Το μαγαζί θα παραμείνει κλειστό για λίγες ημέρες...

γιατί οι μισοί σε αυτό το σπίτι είμαστε άρρωστοι. Τι να πρωτοκάνω η έρημη. Να φτιάχνω σούπες να τρέχω στους γιατρούς ή να μπλογκάρω?

ΥΓ. Ωφείλω μια συγνώμη στο Μαράκι για το ύφος μου στο προηγούμενο ποστ. Αλλωστε όλες οι απόψεις πρέπει να είναι σεβαστές και εγώ πρώτη δεν το τήρησα. Το πήρα πολύ πατριωτικά το ζήτημα και πραγματικά το έχω μετανιώσει.

bloggers VS reporters

Με αφορμή πόστ το οποίο ανέβασε το Μαράκι και αναφέρεται στους κωλοδημοσιογράφους που έκλεισαν το σπίτι του φίλου της gelial γιατί πρόβαλλαν το μπλογκ του στην εφημερίδα "το άρθρο"χωρίς να τον πάρουν ένα τηλέφωνο(!) ήθελα να πω και εγώ δυο πράγματα. Με πρόλαβε όμως ο kaskanter που ανέβασε ένα ποστ πριν από λίγο στο οποίο αναφέρει αυτά ακριβώς που θα έλεγα και εγώ -ίσως με πολύ πιο απλό τρόπο και φειδώ-. Το παραθέτω ως έχει (πελώριο, όπως συνήθως, αλλά ενδιαφέρον). Γράφει:

"Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη νέα, συλλήβδην επίθεση στους "αλήτες-ρουφιάνους-δημοσιογράφους", με αφορμή την αναδημοσίευση, σε νέα εβδομαδιαία έκδοση, αποσπασμάτων από κάποια διαβαστερά blogs. Μία απ' αυτές τις αναδημοσιεύσεις, λέει, ανάγκασε κάποιον blogger να κλείσει το blog του, επειδή τα όσα έγραφε σ' αυτό, θα υπήρχε, πλέον, περίπτωση να διαβαστούν από ανθρώπους στους οποίους αναφέρεται και, συνεπώς, να αποκτήσει πρόβλημα. Στο πλευρό του συντάχθηκαν καμιά εκατοστή ακόμη bloggers που, δοθείσης της ευκαιρίας, έριξαν μπόλικη χολή γι' αυτά τα ανθρωπάρια τους "δημοσιογράφους" (έτσι, γενικώς και αορίστως) που "πάνε να κάνουν καριέρα από τα γραπτά των άλλων" και διάφορα άλλα τέτοια γραφικά και θλιβερά. Και πάνω απ' όλα, τελείως, μα ΤΕΛΕΙΩΣ παράλογα, οξύμωρα και βουτηγμένα στην ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Για να εξηγήσουμε μερικά πράγματα, κυρίες και κύριοι: Είμαι δημοσιογράφος 23 χρόνια τώρα. Σε σχέση με τον μέσο blogger (τον μέσο πολίτη, γενικώς) έχω γνωρίσει πολύ περισσότερους δημοσιογράφους ανάξιους για τον τίτλο, από κάθε άποψη. Και έτσι ακόμη, όμως, πολύ, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ παραπάνω από το 50,01% των δημοσιογράφων που ξέρω είναι άνθρωποι σοβαροί, με επίπεδο, μεράκι για τη δουλειά τους, καλόπιστοι, με αίσθηση του χιούμορ και, το κυριότερο, εργαζόμενοι υπό, συνήθως, ΑΘΛΙΕΣ συνθήκες (το ΛΙΓΟΤΕΡΟ 12 ώρες την ημέρα, το ΛΙΓΟΤΕΡΟ έξι μέρες τη βδομάδα) σ' έναν δύσκολο και εξαιρετικά ανταγωνιστικό χώρο και αμειβόμενοι γι' αυτό με τόσο χαμηλούς μισθούς ώστε αναγκάζονται να βρίσκουν και ΔΕΥΤΕΡΗ και ΤΡΙΤΗ δουλειά, για να συμπληρώσουν εισόδημα. Για κάθε γκλαμουράτο μέγα-δημοσιογράφο (που ο κοσμάκης μαθαίνει ότι διεκδικεί αποζημίωση... 2.100.000 € -αναλογικώς προς μισθό 150.000 € το μήνα- και, δικαίως, του σηκώνεται η τρίχα ) υπάρχουν ΕΚΑΤΟ συνάδελφοι που ΞΕΣΚΙΖΟΝΤΑΙ στη δουλειά για 700 ευρώ το μήνα (ΑΝ είναι τυχεροί κιόλας και τα παίρνουν κι αυτά μετά από κάνα δυό χρόνια "μαθητείας" στη διάρκεια των οποίων ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ κι από πάνω για να... δουλέψουν). Για βαστάτε, λοιπόν, λιγάκι τ' άλογά σας και αφήστε στην άκρη τις γενικεύσεις. Άλλωστε, αυτού του είδους οι γενικεύσεις είναι που βολεύουν τους ΒΟΛΕΜΕΝΟΥΣ -διότι, στην τελική, άμα βγάζεις 2.000.000€ το χρόνο, χέστηκες κι αν ο μπλόγκερ τάδε ή ο οπαδός δείνα σε λένε κωλόπαιδο και αλήτη. Αυτός που την πληρώνει από την ισοπεδωτική γενίκευση είναι ο φουκαράς κύριος Μαλάκας, που, για 700 ευρώ το μήνα είναι υποχρεωμένος να πάει στο γήπεδο και να φάει ξύλο, να σταθεί ανάμεσα στις μολότοφ των μεν και τα δακρυγόνα των δε, να δουλέψει το Σαββατοκύριακο σε άγριες ώρες για να κάνει τον σπουδαίο η ομιλούσα κεφαλή-αφέντης του (που το ΣουΚου αποσύρεται στη βιλλάρα του, με την ιδιωτική του ασφάλεια να φυλάει τα έρμα, φυσικά) και ούτω καθεξής. Πάμε τώρα στο ειδικότερο ζήτημα, του μπλογκ που... "αυτοκτόνησε". Προσέξτε πώς έχει το πράγμα: λογοκλοπή είναι να πάρει κάποιος τα γραφόμενα σ' ένα μπλογκ και να τα ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ως δικά του. Και αντιδεοντολογικό και ανήθικο (αλλά ΌΧΙ παράνομο) είναι να παραθέσει γραφόμενα σ' ένα μπλογκ και να ΜΗΝ ονοματίσει την προέλευσή τους -αλλά να πει, π.χ., "όπως γράφτηκε σ' ένα μπλογκ". Εδώ, όμως, οι περιορισμοί, νομικοί ή δεοντολογικοί, τελειώνουν. Ό,τι γράφεται στο διαδίκτυο σ' ένα μπλογκ που είναι "ανοιχτό" (και στους επισκέπτες-αναγνώστες και στα bots των μηχανών αναζήτησης) ΠΑΥΕΙ εξ ορισμού -από την ΙΔΙΑ τη ΦΥΣΗ του Ίντερνετ- να είναι ΙΔΙΩΤΙΚΟ. Ιδιωτική είναι η αλληλογραφία, τα e-mail μεταξύ των ανθρώπων. Κάτι που βρίσκει κανείς σ' ένα λεπτό εάν χτυπήσει στη μπάρα του google, π.χ. "kaskanter", ΔΕΝ είναι ιδιωτικό. Είναι, θέλουμε δεν θέλουμε, κοινό κτήμα του καθενός, δημόσια πληροφορία. Και οποιοσδήποτε θέλει, μπορεί να πάρει ένα απόσπασμά του και να το ανά-δημοσιεύσει π.χ. σε άλλο μπλογκ ή σε εφημερίδα ή στο ηλεκτρονικό παρατηρητήριο... ελέγχου συμμόρφωσης προς τας υποδείξεις μιας Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρείας, όπως συνέβη στην περίπτωση του δικού μου μπλογκ και της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. π.χ.. Αν είναι έντιμος, όποιος αναδημοσιεύει, θα αναφέρει ότι το έχει γράψει ο blogger τάδε, που τον βρίσκετε στην τάδε ηλεκτρονική διεύθυνση. Αν είναι άτιμος και τεμπέλης και ανήθικος, θα το αντιγράψει και θα το παρουσιάσει ως δικό του. Και εδώ τελειώνει το ζήτημα αυτό. Πάμε τώρα στο δεύτερο ενδιαφέρον σημείο αυτού του παραλογισμού που, ντυμένος με τον πλουμιστό μανδύα της επίθεσης κατά των "αλητών-ροφιάνων", που έλεγε κι ο Τροχανάς, αποκτά λαϊκιστικό έρεισμα στο θυμικό και ψευδεπίφαση λογικοφανούς "επιχειρήματος": Ποιο ακριβώς νόημα έχει ένα μπλογκ που ΔΕΝ το διαβάζει κανείς, καλοί μου φίλοι; Η ίδια η έννοια του μπλόγκινγκ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ με την επιθυμία για δημοσιότητα κάποιου είδους. Εάν κάποιος θέλει, όσα γράφει, να τα διαβάζει ΜΟΝΟΝ ο ίδιος δεν φτιάχνει μπλογκ. Ανοίγει ένα έγγραφο του Word στο PC του και τα γράφει εκεί, εν είδει προσωπικού ημερολογίου. Αν θέλει να τα διαβάσουν και δέκα φίλοι του, τους τα στέλνει με μέιλ. Από στη στιγμή που φτιάχνεις (ανοιχτό) μπλογκ, όμως, θεωρείται ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ότι επιθυμείς να ΔΙΑΔΩΣΕΙΣ όσα γράφεις, προς ΠΑΣΑ κατεύθυνση, όχι μόνο προς φίλια τέτοια, αλλά και προς "εχθρική", προς ανθρώπους που πιθανόν θα ΔΙΑΦΩΝΗΣΟΥΝ μαζί σου. Προσωπικά, μάλιστα, δεν ξέρω ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ μπλόγκερ που δεν θα φούσκωνε από περηφάνεια αν είχε 70.000 επισκέπτες κάθε μέρα! Προς τι το μίσος, λοιπόν; Η περί ης ο λόγος εφημερίδα, πούλησε 25.000 φύλλα στην Αθήνα την πρώτη μέρα κυκλοφορίας της. Επί, περίπου, τρία, ίσον 75.000 άνθρωποι που το διάβασαν. ΠΟΙΟΣ μπλόγκερ που σέβεται τον εαυτό του (και όσα γράφει) δεν θα χαιρόταν αν ο μετρητής του, του έδειχνε μια μέρα ότι κάτι που έγραψε το διάβασαν 75.000 άνθρωποι; Θα σας πω: μόνον κάποιος που έχει μπλέξει την έννοια του μπλόγκινγκ με την έννοια του "τα λέμε μεταξύ μας, μια παρέα". Και, παρασυρμένος από μια τέτοια λογική, φιλοξενεί στο μπλογκ του και πράγματα τα οποία θα έλεγε στην παρέα, αλλά ΌΧΙ και ενώπιον αγνώστου πλήθους. Άρα καταλήγουμε στο εξής οξύμωρο: να βρίζονται κάποιοι, όχι επειδή έκλεψαν τα λόγια μας, π.χ. ή τα παραποίησαν ή τα σχολίασαν κακόπιστα και με κακεντρέχεια ή παρέλειψαν να αναφέρουν την πηγή, αλλά... ακριβώς επειδή έκαναν ΜΕΓΑΛΗ μια δημοσιότητα, που, όμως, a priori επιθυμούμε μέχρις ενός σημείου (ποιού, άραγε;), όσοι φτιάχνουμε ένα μπλογκ! Τρελό; Θεότρελο! Αλλά και πολύ διδακτικό. Διότι ο λόγος είναι όντως δύναμη. Αλλά, μαζί με τη δύναμη έρχεται και η ΕΥΘΥΝΗ για τη διαχείρισή της. Και ΑΥΤΟ ακριβώς είναι που ξεχνάτε όλοι όσοι βρίσκετε εύκολο να αποκαλείτε "αλήτη" τον ένα δημοσιογράφο και "κωλόπαιδο" τον άλλον. Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο δημοσιογράφος, επειδή γνωρίζει ότι, εκ φύσεως ΔΕΝ μπορεί να διαλέξει σε ποιους απευθύνεται , είναι υποχρεωμένος και να αποδεχθεί τις ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ για όλα όσα γράφει ή λέει -ενώ ένας ανώνυμος μπλόγκερ (κακώς), πιστεύει ότι ΔΕΝ είναι. Όμως, ο 18χρονος αληταράς με τους 18χρονους αληταράδες φίλους του, που μαστουρώνουν μια 16χρονη, την κάνουν πρωταγωνίστρια σε όργιο και μετά ανεβάζουν το βίντεο στο Ίντερνετ δεν κάνει , ποιοτικώς, μικρότερη ζημιά απ’ το κανάλι που θα παίξει το βίντεο με mosaic στο πρόσωπο του κοριτσιού. Κάνουν ΑΚΡΙΒΩΣ την ίδια, απλώς σε άλλη κλίμακα: μέσω Ίντερνετ, το βίντεο θα φτάσει σε 50.000 υπολογιστές και 100.000 κινητά. Αν παίξει στο δελτίο θα το μάθουν ως γεγονός 500.000 άνθρωποι –που, παρεμπιπτόντως όμως δεν θα αποτυπώσουν και τη φάτσα της κοπελίτσας στη μνήμη τους, διότι θα την δουν λόγω του εφέ στο πρόσωπό της. Στην πραγματικότητα, θέμα αυτοελέγχου, επιδεξιότητας και εμπειρίας είναι, λοιπόν, το ζήτημα: εάν όσα γράφεις στο μπλογκ σου "φωτογραφίζουν" το αφεντικό σου με τρόπο τέτοιο ώστε να σε απολύσει αν το μάθει, είναι αφελές και ριψοκίνδυνο εκ μέρους σου να το γράφεις έτσι σ' ένα χώρο που είναι ΔΗΜΟΣΙΟΣ -λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι δεν είναι ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ (και δεν εννοώ κατά το νόμο ιδιωτικώς, εννοώ στην ΠΡΑΞΗ). Γράφτο αλλιώς: με τρόπο που ΔΕΝ "φωτογραφίζει". Με τρόπο που να αποκτά γενικότερο ενδιαφέρον και όχι ενδιαφέρον μόνον για όσους αναγνωρίζουν τον κύριο "Τάδε" σε όσα γράφεις. Με τρόπο που να καθιστά αναγνωρίσιμο τον κύριο Τάδε σε όσους τον ξέρουν, αλλά να μην επιτρέπει στον κύριο Τάδε να αναγνωρίσει τον εαυτό του, ώστε να σε απολύσει. Δύσκολο, ε; Αδύνατο ίσως; Το ξέρω: είναι αναπόσπαστο κομμάτι ΚΑΘΕ λεπτού της δουλειάς μας να το πετυχαίνουμε αυτό το δύσκολο, έως αδύνατο πράγμα. Να πρέπει, δηλαδή, να πούμε όλα όσα πρέπει να πούμε με τρόπο τέτοιο ώστε να γίνει κατανοητός και ενδιαφέρων στο κοινό, αλλά, συγχρόνως, να μην μπορεί να επιτρέψει και στην κάθε θιγόμενη εξουσία να μας ζητήσει (βάσει του... υπέροχου νόμου που έχουμε, ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ κιόλας, ως άτομα) 1.000.000€ αποζημίωση για "ηθική βλάβη" ή "συκοφαντική δυσφήμιση δια του Τύπου" ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο που θα εφεύρει το (συνήθως) εξαιρετικά αμειβόμενο και πανίσχυρο νομικό του επιτελείο. Εμείς, οι δημοσιογράφοι εννοώ (για την ακρίβεια, οι δημοσιογράφοι που ΔΕΝ παίρνουμε 10, 20 ή 150.000€ το μήνα, που ΔΕΝ είμαστε λακέδες της εξουσίας, που ΔΕΝ χαϊδεύουμε αυτιά μονίμως και κατά σύστημα) ζούμε ΜΟΝΙΜΩΣ και με τον ΤΡΟΜΟ μιας τέτοιας μήνυσης, από κάποιον που "θίχτηκε" επειδή γράψαμε την ΑΛΗΘΕΙΑ για εκείνον. Και, φυσικά, δεν λέω ότι κι ο κάθε μπλόγκερ πρέπει να σκέφτεται με τέτοια λογική πριν ποστάρει το παραμικρό. Λέω απλώς ότι έστω ένα ψήγμα μιας τέτοιας λογικής θα πρέπει να περνάει από το μυαλό του πριν, αβασάνιστα, αποκαλέσει "μπείξο" ή "δείξο" τον οποιονδήποτε δημοσιογράφο -ή και τον οποιονδήποτε άλλον, μια και το ΄φερε η κουβέντα..."

