Μια μηλόπιτα, μια ιστορία

 

Μια μηλόπιτα που μπήκε στο φούρνο δώδεκα πάρα δέκα. Για ποιο λόγο έπρεπε να καθίσω Παρασκευή βράδυ μόνη μου στην κουζίνα πίνοντας το ροζέ του Θανάση για να βλέπω μια μηλόπιτα να ψήνεται; τη λαχταρησα; όχι. Δεν θα την δοκιμάσω καν. Πες μου το ζόρι σου ρε κοπελιά λοιπόν...
Το ζόρι μου, έχω ζόρι; εγώ νιώθω ευτυχισμένη. Η μηλόπιτα είναι ένα κομμάτι από την καρδιά μου για να μοιραστεί σε όσους νοιάζομαι. Θα μπορούσε να γίνει και αύριο όλη μέρα. Χωρίς πίεση. Ναι, αλλά δεν θα ήταν το ίδιο. Τα βράδια με ζορίζουν. Ακόμα, μετά από εννιά χρόνια τα βράδια έιναι τα μόνα που με αγχώνουν. Βλέπεις εκεί βγαίνουν όλα στη φόρα. Φόβοι, ενοχές, ανασφάλειες, πόνοι, λάθη, επιτυχίες, αποτυχίες, όλα. Μόλις πέσω στο κρεβάτι όλα αυτά κάνουν πάρτι στο κεφάλι μου. Πολύ φασαρία λέμε. Που να κοιμηθείς με τόσο θόρυβο. Κάποιες φορές είναι καταλύτης τα τσίπουρα και τα κρασιά. Σου δίνουν ένα πενταωρο χωρίς να ξυπνήσεις. Αυτό είναι ευτυχία στο μυαλό μου. Αν όμως η μέρα δεν έχει τέμπο και εσύ είσαι με καφέδες και νερά τότε τα πράγματα ζορίζουν όταν σκοτείνιαζει. Μαζι με άλλα. Την μπλούζα του Γιώργου που σου έδωσε η Πίστη και την έχεις σαν φυλακτο. Δεν θέλεις να την πλύνεις για να μην φύγει η αύρα του. Κι ας μην τον ήξερες. Ξέρεις τι ένιωθε αυτή και αυτοί γι αυτόν όμως. Και σου την εμπιστεύτηκε. Βαρύ φορτίο. Τις ανησυχίες του Σωτήρη για τα ζόρια που προκύπτουν επειδή είναι απλά... Καλός άνθρωπος, θέλεις να τον αγκαλιάσεις και να του πεις μην ανησυχείς εγώ είμαι εδώ. Εγώ θα καλύψω τα κενά. Τα ζόρια της Σαμπινας που δεν είσαι εκεί όσο θα ήθελες. Την Έφη που δεν βγαίνει από το μυαλό σου γιατί η εξαφάνιση της σου λέει πως τραβάει ζόρι και δεν θέλει να σε φορτώσει, το σπίτι που πρέπει να αλλάξεις και τόσα άλλα... Εκεί μπαίνει το βαρύ πυροβολικό. Μηλόπιτα, ψωμί, τσουρέκια, κουλουράκια οτιδήποτε θα σε γονατίσει. Διότι ρε φίλε, είναι δυνατές οι σκιές και τα κλαπατσιμπανα, αλλά εσύ είσαι η σούπερ Ρούλα όπως σου έλεγαν οι "ειδικοί" τους έχεις όλους γιατί δεν έχεις ανάγκη. Και αντέχεις. Αντέχω; τρίτο βράδυ χωρίς ύπνο. Θα σπάσω και αυτό το ρεκόρ; για να δούμε...

η Πίστη που είναι απαραίτητη στη ζωή μου.

