Περπατάτε στην μέση του δρόμου και ξαφνικά....πέφτετε!!
Όλα μεμιάς τα συναισθήματα ξεχειλίζουν: Πόνος, Αγωνία, Ντροπή!!!
Τι θα κάνουν οι συνάνθρωποι σας που βρίσκονται κοντά;
1. Αν έχετε την τύχη και είστε γυναίκα και μάλιστα όμορφη οι περισσότεροι θα τρέξουν να σας βοηθήσουν... ίσως καταφέρουν και να βγείτε μαζί τους ραντεβού!
2. Αν πάλι είστε νεαροί ή έστω μεσήλικες το πιο πιθανό είναι να γελάσουν.... βλέπετε το πέσιμο είναι το πρώτο από τα συμβάντα που δημιουργεί γέλιο! Δεν πειράζει καλό είναι και αυτό, δίνετε λίγη στιγμιαία χαρά στους γύρω σας...
3. Αν είστε ηλικιωμένοι ίσως κάποιος να σας λυπηθεί και να σας βοηθήσει ....
4. Αν έχετε την ατυχία να είστε γέρος και μάλιστα άστεγος ; ; ; Εκεί τα πράγματα αλλάζουν! Δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά.
Πεσμένος μέσα στην μέση του δρόμου, ακίνητος , περίμενε κάποιον να τον βοηθήσει... μάταια...κοίταζε γύρω του μέχρι που σιγά-σιγά έσβησε το φώς από τα μάτια του! Καλύτερα , ήρθε η λύτρωση και το ταξίδι...
Και οι γύρω του; Ξαφνικά βλέπουν έναν γέρο να πέφτει στην μέση του δρόμου.... Μα χάθηκε ο κόσμος βρε αδερφέ να πέσει και αυτός σε κανένα πεζοδρόμιο? Ή καλύτερα σε κανένα πάρκο;
Εκεί τον αφήνεις μέχρι να έρθει το ΕΚΑΒ να τον μαζέψει... Αλλά στην μέση του δρόμου; Που περνούν αυτοκίνητα , λεωφορεία; Τι να κάνουν μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο; Να τον αφήσουν έτσι; Θα περάσει κάποιο αυτοκίνητο και θα τον πατήσει και μετά άλλος μπελάς , ποιός μαζεύει τα αίματα; ;
Γι’ αυτό οι φιλεύσπλαχνοι συνάνθρωποι του τοποθέτησαν μπροστά του ένα εμπόδιο, απ’ αυτά που είναι για τα δημόσια έργα!!Ε!!!κάτι είναι και αυτό!!! Μην είναι και αχάριστος.... εκεί που πάει.....
Πέστε μου τώρα...σε ποιόν από όλους μας, αξίζει τέτοιο τέλος; ‘Οτι και να είμαστε, δίχως την ελάχιστη αξιοπρέπεια! Και αυτό που είναι το χειρότερο; Η Αδιαφορία !! Από όλους προς τα πάντα !!!! Εκτός φυσικά από αυτά που αφορούν άμεσα τον καθένα....
Εξ’ άλλου δεν είναι κάτι καινούργιο... γινόταν από πάντα...από την εποχή του Δημοσθένη, τότε που σε πολλούς λόγους που εκφωνήθηκαν από τον ίδιο μπροστά στην Εκκλησία του Δήμου επανέρχεται στην αδιαφορία των πολιτών, οι οποίοι προσέρχονταν στην Εκκλησία του Δήμου όπως πήγαιναν στα θεάματα. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα αισθητό στο λόγο του Περί των εν Χερρονήσω, στον οποίο καταλήγει με μια έκκληση για μεγαλύτερη υπευθυνότητα εκ μέρους των πολιτών: « Αν σταματήσετε να αδιαφορείτε για όλα, ίσως, Αθηναίοι, και τώρα ακόμη, να καλυτερεύσουν οι υποθέσεις σας. Αν όμως επιμείνετε να παραμένετε αδρανείς, αν δείχνετε προθυμία μόνο για να γιουχαΐζετε ορισμένους ρήτορες ή να επαινείτε άλλους, αν, τέλος, όταν πρέπει να δράσετε, προτιμάτε την αδράνεια , δε γνωρίζω κανέναν ο οποίος χωρίς την δική σας προσπάθεια μπορεί να σώσει την πόλη» ( Περί των εν Χερρονήσω, 77 ).*
Μήπως λέω... μήπως για να αλλάξουν τα πράγματα πρέπει να σταματήσουμε να αδιαφορούμε? Είμαστε όλοι ικανοί να πάρουμε την μοίρα μας στα χέρια μας! Ας το κάνουμε λοιπόν! Μπορούμε!
