I turn to you...

When the world is darker than I can understand
When nothing turns out the way I've planned
When the sky turns grey and there's no end inside
When I can't sleep through the lonely night

I turn to you, like a flower leaning towards the sun
I turn to you, 'cause you're the only one
Who can turn me around
When I'm upside down
I turn to you

When my insides are racked with anxiety
You have the touch that will quiet me
You lift my spirit, you melt the ice
When I need inspiration, when I need advice

I turn to you, like a flower leaning towards the sun
I turn to you 'cause you're the only one
Who can turn me around
When I'm upside down
I turn to you

Where would I be, what would I do
If you never helped me through
I hope someday, if you lost your way
You can turn to me, like I turn to you

I turn to you, like a flower leaning towards the sun
I turn to you, 'cause you're the only one
Who can turn me around
When I'm upside down
I turn to you

I turn to you, when fear tells me to turn around
I turn to you, 'cause you're the only one
Who can turn me around
When I'm upside down
I turn to you
I turn to you

Επικίνδυνες σχέσεις, γράμμα 110

"Δεν αρκεί να γίνει κτήμα μου.
Θέλω να παραιτηθεί απο τον εαυτό της."

Pierre-Ambroise chodelros de lacros
 Πιερ Σοντερλό ντε Λακλό

http://gerontakos.blogspot.gr/2012/12/blog-post_2176.html

 "Passion was a flower with a fragile bloom, easily collapsed by frost. It was fortunate that it also had strong roots, able to survive in darkness for lengthy periods without dying away completely. Under the heat of Josh's passion, the flower was opening. "

Holding The Cards (Nature of Desire #1)

by Joey W. Hill

locked.

