Μια γρίπη θα μας σώσει!

Γύρισα στο σπίτι στις 2μιση. Πάντα δίνω στη αφεντιά μου ένα μισάωρο προσαρμογής. Σε αυτά τα τριάντα λεπτά θα πρέπει να φτιάξω καφέ να τσιμπήσω κάτι μπροστά στον υπολογιστή , να ρίξω μια ματιά στο Μόνιτορ, να παίξω λίγο με το σκυλί , να βάλω μέσα το γατί , να μιλήσω στο τηλέφωνο με όσους δεν με πέτυχαν από το πρωί κι να προετοιμαστώ ψυχολογικά για την υπόλοιπη μέρα.

Σήμερα που είναι Πέμπτη έχω μάθημα στις 6 οπότε μέχρι αυτή την ώρα θα πρέπει να έχω ολοκληρώσει τις ασκήσεις και να ξαναδιαβάσω λίγο τα κείμενα.

Ξεκίνησα λοιπόν το διάβασμα στις 3 και γύρω στις 4 χτυπάει το τηλέφωνο. Απόκρυψη. Ήταν η Μίλη. Η καθηγήτριά μου. Πήρε να μου πει πως είναι γριπωμένη και δεν θα έρθει για μάθημα σήμερα. Μόνο που δεν ούρλιαξα στο τηλέφωνο από την χαρά μου. (Σόρι Μίλη, ξέρω πως αν το διαβάσεις θα με βάλεις να μεταφράσω όλη την ιστορία της Μεγ. Βρετανιας. Ναι ξέρω, θα γράψω και την περίληψη.)

Αυτό το συναίσθημα δεν χάνεται ρε παιδί μου. Όσα χρόνια και αν περάσουν. Όταν ακούς πως θα χάσεις μάθημα δεν μπορείς να μην χαρείς. Μπορεί να μένεις πίσω, μπορείς να φορτωθείς την επόμενη φορά , μπορεί , μπορεί ,μπορεί….αλλά τώρα. θα χαρείς.

Έτσι λοιπόν και εγώ κάθομαι και ποστάρω . ενώ δεν υπήρχε στο πρόγραμμα για σήμερα. Ας είναι καλά η Μίλη που αρρώστησε ( τι γράφω η σκύλα!). Τελικά αυτή η εβδομάδα ήταν σούπερ. Την Τρίτη σύσκεψη, την Τετάρτη απεργία ,σήμερα όχι μάθημα , άντε να αρπάξει καμιά γριπούλα(ελαφριά , ότι τίποτα σπουδαίο)και ο Ιταλός αύριο να δέσει το γλυκό. Scusi professore. .Sono meschina.