Είναι ίσως απο τα ελάχιστα Σαββατόβραδα, βράδια γενικότερα που είμαι αραχτή στο μπαλκόνι μου και δεν κουνιέμαι απο την καρέκλα. Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν πως δεν μπορώ να σταθώ σε μια μεριά. Κάθομαι και σηκώνομαι ασταμάτητα γιατί όλο και κάτι θα σκεφτώ που πρέπει να κάνω. Αρκεί να είμαι σε κίνηση. Φαντάσου μπορεί να πάω στην κουζίνα για να αδειάσω το τασάκι απλά και μέχρι να ξαναβγώ έξω να έχω φτιάξει ένα κέικ και ένα παγωτό γιατί απλά είδα το πολυμηχάνημα παρατημένο πάνω στο τραπέζι. Σήμερα δεν έχω κουράγιο να πιάσω ούτε το τσιγάρο. Προσπάθησα να βγάλω το λαπτοπ απο το παράθυρο για να γράψω και μου έφυγε απο το ξεραμένο χέρι μου. Πόσο καιρό να με ταλαιπωρεί αυτή η τενοντίτιδα; κάνα δίμηνο; ε τώρα τα έδωσε όλα. Μονόχειρας θα είμαι για το επόμενο διάστημα. Τα βιβλία με αποτελείωσαν. Αλλά να σου πω κάτι; νιώθω τόσο γεμάτη που δεν με ενδιαφέρει καθόλου που θα είμαι κουλή. Αξίζει κάθε βογγητό και κάθε σουβλιά. Γιατί είναι για το @wincancer. 

Βάλε ένα κρασί και άκου λίγο με προσοχή.

 Το Wincancer ξεκίνησε ως ένα ημερολόγιο του Δημήτρη Σιάχου όταν κλήθηκε να παλέψει στα 43 του χρόνια για 3η φορά με τον καρκίνο. Τον Δημήτρη τον ήξερα απο φοιτήτρια. Ηταν στη ΔΑΠ ΝΔΦΚ υπεύθυνος των ΤΕΙ. Ο πιο χαρισματικός άνθρωπος που είχα την τιμή να γνωρίσω. Ήταν η έμπνευση για όλα τα βλαμμένα 20χρονα που ήμασταν τότε. Αν με ρωτήσεις ακόμα και σήμερα ποια εικόνα μου έρχεται

 στο μυαλό όταν ακούω το όνομά του θα σου πω αυτή με την ντουντούκα και το σκουφί μπροστά απο τον Άρειο Πάγο αν δεν κάνω λάθος. Το σκουφί γιατί έχει ήδη δώσει την πρώτη μάχη με τον καρκίνο και έχει βγει νικητής με απώλειες ...κάποιες τρίχες.  Τα χρόνια πέρασαν και τον Δημήτρη τον συνάντησα ξανά 10 χρόνια μετά στα ΤΕΙ Χαλκίδας που είχε έρθει ώς ομιλητής και εγώ βρισκόμουν εκεί ως δημοσιογράφος να καλύψω την εκδήλωση. Όταν με είδε και του είπα "δεν ξέρω αν με θυμάσαι" η απάντησή του με αυτό το στραβό λίγο χαμόγελό ήταν "πας καλά ρε Μαντή; τα καλά παιδιά δεν ξεχνιούνται" Ήταν μεγάλη στιγμή για μένα . Μια 10ετία αργότερα βλέπω τον Δημήτρη να είναι με την Πίστη ζευγάρι. Την Πίστη την είχα φίλη διαδικτυακά μόνο  γιατί ήταν ΠΑΟΚτσάκι.  Αυτό που σκέφτηκα ήταν "τι γαμάτο ζευγάρι;"  

Είδα τον γάμο τους στο Fb στο δημαρχείο της Αθήνας και η μεγάλη χαρά έγινε κρύο ντους γιατί ο Δημήτρης κλήθηκε μια ακόμα φορά να ανέβει στο ρινγκ και να παλέψει με το θηρίο που δεν έλεγε να τον αφήσει ήσυχο. 

Με το κουστούμι του γάμου ακόμα άρχισε να ρίχνει δεξί και αριστερό κροσέ. η Πίστη πάντα στην γωνία να τον στηρίζει και να του δίνει δύναμη. Το πάλεψε παλικαρίσια. για περισσότερο από ένα χρόνο, αλλά ο αντίπαλος ήταν από τους απάλευτους. 