Εχω ένα λουκέτο. Ανέκαθεν το είχα νομίζω, αλλά τώρα είναι και τυπωμένο επάνω μου. Υπάρχει και ένα κλειδί. Το έχει μια αδελφή ψυχή που κατάφερε και με ξεκλείδωσε τόσο γρήγορα σαν καλός διαρρήκτης. Μια μελετημένη και άψογα εκτελεσμένη κίνηση και κλικ, άνοιξε. Υπάρχει και άλλο ένα, άντε δύο το πολύ κλειδιά. Δεν τα έχει κανείς. Βρίσκονται κλειδωμένα στο συρτάρι μου. Το ένα προσπάθησαν να μου το πάρουν με μαεστρία είναι η αλήθεια αλλά μου το πέταξαν στα μούτρα μετά από λίγο. Μου είπαν μάλιστα πως είναι λάθος κλειδί. Για την ακρίβεια περιττό. Όποιος θέλει ανοιγοκλείνει το λουκέτο μου. Πόσο λάθος εκτίμηση αλήθεια. Αλλά δεν τον αδικώ. Όχι πλέον. Δεν μπορείς να κακίζεις κάποιον επειδή δεν σε κατάλαβε. Δεν είσαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο άλλωστε. Είσαι περίεργο τρένο, το ξέρεις και έτσι θα πρέπει να δείχνεις κατανόηση στα άλλα τρένα που έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση. Θα μου πεις ο πρώτος κλειδοκράτορας πως τα κατάφερε και μάλιστα στο άψε σβήσε? Ε, δεν είναι όλα τα τρένα ίδια φίλε μου. Που να δεις πόσο περίεργο τρένο ήταν αυτός. Αυτή. Γυναίκα , αλλά πιο άνδρας από πολλούς άνδρες. Και δεν ήθελε τίποτα. Δεν ζήτησε τίποτα από εμένα αλλά πήρε τα πάντα. Την ψυχή μου την ίδια. Έτσι , γιατί την κέρδισε με τα αρχίδια της. Είδε όλα αυτά που για τους άλλους είναι το απόλυτο σκοτάδι. Τι? Ότι δεν είμαι καθίκι. Ότι είμαι ντόμπρος άνθρωπος και σκληρός. Και ότι πούστικα εν έχω φερθεί ποτέ ακόμα και σε αυτούς που θα έπρεπε. Και ότι είμαι χαμένη. Απελπισμένη μάλλον. Γιατί μέσα μου δεν έχει μπει φώς. Πόσο καθαρός μπορείς να είσαι όταν ζεις στο σκοτάδι. Ε? Ακόμα και κάποιοι που πλησίασαν το λουκέτο και προσπάθησαν να το παραβιάσουν χωρίς αποτέλεσμα ήταν μια ελπίδα για μένα. Και όταν τα παράτησαν απογοητευμένοι, απογοητεύτηκα και εγώ, αλλά απ την άλλη έμειναν εκεί, απέξω και μου μιλούσαν για να ξέρω πως κάποιος υπάρχει εκεί και νοιάζεται. Απ την μια χάνεις την ελπίδα για φως, απ την άλλη λες τουλάχιστον δεν είμαι μόνη στο μαύρο μου. Και έτσι πέρασε ο καιρός. Και έτσι έγινε συνήθεια, αλλά δεν μπήκε μέσα. Η μπορεί και κάποια στιγμή, στα κρυφά άνοιξε, είδε, τρόμαξε , έκλεισε την πόρτα ξανά και έμεινε σε αυτό που ήταν ασφαλές. Αλλά αυτός στιγματίστηκε με τον συγκεκριμένο ρόλο. Μέχρι εκεί.-  Δεν αποτελεί κίνδυνο, δεν είναι απειλή για εσένα που είσαι αποφασισμένος όχι μόνο να μπεις αλλά να μείνεις κιόλας. Δεν σε αγγίζει, παίζεις σε άλλο επίπεδο. Και στο λέω εγώ, με τον τρόπο μου. Γιατί βλέπω ότι θέλεις. Και θέλω. Και γιατί δεν περίμενα πως είχα πέσει τόσο έξω. Όχι μόνο παράτησες την προσπάθεια, αλλά κλώτσησες την γαμώπορτα με απίστευτο μίσος. Δεν κατάλαβες πως πέρα από το σκοτάδι μου εκει μέσα με τρόμαζε επιπλέον και ο θόρυβος που δημιουργούσες. Με έκανε να μαζεύομαι ακόμα περισσότερο στην γωνιά μου, να κουλουριάζομαι ανάμεσα στα χέρια μου και να …μην ελπίζω. Με τσάκισες. Μπορεί να σε τσάκισα και γω που ήμουν απόρθητη και σκουριασμένη, αλλά εγώ έτσι ήμουν από την αρχή, δεν παρουσιάστηκα σαν ανοιχτό παράθυρο. Γιατί τα παράτησες?, γιατί κουράστηκες? Γιατί με πλήγωσες τόσο? Γιατί με άφησες ακόμα πιο μόνη? Με τις ανασφάλειες μου να μεγεθύνονται σαν αερόστατο από μπαλόνι που ήταν μέχρι τώρα? Γιατί ρε φάνηκες τόσος λίγος? Γιατί έπεσα τόσο έξω μαζί σου? Γιατί dεν πήρες το γαμώκλειδο όταν κρεμόταν μπροστά στα μάτια σου? Γιατί δεν διάβασες ποτέ όσα σου έγραψα αλλά πάντα προσπαθούσες να δίνεις άλλο νόημα στις λέξεις. Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω σε εσένα πια?

"The Book Of My Life"

Let me watch by the fire and remember my days
And it may be a trick of the firelight
But the flickering pages that trouble my sight
Is a book I'm afraid to write

It's the book of my days, it's the book of my life
And it's cut like a fruit on the blade of a knife
And it's all there to see as the section reveals
There's some sorrow in every life

If it reads like a puzzle, a wandering maze
Then I won't understand 'til the end of my days
I'm still forced to remember,
Remember the words of my life

There are promises broken and promises kept
Angry words that were spoken, when I should have wept
There's a chapter of secrets, and words to confess
If I lose everything that I possess
There's a chapter on loss and a ghost who won't die
There's a chapter on love where the ink's never dry
There are sentences served in a prison I built out of lies.