Θα ήθελα επίσης να συμπληρώσω πως ο Gelial έκλεισε το μπλογκ του γιατί τον ανακάλυψαν -αν δεν κάνω λάθος- οι συνάδελφοι του .Ας υποθέσουμε ένας συνάδελφος έμπαινε στο google και έβαζε την λέξη "γραφείο" νομίζω το πρώτο αποτέλεσμα θα ήταν το μπλογκ του. Σε αυτή την περίπτωση θα σιχτίριζαν καμια 200 το google και θα απειλούσαν με μηνύσεις? Ας μην τρελαθούμε τελείως.

Αναβάθμιση ...γκομενικού!

Αγαπητό PC-Solutions,
Πέρσι, έκανα αναβάθμιση από το Αρραβωνιαστικός 5.0 στο Σύζυγος 1.0 και παρατήρησα πως το καινούριο πρόγραμμα άρχισε να κάνει αναπάντεχες αλλαγές στα λογιστικά φύλλα, περιορισμένη πρόσβαση στις εφαρμογές λουλουδιών και χρυσαφικών που παλιότερα, την έκδοση Αρραβωνιαστικός 5.0, δούλευαν απρόσκοπτα.
Επίσης, το Σύζυγος 1.0 απεγκατέστησε πολλά άλλα πολύτιμα προγράμματα όπως το Ρομαντικός Περίπατος 9.9 και εγκατέστησε ανεπιθύμητα Popups, όπως τα Champions League 5.0 και Κυριακή στα Γήπεδα 8.0.
Το Διάλογος 1.3 δεν τρέχει πια ενώ το Καθαριότητα 2.6 προκαλεί κολλήματα και κατάρρευση του συστήματος.
Προσπάθησα να τρέξω το Μουρμούρα 5.3 GOLD edition... αλλά εις μάτην.

Μια απελπισμένη γυναίκα

---------------------------------------------
Απάντηση
----------------------------------------------

Αγαπητή "Απελπισμένη γυναίκα,
Έχε υπ' όψιν πως το Αρραβωνιαστικός 5.0 είναι ψυχαγωγικό πακέτο ενώ το Σύζυγος 1.0 είναι λειτουργικό σύστημα, με απαιτήσεις από τον χρήστη.
Προσπάθησε να δώσεις την εντολή C:\Nomiza_pws_me_agapouses.exe και εγκατέστησε το Δάκρυα 6.2 σε original έκδοση.
Λογικά, το Σύζυγος 1.Ο θα εκκινήσει αυτόματα τις εφαρμογές Ενοχή 3.0 και Λουλούδια 7.0 σε random λειτουργία.

