Στα είπα όλα...

Κανονικά τώρα δεν θέλω να γράψω. Ή μάλλον θέλω να γράψω αλλά όχι εδώ. Θέλω να γράψω κάπου που δεν θα τα διαβάσει κανείς, ούτε εγώ. Θα γράψω ότι μου έρθει , όπως μου έρθει, χωρίς να διορθώσω τίποτα, ούτε συντακτικά λάθη ούτε ορθογραφικά, ούτε θα διατυπώσω κάτι διαφορετικά  και μετά θα το αλλάξω… θέλω να αδειάσω το κεφάλι μου χωρίς να το διακόψει τίποτα. Με την μία όμως. όση ώρα και αν πάρει. Κάθαρση δεν λέγεται αυτό? «·  (φιλολογία) ο εξαγνισμός, η λύτρωση από τη συναισθητική ένταση που νιώθει ο θεατής ενός τραγικού έργου, όταν, με την λύση του δράματος, αποκαθίσταται η έννομη και η ηθική τάξη

·  (ψυχολογία) η θεραπεία μιας νοσηρής κατάστασης ψυχικού χαρακτήρα, κυρίως οταν ο ασθενής ανακαλεί στη μνήμη του το γεγονός που την προκάλεσε.» λέει  το βικιλεξικό. Είχε και τον εξορκισμό νούμερο ένα για να απαλλαγείς από την αμαρτία , αλλά λέω να κόψω τις μαλακίες απόψε γιατί με απασχολούν σοβαρότερα πράγματα.

Το δεύτερο , της φιλολογίας μου κάνει. Ο εξαγνισμός –λύτρωση από τη συναισθηματική ένταση που νιώθει ο θεατής ενός τραγικού έργου… Μόνο που δεν είμαι σκέτο  θεατής. Είμαι και πρωταγωνιστής. Και δεν είναι τραγικό το έργο. Είναι πολυδιάστατο. Έχει και τραγωδία, δράμα, κωμωδία, περιπέτεια… δεν μπορώ να πω… Απλά τώρα βλέπω τη φάση του δράματος γιατί τραγωδίες είναι άλλες και δεν θέλω να έχω την παραμικρή δόση υπερβολής σε αυτή την εξομολόγηση. Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. Έ?

Και το τρίτο της ψυχολογίας μου κάνει. Η θεραπεία μιας νοσηρής κατάστασης ψυχικού χαρακτήρα, κυρίως όταν ο ασθενής ανακαλεί στη μνήμη του το γεγονός που την προκάλεσε. Μάλιστα. Νοσηρή κατάσταση? Ναι . Νοσηρή και πολλά ακόμα. Μια κατάσταση που δεν σου αρέσει, δεν σε εκφράζει , δεν σε αντιπροσωπεύει, σε αλλοιώνει, σε εγκλωβίζει και ένας Θεός ξέρει πόσα ρήματα θα μπορούσα να γράψω ακόμα. Πόσες σελίδες ρήματα μάλλον. Αλλά το νόημα είναι αυτό. Μια κατάσταση άρρωστη την οποία βιώνεις ως ασθενής φυσικά που πολύ σωστά αναφέρει παρακάτω στην ετοιμολογία της λέξης.  Ασθενής γιατί δεν είσαι ο εαυτό σου. Γιατί ο εαυτός σου υποφέρει, κρύβεται, καταπιέζεται, υπερφορτώνεται και με την επανάληψη την καθημερινή αυτόματα μεταλλάσσεται και νοσεί χρόνια πια. Σαν τον διαβήτη ένα πράγμα. Αν δεν προσέξεις όταν παρουσιαστεί στο αρχικό στάδιο και προχωρήσει ώστε να μπεις στην ινσουλίνη, τότε μια ζωή θα τρυπιέσαι όταν  τρως. Και καλά αν είναι κληρονομικός…εκεί φταίει η ατυχία σου. Αν όμως οφείλεται σε δικούς σου χειρισμούς…εκεί φταίει η βλακεία σου. 

Και μένα μάλλον η βλακεία μου φταίει. Και ο ωχαδερφισμός μου. Και η ακατανόητη ώρες ώρες επιμονή μου. Και το βόλεμα μου. Το λάθος είναι καθαρά δικό μου. Εγώ έπρεπε να φερθώ καλά στον εαυτό μου για να παραδειγματιστούν και οι υπόλοιποι. Οι γύρω μου. Αφού εγώ τον έχω του κλώτσου και του μπάτσου, οι γύρω γιατί να τον σεβαστούν και να τον εκτιμήσουν περισσότερο από εμένα. Για μαλάκες ψάχνεις? Θα βρεις πολλούς αλλά όχι για τον εαυτό σου. Αυτοί αν και μαλάκες για τους άλλους τον εαυτούλη τους τον έχουν στα  όπα όπα.

Πάντως η αρχή έγινε. Ο ασθενής κατάλαβε ότι νοσεί. η επίσκεψη στους ειδικούς πραγματοποιήθηκε και η διάγνωση έχει καθαρογραφεί για να δοθούν οι απαραίτητες οδηγίες στον ασθενή. Το θέμα είναι τώρα… ο ασθενής θα παλέψει? Είναι διατεθειμένος? Ναι είναι! Είναι και παραείναι. Και με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος και το συντομότερο απαντώ. Με κούρασε να με βλέπω έτσι. Να βλέπω αυτό το πρόσωπο. Να ζω καθημερινά χωρίς να σκέφτομαι τίποτα πέρα από τα απλά, πεζά ,ασφαλή, χαζά. Μόνο αυτά τα σίγουρα. Τίποτα περισσότερο. Καμία πρόκληση. Θέλω να πάω πλέον στην άλλη πίστα. Θέλω να δώ το υπόλοιπο παιχνίδι. Βαρέθηκα να πυροβολώ και να προσπαθώ να φυλαχτώ από τα ίδια και τα ίδια σιχαμερά τερατάκια. Μπορεί στο επόμενο στάδιο τα πράγματα να είναι πιο ζόρικα και πιο επικίνδυνα και οι κακοί περισσότεροι και τα όπλα τους πιο σύγχρονα. Αλλά αν εγώ έχω τα δικά μου όπλα καλογυαλισμένα, γεμάτα πυρομαχικά  και το μυαλό μου καθαρό και στη θέση του, τότε θα παλέψω, θα δώσω τη μάχη μου και ας πέσω στο τέλος. Τουλάχιστον θα πέσω μαχόμενη και όχι κουλουριασμένη να κλαίω και να λέω παραδίνομαι μην με σκοτώσετε. Γιατί τι να την κάνεις την ζωή μετά? Απλά να την περάσεις? Μπα δεν μου κάνει. Εμένα σίγουρα δεν μου κάνει.Γιαυτό έχω ήδη σηκώσει τα μανίκια...

Στα είπα όλα...

@#$%^&*()_ στο Mute όμως!

Σήμερα δεν θα βρίσω....αν και έχω χίλιους λόγους!

Άμα είναι να ξεκινήσει στραβά η μέρα ξεκινάει με το ξυπνητήρι . Η μάλλον αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οτι το ξυπνητήρι είναι αυτό που σου τσακίζει κάθε πιθανότητα να ξεκινήσει καλά η μέρα. Και εκεί αρχίζει η ρουλέτα. Θα στρώσει? Η θα τσακίσει τελείως???Έχω κάνει διατριβή στο πρωινό ξύπνημα χρόνια τώρα. Πιο πολύ έχω μιλήσει γι αυτό παρά για την στείρωση στα αδέσποτα που είναι άλλη εμμονή μου.

Το ξεπερνάω....Λοιπόν σήμερα...όλα στραβά! Άργησα να φύγω από το σπίτι. Και όχι γιατί με πήρε ο ύπνος ή γιατί κοιμήθηκα παραπάνω. Άργησα γιατί έπρεπε να ανεβοκατέβω δυο φορές μέχρι να μαζέψω τα πράγματα μου τα οποία η αφεντιά μου είχε σκορπίσει σε όλο το σπίτι. Και να τα μάζευα κιόλας.... Ξέχασα το σημαντικότερο. Την ατζέντα μου. Που όσοι με ξέρουν...καταλαβαίνουν πόσο καταστροφικό είναι αυτό για όλη την υπόλοιπη μέρα. Είμαι εξαρτημένη απ την ατζέντα μου. Την έχω συνέχεια μπροστά μου. Εκεί σημειώνω την κάθε μέρα μου στην δουλειά. Εκεί μουτζουρώνω όταν θα ήθελα να ρίξω μάπες. Εκεί βρίσκεται γραμμένη η μισή μου ζωή από την αρχή του 2012. Και εγώ την ξέχασα σπίτι πάνω στο τραπέζι και κάτω από το λαπ τοπ. Βέβαια θα μπορούσαν να ήταν χειρότερα τα πράγματα και να είχα ξεχάσει το berry που έχω όλα τα τηλέφωνα. Δεν θέλω να σκεφτώ καν τι θα μπορούσε να συμβεί σε αυτή την περίπτωση....Σίγουρα ένα τρίλεπτο στο δελτίο ειδήσεων του ΣΤΑΡ-my ass

Στον δρόμο, στράβωσε με το αγαπημένο μου ραδιόφωνο. Ανάρρωσε και επέστρεψε ο “ανάλαφρος” έταιρος συμπαρουσιαστής και δεν έβαλε γλώσσα μέσα του. Δεν το αντέχω αυτό πρωί πρωί...Τόση ελαφρότητα με ρίχνει...Θέλω κάτι πιο μπρουτάλ για να ξυπνήσω. Αναγκαστικά λοιπόν γύρισα στην Πόπη , η οποία την καλημέρα της την είπε και γω ακόμα δεν είχα περάσει την Ραφήνα ενώ θα έπρεπε να ήμουν στην Παλλήνη.... Τσίτα τα γκάζια, κάντε στην άκρη περνάει η τρελή.

Το berry μου ψυχορραγεί. Δεν έχει μπαταρία και δεν έχω φορτιστή μαζί μου. Την βγάζει δεν την βγάζει τη μέρα.... Χωρίς άλλα σχόλια αυτό. Ζω το δράμα μου στο mute.

Το μαλλί μου είναι σαν της ΣΕΡ μετά από τρελή κρεπάλη και ύπνο στη σάουνα. Εμ, βαρέθηκα να το ισιώσω και τώρα τρομάζω τον κόσμο. Τον φύλακα λυπήθηκα. Σκιάχτηκε έτσι όπως με είδε πρωί πρωί. Ακόμα και το καπελάκι της ΠΑΟΚάρας δεν καταφέρνει να σουλουπώσει τον χαμό....

Με όλα αυτά και κάποια ακόμα ψιλά έχω κάθε λόγο νομίζω να μιλάω μόνο με μπιπ σήμερα. Αλλά δεν θα το κάνω. Έτσι για σπάσιμο. Χαμογελάω. Δεν ξέρω γιατί ίσως για τα χάλια μου, αλλά χαμογελάω και αυτό το διαφορετικό που κάνει τους άλλους να ανησυχούν, ανησυχεί εμένα περισσότερο....

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναγράψω κακές λέξεις. Ισως θα ήταν πιο εύκολο να είχα πει πως θα κόψω το κάπνισμα. Για σήμερα πάντως τον άσσο τον έχω. 1-0 .-

Ακούω: τον Bill!  Δεν έχει τραγούδι σήμερα ;)

Διακόσιες λέξεις για να μην πεις τίποτα.

Προσπαθώ από χθες να γράψω κάτι. Αλλά γράφω σβήνω και ξαναγράφω και ξανασβήνω. Δεν μπορώ. Μάλλον σκέφτομαι πολύ. Και όταν σκέφτομαι δεν γράφω. Θυμάσαι το μάθημα στο σχολείο? «σκέφτομαι και γράφω»  Μην ψάχνεις αν είσαι κάτω από τριάντα αποκλείεται να το είχες. Αυτό λοιπόν εγώ το είχα! Και πάτωνα πάντα. Δεν μπορούσα να τα συνδυάσω και τα δύο. Η σκέφτομαι ή γράφω. Ο συνδυασμός ήταν καταστρεπτικός για μένα  και επιβλαβής για την δασκάλα ή καθηγήτρια. Δεν θυμάμαι αν το έκανα στο δημοτικό ή το γυμνάσιο. Καταστρεπτικός γιατί το τετράδιο γινότανε  σαν πανό των γαύρων : «είσε εκτός θέματως» Ναι ρε. Εγώ γουστάρω τους γαύρους ανορθόγραφους. Υπάρχει πρόβλημα? Δικό μου το μπλόγκ ότι θέλω λέω. Επιβλαβής γιατί είχε μόνιμα την απορία την οποία διατύπωνε δυνατά και με απόγνωση : Μα καλά πως είναι δυνατόν σε όλα τα άλλα να είσαι τόσο καλή και σε αυτό το μάθημα να μην έχεις πάρει μυρωδιά? Έλα μου ντε? Πως ήταν ? Κι όμως ήταν . Και γινόταν αβίαστα όπως τώρα. Που μπήκα αποφασισμένη να ανεβάσω μόνο ένα τραγούδι με τους στοίχους και έγραψα σχεδόν διακόσιες λέξεις για να πω ότι δεν θέλω να γράψω τίποτα. Απίστευτο? Κι όμως τόσο…me!