Though the pages are numbered
I can't see where they lead
For the end is a mystery no-one can read
In the book of my life

There's a chapter on fathers a chapter on sons
There are pages of conflicts that nobody won
And the battles you lost and your bitter defeat,
There's a page where we fail to meet

There are tales of good fortune that couldn't be planned
There's a chapter on god that I don't understand
There's a promise of Heaven and Hell but I'm damned if I see

Though the pages are numbered
I can't see where they lead
For the end is a mystery no-one can read
In the book of my life

Now the daylight's returning
And if one sentence is true
All these pages are burning
And all that's left is you

Though the pages are numbered
I can't see where they lead
For the end is a mystery no-one can read
In the book of my life

Love is not....

Αγάπη είναι… χμμ ναι. Βαρετό…Έχουν γραφτεί άλλωστε εκατομμύρια  λέξεις για αυτό. Εγώ θα σου πώ κάτι άλλο. Όχι τι είναι αγάπη, αλλά τι ΔΕΝ είναι. Έχει περισσότερο ενδιαφέρον γιατί και το κόστος του μισαντερστάντινγκ είναι μεγάλο.

Και το έχω το θεματάκι. Το κρατάω γερά. Άκου που σου λέω, γράφω και βιβλίο άμα θέλεις όχι απλά ένα στάτους.

Αγάπη καλέ μου, δεν είναι να προσπαθείς να κάνεις τον άλλο όπως εσύ φαντάζεσαι ότι θα σου ταίριαζε καλύτερα. Τον γνώρισες με μια προσωπικότητα δική του, προφανώς πέρα από έναν ωραίο κώλο ή δυο βυζιά είχε και κάτι άλλο που σε οδήγησε να περάσεις και δεύτερη και τρίτη και ….νιοστη μέρα μαζί της και νύχτα. Έτσι δεν είναι?

Αγάπη δεν είναι να θυμάσαι τι δίνεις. Δίνεις και ξεχνάς. Μοιράζεσαι. Αν κρατάς τεφτέρι είναι συναλλαγή. Εμπορική καθαρά.

Αγάπη δεν είναι να ισοπεδώνεις τον άλλο. Ακόμα και αν έχει κάνει κάτι κατακριτέο φροντίζεις να το καταλάβει χωρίς να τον διαλύσεις.

Αγάπη δεν είναι να πετάς χολή όταν και όποτε σου έρχεται. Ποτέ για την ακρίβεια. Και αν γίνει πάνω σε μεγάλα νεύρα , υπάρχει και άλλη μια πολύ δύσκολη λεξούλα που λέγεται συγνώμη. Καλό θα ήταν βέβαια να μην χρειαστεί να φτάσεις εκεί.

Αγάπη δεν είναι να χρειάζεται ο άνθρωπος απέναντι να λέει πολλά. Πρέπει να καταλαβαίνεις τα μάτια, το σπάσιμο της φωνής, τον κόμπο στον λαιμό που προσπαθεί να καταπιεί.

Αγάπη δεν είναι να θέλεις να βλέπεις τον άλλον να κλαίει για σένα. Αν θές όπως και δήποτε να χύσει δάκρυα για σένα κάνε να είναι από χαρά και μόνο. Αυτό λέγεται και μαγκιά.

Αγάπη δεν είναι να λείπεις όταν σε έχει ανάγκη , ακόμα και αν ισχυρίζεται το αντίθετο.

Αγάπη δεν είναι να τρώγεσαι συνεχώς με τα ρούχα σου για καυγά

Αγάπη δεν είναι να ψάχνεις συνεχώς να βρεις κάτι να τον πικάρεις

Αγάπη δεν είναι να χαλάς όλες τις ωραίες στιγμές που είστε μαζί χωρίς λόγο

Αγάπη δεν είναι να σκέφτεσαι πρώτα πάντα τον εαυτό σου…

Αγάπη δεν είναι να μην σέβεσαι τις φοβίες και ανασφάλειές του…

Αγάπη δεν είναι να τον υπονομεύεις και να κατακρίνεις όλες τις επιλογές του. Και συ επιλογή του είσαι, ξέχασες?