ΠΡΟΣΟΧΗ
Υπερβολική χρήση του παραπάνω προγράμματος μπορεί να προκαλέσει την κλήση των screen saver Κατσούφικη Μουγκαμάρα 2.5 και Μπύρα 6.1 (Το Μπύρα 6.1 ίσως προκαλέσει την αναπαραγωγή WAV αρχείων τύπου "Δυνατό ροχαλητό", που καταργούνται μόνο με επανεκκίνηση).

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνει εγκατάσταση του Πεθερά 1.0 και μην σκεφτείτε καν να τρέξετε τα βοηθητικά αρχεία Εραστής 2005 BETA και Γκόμενος 3.8 unregisterd (δεν είναι συμβατά με το Σύζυγος 1.0 και μπορεί να προκαλέσουν κατάρρευση του συστήματος και πλήρης καταστροφή του λειτουργικού).

Αδιαφορία.... και Θλιψη !

Περπατάτε στην μέση του δρόμου και ξαφνικά....πέφτετε!!
Όλα μεμιάς τα συναισθήματα ξεχειλίζουν: Πόνος, Αγωνία, Ντροπή!!!
Τι θα κάνουν οι συνάνθρωποι σας που βρίσκονται κοντά;

1. Αν έχετε την τύχη και είστε γυναίκα και μάλιστα όμορφη οι περισσότεροι θα τρέξουν να σας βοηθήσουν... ίσως καταφέρουν και να βγείτε μαζί τους ραντεβού!
2. Αν πάλι είστε νεαροί ή έστω μεσήλικες το πιο πιθανό είναι να γελάσουν.... βλέπετε το πέσιμο είναι το πρώτο από τα συμβάντα που δημιουργεί γέλιο! Δεν πειράζει καλό είναι και αυτό, δίνετε λίγη στιγμιαία χαρά στους γύρω σας...
3. Αν είστε ηλικιωμένοι ίσως κάποιος να σας λυπηθεί και να σας βοηθήσει ....
4. Αν έχετε την ατυχία να είστε γέρος και μάλιστα άστεγος ; ; ; Εκεί τα πράγματα αλλάζουν! Δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά.

Πεσμένος μέσα στην μέση του δρόμου, ακίνητος , περίμενε κάποιον να τον βοηθήσει... μάταια...κοίταζε γύρω του μέχρι που σιγά-σιγά έσβησε το φώς από τα μάτια του! Καλύτερα , ήρθε η λύτρωση και το ταξίδι...
Και οι γύρω του; Ξαφνικά βλέπουν έναν γέρο να πέφτει στην μέση του δρόμου.... Μα χάθηκε ο κόσμος βρε αδερφέ να πέσει και αυτός σε κανένα πεζοδρόμιο? Ή καλύτερα σε κανένα πάρκο;

Εκεί τον αφήνεις μέχρι να έρθει το ΕΚΑΒ να τον μαζέψει... Αλλά στην μέση του δρόμου; Που περνούν αυτοκίνητα , λεωφορεία; Τι να κάνουν μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο; Να τον αφήσουν έτσι; Θα περάσει κάποιο αυτοκίνητο και θα τον πατήσει και μετά άλλος μπελάς , ποιός μαζεύει τα αίματα; ;

Γι’ αυτό οι φιλεύσπλαχνοι συνάνθρωποι του τοποθέτησαν μπροστά του ένα εμπόδιο, απ’ αυτά που είναι για τα δημόσια έργα!!Ε!!!κάτι είναι και αυτό!!! Μην είναι και αχάριστος.... εκεί που πάει.....
Πέστε μου τώρα...σε ποιόν από όλους μας, αξίζει τέτοιο τέλος; ‘Οτι και να είμαστε, δίχως την ελάχιστη αξιοπρέπεια! Και αυτό που είναι το χειρότερο; Η Αδιαφορία !! Από όλους προς τα πάντα !!!! Εκτός φυσικά από αυτά που αφορούν άμεσα τον καθένα....

Εξ’ άλλου δεν είναι κάτι καινούργιο... γινόταν από πάντα...από την εποχή του Δημοσθένη, τότε που σε πολλούς λόγους που εκφωνήθηκαν από τον ίδιο μπροστά στην Εκκλησία του Δήμου επανέρχεται στην αδιαφορία των πολιτών, οι οποίοι προσέρχονταν στην Εκκλησία του Δήμου όπως πήγαιναν στα θεάματα. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα αισθητό στο λόγο του Περί των εν Χερρονήσω, στον οποίο καταλήγει με μια έκκληση για μεγαλύτερη υπευθυνότητα εκ μέρους των πολιτών: « Αν σταματήσετε να αδιαφορείτε για όλα, ίσως, Αθηναίοι, και τώρα ακόμη, να καλυτερεύσουν οι υποθέσεις σας. Αν όμως επιμείνετε να παραμένετε αδρανείς, αν δείχνετε προθυμία μόνο για να γιουχαΐζετε ορισμένους ρήτορες ή να επαινείτε άλλους, αν, τέλος, όταν πρέπει να δράσετε, προτιμάτε την αδράνεια , δε γνωρίζω κανέναν ο οποίος χωρίς την δική σας προσπάθεια μπορεί να σώσει την πόλη» ( Περί των εν Χερρονήσω, 77 ).*
Μήπως λέω... μήπως για να αλλάξουν τα πράγματα πρέπει να σταματήσουμε να αδιαφορούμε? Είμαστε όλοι ικανοί να πάρουμε την μοίρα μας στα χέρια μας! Ας το κάνουμε λοιπόν! Μπορούμε!

*Βιβλιογραφία : «Πολιτική και Kοινωνία στην Aρχαία Ελλάδα» Claude Mosse εκδ. Σαββάλας
Υγ: Tο γεγονός με τον άστεγο δεν είναι φανταστικό. Ήμουν αυτόπτης μάρτυρας , 30 Σεπτεμβρίου 2006 , Αθήνα , οδός Ελευθερίας, πηγαίνοντας στην γιορτή του εθελοντισμού στο Θησείο!


Έλλη Π. Κούση

Ουφ!

Αν μου έλεγες να χαρακτηρίσω με μια λέξη αυτή την εβδομάδα θα σου έλεγα shit-fuck and rock&roll .Το fuck όχι με την κυριολεκτική του σημασία φυσικά. Τρέξιμο, άγχος, αγωνία ,νεύρα και απίστευτη κούρασα. Έφτασαν στιγμές που ρώτησα το εαυτό μου: «θα τα καταφέρεις να φτάσεις σπίτι?’

