Το παιχνίδι της έμπνευσης.

Ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε τρεις, έξι μήνες που δεν έπιασα μολύβι και χαρτί ή ένα όργανο μια νότα να σου γράψω.
Μα στον έβδομο τον μήνα ένα πρωί μες στο γέλιο σου μου φάνηκε πως είδα την ζωή σαν τραγούδι που γυρεύει να το γράψω.
Ε αυτό θα κάνω τραγούδι, σου είπα και με κοίταγες, ε αυτό θα κάνω τραγούδι, σου είπα και δεν μίλαγες,
παίρνω μια κιθάρα, χαρτί και μολύβι, στον καναπέ εσύ κάτι ψιθυρίζεις κιθάρα, κασετόφωνο και στρογγυλό τραπέζι,
σε πήρε ο ύπνος μάτια μου και η έμπνευση μου παίζει.
Όταν ξύπνησες σε πήρα αγκαλιά και σου διάβασα τι έγραψα για σένα στο χαρτί μια κοιτούσες το χαρτί και μια εμένα.
Τώρα όμως να διακόψω μου ζητάς και το πιάνο δυνατά με τα χεράκια σου χτυπάς υπομονή σε λίγο θα 'χεις την ελευθερία.
Ε αυτό θα κάνω τραγούδι, σου είπα και με κοίταγες, ε αυτό θα κάνω τραγούδι, σου είπα και δεν μίλαγες, παίρνω μια κιθάρα,
χαρτί και μολύβι, στον καναπέ εσύ κάτι ψιθυρίζεις κιθάρα, κασετόφωνο και στρογγυλό τραπέζι,
σε πήρε ο ύπνος μάτια μου και η έμπνευση μου παίζει.

Στίχοι: Γιάννης Γιοκαρίνης
Μουσική: Γιάννης Γιοκαρίνης
Πρώτη εκτέλεση: Βαγγέλης Γερμανός
Για μένα: τα πάντα

Το παιχνίδι της έμπνευσης...παίζω και με παίζει (ή εμπαίζει?) χρόνια τώρα. Από τότε που άρχισα να ψάχνω τον εαυτό μου. Καμιά φορά το παιχνίδι αυτό έχει νόημα, τις περισσότερες φορές σίγουρα έχει ενδιαφέρον, ελάχιστες είναι χωρίς σκοπό και η απόλυτη μιζέρια όταν είναι προδικασμένο το αποτέλεσμα.
Ο άντρας μου είναι η μεγαλύτερη έμπνευση από όλες. Η δουλειά μου μικρότερη αλλά σταθερή. Οι φίλοι μου το ίδιο. Το σπίτι ,ο κήπος , τα ζώα μου....όλα είναι πιόνια στο παιχνίδι της έμπνευσης.

Είμαι διαφορετική όταν δεν υπάρχει αυτό το στοιχείο στην ζωή μου. Η καλύτερα όταν αυτό επισκιάζεται από άλλα πράγματα και μένει κρυμμένο σε μια γωνιά στον πάτο του ..πουθενά. Και αυτό μου συμβαίνει όλο το 2007. Η καθημερινότητα και η Ζωή με παίρνει στα σοβαρά με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ούτε μια στιγμή έμπνευσης. Ή μάλλον όχι. Είμαι πολύ άδικη, υπάρχουν μερικές στιγμές μερικές ώρες μερικά Σάββατα και κάποιες μισές Κυριακές. Τις υπόλοιπες????? Άστο καλύτερα. Ακόμα και τώρα που γράφω προσπαθώ να μην σκέφτομαι. Αλλά ...είναι δύσκολο. Σκέφτομαι και αυτό βουλιάζει κάθε έμπνευση. Που θα πάει θα περάσει και αυτό. Έτσι δεν λέμε πάντα? Και έτσι δεν γίνεται στην τελική.

(Το τραγούδι αυτό ήταν ο Πιστός μου "φίλος" ατελείωτα βράδια , όταν προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως η ζωή είναι ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες, άλλοτε παίζεται ορθά και άλλοτε πολύ βρώμικα.Χαρισμένο
σε σένα που παραμένεις σταθερή αξία στην ζωή μου αναλλοίωτη στο χρόνο)