*Βιβλιογραφία : «Πολιτική και Kοινωνία στην Aρχαία Ελλάδα» Claude Mosse εκδ. Σαββάλας
Υγ: Tο γεγονός με τον άστεγο δεν είναι φανταστικό. Ήμουν αυτόπτης μάρτυρας , 30 Σεπτεμβρίου 2006 , Αθήνα , οδός Ελευθερίας, πηγαίνοντας στην γιορτή του εθελοντισμού στο Θησείο!
Έλλη Π. Κούση
10 σχόλια:
δειλοι ειμαστε ,αδιαφοροι,το τομαρι μας πρωτα και η πλακα ειναι πως το ξερουμε και παραμενουμε ετσι...
Eίναι γεγονός, είμαστε για να μαστε...
Πάντως εγώ ανήκω στην κατηγορία της ομορφης νεανίδος (τσ τσ τσ) αλλά επειδή είναι πολύ γελοίες οι σαβούρες μου όταν πέφτω με πιάνει σπαστικό γέλιο :Ρ
Απο μικρή είχα μάθει να γελάω στον πόνο, μήπως είμαι λίγο αναίσθητη???
καλησπέρες
Η μαλακία πάει σύννεφο... Και αυτό το λέω διότι ΠΑΝΤΑ κάνουμε κάτι για το αντάλλαγμα...
Σχεδόν κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει ανιδιοτελής πράξη...
Τέλος πάντων μήν κράξω άλλο γιατί θα με πείτε και κακό :-)
Καλημέρα και από εμένα...
....με επιφύλαξη το σχόλιό μου γιατί τώρα τελευταία είμαι αλλού και είμαι "εκτός θέματος" συχνά!
Λοιπόν....ότι υπάρχει αδιαφορία γενικά για τον συνάνθρωπο....υπάρχει!!!Βέβαια ακόμα κρατάμε σαν ελληνική ιδιοσυγκρασία κάποια ανθρωπιά μέσα μας σε σχέση με έξω!
Παρ'όλο που το να δεις έναν άνθρωπο να πέφτει κάτω είναι τραγικό και ξεγυμνώνεται η ανικανότητα ενός συναθρώπου εκείνη τη στιγμή, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.Μου έχει τύχει να πάρω τηλέφωνο σε ανάλογη περίπτωση το ΕΚΑΒ και το πρώτο πράγμα που μου είπαν είναι "μην τον μετακινήσετε"....βέβαια μείναμε δίπλα του και του βάλαμε ένα μπουφάν κάτω απ'το κεφάλι αλλά πολλές φορές η προθυμία να βοηθήσουμε δεν θα οφελήσει τον συνάνθρωπό μας, μιας και δεν είμαστε γιατροί.
Νέα γυναίκα, έξω από επαρχιακή πόλη, δίπλα απ' το αυτοκίνητό της, βράδυ με καταιγίδα, ζητούσε βοήθεια γιατί δεν είχε τηλέφωνο. Όταν σταμάτησα, μου είπε ότι ήταν εκεί πάνω από μισή ώρα!
Βοήθειά μας, η γαϊδουριά!
Ή πολύ Ευρωπαίοι γίναμε ή πολύ φοβισμένοι.
And sympathy is what we need my friend...
Μου θύμισες αυτό το παλιό τραγουδάκι...
Now when you climb into your bed tonight
And when you lock and bolt the door
Just think about those out in the cold and dark
cause theres not enough love to go round
No theres not enough love to go round
And sympathy is what we need my friends
And sympathy is what we need
And sympathy is what we need my friends
cause theres not enough love to go round
No theres not enough love to go round
Now half the world hates the other half
And half the world has all the food
And half the world lies down and quietly starves
cause theres not enough love to go round
No theres not enough love to go round
No theres not enough love to go round
No theres not enough love to go round
And sympathy is what we need my friends
And sympathy is what we need
And sympathy is what we need my friends
cause theres not enough love to go round
No theres not enough love
No theres not enough love to go round
Γεια χαρά σε όλους.δεν το έβαλα αυτό το ποστ για να πώ κάτι. Είναι μια περίπτωση που δεν χρειάζεται να πεις κανείς τίποτε. Απλά διαβάζοντας το σκέφτηκα πως αφού εμείς οι άνθρωποι φερόμαστε απάνθρωπα στους ομοίους μας ,δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε διαφορετικά την υπαρξη των ζώων ανάμεσα μας. Αισθάνομαι πολύ άσχημα εγώ γιατί έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να αδιαφορεί για προβλήματα άλλων ανθρώπων και να νοιάζομαιμόνο για τα προβλήματα των ζώων.
Για νά έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και για να μην έχουμε κανενός είδους μπλεξήματα, φτάσαμε στο άλλο άκρο εντελώς! Φερόμαστε απάνθρωπα όπως λες.
Είναι τόσο λυπηρό!
Ξεκινήσαμε με μια καρδιά μαλακιά σαν σφουγγάρι που στην πορεία σιγά σιγά σκληραίνει , πετρώνει...
Δημοσίευση σχολίου