Ξεκινώντας και σήμερα νωρίς το πρωί το ταξίδι μου για την δουλειά, μεταξύ ζοχάδας και ανυπομονησίας, μεταξύ ύπνου και ψιλοξύπνιου , μεταξύ τέλος πάντων μιας κατάστασης η οποία σίγουρα δεν είναι πλήρως αντιπροσωπευτική του εαυτού μου και του χαρακτήρα μου…(είναι γνωστό στους γύρω μου πως το πρωί πριν τον καφέ δεν μου λες ούτε καλημέρα αν θες να ξεκινήσει καλά η δική σου μέρα), είδα πάλι το ίδιο σκηνικό με χθες που επέστρεφα σπίτι από την ίδια διαδρομή.
Ανθρώπους να μιλάνε μόνοι τους. Λογικά σήμερα το πρωί δεν θα τον πρόσεχα τον κύριο που πέρασε πεζός όταν ήμουν σταματημένη στο φανάρι. Προσέχω μόνο τα αυτοκίνητα γύρω μου. Αυτά μπορεί να με στείλουν. Αλλά τον πρόσεξα. Πέρασε και μιλούσε μόνος του και όχι ψιθυριστά απ ότι κατάλαβα μέσα από το αυτοκίνητο και με κλειστά παράθυρα.
Δεν ήταν κανένας φευγάτος. Φαινόταν νορμάλ οικογενειάρχης γύρω στα πενήντα something, με αξιοπρεπέστατα ρούχα. Θα έλεγες ένας μικρομεσαίος, υπάλληλος γραφείου στο επάγγελμα, με δυο παιδιά, άντε και ένα σκυλί, επειδή είναι το ψώνιο μου.
Κόλλησα. Χθες το ίδιο σκηνικό , σε άλλο φανάρι αλλά γυναίκα αυτή τη φορά ,μάλλον καμιά δεκαετία μικρότερη.
Πάει, λέω στον εαυτό μου (όχι δυνατά να εξηγούμαστε) το έχασε ο κόσμος. Θα μου πεις, «τώρα το πήρες είδηση εσύ?»…. Μπορεί και να το πήρα τώρα , δεν ξέρω. Εδώ και αρκετούς μήνες έχω βάλει τον εαυτό μου σε ένα περίεργο πρόγραμμα. Δεν ακούω ,δεν συμμετέχω, δεν ρωτάω, δεν μαθαίνω για να μην μου στρίψει. Είναι ένα καινούριο αντιβάιρους αυτό που έχω ανακαλύψει που τελικά κάνει δουλειά. Η,έτσι νομίζω. Τουλάχιστον ακόμα δεν έχει κρασσάρει αυτός ο χυλός που υπάρχει μέσα στο κεφάλι μου, σύμφωνα με πληροφορίες πάντα…
Το ξεκίνησα όταν έγινε η πρώτη μείωση. 400 ευρώ μέσα σε μια νύχτα. Τα Κυριακάτικα. Στην αρχή λάλησα. 400 ευρώ είναι ένα ενοίκιο , ένα δάνειο, ένας μήνας σουπερμαρκετ, ένας μήνας τσιγάρα πριν τα στριφτά. Δεν λέω ένα ζευγάρι περσινής κολεξιόν jimmy choo γιατί θα πέσουν μάπες. Από μένα σε μένα όχι από τους απ΄ έξω.
Πέρασαν μέρες για να το ξεπεράσω το σοκ αυτό. Για τους «δικούς μου» αδικαιολόγητο σε τέτοιο βαθμό. Για μένα πάλι όχι. Δεν μπορώ να ζήσω με τα χρήματα αυτά. Όχι δεν μπορούμε να ζήσουμε, εγώ δεν μπορώ να ζήσω. Αν αύριο εσύ αποφασίσεις να μου πεις : βαρέθηκα την γκρίνια σου , τα νεύρα σου ,τα καμένα σου φαγητά , άντε και γαμήσου… Εγώ δεν θα μπορώ να το κάνω. Ξέρεις γιατί? Γιατί θα είμαι στον δρόμο. Δεν θα μπορώ να συντηρήσω τον εαυτό μου. Δεν θα μπορώ να έχω σπίτι, αυτοκίνητο, τρόφιμα. Τα βασικά λέμε. Θα μου πείς : Σιγά μόνο εσύ είσαι? Όχι δεν είμαι μόνο εγώ , είναι και αυτοί που μιλάνε μόνοι τους στον δρόμο και αυτοί που είδα στην Μπενάκη να κοιμούνται στα πεζοδρόμια και αυτοί έφυγαν από την Αθήνα για να επιστρέψουν στους γονείς τους και και και….Αλλά αυτό το μπλογκ είναι δικό μου και γράφω για μένα.