Αγάπη δεν είναι να μην ξέρεις τι θέλει από εσένα

Αγάπη δεν είναι να ζητάς συνέχεια

Αγάπη δεν είναι να μην θέλεις να έχει κανέναν άλλο δίπλα του , οικογένεια, φίλους παρά να γίνει ο δορυφόρος σου. Γιατί αν αρχίσει και σε ζαλίζει αυτή η περιστροφή , τότε θα καταλήξει μετεωρίτης σε ελεύθερη πτώση.

Αγάπη δεν είναι να του κρύβεις τα θέλω σου και μετά να τον καταδικάζεις επειδή δεν τα βρήκε.

Αγάπη δεν είναι να ξεστομίζεις λόγια που δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω

Αγάπη δεν είναι να μην την σέβεσαι.

Αγάπη δεν είναι να μην πονάς βαθιά με ότι πονάει και αυτή.

Αγάπη δεν είναι να μην την ακούς όταν σου μιλάει, ακόμα και όταν είναι ψίθυρος οι σκέψεις της

Αγάπη δεν είναι πολλά ακόμα, αλλά ποτέ δεν θα τα μάθεις από εμένα. Θα τα μάθεις από τις στιγμές που θα ζήσεις στο μέλλον. Αλλά πρόσεχε βρίσκεσαι σε λάθος δρόμο. Αν δεν αρχίσεις να σβήνεις την παραπάνω λίστα αλλά αντιθέτως την μεγαλώνεις τότες πραγματικά δεν θα μάθεις ποτέ το καλύτερο. Τι ΕΙΝΑΙ αγάπη. Και είναι κάτι πολύ διαφορετικό, απλό και όμορφο από αυτό που έχεις στο μυαλό σου.

Λαχταρώ

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ” αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ” αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ” αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ” ήξερα μια ζωή.
Και ν” ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ” αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν” αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ” το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν” αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ” αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ” αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ” αφήνω να σηκωθείς απ” το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ” ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

 Sarah Kane

" it takes a big man to wear big boots" (δυο χρόνια πριν...)

Ήσουν λίγος. Μικρός, τοσοδούλης, τίποτας! Και το ήξερες από την πρώτη στιγμή. Ω ναι το ήξερες και το είχες πει πολλές φορές. Τι θέλει αυτό το μωρό μαζί μου? Έτσι δεν έλεγες? Και γω έκανα τον μαλάκα. Γιατί ήμουν μαλάκας. Γιατί και εγώ ήξερα από την πρώτη στιγμή αλλά και σε αυτή την περίπτωση όπως σε κάθε προηγούμενη το πείσμα μου και η ξεροκεφαλιά έγιναν οδηγοί. Και ποιο το αποτέλεσμα? Ένα χρόνο και κάτι λίγο μετά, να σκέφτομαι μόνο πως απλά έχασα έναν χρόνο. Όχι τον άφησα και πέρασε, τον έπαιξα και τον έχασα. Και αυτό πονάει περισσότερο. Γιατί αφήνει μόνο τα απόνερα. Οτιδήποτε καλό μπορεί να συνέβη έφυγε, το πήρε ο αφρός. Έμεινε η λάσπη.

Ετσι νιώθω και γω τώρα. Βρώμικη. Με βρώμισες με λέρωσες με κακές σκέψεις, συνήθειες, πιστεύω, που δεν τα ήξερα πριν σε γνωρίσω. Και για πολύ καιρό πάλευα να εξηγήσω και να απαντήσω σε πάρα πολλά γιατί. Αλλά τώρα αρχίζω να βρίσκω τις σωστές απαντήσεις.