The Pierces - You'll Be Mine

 We could bring a blanket for the grass
Cover up your eyes so you don’t see
If you let me go, I’ll run out I'm running fast
1 2 3 One two three count 1 2 3 one two three
We could watch the blackbirds cross the skies
We could count the leaves left on the trees
We could count the teardrops in our eyes
1 2 3 One two three yeah 1 2 3 one two three
1 2 3 One two three yeah 1 2 3 one two three
Now you know, now you know how I feel
And I won’t back down

Prick your finger on a spinning wheel
But don’t make a sound
A drop of blood and now you’re taken for all time
With a kiss you will awaken and you’ll be mine
You’ll be mine. You’ll be mine.

I could always stay and work it out
Wondering if you still wanted me
But there are so many things to doubt
1 2 3 One two three count 1 2 3 one two three

Think that for a moment you were mine
I know that you saw what we could be
But then you went and changed your mind
1 2 3 One two three yeah 1 2 3 one two three
1 2 3 One two three yeah 1 2 3 one two three
Now you know, now you know how I feel
And I won’t back down

Prick your finger on a spinning wheel
But don’t make a sound
A drop of blood and now you’re taken for all time
With a kiss you will awaken and you’ll be mine
You’ll be mine
You’ll be mine
You’ll be mine
You’ll be mine
You’ll be mine
You’ll be mine

Dont mess with me...for your own good!

Θα σκάσω! Είμαι μες τα νεύρα και δεν ξέρω τι απ όλα μου φταίει περισσότερο για να κάνω focus ώστε να το πλαντάξω με το κωλομάτι μου. Αφού ξέρω ότι θα πιάσει, de facto, αποδεδειγμένο πολλάκις και παντοιοτρόπως. Και αυτό με νευριάζει ακόμα περισσότερο γιατί δεν μπορώ να αποφασίσω ποιον να περιλάβω. Με έχουν πιάσει και τα ψυχοπονιάρικα μου ρε γαμώτο.  Ναι μεν μου έχουν τσακίσει το νευρικό μου σύστημα απ την μία, απ την άλλη δεν θέλω να τους διαλύσω. Ακόμα νιώθω ένα μικρό τσιμπιματάκι όταν ακούω για τον Σωτήρη. Πέρασαν τόσα χρόνια και κεφάλι δεν  σήκωσε. Ούτε αυτός ούτε η καριέρα του…. Βέβαια τα ήθελε ο κώλος του αλλά και το κάρμα μάλλον το παράκανε με δαύτον. Ηταν αγενής, δεν λέω, αλλά δεν με έβρισε κιόλας. Μου είπε απλά σας ξέρω? Γιατί με παίρνετε τηλέφωνο? Βέβαια αυτό εγώ το άκουσα σαν «άντε μωρή πατσαβούρα που μου έχεις ζαλίσει τα @@ρια με τα τηλέφωνα» Δεν φταίω εγώ όμως! Η τύχη του τον εγκατέλειψε και σφηνώθηκε στο μυαλό μου. Για ολόκληρο το Σκ δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Μόνο τον Σωτήρη! Και δεν τον σκεφτόμουν γυμνό! Τον σκεφτόμουν να υποφέρει! Να μένει με το αμάξι στην μέση του πουθενά και να του την πέφτουν ξαναμμένα πακιστάνια, να τον πιάνει κόψιμο στο γήπεδο, να βρίσκει την γκόμενα του παρέα με δύο και άλλα τέτοια όμορφα. Την Κυριακή με το που ξεκινάει το ματς, δεν περνάνε 5 λεπτά ζητάει αλλαγή ο Σωτήρης. Εκεί  κάτι σάλεψε μέσα μου και λέω…Ρε λες? Εμ δεν το είπα μόνο εγώ. Να σου τα τηλέφωνα από το ραδιόφωνο…. «Μωρή σκύλα τον έφαγες τον άνθρωπο!!!» το Κοριτσάκι μου πρώτο και καλύτερο. Τώρα να σου πω ότι δεν τον έφαγα εγώ? Δυσκολεύομαι να το πιστέψω της λέω. Αφού μου έγινε ψύχωση το ακαλλιέργητο κατσίκι που ήθελε να μου πουλήσει και πνεύμα! Υπάρχει Θεός βλαμμένη , κανόνισε γιατί πολλές μαλακίες έχουμε κάνει τώρα τελευταία και Αυτός κρατάει σημειώσεις όπως φαίνεται .Και πληρώνει και γρήγορα αν κρίνω από το σημερινό.  Long story short… ο τύπος έμεινε 7 μήνες εκτός , έχασε όλη τη χρονιά και μετά την έκανε για άλλες πολιτείες όχι και τόσο εξωτικές που γυαλίζει πάγκους τώρα.

Αυτό ήταν το πρώτο κραυγαλέο… Μετά μας πήρε μπάλα. Το δοκίμασα και σε άλλον αγράμματο αλλά δεν θα πω περισσότερα γιατί δεν παίζεις με την τύχη σου τέτοιες εποχές…. Και  όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Ένας πολύ καλός φίλος μου είπε πριν λίγες ημέρες. Πες κάτι για την Μέρκελ μωρή σαύρα! Και κόλλησα. Ναι ρε πούστη μου. Δεν μπορώ να βάλω αυτή στο μυαλό μου που μου έχει κάνει πολύ χειρότερα εδώ που τα λέμε? Εμ έλα που δεν μπαίνει. Προς το παρόν δηλαδή. Γιατί αν φάω και τρίτη μείωση θα μπει αβασάνιστα και θα κερδίσει επάξια μια θέση στο σατανικό μου μυαλό. Δεν θα χρειαστεί πολύ. Δυο μέρες μόνο. Αν ακούσεις πως την χτύπησε κεραυνός, μην με πάρεις τηλέφωνο. Σίγουρα έφαγα μείωση.  Κι άλλη 

Ακούω....

Μα είναι στιγμές....