Όταν ήρθαν και οι επόμενες μειώσεις, πλέον δεν υπήρξε αντίδραση. Το πήρα απόφαση. Θα το τραβήξω όσο πάει και αν δώ ότι πέφτουν οι μεγάλες πείνες, θα βγώ να μπουζουριάσω ένα από αυτά τα άχρηστα υποκείμενα που έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη για το κατάντημα μας και ας με κλείσουν φυλακή. Σιγά! Τι έχω να χάσω? Εξασφαλισμένο φαί και κρεβάτι, κάνα τατού ακόμα και σε καλύτερη τιμή και φυσικά θα έχω προσφέρει και εγώ κάτι στους υπόλοιπους Έλληνες.
Πάλι θα μου πεις… Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν έτσι χρόνια τώρα. Ναι… και? Εγώ δεν είμαι από αυτούς, όπως δεν είμαι και από τους άλλους που χωρίς να έχουν δει ούτε στο λεξικό την λέξη δουλειά ζουν δήθεν και μεγαλοπρεπώς. Με τα ταξιδάκια τους, τα σουπερ ντούπερ(απαράδεκτο αυτό που γράφω αλλά μου ήρθε) αμαξάκια, σπιτάκια, γκομενάκια και λοιπά σκατάκια…
Δουλεύω από τα 16 μου, περιστασιακά στην αρχή και περισσότερο από φουλ όταν έφυγα για σπουδές. Έχω κάνει σχεδόν όλες τις δουλειές και χωρίς να ντρέπομαι για καμιά από αυτές. Και τις έχω κάνει και καλά αν κρίνω από τα αποτελέσματα. Δεν υπήρξα ανέντιμη με κανένα, δεν εκμεταλλεύτηκα κανένα, δεν τα έφαγα από κανέναν. Αντίθετα ακόμα μου χρωστούν μισθούς ενός χρόνου από την διαφημιστική τα οποία φυσικά και έχω γράψει στο χιόνι. Ήταν φίλος όμως , άσχετα που ότι έκλεισε το έμαθα από συναδέλφους και όχι από τον φίλο.
Δεν έχω κάνει την μεγάλη ζωή όπως την εννοούν κάποιοι. Δεν κυκλοφορώ κάθε Σκ σε ιν μαγαζιά του κέντρου, διήμερα στην Αράχοβα και λοιπά θέρετρα. Είναι επιλογή μου αυτό. Κάνω μια δουλειά που είναι πλήρως εξοντωτική κυρίως ψυχολογικά, και το μόνο που έχω ανάγκη είναι να κλειστώ στο σπίτι μου όταν έχω χρόνο. Μου αρέσει να μαγειρεύω να παίζω με τα ζώα μου και να μην βλέπω άνθρωπο. Είμαι αντικοινωνική? Είμαι και αυτό αν θέλεις. Αλλά έτσι είμαι και για αυτό τα έχω πάρει στο κρανίο. Γιατί έτσι όπως πάει το πράγμα θα χάσω εντελώς αυτό για το οποίο δουλεύω από μικρό παιδί. Την ανεξαρτησία μου. Την ελευθερία μου να πώ εγώ «άντε και γαμήσου» σε αυτόν που με προσβάλλει σαν άνθρωπο και θίγει την αξιοπρέπεια μου. Την πρωτοβουλία του εαυτού μου. Θα πρέπει να γίνω ο μόνιμος μαλάκας παντού. Σε όποιο περιβάλλον και αν βρίσκομαι, αν και όλα ξεκινούν από το εργασιακό. Τι θέλεις ρεπο? Ναι σιγά. Πάρε και αν βρεις την θέση σου την επομένη γράψε μου. Τρομοκρατία στο κόκκινο. Όχι μόνο σε μένα. Παντού το ίδιο συμβαίνει , είμαι σίγουρη. Απλά είπα ,δικό μου είναι το μπλογκ, για μένα γράφω ,εγώ θα τα διαβάζω και εγώ θα βγάλω και νόημα από αυτά που γράφω. Άλλωστε το γράψιμο δεν υπήρξε ποτέ το δυνατό μου σημείο . Το ξανακάνω τώρα γιατί πρώτον η ψυχανάλυση κοστίζει και δεν ξέρω αν την καλύπτει ο ΕΔΟΕΑΠ και δεύτερον γιατί αν συνεχίσω να μην μιλάω ή να μην πλακώνομαι, σίγουρα θα με δείτε και μένα στον δρόμο σύντομα να συζητώ με τον άλλο μου εαυτό….
ΥΓ. Γαμιέται η WIND!!! Άσχετο με τα υπόλοιπα αλλά είναι και αυτή μέρος της ζοχάδας μου τον τελευταίο καιρό. Καλά έκανα μαλάκες και σας τα έχωνα προκαταβολικά. Άκου 4 μέρες χωρίς υπηρεσία berry.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου