και αν εσύ ξεχάσεις, αυτός θα θυμηθεί. Όχι μια μέρα, κάθε μέρα. Να θέλεις να μην τον βλέπεις γιατί σε έχει πιάσει η μαλακία σου και αυτός να κρύβεται μπροστά σου. Να θέλεις να μιλήσεις και να σε ακούει, να θέλεις να κλάψεις και να σε παίρνει αγκαλιά, να θέλεις να σωπάσεις και να σωπαίνει πρώτος. Να θέλεις τον εαυτό σου και να στον δίνει. Και η μόνη σας απαίτηση να είναι το «θέλω μόνο να ξέρω πως είσαι καλά».

Αν όλα αυτά τα πουλάνε στις 14 Φλεβάρη, δίνω τα πάντα για να τα αγοράσω. Επειδή όμως στο ανθοπωλείο της γειτονιάς δεν είδα πέρα από λουλούδια και καρδούλες, λέω να βάλω τους λαχανοντολμάδες μου στον φούρνο, να βγάλω επιτέλους τα τακούνια, να βάλω την καρό πιτζάμα μου και τις κάλτσες με τα αρκούδια και να τυλιχτούμε στον καναπέ για να δούμε τον ΑΠΟΕΛ στη ΛΙΟΝ. Άκρως ερωτικό βράδυ ε; Είναι, δεν είναι..

take a look:   Biology: Your Brain In Love