Δεν έπεφτε με τίποτα. Το ίδιο διάστημα βίωνα και την μάχη της μητέρας μου με το ίδιο θηρίο. Εννιά μήνες το ΓΝΑ ήταν το σπίτι μου.  η δικιά μου που σαν σήμερα θα γιόρταζε παραιτήθηκε πιο εύκολα. Δεν είχε άλλο κουράγιο, εγώ πάλι δεν δεχόμουν να πέσει τόσο εύκολα και ίσως αυτό με ταλαιπώρησε πολύ καιρό για να την συγχωρέσω.  όπως και να έχει μετρούσαμε δυο άνθρωποι τις απώλειες μας. Η Πίστη πολύ περισσότερες σαφώς. Εκεί βρεθήκαμε απο κοντά . Μας ένωσε η μαυρίλα μας. Ήταν σαν να κουμπώσαμε. Αυτή η γυναίκα, όταν την είδα να κατεβαίνει μαυροντυμένη τα σκαλιά σε ένα μαγαζί κάπου κοντα στην Ακρόπολη που είχαμε δώσει ραντεβού, έγινε το κομμάτι του παζλ που κούμπωσε στην καρδιά μου. Αυτό που μου είχε πάρει η μητέρα μου. την Πίστη την λατρεύεις με την πρώτη ματιά. Γιατί όταν θα σε κοιτάξει με αυτά τα υπέροχα πράσινα μάτια θα σου πει "μεγάλε , η ζωή είναι όμορφη και πρέπει να γελάμε και να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή"  Και κάπου εκεί νιώθεις μαλάκας. Εγώ ένιωσα πολύ. Γιατί μέχρι να την γνωρίσω έιχα μάθει να τρώγομαι με τα ανούσια καθημερινά ηλίθια προβλήματα. 

 Η Πίστη είναι έμπνευση, είναι ζωή είναι κίνητρο είναι αγάπη είναι αλλές 3000 λέξεις που θα μπορούσα να γράψω. Είναι ο άνθρωπός μου. Αυτός που ότι και να μου πει θα φάω τις σάρκες μου αλλά θα το κάνω. οχι για να την εντυπωσιάσω, αλλά για να την ξεκουράσω. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει και δικαιούται όσο κανένας άλλος να βάλει τα πόδια του σε μια καρέκλα και να ξεκουραστεί. Μπορώ να γράφω μέχρι αύριο για αυτό το πλάσμα αλλά ξέρω οτι θα με ξεχέσει. Αλλού θέλω να καταλήξω. όταν η Πίστη ζητάει κάτι για το @Wincancer είναι όπως η βασίλισσα στην κυψέλη. Σαν ένας μαγνήτης έλκει πάνω του τόσους ανθρώπους που όχι απλά δίνουν το 100% των δυνάμεών τους , αλλά στο τέλος νιώθουν και υποχρεωμένοι για την εμπειρία. Αυτό έγινε και με τα βιβλία που έπρεπε να μεταφερθούν άμεσα χωρίς να ξέρουμε που θα πάνε. Βρέθηκαν άνθρωποι που μας έδωσαν τις καλύτερες λύσεις χωρίς να τους γνωρίζουμε καν. και βρέθηκαν επίσης άνθρωποι που έλιωσαν μες τη ζέστη για να μεταφέρουμε τα βιβλία, οι οποίοι όχι απλά δεν παραπονέθηκαν αλλά έφυγαν γεμάτοι και πολύ χαρούμενοι. Και τους αγαπώ όλους. Ναι ρε αλήθεια λέω. Κωστή, Σοφία, Στάθη, Γιώργο, Αλέξη, Σαμπίνα ,Σπύρο με σπόρια, Χριστίνα, Αντρέα και Σωτήρη δώσατε πολύ περισσότερα απο ότι θα μπορούσα να ζητήσω. Να ζητήσουμε μάλλον. Αυτή τη στιγμή που γράφω -με το ένα χέρι- αυτές τις γραμμές σχεδιάζουμε τα ταξίδια που έχουμε να κάνουμε μες τον Αύγουστο με την Πίστη και όλα αφορούν νοσοκομεία και βιβλιοθήκες που θα στηθούν για να μπουν τα βιβλία. Αυτές θα είναι οι διακοπές μας.