Σήμερα είναι από εκείνες τις μέρες. Αυτές τις κενές που θέλεις απλά να περάσουν. Αυτές τις μέρες που το μόνο που θέλεις είναι να κλειστείς στον εαυτό σου, να μιζεριάσεις, να συρθείς όσο πιο χαμηλά γίνεται, να μείνεις μόνος. Δεν ξέρω γιατί. Έτσι απλά συνέβη. Συνήθως έτσι γίνεται με μένα. Δεν είμαι κυκλοθυμική κι όμως λειτουργώ σαν να είμαι όλο και πιο συχνά. Πολύ περισσότερο τον τελευταίο χρόνο, από τότε που έφυγε ο μπαμπάς μου. Άλλαξα πολύ. Άλλαξα μέσα μου. Έγινα πολύ πιο απρόσιτη, πιο μοναχική, πιο μαύρη. Και ρε γαμώτο, όσο περνά ο καιρός αυτό δεν γίνεται πιο εύκολο. Παραμένει ο ίδιος πόνος. Ο δικός μου πόνος. Οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν . Κανένας δεν ξέρει γιατί εγώ εκεί που γελάω, ξαφνικά συννεφιάζω. Αφού τις περισσότερες φορές και γω αργώ να το καταλάβω. Συνήθως αφορμή είναι μια λέξη, ένα τραγούδι, το τηλέφωνο  που χτυπάει και γράφει ακόμα dady…   Δεν αντέχω να με λένε «μαναράκι μου». Έτσι με έλεγε πάντα αυτός. Τώρα μου ακούγεται τόσο δύσκολο, τόσο ξένο. Τα βράδια ακόμα δεν μπορώ να κοιμηθώ. Αν κάνω όλη την προετοιμασία, με τις μελατονίνες, το μαγνήσιο και το αλκοόλ φυσικά, μπορεί να βγάλω και ολόκληρο εξάωρο σερί. Τότε είναι λόγος για πανηγύρι το πρωί. Αλλά αυτό είναι τόσο σπάνιο. Στις τρεις ανοίγουν τα μάτια και αρχίζει το μαρτύριο. Στην καλύτερη θα ξανακοιμηθώ μετά απο κάνα δίωρο για να  μου κόψει το αίμα το ξυπνητήρι στις εξίμιση και να πρέπει να βάλω όλη μου την ενέργεια για να συρθώ από το κρεβάτι στο μπάνιο. Γιαυτό και οι μέρες μου είναι γαμημένες από το ξεκίνημα τους.  Νιώθω τόσο κουρασμένη. Το χειρότερο όμως είναι πως δεν αντέχω να ξεκουραστώ. Δεν μπορώ να σταματήσω να κάνω κάτι. Θέλω το μυαλό μου να βρίσκεται μόνιμα σε ένα πανικό. Στην δουλειά οι ώρες περνούν γρήγορα. Είμαι στην τσίτα. Όχι επειδή χρειάζεται, επειδή έτσι μπορώ να λειτουργήσω καλύτερα. Από την ώρα που πάω στο γραφείο, φτιάχνω τον καφέ μου ,κάθομαι στο γραφείο μου και θα σηκωθώ δυο φορές για τουαλέτα και άλλη μια για να ξαναφτιάξω τον δεύτερο καφέ. Αντε να σηκωθώ καμιά ακόμα για να βάλω καμιά γκαρίδα στην σύνταξη άμα κάνουν καφενείο και ακούγονται πολύ. Αυτό όλη μέρα, κάθε μέρα. Και έτσι περνούν οι μέρες. . Αυτό όμως το συνήθισα. Το σπίτι είναι που κρύβει παγίδες. Ενώ πάντα δεν βλέπω την ώρα να γυρίσω και να κλείσω την πόρτα πίσω μου, υπάρχουν μέρες σαν την σημερινή που δεν με απομονώνει εντελώς. Δεν κρατά έξω τα φαντάσματα μου. Θέλω να αλλάξει. Θέλω να ξαναγίνω το κορίτσι. Με τρομάζει να βλέπω τον εαυτό μου έτσι. Θέλω να μάθω να είμαι πάλι ο ευατός μου. Αυτός ο περίεργος ο πεισματάρης, ξεροκέφαλος, αντιδραστικός σε όλα. Γιατί? Just because this is me. Για να μπορώ να κρατάω τους ανθρώπους δίπλα μου, να μην χρειάζεται να φεύγουν γιατί νιώθουν αδύναμοι να με βοηθήσουν . Είναι δύσκολο έως θαύμα να μείνει κάποιος δίπλα μου αβασάνιστα. Είμαι όλα τα κακά μαζί. Πρέπει να το λέει η καρδιά του και τα συκώτια του. Δεν παλεύομαι. Δεν αντέχω εγώ τον εαυτό μου. Γιατί να με αντέξει  οποιοσδήποτε? Δεν με αντέχει η ίδια μου η μάνα. Ένα τέταρτο είναι το όριο μας. Μετά ψάχνω την έξοδο τρέχοντας. Και το τηλέφωνο μου αν η συνομιλία δεν είναι τετ α τετ.  Τι γράφω? Γιατί γράφω? Δεν νιώθω καλύτερα καθόλου παρόλο που γράφω ότι μου έρχεται. Δεν έχει νόημα…Γυρίζω στα τραγούδια μου.

Ο Άγιος Κάθεμέρας

Τελικά έχει πλάκα. Γράφεις μια μαλακί@ στο FB και κάμποσοι την εξελίσσουν στο μυαλό τους όπως γουστάρουν. «Mην μου τα κάνετε τσουρέκια, δεν γιορτάζω, είμαι παντρεμένη!» Και ο Βαλεντίνος τέλος πάντων..συνουσιάζεται (!), ήταν το μήνυμα σήμερα.

Χώρισες; Συμβαίνει κάτι; Πότε θα βγούμε για καφέ; Μερικά από τα μηνύματα που ήρθαν στο inbox. Επειδή δεν εμφανίστηκα με κόκκινες καρδούλες, άσπρα αρκουδάκια και ηλίθιο χαμόγελο πάει να πει ότι είμαι μπακούρι;; Χελόου! Την έχω δει αλλιώς. Όχι τώρα. Από πάντα.

Δεν με ενδιαφέρει το «σήμερα αποδείξτε ότι είστε ερωτευμένοι», αγοράζοντας λουλούδια (τα πακιστάνια στα φανάρια άφησαν τις μαλαστούπες για τα τζάμια και τις ομπρέλες και πουλούσαν τουλίπες), γράφοντας καρτούλες με καρδούλες και φιλάκια (αφού έχουμε ψάξει πρώτα στο γουγλη το πιο αγαπησιάρικο μήνυμα) και λοιπά γλυκανάλατα δήθεν. Αυτό είναι ο έρωτας και η αγάπη; Αν είναι έτσι, μάλλον δεν το έχω πιάσει το νόημα. Και δεν το παίζω ούτε αντιδραστική ούτε επαναστάτρια. Άλλωστε ξέρω πολύ καλά πως η μόνη επανάσταση που έχω κάνει στην ζωή, είναι πάντα ενάντια στον εαυτό μου. Και αυτή όχι πάντα επιτυχημένη. Κάποιες φορές πνίγηκε στο δάκρυ, αλλά άλλο κεφάλαιο αυτό.

Λοιπόν άκου να δεις, πώς βλέπω εγώ την ιστορία αυτή. Καταρχάς., πόσο αγαπησιάρικη μπορεί να είναι αυτή η μέρα αφού έκανε διπλό ο γαύρος στο Καζάν? Τραγωδία από το ξεκίνημα.. Άλλο κεφάλαιο και αυτό! Δεν μπορώ όμως να μην το αναφέρω αφού τα κωλοδάχτυλα έπεσαν σύννεφο. Αγαπησιάρικα μεν αλλά δεν παύουν να είναι κωλοδάχτυλα. Στο θέμα μας όμως.