Γιατί δεν αντέχεις την πραγματικότητα. Γιατί έχεις μάθει να ζεις σε μια ονειροπαγίδα. Γιατί δεν έχεις κάνει τίποτα αληθινό και δεν έχεις επιρροή από τίποτα πραγματικό. Όλα όσα έχεις ζήσει μέχρι τώρα είναι βίρτσουαλ. Μιλάς εσύ για σχέσεις όταν όλες οι προηγούμενες ήταν μέσα από έναν υπολογιστή. Μιλάς για ευθύνες όταν δεν έχεις πάρει καμιά υπεύθυνη απόφαση στη ζωή σου. Μιλάς για θέλω όταν τα θέλω σου και τα πρέπει σου τα διαμόρφωναν σε όλη σου τη ζωή άλλοι. Τι να μου πεις εσύ εμένα ρε ανθρωπάκι. Μια ζωή παλεύω με θηρία μόνη μου. Και ναι, έχω χάσει πολλές μάχες. Αλλά έχω κερδίσει κιόλας και αυτά είναι στο βάθρο μου και τα καμαρώνω. Και είμαι περήφανη για αυτά. Μικρά και μεγάλα. Εσύ αλήθεια για ποιο πράγμα στη ζωή σου είσαι περήφανος? Θες να σου πω? Ήσουν για μένα. Αλλά με έχασες. Δεν κατάφερες να με κρατήσεις ακόμα και όταν σου είχα δοθεί χωρίς όρους. Όλη δική σου. Θυμάσαι? Θυμάσαι τι έκανες?  Σκατά τα έκανες πάλι. Καταλήγω πως έχεις δυσανεξία στην αγάπη, στην συντροφικότητα ,στην σχέση χωρίς αφαίμαξη. Μπορείς να αντέξεις μόνο όσους-ες θέλουν να σε ξεζουμίσουν. Θέλουν κάτι από σένα. Αν θέλουν απλά εσένα είναι ανυπόφορο. Δεν είναι? Και εκεί τι κάνεις? Αντιδράς! Γιατί δεν θέλεις να νιώθεις τι? Αυτό δεν μπορώ ακόμα να το εξηγήσω.

Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός πως είσαι άφραγκος και νιώθεις πως  προσφέροντας πάσης φύσεως υπηρεσίες αντισταθμίζεις  την οικονομική σου αφάνεια. Αλλά φιλαράκι να σου πω κάτι? Δεν παίζεται έτσι το παιχνίδι. Αν δεν έχεις δεν πουλάς μούρη, πουλάς αέρα κοπανιστό και ξιπασιά. Γιατί ξιπασιά είναι να ζητάς από γκόμενα να σε συνοδεύει από δω και από εκεί για να την μοστράρεις στους φίλους σου και να της ζητάς από πάνω να πληρώνει και το ποτό της ή την μπύρα της. Πέρα από την βενζίνη. Έχεις? Πληρώνεις. Δεν έχεις? Δεν ζητάς. Απλά πράγματα. Σταράτα. Και βγάζεις τον σκασμό για τους πρώην που πληρώνανε. Ναι ! Αυτοί ήταν αλλιώς. Σου έλεγαν , θες να βγούμε για φαγητό έξω? Σου έκαναν το τραπέζι. Δεν σου έλεγαν περίμενε με στο βουνό να έρθω για να φάμε σουβλάκια στο παγκάκι και σε άφηναν μισή ώρα να περιμένεις και να πληρώσεις και τα σουβλάκια από πάνω. Ξεφτίλα. Όχι δική σου. Δική μου πρώτα, που το ανέχτηκα στα 38 μου. Φτού μου και ποτέ ξανά.

Να είσαι καλά λοιπόν, όπου και αν είσαι , ότι και αν κάνεις και φρόντισε απλά να ζήσεις κάτι αληθινό και στο μέλλον. Αλλά πολύ φοβάμαι πως το μέλλον σου είναι ήδη προδιαγεγραμμένο...Απο τους άλλους ;)

Τελικά άξιζε?