<iframe src="https://www.facebook.com/plugins/post.php?href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2Fwincancer.gr%2Fposts%2F2778006618969905&width=500" width="500" height="776" style="border:none;overflow:hidden" scrolling="no" frameborder="0" allowTransparency="true" allow="encrypted-media"></iframe> 

Γιατί εμείς είμαστε τυχερές και θα πάμε απλά σε διάφορα νοσοκομεία αν την Ελλάδα να βάλουμε βιβλία και να φύγουμε Θα βρούμε και λίγο χρόνο να βγάλουμε τις γόβες και τα πέδιλα να ρίξουμε ίσως και μια βουτιά. Τα βιβλία μας όμως ή πιο σωστά τα βιβλία σας θα πάνε σε χέρια που μπορεί στην καλύτερη να είναι χιλιοτρυπημένα απο βελόνες για χημειοθεραπεία και πάρα ταύτα να έχουν το κουράγιο να διαβάσουν δυο γραμμές να ξεχαστούν. Είναι όμως και αυτοί που βρίσκονται δίπλα στον ασθενή, σε μια καρέκλα στη καλύτερη, πνίγουν την θλίψη τους σε ψεύτικα χαμόγελα και λόγια αισιοδοξίας και χρειάζονται κάτι να κρατήσουν τα μάτια τους ανοιχτά.

 Και την καρδιά τους ζωντανή.  Για όλες τις Πίστες αυτής τής χώρας ελπίζουμε τα βιβλία μας να είναι απλά μια ανάσα ανακούφισης.  Αν κάποιος θέλει και μπορεί να βοηθήσει χωρίς να ταλαιπωρηθεί έχουμε ανάγκη απο ράφια που ενδεχομένως δεν χρειάζεστε για να ταξινομήσουμε τα βιβλία μας-σας. Αν δεν τα χρειάζεστε εσείς εμείς τα θέλουμε πολύ. Και αυτό το λέω εγώ που έχοντας γίνει ο ζήτουλας του @wincancer βρήκαμε τον χώρο που τον είχαμε τόσο ανάγκη. Για εμένα δεν θα ζητούσα ποτέ τίποτα, για αυτό το σκοπό όμως το κάνω απροκάλυπτα γιατί θα γεμίσει η ψυχή σας. Και χαίρομαι γιατί με ένα τηλέφωνο που έκανα στον Κωστή μου στο Σαμωνά και του ζήτησα μια βιβλιοθήκη για το νοσοκομείο Χανίων σε 3 δευτερόλεπτα μου είχε πει απλά "το αναλαμβάνω εγώ" .

 Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο γεμάτη νιώθω που υπάρχουν τόσοι φίλοι παντού και δίνουν λύση όταν τη χρειάζεσαι. Για κάποιον τα 35 ευρώ που στοιχίζει μια βιβλιοθήκη μπορεί να μην σημαίνουν τίποτα, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι ο προϋπολογισμός της εβδομάδας.

 Για εμάς είναι μεγάλη ανακούφιση. Επίσης είμαστε φτωχιές βρε, θα μείνει το κοπρόσκυλο μου νηστικό αν συνεχίσουμε έτσι.  #δεν_θέλουμε_το_υστέρημά_σας_αλλά_το_περίσσευμά_σας .

#Να_δίνετε_να_γαληνεύει_η_ψυχή_σας

Εδώ είναι το ταξίδι

...

Όταν πριν από κάνα δυο εβδομάδες μου ειπε: στις 17 θέλω να πάω για τα 3 χρόνια του Δημήτρη,δεν θέλω να πάω πάλι μόνη μου. Δες την ατζέντα σου αν μπορείς να πάμε παρέα, της είπα αμέσως, ναι θα πάμε μαζί. Ξεκινήσαμε χθες το πρωί για Μολαους και με πολλές σημειώσεις στην ατζέντα μας για το διήμερο. Συναντήσεις για το @wincancer και πράγματα που θα πρέπει να προγραμματιστουν για τη συνέχεια. Το ταξίδι δεν θα το σχολιάσω. Δεν έκανε στάσεις για καφε, δεν με άφηνε να καπνίσω, δεν με άφηνε να γαβγισω 😖😖😖 και για να πάω τουαλέτα έπρεπε να την απειλησω πως θα τα αμολησω στο αμάξι για να συγκινηθεί.  Προσπάθησα να ξεχάσω με τη μουσική, γιατί ταξίδι χωρίς μουσική δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Πρώτα ετοίμαζα τα CD και μετά το πλάνο. Εκεί να δεις φόλα. Ξαρχάκος το πιο λάιτ που βρήκα στο αμάξι της. Ε, δεν άντεξα. Ημουν έτοιμη να ανοίξω την πόρτα και να φουνταρω στην εθνική. "μωρή κάθε φορά που έρχεσαι σπίτι μου, βγάζεις τον γκαλαξι και μου βάζεις λάμψη και δω μέσα μου έχεις μαζέψει όλο το τρίτο πρόγραμμα;. Ένιωθα ότι ήμουν σε μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ.