Από σήμερα τα δύσκολα πέρασαν. Θα πρέπει βέβαια το τρέξιμο να συνεχιστεί μέχρι την Παρασκευή αλλά θα λείπει η αγωνία και το άγχος. Αν είμαι τυχερή και δεν εμφανιστεί η γκόμενα του μικρού ,ίσως γλιτώσω και τα νεύρα.( Πάνω σε αυτό και ένα ερώτημα. Είναι φυσιολογικό να ζηλεύεις την αδελφή του γκόμενου σου και να κάνεις ότι είναι δυνατόν για να μην βρίσκονται ποτέ οι δύο τους?)

Γυρνώντας κατά τις οκτώ στο σπίτι το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι έχω ανάγκη από ένα καυτό μπάνιο, ένα ποτήρι κρασί και να τυλιχτώ με την κουβερτούλα μου στον καναπέ. Αν και ήμουν στο πόδι από τις 7 το πρωί ,με περπάτημα σε όλο το κατειλημμένο κέντρο της Αθήνας , με μπλεξίματα στις γραφειοκρατικές διαδικασίες του κλάδου ασθενείας του ταμείου εμπόρων( γιατί κάθε μήνα που είναι να εισπραχθεί η εισφορά των 400 περίπου ευρώ στο ΤΕΒΕ έρχεται ο υπάλληλος στην επιχείρηση σου , ενώ μια φορά που μπορεί να χρειαστείς εσύ μια κωλό-υπογραφή για νοσηλεία πρέπει να ανεβοκατέβεις όλο το συγχωρεμένο World trade center για να την δώσουν.) Και μόνο που τα έγραψα κουράστηκα…

Φτάνω λοιπόν στο σπίτι και δεν έχω κουράγιο ούτε να κατέβω για να δέσω το κτήνος ώστε να βάλω το αυτοκίνητο μέσα. Το κτήνος βέβαια έχει άλλη άποψη. Δεν με έχει δει όλη μέρα και αποφασίζει να ρεφάρει. Στην αρχή μου δαγκώνει το μπατζάκι του παντελονιού, όταν βλέπει ότι δεν αντιδρώ αρπάζει και τη τσάντα μου. Η επόμενη κίνηση ήταν να περάσει από πάνω μου και να μπει μέσα στο αυτοκίνητο. Αυτό βέβαια για κάποιο άλλο σκυλί μπορεί να μην σημαίνει τίποτα, για το δικό μου είναι μονόδρομος. Σημαίνει θα με πας βόλτα με το αυτοκίνητο τώρα αλλιώς δεν πρόκειται να βγω ούτε με μπόγια. Και αν με αφήσεις μέσα θα σου ξαναφάω το λεβιέ των ταχυτήτων ,το ξεβράκωτο διαολάκι που κρέμεται στο παράθυρο , τα πίσω πατάκια και ότι άλλο βρώ. Βρε καλή μου ,βρέ χρυσή μου θα σε πάω αύριο μεγάλη βόλτα. Τίποτα ακλόνητη στο πίσω κάθισμα σαν βαλσαμωμένη. Άντε ξανά το έργο σε επανάληψη αλλά στο rewind.Άλλη μισή ώρα καθυστέρηση από τον διακαή πόθο του μπάνιου-κρασιού-καναπέ. Τελικά τα κατάφερα και επέστρεψα ζωντανή. Διαλυμένη αλλά ζωντανή.

Χαμένη στην νιρβάνα του καναπέ χτύπησε το τηλέφωνο. Δε χρειαζόταν να κοιτάξω το νούμερο. Ξέρω ποιος είναι. Απαντώ. Από την άλλη άκρη της γραμμής ακούγεται μια ερώτηση. «Λίγο?» Γελάω, «Πολύ, πάρα πολύ!»…..

οτι πιο όμορφο μου συνέβη σήμερα

Καλό βράδυ!

Μέρες μου χρωματιστές .....!!!!

****** Το ποστ αυτό δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο, αλλά κατά ένα πολυ περίεργο τρόπο σήμερα το είχα συνέχεια στο μυαλό μου. Ισως επειδή η μέρα μου ήταν πολύ μουντή και γκρίζα*****

Θα ήθελα να ζωγραφίσω τις μέρες με χρώματα. Ναι με χρώματα , ίσως τους έβαζα και μυρωδιές. Όχι αρώματα , μυρωδιές. Να την Δευτέρα ας πούμε , θα την χρωμάτιζα γκρίζα, μουντή, όπως είναι η σημερινή στην Αθήνα… Θα έβαζα μάλιστα λίγο περισσότερο γκρίζο και δεν θα το ανακάτευα καλά για να έχει και κάποιες άσπρες ή μαύρες πινελιές. Όπως η όψη των ανθρώπων που κυκλοφορούν στους δρόμους θα ήταν η Δευτέρα μου , χλωμή και σκυθρωπή. Όπως λέει και το τραγούδι «βουρκωμένη Δευτέρα». Και θα μύριζε, κλεισούρα, μούχλα ίσως όχι πολύ έντονα αλλά δεν θα ήταν ωραία η μυρωδιά της , θα προσπαθούσαν όλοι να την διώξουν από πάνω τους.

Την Τρίτη θα την έκανα, μάλλον Κίτρινη. Η Τρίτη θεωρώ πως είναι μια αδιάφορη μέρα. Μια μέρα που όλοι την μπερδεύουν. Άλλοι νομίζουν πως είναι ακόμα στην Δευτέρα , άλλοι πως έχει έρθει η Τετάρτη. Και η μυρωδιά της με προβληματίζει. Μάλλον θα ήταν άοσμη. Εντελώς απαρατήρητη θα περνούσε η Τρίτη.

Τετάρτη η οριακή. Βρίσκεται στην μέση της εργαζόμενης εβδομάδας. Μετά το μεσημέρι νιώθεις την Παρασκευή να σου ψιθυρίζει στ αυτί. Την Τετάρτη θα την χρωμάτιζα Πράσινη. Όχι κάνα ξεθωριασμένο πράσινο ούτε τίποτα λαχανί. Το πράσινο του πεύκου μάλλον. Και θα μύριζε και όμορφα , κάτι σαν το βρεγμένο χώμα ας πούμε. Ναι κάπως έτσι την φαντάζομαι την Τετάρτη.

Πάμε στην Πέμπτη. Χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί, η Πέμπτη μου φαντάζει το ίδιο αδιάφορη με την Τρίτη αν και βρίσκεται μια ανάσα από την Παρασκευή. Ισως γιαυτό μάλλον , επειδή κανείς δεν την υπολογίζει. Την Πέμπτη , θα την έκανα μάλλον καφέ. Καφέ σοκολά ή ταμπά. Και θα

μύριζε λεμόνι. Γιατί? Έτσι.