 

Bury all your secrets in my skin.
Come away with innocence, and leave me with my sins.
The air around me still feels like a cage
And love is just a camouflage for what resembles rage again...

So if you love me, let me go.
And run away before I know.
My heart is just too dark to care.
I can't destroy what isn't there.

Deliver me into my Fate -
If I'm alone I cannot hate
I don't deserve to have you...
Ooh, my smile was taken long ago,
If I can change I hope I never know.

I still press your letters to my lips
And cherish them in parts of me that savor every kiss.
I couldn't face a life without your light,
But all of that was ripped apart, when you refused to fight.

So save your breath, I will not care.
I think I made it very clear.
You couldn't hate enough to love.
Is that supposed to be enough?

I only wish you weren't my friend.
Then I could hurt you in the end.
I never claimed to be a Saint...
Ooh, my own was banished long ago,
It took the Death of Hope to let you go

So break yourself against my stones
And spit your pity in my soul.
You never needed any help...
You sold me out to save yourself...

And I won't listen to your shame.
You ran away, you're all the same.
Angels lie to keep control...
Ooh, my love was punished long ago,
If you still care, don't ever let me know...
If you still care, don't ever let me know...

Προφανώς δεν κατάλαβες τίποτα απ όσα σου είπα σήμερα.... Αν είχες πάρει έστω και την παραμικρή μυρωδιά δεν θα μου έστελνες αυτά τα ηλίθια μηνύματα πως ότι ανεβάζω δεν είναι για σένα. Ρε βλάκα στο είπα ξεκάθαρα. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο στην ζωή μου, την σκέψη μου την αγκαλιά μου εκτός απο εσένα. Είχα εσένα και δεν είχα ανάγκη τίποτε άλλο. Γιαυτό και δεν πρόκειται να σου συγχωρήσω ότι έκανες. Γιατί με άφησες άδεια, μισή, διαλυμένη...

Οτι και να κάνεις τώρα, το βλέμμα παραμένει θολό. Σε βλέπω και σπάει άλλο ένα κομμάτι που δεν είχε γίνει θρύψαλα. Οτι και αν μου λές , ότι και αν μου γράφεις δεν μπορώ να σβήσω απο το μυαλό μου το βλέμμα που είχες τότε...Αυτό το παγωμένο μαύρο σκληρό βλέμμα σου... Ανοίγω τα μάτια μου και δεν σβήνει η εικόνα του. Με τρόμαξες πολύ. Με έσβησες. Με μηδένισες. Μου γκρέμισες ακόμα και αυτόν το θολό χαλασμένο καθρέφτη που προσπαθούσα να δω τον εαυτό μου. Μου είπες πως και αυτός ακόμα ένα ψεύτικο είδωλο έδειχνε. Με άφησες πιο χαμένη απ ότι με είχες βρει.

  Τώρα με τρομάζει... Με φοβίζει η ιδέα και μόνο να ξαναείμαστε μαζί. Δεν μπορώ να είμαι μαζί σου. Λές πως θές να προσπαθήσεις να με φτιάξεις...Τι σου λέει πως φτιάχνομαι? Θα μπορούσε ένας βιαστής να κάνει το θύμα σου να τον ερωτευτεί? Έτσι νιώθω. Και το χειρότερο είναι πως δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι να μου λείπεις να σε μυρίζω παντού να νιώθω την ζέστη του κορμιού σου. Και πονάω πολύ να ξέρεις. Αλλά δεν την παλεύω άλλο. Δεν την παλεύω μαζί σου. Δεν σε καταλαβαίνω και στο είπα. Πως μπορείς να φέρεσαι έτσι σε έναν άνθρωπο που λες ότι αγαπάς? Και τι σου έκανε τελικά για να αξίζει τέτοια συμπεριφορά? Για ποιο έγκλημα κατηγορήθηκε? Εχεις απαντήσεις? Αν ναι, δώστες στον εαυτό σου πρώτα ΄και κοίτα να φτιάξεις αυτόν. Εγώ θα προσπαθήσω μόνη μου αυτή τη φορά για όσο αντέξω...