Το αν είσαι ερωτευμένος, ή μάλλον το αν αγαπάς ή όχι, δεν είναι υπόθεση μιας μέρας και δεν θα έπρεπε να είναι, φυσικά. Είναι υπόθεση κάθε μέρας και σε συνδυασμό με χίλια δυο άλλα πράγματα. Άποψή μου, εντελώς υποκειμενική και, μέσα από την μέχρι τώρα εμπειρία μου είναι, ότι η αγάπη-συντροφικότητα είναι κάτι εντελώς εγκεφαλικό. Ο έρωτας είναι σαν να παθαίνεις εγκεφαλικό, μερικές φορές, και αν την γλιτώσεις, πάμε πάρα κάτω. Έχω ερωτευτεί. Κράτησε λίγο και στα τρία πέμπτα, πήγε και παρακάτω. Στα άλλα δύο. αφού το εγκεφαλικό ήταν ελαφρύ, πήγε ο καθένας σπίτι του.

Πριν εφτά χρόνια ερωτεύτηκα, τελευταία φορά. Φαντάσου πως ακόμα το θυμάμαι! Δεν ξεχνιούνται ατελείωτα ξενύχτια , ξίδια μέχρι τελικής πτώσης, να γυρίζεις σπίτι λιώμα και να μην θυμάσαι το πρωί πως έφτασες, ζήλιες χαζές και ένα μόνιμο άγχος, πώς θα τον δεις περισσότερες ώρες. Για το σεξ δεν γράφω τίποτα ..το αφήνω στην φαντασία σου...

Κράτησε λίγο. Πήγε κατευθείαν στα βαθιά. Ξέραμε πως ήμασταν για περισσότερα. Τα μυαλά μας πόνεσαν που λέμε και εμείς τα ΠΑΟΚΙΑ. Δυο κορμιά ερωτεύτηκαν για λίγο, δυο μυαλά όμως ερωτεύτηκαν για πολύ περισσότερο. Από τότε δεν έχει περάσει μέρα, καλή ή άσχημη, εύκολη ή πολύ ζόρικη που να μην βρίσκεται μέσα στο μυαλό μου κάθε στιγμή. Πολλές φορές όχι μέσα σε συννεφάκια και καρδούλες αλλά μέσα σε αγωνία, ανησυχία, νεύρα, τσαντίλα. Σε ό, τι και αν νιώθω, όπως και αν είμαι έχει συμμετοχή. Είναι εκεί.

Έχει σφηνώσει στο μυαλό μου εντελώς παρασιτικά, έχει καταλάβει το χώρο του και όσο θα βρίσκεται εκεί, εγώ δεν θα είμαι ποτέ μόνη μου.

Αυτό γιορτάζω κάθε μέρα τα τελευταία χρόνια. Είναι άλλωστε και λόγος να γιορτάζεις. Τι να το κάνω αν μου έφερνε 7 φορές κόκκινα τριαντάφυλλα, μου έγραφε 7 καρτούλες και με έβγαζε έξω για φαγητό 7 φορές, αν όλες τις υπόλοιπες ημέρες της κοινή μας ζωής, ήταν στον κόσμο του κι εγώ στον δικό μου; Στο γραφείο μου δυο συρτάρια και άλλα δυο στο κομοδίνο είναι γεμάτα με κάρτες κάθε μεγέθους που αν κάποιο από τα ανίψια μας, που λογικά θα μας κληρονομήσουν, αποφασίσει να εκδώσει τα μηνύματά τους, θα κλάψει κόσμος και κοσμάκης. Κάρτες που μου δόθηκαν χωρίς αφορμή, σε άσχετο χρόνο και χωρίς συγκεκριμένο λόγο- πάντα όμως είχαν την ίδια σημασία. Σε νοιάζομαι, σε σκέφτομαι, είσαι ο άνθρωπός μου. Γι' αυτό και έχουν τόσο μεγάλη αξία. Δεν δόθηκαν επειδή έπρεπε, δόθηκαν επειδή το ένιωθε κάποιος. Και άσε τις κάρτες.

Δεν σε κάνει να νιώθεις όμορφα το πρωί που ξυπνάς, όταν ακόμα και ο διάολος λέει "oh shit", αυτός να σε κοιτά και να σου λέει "είσαι πολύ όμορφη"; Ακόμα και αν η πρώτη αντίδραση είναι, "θα τον σκοτώσω, με δουλεύει και δεν έχω πιει καφέ ακόμα", κατά βάθος η μέρα σου αποκτά ένα προβάδισμα στο να ξεκινήσει καλά. Και αυτό να το κάνει κάθε μέρα! Να γυρνάς στο σπίτι ψόφια και να τρέχεις στην κουζίνα να μαγειρέψεις, ώστε να έχεις κάνει κάτι μικρό και σήμερα για να τον ευχαριστήσεις. Ακόμα και όταν σου λέει "άσε μην κουράζεσαι άλλο. Θα φάμε έξω ή θα παραγγείλουμε". Και να στο λέει κάθε μέρα. Να χαζεύεις στον υπολογιστή και να βλέπεις που και που τηλεόραση και αυτός να σου φέρνει τα γυαλιά σου - που είναι στον άλλο όροφο - για να βλέπεις χωρίς να κάνεις τον Κινέζο. Και χωρίς να τα ζητήσεις! Να σου φέρνει κάθε μήνα τα «μαστορέματα» και όταν τα βλέπεις να λες «μπράβο, ρε μωρό, είχα ξεχάσει ότι κυκλοφόρησαν». Να κάθεσαι και να χαζεύεις, βραδάκι στον υπολογιστή και να θέλεις κάτι αλλά να μην ξέρεις τι. να έρχεται με ένα ποτήρι κρασί και να στο δίνει και να λες "μπράβο ρε μωρό! Τόση ώρα θέλω κάτι αλλά δεν ξέρω τι". Να τσακώνεσαι μαζί του, να πέφτει το μπινελίκι σύννεφο και να μην μπορείς να πεισμώσεις , αλλά να θέλεις να ξαναγίνετε όπως πριν. Να είσαι σίγουρη πως ακόμα και αν εσύ ξεχάσεις, αυτός θα θυμηθεί. Όχι μια μέρα, κάθε μέρα. Να θέλεις να μην τον βλέπεις γιατί σε έχει πιάσει η μαλακία σου και αυτός να κρύβεται μπροστά σου. Να θέλεις να μιλήσεις και να σε ακούει, να θέλεις να κλάψεις και να σε παίρνει αγκαλιά, να θέλεις να σωπάσεις και να σωπαίνει πρώτος. Να θέλεις τον εαυτό σου και να στον δίνει. Και η μόνη σας απαίτηση να είναι το «θέλω μόνο να ξέρω πως είσαι καλά».