Παρασκευή μμμμ!. Η πιο φωτεινή από όλες τις ημέρες ,να μην τα ξαναλέμε. Θα ήταν

Φούξια ένα έντονο χαρούμενο φούξια και θα μύριζε βανίλια. Αυτή την μεθυστική βανίλια που σου φέρνει στο μυαλό , από κουλουράκια μέχρι γυμνά ιδρωμένα κορμιά. Ναι η Παρασκευή δεν θαμπορούσε να μην έχει έντονη μυρωδιά….

Σάββατο. Από τις πιο μεγάλες εμπνεύσεις γενικώς..

Τραγούδια , ποιήματα, μουσικές και πόσα άλλα πράγματα

δεν δημιουργήθηκαν για να υμνήσουν αυτή την ημέρα. Το Σάββατο θα το χρωμάτιζα μπλε. Το μπλε της θάλασσας. Της ήρεμης θάλασσας. Και θα

μύριζε θάλασσα. Θα μύριζε αεράκι φρέσκο απαλλαγμένο από βαριές άλλες προσμίξεις.

Και τελευταία έμεινε η Κυριακή. Όχι η συννεφιασμένη Κυριακή του Τσιτσάνη.
Η δική μου Κυριακή η πορτοκαλί. Ναι πορτοκαλιά θα ήταν η Κυριακή μου, αισιόδοξη και ξεκούραστη. Το πορτοκαλί άλλωστε δεν ξεκουράζει και χαλαρώνει? . Έτσι λένε. Και θα μύριζε λουλούδια. Αγριολούλουδα. Και κυρίως λεβάντα άγρια.

Αυτός θα ήταν ο πίνακας που θα ήθελα να ζωγραφίσω. Τουλάχιστον έτσι τον σκέφτηκα σήμερα Δευτέρα που ο καιρός στην Αττική είναι βροχερός…

Χωρίς τίτλο.

κηνυγοσκυλίτσα...ήταν... που της έκοψε κάποιος τρελός το πρόσωπο με τσεκούρι και γυρνούσε τη άμοιρο2 εβδομάδες μέσα σε αφόρητους πόνους και αιμορραγία χωρίς να μπορεί φυσικά και να τραφεί και κανένα κάθαρμα δεν την πήρε να τη σώσει!

Ήταν τυχερή και είχε γερό οργανισμό και άντεξε ως τη στιγμή που έπεσε στο σωστό άνθρωπο.

Και όχι μόνο σώθηκε, αλλά ΥΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ κιόλας από εναν άνθρωπο που χρειάζεται το παράσημο του αληθινού ζωόφιλου...Και ζει υπέροχα μαζί του και έμαθε και να τρώει και να πίνει νερό η καημενούλα έτσι.

Ούτε μύτη δεν έχει. Αναπνέει από την τρύπα που έμεινε. Δες στα μάτια της όλα όσα πέρασε αλλά και την αγαλίαση που νοιώθει τώρα.




ΥΓ:Το μπλογκ όπως και εγώ είμαστε σε μια σύγχηση τώρα τελευταία. Αν λοιπόν την μια τα βλέπετε κινέζικα και την άλλη νορμάλ, δεν είσαστε μεθυσμένοι. Φταίνε κάποιες αλχημείες που κάνω με τους κώδικες. Επίσης ζητώ συγνώμη για το προηγούμενο ποστ, δεν είχα ιδέα οτι είχε ξαναδημοσιευτεί αλλιώς δεν θα το ανέβαζα ποτέ. Μου ήρθε με μέιλ απο τον Ντάτα και το ανέφερα στο τέλος. Αυτά. Συγνώμη που μαζί με το ποστ πήρε ο διάολος και τα σχόλια σας.

«o Δεκάλογος της Zωής».

1. Ο Πατριάρχης είναι ο άρχων του λαού

2. Ο βασιλιάς βασιλεύει και αυτός

3. Ο στρατιώτης πολεμά και για τους δύο

4. Ο πολίτης θρέφει και τους τρεις

5. Ο δικηγόρος μπερδεύει και τους τέσσερις

6. Ο γιατρός ξεκάνει και τους πέντε

7. Ο φαρμακοποιός φαρμακίζει και τους έξι

8. Ο παπάς συχωράει και τους εφτά

9. Ο νεκροθάφτης θάφτει και τους οχτώ

10. Ο διάολος παίρνει και τους εννέα

Κι αυτό το αθώο πλασματάκι που λέγεται γυναίκα γεννάει και τους δέκα.



ΥΓ: Δυστυχώς το σαιτ που τον βρήκα είναι ανενεργό και δεν ξέρω σε ποιον να τον πιστώσω....

louis και τα μυαλά στα κάγκελα!!!

εγώ μια τσαντούλα ήθελα να δώ και έπεσα στον τρελάρα.....

και το story.....
1989 Oldsmobile Cutlass Siera Louis Vuitton Limited Edition L.A. Funmobile And this is my car. It all started when the hippie who lived in the apartment behind my house lost his car. As in misplaced. When the cops showed up three weeks later to inform him that it was parked on the next block over, he graciously sold it to me for the low, low price of 250 bucks, having bought a new car in the interim. I promptly scraped off the 800 bumper stickers and went to work. First, I took it to Earl Scheib and had it given a heavy coat of "Chocolate Glitter." Then I painted the trim, wheel holes, the dash, steering wheel, and all the other interior with a heavy coat of gold enamel. After that, I spent a week in the garage stenciling the logos on with gold spray paint and gold leaf. A quick top-coat at Earl's and I was good to go. So far, it's been a really bad influence on me...whenever people take my picture in it, I just can't seen to keep my finger out of my nose. And when folks pull up next to me at the stoplight and start revving their engines, I just want to floor it. And sometimes I do.

Ο δεν παίζομαι με τίποτα εδώ

είμαι σε σύγχυση η δαιμονισμένη!

buona sera a tutti!!!! mi scuzi για το Ιταλικό αλλά πλάκωσαν τα μαθήματα πάλι και τα μόνα ζωντανά πλάσματα που έχω για εξάσκηση είναι ο Γάτης μου και το κτήνος. Ο ένας κοιμάται ως συνήθως και η άλλη μετατρέπει την αυλή σε ναρκοπέδιο. Οπότε μου μείνατε μόνο εσείς.

Αυτό το ποστ ξεκίνησε από comment. Ήθελα να απαντήσω στα σχόλια σας στο προηγούμενο ποστ που αφορούσε το monitor. Ξεκίνησα να γράφω αλλά ήταν τόσες πολλές και διαφορετικές οι σκέψεις μου που δεν κατάφερα να τις βάλω σε τάξη.