Δεν απαντάω στα μηνύματα σου και στα τηλέφωνα κλπ γιατί φοβάμαι τον εαυτό μου και την επιρροή που ασκείς πάνω μου. Και αυτό να ξέρεις μe πονάει. Οτι και να κάνω με πονάει. Ειδες τι κατάφερες? Άξιζε τον κόπο?

Fix you

When you try your best but you don't succeed
When you get what you want but no what you need
When you feel so tired but you can't sleep
Stuck in reverse

And the tears com streaming down your face
When you lose something you can't replace
When you love someone but it goes to waste
Could it be worse?

Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you

And high up above or down below
When you're too in love to let it go
But if you never try you'll never know
Just what you're worth

Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you

Tears stream down your face
When you lose something you cannot replace
Tears stream down your face
And I

Tears stream down your face
I promise you I will learn from my mistakes
Tears stream down your face
And I

Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you

Im fine...

Αρρώστια μου σ αγάπησα...

Πάει καιρός. Δεν ήθελα να γράψω, δεν είχα τι να γράψω. Ένιωθα ευτυχισμένη. Όταν νιώθεις ευτυχισμένος δεν σπαταλάς το χρόνο σου σε ένα πληκτρολόγιο. Τον χαίρεσαι μέχρι τελευταίο δευτερόλεπτο. Ακόμα και αν αυτό συμβαίνει μόνο με το μυαλό σου. Με τις εικόνες που φτιάχνει το μυαλό σου. Γιατί όταν είσαι ευτυχισμένος αυτό δουλεύει σε άλλους ρυθμούς. Το λένε και οι ειδικοί..Διαπρεπείς επιστήμονες όπως ο Γάλλος νευροφυσιολόγος Ζαν Ντιντιέ Βενσάν, υποστηρίζουν ότι όλα τα συναισθήματα εξαρτώνται από τις ποσότητες ορμονών που υπάρχουν κάθε στιγμή στον οργανισμό μας. Όταν ερωτευόμαστε , έχει αυξηθεί στον οργανισμό μας η ορμόνη Λουλιμπερίνη, που παράγει ο εγκέφαλος.(http://www.koutouzis.gr/ximikes.htm)

Και ο δικός μου φτωχός κατά τα λοιπά εγκέφαλος και αμφισβητημένος και ταλαιπωρημένος αρκετά κατάφερε να παράγει πολλή λουλιμπερίνη...και μου άρεσε...Άρχισα να βλέπω φως μες τη μαυρίλα, άρχισα να κάνω θετικές σκέψεις, άρχισα να άνοιγμα και να ελπίζω? Σε τι? Σε κάτι...Τρομερό? Άρχισα να ελπίζω σε κάτι θεωρητικό που δεν υπήρχε η παραμικρή απόδειξη οτι υφίσταται...Τόσο μεγάλη είναι η δύναμη του εγκεφάλου ρε φίλε...κάνει τα αδύνατα δυνατά και τα ανύπαρκτα αληθινά... 

 

πάντα συνήθιζα να λέω πως ένα σώμα είναι πολύ εύκολο να δοθεί, να παραδοθεί, να λατρευτεί... Βρές μου όμως αυτόν που θα μου γαμήσει τον εγκέφαλο...και αν τον βρεις βοήθα να μην είναι αρρώστια γιατί....