Πρώτη στάση στον Δημήτρη. Προετοιμαζομασταν μέρες για αυτό. Βαρύ, δύσκολο, αναγκαίο. Πέρασε. Καπάκι στο νοσοκομείο των Μολάων συνάντηση με τον διοικητή και συζήτηση για την δημιουργία βιβλιοθήκης που θα στεγάσει τα βιβλία που έχει συγκεντρώσει το @wincancer. Αφήνεις πίσω τη θλίψη και πιανεσαι από την ελπίδα να παλέψεις και συ με αυτούς που παλεύουν για τα πάντα. Το ταξίδι πλέον αρχίζει να γίνεται δημιουργικό. Η άφιξη στο ξενοδοχείο και η βουτιά στην πισίνα, το ταβερνάκι απνω στην θάλασσα και τα πρώτα τσίπουρα με τα μεζεδάκια μετά από 8 ώρες στο δρόμο, ήταν η πρώτη πολυτέλεια που επιτρέψαμε για να συζητήσουμε αυτά που έγιναν και να οργανώσουμε αυτά που θα γίνουν. Η μέρα έκλεισε με μια βόλτα στο κάστρο της Μονεμβασιας εκεί που η Πίστη είχε περπατήσει με το Δημήτρη πριν 6 χρόνια και είχε μάθει όλα τα μυστικά των Λακωνων σχετικά με την επιβίωση τους από τους πειρατές. Εγώ βασικά σκεφτόμουν  την δική μου επιβίωση που ήμουν αυπνη και ενοχικα καπνίστρια. Ούτε η μάνα μου δεν μου έκανε τέτοιο μπουλινγκ. Και το κολωχερο για το κινητό μου που γαβγιζε κάθε φορά που ερχόταν μεσετζερ που το πας; Με έκανε και ένιωσα ενοχή. Το έβαλα αθόρυβο. Τους γειωσα όλους για χάρη της. Δεν μπορώ να της ρίξω καντήλια. Είναι η μοναδική που με κάνει κότα. Μάλλον είναι η άλλη μια. Υπάρχει και η Έφη. Άλλη ιστορία αυτή. Περίμενα να κοιμηθεί για να βγω στο μπαλκόνι να καπνίσω. Και από την έλλειψη νικοτίνης, σηκώθηκα στις 3 στις 4 και από τις 7 έπινα καφέ. Στις 8 είχαμε κατέβει στην πισίνα για πρωινό . Την ώρα που κοιμόταν ανακάλυψα στα βράχια ανθό αλατιού σε μια γούρνα. Μάζεψα όσο μπορούσα σε ένα πάρεο της και όταν την πήγα να δει γεμίσαμε και την πόδια από το καφτανι που φορούσε. Αυτό ήταν το σουβενίρ που "ψωνίσαμε" από τη λακωνική γη. Τσεκ άουτ και αντίστροφα το ταξίδι. Τώρα ήμουν πιο έτοιμη. Ένα νες στο δωμάτιο και δύο ελληνικούς στο πρωινό μέχρι τις 8.30. Τουλάχιστον είχε αρχίσει να δουλεύει λίγο ο εγκέφαλος. Πρώτη στάση στη μαμά του Δημήτρη. Ήξερα πως θα είναι δυσάρεστο, ήταν περισσότερο απ ότι υπολόγιζα. Το ανορθόδοξο να φεύγει το παιδί πριν τη μητέρα σε στερευει από λέξεις που μπορείς και θέλεις να πεις σε μια φιγουρα γερασμένη με μαύρα. Είπα απλά, ήμουν φίλη του Δημήτρη από τα φοιτητικά μας χρόνια. Ήταν ο ηγέτης μας στη ΔΑΠ. Ζωηρεψαν τα κουρασμένα γαλάζια μάτια της λιγο και μου έφερε φωτογραφίες από τον Δημήτρη που γνώριζα εγώ. Πάνω σε κάποιο βήμα να μας εμπνέει. Μαυρισα.  Η μοναδική χαρά που καταφέραμε να της δώσουμε ήταν όταν καθίσαμε στο τραπέζι της 10.30 το πρωί να φάμε το κοκκινιστό μοσχαράκι, τα σουτζουκάκια και τις αγκινάρες με αρακά που είχε ετοιμάσει μαζί με το ζυμωτό ψωμί. Ούτε για τη μάνα μου δεν το έχω κάνει αυτό. Φύγαμε φορτωμένες με ότι φρόντισε η διαύγεια του μυαλού της να έχει έτοιμο. Ένα γεμάτο προτ παγκαζ. Και με τα κλαμμένα γαλάζια ματιά της να μας ξεπροβοδιζουν μαζί με την ευχή της. "θα ξαναρθουμε" υποσχεθήκαμε και οι δύο. Και θα ξαναπάμε. Επόμενη στάση ήταν Σπάρτη. Πριν όμως έπρεπε να κάνουμε ένα πολύ γρήγορο στοπ στο Βλαχιωτη, ένα χωριό που δεν υπάρχει στο χάρτη για να μου δείξει η Πίστη την βιτρίνα που έβλεπε χρόνια τώρα με τη φανέλα του Μπανε και τη σημαία του ΠΑΟΚ, αλλά δεν είχε καταφέρει να σταματήσει ποτέ. Ψιλικατζίδικο ξεχασμένο. Σταματήσαμε. Κατεβήκαμε και ψάξαμε να βρούμε τον ιδιοκτήτη. Εγώ με φανέλα Σ'αγαΠΑΟΚ. Ο τύπος μας είδε και έπαθε σοκ. Πήρα τον Μπανε τηλέφωνο και μίλησαν. Ο τύπος μας έπαιρνε τηλέφωνο μέχρι τη Σπάρτη να μας πει πως τους φτιάξαμε όχι απλά τη μέρα αλλά την εβδομάδα. Καμμένοι ΠΑΟΚτσηδες ρε παντού. Μας έφεραν μια ώρα πίσω στο πρόγραμμα αλλά χαλάλι. Ήταν μεγάλο μπουστ το ασπρόμαυρο στοιχείο για να ισιωσουμε από τη μαυριλα.