Αν όλα αυτά τα πουλάνε στις 14 Φλεβάρη, δίνω τα πάντα για να τα αγοράσω. Επειδή όμως στο ανθοπωλείο της γειτονιάς δεν είδα πέρα από λουλούδια και καρδούλες, λέω να βάλω τους λαχανοντολμάδες μου στον φούρνο, να βγάλω επιτέλους τα τακούνια, να βάλω την καρό πιτζάμα μου και τις κάλτσες με τα αρκούδια και να τυλιχτούμε στον καναπέ για να δούμε τον ΑΠΟΕΛ στη ΛΙΟΝ. Άκρως ερωτικό βράδυ ε; Είναι, δεν είναι..

take a look:   Biology: Your Brain In Love

Για τον Καζαντζάκη ρε γαμώτο!!!

Βλέπω από χθές στο facebook αμέτρητα status με τους στίχους του Νίκου Καζαντζάκη …

Λατρεύω Καζαντζάκη αν και λίγοι το ξέρουν । Λατρεύω και αυτούς τους στίχους। Μπορώ να πώ πως είναι και ο βασικός στόχος της ζωής μου αυτό το τρία στα τρία. Μέχρις στιγμής δεν έχω καταφέρει να κάνω το απόλυτο. Συνήθως είμαι ένα ,άντε το πολύ δύο. Αλλά το απόλυτο ποτέ! Και αυτός είναι ο λόγος που τρελαίνομαι όταν βλέπω να ανεβαίνει σε τοίχους που μια μέρα πριν είχαν, γκομενάκια, τραγουδάκια, φιλοσοφικές μαλακίες του κώλου και δεν ξέρω εγώ τι άλλα, σκουπίδια. Στα σκουπίδια λέω Ναι. Εγώ πρώτη απ όλους. Το τι παπαριές έχω αναρτήσει δεν λέγεται. Αφού καμιά φορά που ψάχνω να βρω κανα τραγούδι για να το ξανακούσω και βλέπω τι έχω γράψει το ντιλιτ πατιέται με ταχύτητα που θα ζήλευε και ο Λούκι Λουκ.

Αλλά θεωρώ ιεροσυλία κάτω από τους κώλους και και τους παπαρες πολιτικούς που είναι πολύ ιν , να υπάρχει ο Καζαντζάκης. Κυρίως επειδή δεν έχει και καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Γιατί αν εκφράζουν σήμερα κάποιον αυτοί οι συγκεκριμένοι στίχοι…Σίγουρα αυτός είναι εντελώς σε άλλο πλανήτη.
«Δεν ελπίζω τίποτα»… Απόλυτα σωστό! Είναι και το μόνο ίσως που κολλάει. Βάλτο σκέτο ρε φίλε. Δεν χρειάζεται να γράψεις όλο το logo από το tshirt που σου είχε φέρει πριν χρόνια σουβενιρ η θεια από τη Κρήτη…
«Δεν φοβάμαι τίποτα!» Ναι ε? και ποιος είσαι ο Τσακ Νόρρις? Γιατί όλοι οι υπόλοιποι οι είμαστε χεσμένοι! Αν εσύ τώρα εξακολουθείς να μη φοβάσαι τίποτα… Η έχεις αποφασίσεις να φύγεις από τον μάταιο τούτο κόσμο, ή δεν έχεις καταλάβει τι γίνεται γιατί είσαι ξανθιά ή στόκος ή τώρα βγάζεις δόντια, ή η γεροντική άνοια κάνει πάρτι στον εγκέφαλό σου. Οι δύο τελευταίες περιπτώσεις αποκλείονται γιατί δεν νομίζω πως θα είχες και πρόσβαση σε υπολογιστή πόσο μάλλον παρτίδες με καζαντζάκη.
Πάμε και στο τρίτο που έιναι το καλύτερο αλλά όχι και το μακρύτερο…
«Είμαι Λεφτερος» χαχαχα!!! Εδώ δεν γελάμε απλά, κατουριόμαστε. Ποιος είναι λέφτερος? Εσύ?Εγώ? ο άλλος? Όχι φίλε μου! Δυστυχώς… και λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω αλλά γεννηθήκαμε σκλάβοι, μεγαλώσαμε σκλάβοι και στην καλύτερη περίπτωση με βάση τα σημερινά δεδομένα θα πεθάνουμε σκέτο σκλάβοι και όχι τίποτα χειρότερο. Εκτός και αν εννοείς πως δεν είσαι παντρεμένος-η που και εκεί δεν είναι απολυτα σωστή η έννοια αλλά δεν βαριέσαι έχει καθιερωθεί. Αν είναι έτσι πάω πάσο και ζητώ συγνώμη. Αλλά αν δεν είναι άκου τι πιστεύω εγώ. Είσαι σκλάβος! Σκλάβος γιατί άλλοι αποφασίζουν για σένα έχοντας σου δώσει την ψευδαίσθηση ότι εσύ τους επέλεξες. Σκλάβος γιατί είσαι αναγκασμένος να δουλεύεις ατέλειωτες ώρες με το κάθε «αφεντικό» να σε διατάζει και να σε εκβιάζει ώστε να επιτύχει το καλύτερο αποτέλεσμα για την τσέπη του. Σκλάβος γιατί πρέπει να αποκτήσεις περισσότερα από όσα χρειάζεσαι και από όσα πραγματικά επιθυμείς, με κόστος φυσικά να υφίστασαι αυτά που λέει η προηγούμενη πρόταση. Σκλάβος γιατί ζεις σε μια χώρα που πέρα από ήλιο και πολιτισμό τον οποίο ενδεχομένως δεν γνωρίζεις, δεν έχει να σου προσφέρει τίποτε άλλο. Την ξεζούμισαν. Τουλάχιστον αυτή η πουτ@ν@ η ιστορία έχει γράψει και δεν ξεγράφει ευτυχώς τις μεγάλες μορφές που γέννησε στο παρελθόν. Το μόνο που μπορεί να γράψει τώρα είναι αυτούς που την κατέστρεψαν και στα ψιλά γράμματα κάτω κάτω θα αναφέρονται και οι πολίτες της . Εμείς! Πλατειάζω ως συνήθως αλλά παρασύρομαι, γιατί ρε γαμώτο θα ήθελα πολύ να ήμουν ή να ένιωθα έστω,... Ελεύθερη.
Θές να ανεβάσεις Καζαντζάκη σώνει και καλά γιατί σου την έδωσε ρε αδερφέ? Για κοίτα αυτό παρακάτω… δεν είναι πιο ταιριαστό?