Παίζει περίεργα παιχνίδια με μένα το κάρμα μου. Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί και πως αλλά, σταμάτησα να ψάχνω. Δεν έχω διαθεση να ψάξω γιατί αν ψάξω μπορεί και να βρώ, που ξέρεις? Και δεν είμαι σίγουρη αν θελω να βρω. Θέλω να παραδοθώ σε κάτι χωρίς τι πως και γιατί. Ετσι απλά επειδή αυτό το κάτι μπόρεσε και σφήνωσε παρασιτικά μέσα μου και άρχισε σιγά σιγά να απλώνεται να με καταλαμβάνει. Και έκανε καλή δουλειά δεν λέω. Προχώρησε πολύ γρήγορα. Κατέλαβε όργανα μου που έκαναν καταλυτική δουλειά στον οργανισμό μου. Άρχισε απο τα άκρα και εξαπλώθηκε προς τα πιο ζωτικά όπως είναι οι πνεύμονες,το συκώτι μέχρι που έφτασε στην καρδιά. Κατά καιρούς ένιωθα κάποιες ψιλοενοχλήσεις, έπαιρνα αντιβίωση, καταστελλόταν η εξάπλωση για λίγο αλλά αυτό επέστρεφε πολύ πιο δυναμικά και πεινασμένα στη συνέχεια. (Θα έχετε ακούσει περιπτώσεις που τα ποντίκια δαγκώνουν μέχρι και ανθρώπους Το σάλιο τους περιέχει μια αναισθητική ουσία και έτσι δεν αισθάνεται κανείς πόνο. ) Κάπως έτσι , δεν αισθανόμουν πόνο αλλά ευφορία... και το άφηνα, το ζητούσα, είχε γίνει κομμάτι δικό μου.

Αλλά όπως όλες οι αρρώστιες έτσι και η δική μου είναι ανελέητες, χωρίς οίκτο. Σκοπός τους είναι να καταλάβουν την καρδιά και να την τσακίσουν να ρουφήξουν κάθε σημάδι ζωής και όταν η αφαίμαξη ολοκληρωθεί πριν αφήσουν αυτό το άψυχο πλέον σώμα που δεν έχει να τους προσφέρει τίποτα άλλο να κάνουν και την κριτική τους...” Τελικά δεν άξιζε τον κόπο, ήταν μικρή καρδιά, με θέματα. Δεν είχε πολύ αίμα μέσα της , προφανώς της το είχαν πιει και άλλοι. Δεν βαριέσαι ένα λάθος ακόμα” ...

Γιατί νιώθω κάπως έτσι? Γιατί νιώθω τόσο άδεια? Γιατί έχω την εντύπωση πως ένα μεγάλο κομμάτι μου ,λείπει? Γιατί το άφησα να γίνει? Δεν είπα κάποια στιγμή πως πάνω απο όλα ΕΓΩ? . Θα προσέχω τον εαυτό μου και τους φίλους μου? Δεν θα αφήνω κανένα να παίξει μαζί μου? Γιατί δεν τήρησα λέξη? Γιατί καλά να πάθω. 

 

Γιατί κάρμα μου δεν με λυπάσαι? Πόσο ακόμα θέλεις να υποφέρω? Ποιο είναι το σημείο μηδέν? Είσαι σίγουρο πως δεν έχω κατασκηνώσει εκεί?

Πιστεύω στους ανθρώπους, πιστευω στον καθρέφτη των ματιών τους. Οταν λες πως αγαπάς κάποιον βασικό σου μέλημα είναι αυτός ο κάποιος να μην υποφέρει, πόσο μάλλον να τον κάνεις σκόπιμα να υποφέρει. Να λες λόγια που ξέρεις πως θα τον πληγώσουν, λόγια που ο ίδιος σου έχει εμπιστευτεί και αφορούν τις αδυναμίες του , τα λάθη του, τις φοβίες του, τις ανασφάλειες του... Αν φτάνεις σε σημείο να πατάς πάνω σε όλα αυτά και τον χτυπάς ανελέητα με τα όπλα που ο ίδιος σου έχει εμπιστευτεί...τότε είσαι κακός άνθρωπος και δεν αγάπησες ποτέ αυτόν που τώρα τσακίζεις, αγαπάς εσένα. Αγαπάς τον εαυτό που βγάζεις όταν ήσουν μαζί του. Αυτός θα σου λείψει. Ο διαφορετικός εαυτός σου...

Αχ μπαμπά μου πόσο μου λείπεις, πόσο ανάγκη έχω αυτή τη στιγμή να χαθώ στην αγκαλιά σου...