Ουφ!

Αν μου έλεγες να χαρακτηρίσω με μια λέξη αυτή την εβδομάδα θα σου έλεγα shit-fuck and rock&roll .Το fuck όχι με την κυριολεκτική του σημασία φυσικά. Τρέξιμο, άγχος, αγωνία ,νεύρα και απίστευτη κούρασα. Έφτασαν στιγμές που ρώτησα το εαυτό μου: «θα τα καταφέρεις να φτάσεις σπίτι?’

Από σήμερα τα δύσκολα πέρασαν. Θα πρέπει βέβαια το τρέξιμο να συνεχιστεί μέχρι την Παρασκευή αλλά θα λείπει η αγωνία και το άγχος. Αν είμαι τυχερή και δεν εμφανιστεί η γκόμενα του μικρού ,ίσως γλιτώσω και τα νεύρα.( Πάνω σε αυτό και ένα ερώτημα. Είναι φυσιολογικό να ζηλεύεις την αδελφή του γκόμενου σου και να κάνεις ότι είναι δυνατόν για να μην βρίσκονται ποτέ οι δύο τους?)

Γυρνώντας κατά τις οκτώ στο σπίτι το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι έχω ανάγκη από ένα καυτό μπάνιο, ένα ποτήρι κρασί και να τυλιχτώ με την κουβερτούλα μου στον καναπέ. Αν και ήμουν στο πόδι από τις 7 το πρωί ,με περπάτημα σε όλο το κατειλημμένο κέντρο της Αθήνας , με μπλεξίματα στις γραφειοκρατικές διαδικασίες του κλάδου ασθενείας του ταμείου εμπόρων( γιατί κάθε μήνα που είναι να εισπραχθεί η εισφορά των 400 περίπου ευρώ στο ΤΕΒΕ έρχεται ο υπάλληλος στην επιχείρηση σου , ενώ μια φορά που μπορεί να χρειαστείς εσύ μια κωλό-υπογραφή για νοσηλεία πρέπει να ανεβοκατέβεις όλο το συγχωρεμένο World trade center για να την δώσουν.) Και μόνο που τα έγραψα κουράστηκα…

Φτάνω λοιπόν στο σπίτι και δεν έχω κουράγιο ούτε να κατέβω για να δέσω το κτήνος ώστε να βάλω το αυτοκίνητο μέσα. Το κτήνος βέβαια έχει άλλη άποψη. Δεν με έχει δει όλη μέρα και αποφασίζει να ρεφάρει. Στην αρχή μου δαγκώνει το μπατζάκι του παντελονιού, όταν βλέπει ότι δεν αντιδρώ αρπάζει και τη τσάντα μου. Η επόμενη κίνηση ήταν να περάσει από πάνω μου και να μπει μέσα στο αυτοκίνητο. Αυτό βέβαια για κάποιο άλλο σκυλί μπορεί να μην σημαίνει τίποτα, για το δικό μου είναι μονόδρομος. Σημαίνει θα με πας βόλτα με το αυτοκίνητο τώρα αλλιώς δεν πρόκειται να βγω ούτε με μπόγια. Και αν με αφήσεις μέσα θα σου ξαναφάω το λεβιέ των ταχυτήτων ,το ξεβράκωτο διαολάκι που κρέμεται στο παράθυρο , τα πίσω πατάκια και ότι άλλο βρώ. Βρε καλή μου ,βρέ χρυσή μου θα σε πάω αύριο μεγάλη βόλτα. Τίποτα ακλόνητη στο πίσω κάθισμα σαν βαλσαμωμένη. Άντε ξανά το έργο σε επανάληψη αλλά στο rewind.Άλλη μισή ώρα καθυστέρηση από τον διακαή πόθο του μπάνιου-κρασιού-καναπέ. Τελικά τα κατάφερα και επέστρεψα ζωντανή. Διαλυμένη αλλά ζωντανή.

Χαμένη στην νιρβάνα του καναπέ χτύπησε το τηλέφωνο. Δε χρειαζόταν να κοιτάξω το νούμερο. Ξέρω ποιος είναι. Απαντώ. Από την άλλη άκρη της γραμμής ακούγεται μια ερώτηση. «Λίγο?» Γελάω, «Πολύ, πάρα πολύ!»…..

οτι πιο όμορφο μου συνέβη σήμερα

Καλό βράδυ!