locked.

Εχω ένα λουκέτο. Ανέκαθεν το είχα νομίζω, αλλά τώρα είναι και τυπωμένο επάνω μου. Υπάρχει και ένα κλειδί. Το έχει μια αδελφή ψυχή που κατάφερε και με ξεκλείδωσε τόσο γρήγορα σαν καλός διαρρήκτης. Μια μελετημένη και άψογα εκτελεσμένη κίνηση και κλικ, άνοιξε. Υπάρχει και άλλο ένα, άντε δύο το πολύ κλειδιά. Δεν τα έχει κανείς. Βρίσκονται κλειδωμένα στο συρτάρι μου. Το ένα προσπάθησαν να μου το πάρουν με μαεστρία είναι η αλήθεια αλλά μου το πέταξαν στα μούτρα μετά από λίγο. Μου είπαν μάλιστα πως είναι λάθος κλειδί. Για την ακρίβεια περιττό. Όποιος θέλει ανοιγοκλείνει το λουκέτο μου. Πόσο λάθος εκτίμηση αλήθεια. Αλλά δεν τον αδικώ. Όχι πλέον. Δεν μπορείς να κακίζεις κάποιον επειδή δεν σε κατάλαβε. Δεν είσαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο άλλωστε. Είσαι περίεργο τρένο, το ξέρεις και έτσι θα πρέπει να δείχνεις κατανόηση στα άλλα τρένα που έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση. Θα μου πεις ο πρώτος κλειδοκράτορας πως τα κατάφερε και μάλιστα στο άψε σβήσε? Ε, δεν είναι όλα τα τρένα ίδια φίλε μου. Που να δεις πόσο περίεργο τρένο ήταν αυτός. Αυτή. Γυναίκα , αλλά πιο άνδρας από πολλούς άνδρες. Και δεν ήθελε τίποτα. Δεν ζήτησε τίποτα από εμένα αλλά πήρε τα πάντα. Την ψυχή μου την ίδια. Έτσι , γιατί την κέρδισε με τα αρχίδια της. Είδε όλα αυτά που για τους άλλους είναι το απόλυτο σκοτάδι. Τι? Ότι δεν είμαι καθίκι. Ότι είμαι ντόμπρος άνθρωπος και σκληρός. Και ότι πούστικα εν έχω φερθεί ποτέ ακόμα και σε αυτούς που θα έπρεπε. Και ότι είμαι χαμένη. Απελπισμένη μάλλον. Γιατί μέσα μου δεν έχει μπει φώς. Πόσο καθαρός μπορείς να είσαι όταν ζεις στο σκοτάδι. Ε? Ακόμα και κάποιοι που πλησίασαν το λουκέτο και προσπάθησαν να το παραβιάσουν χωρίς αποτέλεσμα ήταν μια ελπίδα για μένα. Και όταν τα παράτησαν απογοητευμένοι, απογοητεύτηκα και εγώ, αλλά απ την άλλη έμειναν εκεί, απέξω και μου μιλούσαν για να ξέρω πως κάποιος υπάρχει εκεί και νοιάζεται. Απ την μια χάνεις την ελπίδα για φως, απ την άλλη λες τουλάχιστον δεν είμαι μόνη στο μαύρο μου. Και έτσι πέρασε ο καιρός. Και έτσι έγινε συνήθεια, αλλά δεν μπήκε μέσα. Η μπορεί και κάποια στιγμή, στα κρυφά άνοιξε, είδε, τρόμαξε , έκλεισε την πόρτα ξανά και έμεινε σε αυτό που ήταν ασφαλές. Αλλά αυτός στιγματίστηκε με τον συγκεκριμένο ρόλο. Μέχρι εκεί.-  Δεν αποτελεί κίνδυνο, δεν είναι απειλή για εσένα που είσαι αποφασισμένος όχι μόνο να μπεις αλλά να μείνεις κιόλας. Δεν σε αγγίζει, παίζεις σε άλλο επίπεδο. Και στο λέω εγώ, με τον τρόπο μου. Γιατί βλέπω ότι θέλεις. Και θέλω. Και γιατί δεν περίμενα πως είχα πέσει τόσο έξω. Όχι μόνο παράτησες την προσπάθεια, αλλά κλώτσησες την γαμώπορτα με απίστευτο μίσος. Δεν κατάλαβες πως πέρα από το σκοτάδι μου εκει μέσα με τρόμαζε επιπλέον και ο θόρυβος που δημιουργούσες. Με έκανε να μαζεύομαι ακόμα περισσότερο στην γωνιά μου, να κουλουριάζομαι ανάμεσα στα χέρια μου και να …μην ελπίζω. Με τσάκισες. Μπορεί να σε τσάκισα και γω που ήμουν απόρθητη και σκουριασμένη, αλλά εγώ έτσι ήμουν από την αρχή, δεν παρουσιάστηκα σαν ανοιχτό παράθυρο. Γιατί τα παράτησες?, γιατί κουράστηκες? Γιατί με πλήγωσες τόσο? Γιατί με άφησες ακόμα πιο μόνη? Με τις ανασφάλειες μου να μεγεθύνονται σαν αερόστατο από μπαλόνι που ήταν μέχρι τώρα? Γιατί ρε φάνηκες τόσος λίγος? Γιατί έπεσα τόσο έξω μαζί σου? Γιατί dεν πήρες το γαμώκλειδο όταν κρεμόταν μπροστά στα μάτια σου? Γιατί δεν διάβασες ποτέ όσα σου έγραψα αλλά πάντα προσπαθούσες να δίνεις άλλο νόημα στις λέξεις. Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω σε εσένα πια?