Επόμενη στάση Σπάρτη σε ένα υπέροχο εργαστήρι να παραλάβουμε τα μαξιλαράκια ανακούφισης για τις γυναίκες που έχουν κάνει μαστεκτομή. Υπέροχη κίνηση που γέμισε τα πίσω καθίσματα και τις καρδιές μας. Έφτασε μεσημέρι και μας περίμενε στο Κιάτο ο αγαπημένος μου Παντελής, να φάμε στο ταβερνάκι πάνω στη θάλασσα. Μου έπρηξε τα συκώτια η άλλη για μια παράκαμψη 20 χλμ. Έχε χάρη που είναι παοκτσης. Αυτό μας έσωσε. Αυτό έσωσε και αυτή από τα καντηλια της  επιστροφής. Γιατί πλακωθηκαμε στα τσίπουρα με τον Παντελή και ξέχασα όλο το μαρτύριο. Φτάσαμε Αθήνα κοντά στις 10 το βραδυ. Πήγαμε κατευθείαν να πάρουμε Όλιβερ από την φιλοξενία που τον είχαμε αφήσει. Μπήκε στο αμάξι με πολύ ζόρι στα πόδια μου. Τα χέρια του ήταν στην Πίστη Μαξ το βλέμμα του σε εμένα. Αν μπορούσε να μιλήσει θα ελεγε: αυτή η καργιολα φταίει που με άφησες;  Για να τελειώνω, μεχρι αυτή την ώρα η άλλη τον παρακαλεί να την συγχωρέσει γιατί ο Όλιβερ απλά της γυρίζει τον κωλο. Όλα εδώ πληρώνονται τελικά. 😂😂😂😂

48 ώρες που με γέμισαν με αδειασαν με έφτιαξαν με χάλασαν με κέρδισαν με στερεψαν αλλά πάνω από όλα με έμαθαν κάτι ακόμα. Τους ανθρώπους με το καθαρό βλέμμα που εμφανίζονται στη ζωή σας να τους κρατατε σαν προσευχή. Στην ανάγκη, στην ελπίδα, στην προσδοκία και στη δέηση για το υπέρτατο να τους μνημονεύετε. Είναι το θεϊκό σας στη γη. Το δικό μου είσαι εσύ PistiKristallidou. Σ αγαπώ όσο δεν φαντάζεσαι.

ο Δικός μου!