Είπα λοιπόν να γράψω ένα ποστ γιατί είναι πιο εύκολο έτσι να μου λυθούν και εμένα κάποιες απορίες. Καταρχήν τι είναι λινκμπλογκ? Και πόσο σοβαρό είναι αυτό? Διάβασα στο μπλογκ του Γατούλη για την τρομολινγκμπλογκίαση και σοκαρίστηκα. Είναι κάτι που σου αλλάζει την ζωή? Εγώ τον τελευταίο καιρό ανακάλυψα τι σκοπό είχε ο λογαριασμός στο Monitor και μάλιστα βρήκα μεγάλη ευκολία ειδικά όταν ήμουν στο γραφείο να τσεκάρω τα ποστ που με ενδιέφεραν για να μπω να τα διαβάσω στο σπίτι. Και επειδή από τα γεννοφάσκια μου είμαι στοιχείο αντιδραστικό αυτά που είχαν πολλά τσεκ δεν τα τσεκάριζα εγώ. Ήταν καλό ή κακό αυτό που έκανα? Έσφαλα? Αν έσφαλα να επανορθώσω.

Πάμε παρακάτω.

Συμβαίνει κάτι πολύ τρομακτικό και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Αυτό το μπλογκ το ξεκίνησα τον Αύγουστο. Πριν από αυτό είχα άλλα δυο που το τέλος τους ήταν άδοξο. Ξέχασα στις διακοπές τους κωδικούς. Ναι πολύ καλά το έγραψα. Λίγο η αμμωνία της βαφής τόσα χρόνια , λίγο η ηλικία , λίγο η μαλακία…όλα μαζί μας κάνουν εμένα. Έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μπορέσω να μπω στους λογαριασμούς αλλά φευ. Εδώ ανοίγω μια παρένθεση και εξηγώ πως έχω τρομερό πρόβλημα με την απομνημόνευση. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να μάθω την πινακίδα του αυτοκινήτου μου. Αφού αν υπάρχουν δυο ίδια κοντά ανοίγω το συναγερμό για να βρώ το δικό μου. Τέλος πάντων , άσχετο.

Όταν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ δεν το ήξερε κανείς γνωστός μου. Μετά από ένα μήνα το έμαθε ο καλός μου , μετά από δυο και ένας φίλος μου . Αυτός.

Και εδώ αρχίζουν τα πολύ σουρεαλ. Ο φίλος μου, έφτιαξε το μπλογκ του σχετικά πρόσφατα μετά από δική μου παρότρυνση. Είναι πολύ ευχάριστος άνθρωπος γενικά και γράφει με πολύ χιούμορ. Του είπα λοιπόν όσα ήξερα εγώ από το μπλόγκινγκ(παπαριές δηλ) ,έβαλε και αυτός το μουσικό του ταλέντο και το αποτέλεσμα κατά την γνώμη μου είναι πολύ όμορφο. Αυτά ήταν τα καλά!

Υπάρχει και ένα αγκάθι στην ιστορία. Το μπλογκ αυτό είναι δαιμονισμένο. Ναι ! Πολύ δαιμονισμένο σας λέω. Έχω και αποδείξεις. Τα Χριστούγεννα μπήκα και του άφησα ένα comment , να μου κάνει την χάρη να βγάλει από τα mp3 αυτόν που ουρλιάζει (james Braun) και να βάλει ένα τραγούδι που ήθελα εγώ. Την επόμενη μέρα ακούω στις ειδήσεις πως πέθανε ο Αρχηγός. Προχθές μπαίνω και του αφήνω στο shout box ένα σχολιάκι , «συγχαρητήρια μπήκες στο monitor». Εχθές έκλεισε το monitor. Σήμερα βρίσκω αυτό το μέιλ: Ρε συ δεν μπορεί να είναι τυχαίο….Δεν πρέπει να ξαναμιλήσεις για λίγο καιρό……!!

Τρομοκρατήθηκα. Τόσες συμπτώσεις πια? Αφού πλέον αποφεύγω να σκέφτομαι οτιδήποτε για οποιονδήποτε. Μόνο τον Μπούς έχω στο μυαλό μου. Τώρα έτσι για ποικιλία σκέφτομαι να φορτώσω και τον Μπιν Λάντεν( και κανά δυο ακόμα , αλλά δεν λέω ονόματα για να μην καρφωθούμε) Κυκλοφορώ και οπλοφορώ με τα λιβανιστήρια και τα ξόρκια.Αυτή λοιπόν είναι όλη η αλήθεια για το Monitor. Δεν φταίει ούτε ο Παναης ούτε η …«Ορμόνες μου τρελάθηκαν» πως την λένε.

Τέλος, να σοβαρευτώ και λίγο.

Τα ματάκια σας δεκατέσσερα και είναι κυριολεκτικό αυτό που λέω. Τα πιο όμορφα μάτια που έχω αντικρίσει στην ζωή μου είναι της μητέρας μου. Απίστευτος συνδυασμός χρωμάτων. Το γκρίζο της στάχτης με το γαλάζιο της θάλασσας. Σήμερα λοιπόν με κοψοχώλιασε. Στα καλά καθούμενα μια απλή μόλυνση –όπως έδειχνε αρχικά-μετατράπηκε σε σηψαιμία στον δακρυγόνο αδένα ή όπως αλλιώς λέγεται. Πρέπει άμεσα να χειρουργηθεί αλλιώς το λιγότερο που μπορεί να συμβεί θα είναι να χάσει το μάτι της, όπως μας είπαν στο ΓΝΑ και η επέμβαση αυτή γίνεται μόνο σε δυο νοσοκομεία στην Ελλάδα. Στο Γ. Γεννηματάς και στο Ελπίς. Ήταν πολύ δύσκολο λοιπόν να πας σε ένα νοσοκομείο ,χωρίς ραντεβού , χωρίς γνωστό γιατρό και να βγάλεις άκρη. Τελικά βρέθηκε λύση και την Τετάρτη μάλλον θα γίνει η επέμβαση. Χρωστάω ένα ευχαριστώ στο νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και τους γιατρούς του Γ.Γ για το ενδιαφέρον τους.

Κατά τα άλλα όλα καλά , θα επιβιώσουμε και χωρίς το Monitor.

A domani!

Η κατάσταση των πραγμάτων

Η κατάσταση των πραγμάτων
Χαΐνηδες

Κοίτα που θα τα πλερώσω πάλι όλα τα σπασμένα, πού 'σαι ρε Καραϊσκάκη, για να φας κανένα.
Τραβάτε καραγκιόζηδες να βγείτε στο μπερντέ,
ο γάιδαρος εψόφησε κι εσείς του λέτε ντε.

Όσοι με καταλαβαίνουν, λίγο μέσα μου σκλαβώνουν,
κι όσοι ροδανθούς με ραίνουν, πάντα με σταυρώνουν.