Νομίζω πως είναι και πολύ επίκαιρο μεταξύ μας. Βέβαια δεν είναι πολύ τρέντυ γιατί δεν εχει τυπωθεί σε μπλουζάκια ,κουπάκια ,καπελάκια και δεν θα πω άλλη κακή λέξη γιατί έφαγα κωλόχερο χθες(το κωλόχερο δεν είναι κακή λέξη, εντάξει?) αλλά άμα καθίσεις και το μελετήσεις λίγο θα δεις ότι πάει και μπορεί να γίνει καλό γκράφιτι σε κανα τοίχο στα Εξάρχεια . Αν το μελετήσεις λίγο περισσότερο θα δεις ότι είναι και ζόρικο. Για άντρες ντε. Θέλει π@π@ρια για να το κάνεις! (είδες? δεν έγραψα αρχίδια) Έχεις? Εδώ σε θέλω. Εγώ δεν έχω, όχι από τη φύση μου αλλά από την κουλτούρα my ass που κουβαλάω τρομάρα μου. Να σου πω όμως και κάτι. Θα το παλέψω να τα βρώ. Όπως και άλλοι κανα δυο γνωστοί που συνάντησα γυρνώντας σπίτι σήμερα και μου είπαν ακριβώς το ίδιο πράγμα. «την Κυριακή θα είμαι στο Σύνταγμα! Δεν έχω κατέβει ποτέ σε πορεία, όπως και γω, αλλά την Κυριακή θα είμαι εκεί.» Και εγώ θα είμαι εκεί! Για πρώτη φορά στην ζωή μου! Και θα πάω γιατί πρέπει και γω να κάνω κάτι για μια φορά στη ζωή μου που να μπορώ να πω στον εαυτό μου μετά. Είδες? προσπάθησα έστω και λίγο για να νιώσεις ελεύθερη. Κάντο για σένα, για τα παιδιά σου αν έχεις , για τον Καζατζάκη τον έρμο που τα κοκκαλάκια του θα έχουν γίνει πουρές! Κάντο όμως!

Έχω και δωράκι για το τέλος! Αφού άντεξες και διάβασες μέχρι εδώ σου αξίζουν πέρα από συγχαρητήρια και ένα μικρό φιλοδώρημα. Στο χαρίζω με αγάπη και συναδελφικούς χαιρετισμούς. Είναι λίγο βίνταζ αλλά οι γυναίκες κυρίως ξέρουν πόσο μεγάλη αξία έχουν αυτά. Και σύ μπορεί να ξέρεις γιατί μάλλον η δικιά σου τσέπη έχει αναστενάξεις αλλά…πάλι ξέφυγα απο το θέμα. Δεν λέω τίποτα άλλο . Διάβασέ το και κλάψε.

Άγγελος Σικελιανός (Από τον Δελφικό Λόγο) Δελφοί, 18 Οκτωβρίου 1932

“Περιμένω πια την πιο μεγάλη λύτρωσή μου. Θέλω να σαρώσω με μια υπέρτατη αντίσταση, ό,τι μάταιο και ό,τι σάπιο, από το χώμα. Μη μου κλείτε πια τα στήθη σας, τη σκέψη σας και την ακοή σας. Ξεκινήστε. Εβγάτε να συναντηθούμε στην μεγάλη άπλα, που ό,τι τώρα στη φωνή μου, σας φαντάζει φοβερό, αυτού που βρίσκεστε κλεισμένοι, είναι ο Μέλος και το Μέτρο και ο Ρυθμός, όπ’ώχει πλάσει, ό,τι ανώτερο, γλυκύτερο και αδρότερο στο λαό σας και στους λαούς όλου του κόσμου. Είμαι ο ποταμός της Φωτεινής Αγιότητας, που Σας καλεί να ξαναβαφτιστείτε, στα προαιώνια κρυσταλλένια νάματά του.

Βοηθήστε με, να σας βοηθήσω.Δεν μ’ακούτε; Ο βρυχηθμός μου έχει πια ωριμάσει μες στους αιώνες. Μην αργείτε. Ελάτε, ελάτε. Ως πότε πια να σας κράζω;”

Vangelis - Chariots of Fire

Γραφω για να μην με γράψουν....οι εφημερίδες!

