Θα ήθελα να ζωγραφίσω τις μέρες με χρώματα. Ναι με χρώματα , ίσ
ως τους έβαζα και μυρωδιές. Όχι αρώματα , μυρωδιές. Να την Δευτέρα ας πούμε , θα την χρωμάτιζα γκρίζα, μουντή, όπως είναι η σημερινή στην Αθήνα… Θα έβαζα μάλιστα λίγο περισσότερο γκρίζο και δεν θα το ανακάτευα καλά για να έχει και κάποιες άσπρες ή μαύρες πινελιές. Όπως η όψη των ανθρώπων που κυκλοφορούν στους δρόμους θα ήταν η Δευτέρα μου , χλωμή και σκυθρωπή. Όπως λέει και το τραγούδι «βουρκωμένη Δευτέρα». Και θα μύριζε, κλεισούρα, μούχλα ίσως όχι πολύ έντονα αλλά δεν θα ήταν ωραία η μυρωδιά της , θα προσπαθούσαν όλοι να την διώξουν από πάνω τους. 
Την Τρίτη θα την έκανα, μάλλον Κίτρινη. Η Τρίτη θεωρώ πως είναι μια αδιάφορη μέρα. Μια μέρα που όλοι την μπερδεύουν. Άλλοι νομίζουν πως είναι ακόμα στην Δευτέρα , άλλοι πως έχει έρθει η Τετάρτη. Και η μυρωδιά της με προβληματίζει. Μάλλον θα ήταν άοσμη. Εντελώς απαρατήρητη θα περνούσε η Τρίτη.
Τετάρτη η οριακή. Βρίσκεται στην μέση της εργαζόμενης εβδομάδας. Μετά το μεσημέρι νιώθεις την Παρασκευή να σου ψιθυρίζει στ αυτί. Την Τετάρτη θα την χρωμάτιζα Πράσινη. Όχι κάνα ξεθωριασμένο πράσινο ούτε τίποτα λαχανί. Το πράσινο του πεύκου μάλλον. Και θα μύριζε και όμορφα , κάτι σαν το βρεγμένο χώμα ας πούμε. Ναι κάπως έτσι την φαντάζομαι την Τετάρτη.
Πάμε στην Πέμπτη. Χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί, η Πέμπτη μου φαντάζει το ίδιο αδιάφορη με την Τρίτη αν και βρίσκεται μια ανάσα από την Παρασκευή. Ισως γιαυτό μάλλον , επειδή κανείς δεν την υπολογίζει. Την Πέμπτη , θα την έκανα μάλλον καφέ. Καφέ σοκολά ή ταμπά. Και θα
μύριζε λεμόνι. Γιατί? Έτσι.
Παρασκευή μμμμ!. Η πιο φωτεινή από όλες τις ημέρες ,να μην τα ξαναλέμε. Θα ήταν
Φούξια ένα έντονο χαρούμενο φούξια και θα μύριζε βανίλια. Αυτή την μεθυστική βανίλια που σου φέρνει στο μυαλό , από κουλουράκια μέχρι γυμνά ιδρωμένα κορμιά. Ναι η Παρασκευή δεν θαμπορούσε να μην έχει έντονη μυρωδιά….
Σάββατο. Από τις πιο μεγάλες εμπνεύσεις γενικώς..
Τραγούδια , ποιήματα, μουσικές και πόσα άλλα πράγματα
δεν δημιουργήθηκαν για να υμνήσουν αυτή την ημέρα. Το Σάββατο θα το χρωμάτιζα μπλε. Το μπλε της θάλασσας. Της ήρεμης θάλασσας. Και θα
μύριζε θάλασσα. Θα μύριζε αεράκι φρέσκο απαλλαγμένο από βαριές άλλες προσμίξεις.
Και τελευταία έμεινε η Κυριακή. Όχι η
συννεφιασμένη Κυριακή του Τσιτσάνη.
Η δική μου Κυριακή η πορτοκαλί. Ναι πορτοκαλιά θα ήταν η Κυριακή μου, αισιόδοξη και ξεκούραστη. Το πορτοκαλί άλλωστε δεν ξεκουράζει και χαλαρώνει? . Έτσι λένε. Και θα μύριζε λουλούδια. Αγριολούλουδα. Και κυρίως λεβάντα άγρια.
Αυτός θα ήταν ο πίνακας που θα ήθελα να ζωγραφίσω. Τουλάχιστον έτσι τον σκέφτηκα σήμερα Δευτέρα που ο καιρός στην Αττική είναι βροχερός…
9 σχόλια:
Να σου πώ την αλήθεια εμένα η αγαπημένη μου ημέρα είναι η παρασκευή, διότι είναι η τελευταία ημέρα της εργάσιμης γουίκ... Και μπορώ να κάτσω μέχρι αργά είτε έξω, είτε μέσα ;)
Τώρα χρώμα... Το φούξια είναι μια χαρά!
Μυρωδιά θα έβαζα την μυρωδιά του καθαρού ουρανού. Έχω συνδέσει την παρασκευή με ξεγνοιασιά :-)
Πριν 2 χρόνια η φύση της εργασίας μου ήταν τέτοια που είχα ρεπό όποτε εβγαινε το πρόγραμμα. Τότε εκτίμησα την κάθε μέρα ξεχωριστά και ανάλογα με τη διάθεσή μου τις χάριζα και ένα τραγούδι.
Καλημέρα σου
ωραια προσεγγιση!
καλημερα!
πόσο όμορφο ποστ!!!
Καλώς σε βρήκα.
Ταιριαστά όλα τα χρώματα.
Στις Παρασκευές μόνο ίσως να χρησιμοποιούσα περισσότερα χρώματα, γιατί για μένα είναι οι πιο αισιόδοξες μέρες :)
το θυμαμαι.
ετοιμος ο πινακας;
καλημέρα σε όλους καλώς ήρθατε allmylife και AVRA . Επειδή είμαι σε μια δύσκολη φάση αυτή την στιγμή θα χαρώ να τα ξαναππούμε σε καναδυο μέρες που θα χαλαρώσω λίγο.
Δεν έχω μέρες ....Έχω χρώματα...
Όταν ζούσα στην Αθήνα αγαπούσα την Κυριακή, τις βόλτες στην Πλάκα, το Μοναστηράκι, το Γιουσουρούμε στο Φάληρο να σπουδάζω ανθρώπους....
Εδώ......Μπλε...
Μάλλον εξαιτίας της Θάλασσας....
ευχαριστώ για τον πίνακα.....:ο)
Η Παρασκευή γιατί εμπεριέχει τη χαρά της επικείμενης αργίας και το Σάββατο για την αργία του.
Το χρώμα Φαρενάιτ.
Δημοσίευση σχολίου