Εσύ που λίγο με μισείς και λίγο μ' αγαπάς,
ποτέ σου δεν ξεκίνησες και πουθενά δεν πας.

Τον θεό τονε πουλούνε, μα εγώ δε θα πλερώσω,
κάποια μέρα τους εμπόρους θα τους μαστιγώσω.

Ζωή που μας περίμενες μ' ορθάνοιχτη αγκαλιά,
σε φυλακές, ιδρύματα και πένθιμα σκολειά.

Ήττα μου, γλυκειά δασκάλα και σταυραϊτέ τση νιότης,
η αρρώστεια του καιρού μας είναι η σοβαρότης.

Ένα κουνέλι κλέφτουμε και κάνουμε γιορτή,
κι εσείς κουνέλι γράφετε και τρώτε το χαρτί.

Θλίψη μου γλυκειά μου θλίψη, συντροφιά στην κάμαρά μου,
πως φοβούμαι μη σε χάσω, όπως τη χαρά μου.

?μα ποθάνω ρίξτε με στα όρνια να με φαν,
να πάρουνε τα σπλάχνα μου, στα νέφη να τα παν.

Αφιερωμένο στην σημερινή κατάσταση των πραγμάτων.Μόλις δίαβασα την είδηση για το monitor μου ήρθε στο μυαλό το παραπάνω τραγούδι. Άλλωστε τι είχαμε τι χάσαμε? Μεταξύ μας δεν είμαστε? καθημερινά δεν τα λέμε? Οκ θα επιβιώσουμε .

Μετακομίζω στην Ουγκάντα!

Βλέπω καλά??????

Ο τριανταφυλλόπουλος στις ειδήσεις του alter μιλάει για θέμα με μούφα απαλλαγές απο το στρατό????

Και το λέει ο Τριανταφυλλόπουλος με τα αναρίθμητα Ι-5???

Αααα τώρα κατάλαβααα

Επειδή έχει προσωπική εμπειρία......

Θα μου ρθει κόλπος ...

μεγαλοδικηγόροι,τραγουδιστές ,ποδοσφαιριστές,δημοσιογράφοι και το καταγγέλει ο Μάκης?????

Βοήθεια πνίγομαι!!!

Πω πω που ζούμε ρεεεεε?????

Δούλευε εσύ ακόμα που πήγες και φαντάρος κορόϊδο...

Αυτό δεν έχει ξαναματαγίνει.... Δευτερο ποστ σε 15 λεπτά. Τι το θελα να δώ ειδήσεις τρομάρα μου?

Παιδιά : η πιο κερδοφόρα επιχείρηση…

Καθόμαστε τώρα εμείς τα ζώα και δουλεύουμε 10 και 12 ώρες την ημέρα για να τα βγάλουμε πέρα. Παιδιά δεν έχουμε γιατί αφενός θέλει χρόνο η διαδικασία «παραγωγής» αφετέρου και η διαδικασία «ανάπτυξης». Ρε πόσο μαλάκες είμαστε τελικά.

Σε σένα το λέω άντρα τ’ ακούς???

Παράτα το γραφείο και έλα σπίτι τώρα. Βρήκα τον τρόπο να πάρουμε την μεζονέτα.

και επειδή είμαστε και πονηροί οι βλαχοι.....Πρώτα θα με «γκαστρώσεις» , θα πάω στην Γερμανία να γεννήσω να πάρω τα 25000

Και μόλις ξεπεταχτεί λίγο θα βρούμε κάνα κορόιδο «επιχειρηματία» να του το πλασάρουμε για να συμπληρώσουμε και τα υπόλοιπα.

Α, ρε Θεέ όποιος κι αν είσαι ποιους πας και κάνεις γονείς γαμώ το κέρατό μου?

Και όσο για την θανατική ποινή…. Μήπως να το ξανασκεφτούμε λίγο???

Με 10 ευρώ στο Λονδίνο!

	Την ευκαιρία να επισκεφθεί κάποιος το Λονδίνο με ελάχιστα χρήματα, παρέχει η British Airways, μέσω προσφοράς με την ευκαιρία συμπλήρωσης δέκα χρόνων από την έναρξη λειτουργίας της ιστοσελίδας της. Συγκεκριμένα, την 10η Ιανουαρίου 2007, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να μπουν στην ιστοσελίδα www.ba.com και να αγοράσουν το εισιτήριό τους για το Λονδίνο, στη συμβολική τιμή των 10 ευρώ για απλή μετάβαση. Η αγορά του εισιτηρίου πρέπει να γίνει αποκλειστικά μέσω της ιστοσελίδας της British Airways, τη συγκεκριμένη ημερομηνία, και αφορά ταξίδι από Αθήνα ή Θεσσαλονίκη για Λονδίνο στην οικονομική θέση, το οποίο πρέπει να πραγματοποιηθεί μέχρι τις 31 Μαρτίου 2007 (στην τιμή αυτή δεν περιλαμβάνονται οι φόροι αεροδρομίου). Πηγή: ΑΠΕ

«Με τον καιρό να πάμε κόντρα …και είναι τιμή σαν πετάς ψηλά να μένεις μόνος»

«Με τον καιρό να πάμε κόντρα …και είναι τιμή σαν πετάς ψηλά να μένεις μόνος» λένε οι Χαϊνιδες και μεταξύ μας είναι πολύ «βαριά» κουβέντα. Και άσχετη (!) με την συνέχεια.

Ξεκίνησα να γράφω πως αν ήμουν προληπτική , τώρα θα έπρεπε να …κλαίω αν μη τι άλλο. Ποδαρικό μου έκανε η gademissa,(συμπαθέστατη κατα τα άλλα) όνομα και πράμα. Και το όνομα δεν της το έβγαλα εγώ , μόνη της βαπτίστηκε. Το καλό είναι πως το ποδαρικό το έκανε στο μπλογκ, άρα το κακό είναι μικρό, άντε το πολύ να ρημάξει το κατακαημένο. Γιαυτό και είμαι ακόμα ψύχραιμη.

Κατά τα λοιπά η χρονιά προβλέπεται συναρπαστική από πολλές απόψεις (έκτος από τα ζώδια γιατί εκεί οι προβλέψεις για τον ταύρο είναι χειρότερες ακόμα και από το ποδαρικό της Γκαντέμισσας).

Δεν το βάζω κάτω πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα(εδώ κολλάνε οι Χαϊνιδες) και ξεκινάω την internetική χρονιά με τις τελευταίες εικόνες που αποχαιρέτησα το 2006.

Καλή και δημιουργική Χρονιά να έχουμε.