Ξεκινώντας και σήμερα νωρίς το πρωί το ταξίδι μου για την δουλειά, μεταξύ ζοχάδας και ανυπομονησίας, μεταξύ ύπνου και ψιλοξύπνιου , μεταξύ τέλος πάντων μιας κατάστασης η οποία σίγουρα δεν είναι πλήρως αντιπροσωπευτική του εαυτού μου και του χαρακτήρα μου…(είναι γνωστό στους γύρω μου πως το πρωί πριν τον καφέ δεν μου λες ούτε καλημέρα αν θες να ξεκινήσει καλά η δική σου μέρα), είδα πάλι το ίδιο σκηνικό με χθες που επέστρεφα σπίτι από την ίδια διαδρομή.
Ανθρώπους να μιλάνε μόνοι τους. Λογικά σήμερα το πρωί δεν θα τον πρόσεχα τον κύριο που πέρασε πεζός όταν ήμουν σταματημένη στο φανάρι. Προσέχω μόνο τα αυτοκίνητα γύρω μου. Αυτά μπορεί να με στείλουν. Αλλά τον πρόσεξα. Πέρασε και μιλούσε μόνος του και όχι ψιθυριστά απ ότι κατάλαβα μέσα από το αυτοκίνητο και με κλειστά παράθυρα.
Δεν ήταν κανένας φευγάτος. Φαινόταν νορμάλ οικογενειάρχης γύρω στα πενήντα something, με αξιοπρεπέστατα ρούχα. Θα έλεγες ένας μικρομεσαίος, υπάλληλος γραφείου στο επάγγελμα, με δυο παιδιά, άντε και ένα σκυλί, επειδή είναι το ψώνιο μου.
Κόλλησα. Χθες το ίδιο σκηνικό , σε άλλο φανάρι αλλά γυναίκα αυτή τη φορά ,μάλλον καμιά δεκαετία μικρότερη.
Πάει, λέω στον εαυτό μου (όχι δυνατά να εξηγούμαστε) το έχασε ο κόσμος. Θα μου πεις, «τώρα το πήρες είδηση εσύ?»…. Μπορεί και να το πήρα τώρα , δεν ξέρω. Εδώ και αρκετούς μήνες έχω βάλει τον εαυτό μου σε ένα περίεργο πρόγραμμα. Δεν ακούω ,δεν συμμετέχω, δεν ρωτάω, δεν μαθαίνω για να μην μου στρίψει. Είναι ένα καινούριο αντιβάιρους αυτό που έχω ανακαλύψει που τελικά κάνει δουλειά. Η,έτσι νομίζω. Τουλάχιστον ακόμα δεν έχει κρασσάρει αυτός ο χυλός που υπάρχει μέσα στο κεφάλι μου, σύμφωνα με πληροφορίες πάντα…
Το ξεκίνησα όταν έγινε η πρώτη μείωση. 400 ευρώ μέσα σε μια νύχτα. Τα Κυριακάτικα. Στην αρχή λάλησα. 400 ευρώ είναι ένα ενοίκιο , ένα δάνειο, ένας μήνας σουπερμαρκετ, ένας μήνας τσιγάρα πριν τα στριφτά. Δεν λέω ένα ζευγάρι περσινής κολεξιόν jimmy choo γιατί θα πέσουν μάπες. Από μένα σε μένα όχι από τους απ΄ έξω.
Πέρασαν μέρες για να το ξεπεράσω το σοκ αυτό. Για τους «δικούς μου» αδικαιολόγητο σε τέτοιο βαθμό. Για μένα πάλι όχι. Δεν μπορώ να ζήσω με τα χρήματα αυτά. Όχι δεν μπορούμε να ζήσουμε, εγώ δεν μπορώ να ζήσω. Αν αύριο εσύ αποφασίσεις να μου πεις : βαρέθηκα την γκρίνια σου , τα νεύρα σου ,τα καμένα σου φαγητά , άντε και γαμήσου… Εγώ δεν θα μπορώ να το κάνω. Ξέρεις γιατί? Γιατί θα είμαι στον δρόμο. Δεν θα μπορώ να συντηρήσω τον εαυτό μου. Δεν θα μπορώ να έχω σπίτι, αυτοκίνητο, τρόφιμα. Τα βασικά λέμε. Θα μου πείς : Σιγά μόνο εσύ είσαι? Όχι δεν είμαι μόνο εγώ , είναι και αυτοί που μιλάνε μόνοι τους στον δρόμο και αυτοί που είδα στην Μπενάκη να κοιμούνται στα πεζοδρόμια και αυτοί έφυγαν από την Αθήνα για να επιστρέψουν στους γονείς τους και και και….Αλλά αυτό το μπλογκ είναι δικό μου και γράφω για μένα.
Όταν ήρθαν και οι επόμενες μειώσεις, πλέον δεν υπήρξε αντίδραση. Το πήρα απόφαση. Θα το τραβήξω όσο πάει και αν δώ ότι πέφτουν οι μεγάλες πείνες, θα βγώ να μπουζουριάσω ένα από αυτά τα άχρηστα υποκείμενα που έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη για το κατάντημα μας και ας με κλείσουν φυλακή. Σιγά! Τι έχω να χάσω? Εξασφαλισμένο φαί και κρεβάτι, κάνα τατού ακόμα και σε καλύτερη τιμή και φυσικά θα έχω προσφέρει και εγώ κάτι στους υπόλοιπους Έλληνες.
Πάλι θα μου πεις… Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν έτσι χρόνια τώρα. Ναι… και? Εγώ δεν είμαι από αυτούς, όπως δεν είμαι και από τους άλλους που χωρίς να έχουν δει ούτε στο λεξικό την λέξη δουλειά ζουν δήθεν και μεγαλοπρεπώς. Με τα ταξιδάκια τους, τα σουπερ ντούπερ(απαράδεκτο αυτό που γράφω αλλά μου ήρθε) αμαξάκια, σπιτάκια, γκομενάκια και λοιπά σκατάκια…
Δουλεύω από τα 16 μου, περιστασιακά στην αρχή και περισσότερο από φουλ όταν έφυγα για σπουδές. Έχω κάνει σχεδόν όλες τις δουλειές και χωρίς να ντρέπομαι για καμιά από αυτές. Και τις έχω κάνει και καλά αν κρίνω από τα αποτελέσματα. Δεν υπήρξα ανέντιμη με κανένα, δεν εκμεταλλεύτηκα κανένα, δεν τα έφαγα από κανέναν. Αντίθετα ακόμα μου χρωστούν μισθούς ενός χρόνου από την διαφημιστική τα οποία φυσικά και έχω γράψει στο χιόνι. Ήταν φίλος όμως , άσχετα που ότι έκλεισε το έμαθα από συναδέλφους και όχι από τον φίλο.
Δεν έχω κάνει την μεγάλη ζωή όπως την εννοούν κάποιοι. Δεν κυκλοφορώ κάθε Σκ σε ιν μαγαζιά του κέντρου, διήμερα στην Αράχοβα και λοιπά θέρετρα. Είναι επιλογή μου αυτό. Κάνω μια δουλειά που είναι πλήρως εξοντωτική κυρίως ψυχολογικά, και το μόνο που έχω ανάγκη είναι να κλειστώ στο σπίτι μου όταν έχω χρόνο. Μου αρέσει να μαγειρεύω να παίζω με τα ζώα μου και να μην βλέπω άνθρωπο. Είμαι αντικοινωνική? Είμαι και αυτό αν θέλεις. Αλλά έτσι είμαι και για αυτό τα έχω πάρει στο κρανίο. Γιατί έτσι όπως πάει το πράγμα θα χάσω εντελώς αυτό για το οποίο δουλεύω από μικρό παιδί. Την ανεξαρτησία μου. Την ελευθερία μου να πώ εγώ «άντε και γαμήσου» σε αυτόν που με προσβάλλει σαν άνθρωπο και θίγει την αξιοπρέπεια μου. Την πρωτοβουλία του εαυτού μου. Θα πρέπει να γίνω ο μόνιμος μαλάκας παντού. Σε όποιο περιβάλλον και αν βρίσκομαι, αν και όλα ξεκινούν από το εργασιακό. Τι θέλεις ρεπο? Ναι σιγά. Πάρε και αν βρεις την θέση σου την επομένη γράψε μου. Τρομοκρατία στο κόκκινο. Όχι μόνο σε μένα. Παντού το ίδιο συμβαίνει , είμαι σίγουρη. Απλά είπα ,δικό μου είναι το μπλογκ, για μένα γράφω ,εγώ θα τα διαβάζω και εγώ θα βγάλω και νόημα από αυτά που γράφω. Άλλωστε το γράψιμο δεν υπήρξε ποτέ το δυνατό μου σημείο . Το ξανακάνω τώρα γιατί πρώτον η ψυχανάλυση κοστίζει και δεν ξέρω αν την καλύπτει ο ΕΔΟΕΑΠ και δεύτερον γιατί αν συνεχίσω να μην μιλάω ή να μην πλακώνομαι, σίγουρα θα με δείτε και μένα στον δρόμο σύντομα να συζητώ με τον άλλο μου εαυτό….

ΥΓ. Γαμιέται η WIND!!! Άσχετο με τα υπόλοιπα αλλά είναι και αυτή μέρος της ζοχάδας μου τον τελευταίο καιρό. Καλά έκανα μαλάκες και σας τα έχωνα προκαταβολικά. Άκου 4 μέρες χωρίς υπηρεσία berry.