Ήταν μεσημέρι. Εγώ είχα γυρίσει απο το σχολείο,γυμνάσιο ή λύκειο θα σε γελάσω και καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας και έτρωγα. Ο Τάσος μόλις είχε επιστρέψει και αυτός απο τη δουλειά και η πρώτη κίνηση ήταν πάντα να μπεί να κάνει μπάνιο και μετά να φάει. Βγαίνει μετά απο λίγο και μύριζε φράουλα.

Ρε μπαμπά, τι τέλεια που μυρίζεις!!! του λέω,. Ναι και μένα μ αρέσει αυτο το σαμπουάν.

Με ποιο σαμπουάν έκανες μπανιο ρωτάω. Αυτό το ρόζ με τον σκύλο μπροστά. Το ότι έχει σκύλο μπροστά δεν σε προβλημάτισε καθόλου; του Δούκα ήταν;. Δεν συζητάς παραπάνω.

Εχουν μόλις κανα δυο χρόνια που κυκλοφορήσαν τα Nike Air jordan τα λευκά. Είμαι σίγουρα γυμνάσιο ο αδελφός μου δημοτικό. Μαζεύει χρήματα απο κάλαντα , θείους-ες, χαρτζιλίκια και πάει και τα αγοράζει. Βάζουμε ένα στοίχημα και του τα τρώω. Ηταν αρκετά μεγάλα για μένα αλλα με δυο ζευγάρια κάλτσες χοντρές μια χαρά. Αυτό ήταν πάντα το κόλπο για να παίρνω αυτό που θέλω απο τον αδελφό μου. Ακούραστα. Δεν τα έχει φορέσει κανείς ακόμα γιατί απλά θέλω να είναι γκράντε η πρεμιέρα. Κοιμάμαι με αυτά. Γυρνάω απο το σχολείο και βλέπω τα παπούτσια κάτω στη σκάλα της κουζίνας μες τη λάσπη. Και δίπλα τους η φόρμα μου η converse μοβ, πράσινη και λευκή επίσης μες τη λάσπη. Εκγεφαλικό. Ανεβαίνω έξαλλη φωνάζοντας απο κάτω ΜΠΑΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ. Εβγαινε πάλι απο το μπάνιο. Οταν τον ρωτάω ουρλιάζοντας και κλαίγοντας τι έπαθαν τα παπούτσια μου και γιατί είναι πεταμένα κάτω, μου λέει ατάραχος :πήγα στις ελιές μωρέ λίγο να καθαρίσω και επειδή αυτά ήταν ψηλά τα βρήκα και τα έβαλα. Ηταν λίγο στενά αλλα μια χαρά την πάλεψαν με τα αγκάθια και τα αγριόχορτα.

Εχει βρεί ο αδελφός μου και έχει σώσει ένα κουτάβι στην μονάδα της Σαντορίνης όταν είχε πάει πρώτη μετάθεση και τους το είχαμε πάει στο σπίτι και αυτό. Είχαμε ήδη άλλο ένα σκυλί. Αυτό επειδή ήταν μωρό είχαμε πάρει κάτι κροκέτες μικρές και του τις διναμε με γάλα. Βλέπω ένα πρωί με την τσίμπλα στο μάτι που έφτασα κουτουλώντας στην κουζίνα τον πατέρα μου να έχει τιγκάρει ένα μπολ κροκέτες με γάλα και να είναι με το κουτάλι στο στόμα. Τι κάνεις;;; του λέω. Να έβαλα να φάω λίγα δημητριακά απο αυτα που είναι δίπλα στο ψυγείο.

Λύκειο εγώ , γυμνάσιο ο μικρός και ο πατέρας γίνεται Πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του γυμνασίου. Κανονίζουν μεγάλη γιορτή σε ένα πολύ χλιδάτο μαγαζί που μόλις έχει ανοίξει στη χαλκίδα. “Evia Palace'”. Το ετοιμάζουν πολύ καιρό το event και μαεύονται σχεδόν κάθε βράδυ σπίτι γονείς που φτιάχνουν τις λεπτομέρειες. Επειδή τον ξέραμε πολύ καλά τι σούργελο ήταν , είχαμε όλο το διήμερο πριν με τον αδελφό μου που του πρίζαμε τα συκώτια πως αν αρχίσει τους χορούς και τα πανηγύρια αυτός και μας κάνει ρόμπα δεν θα του ξαναμιλήσουμε. Μας έχει διαβεβαιώσει πως θα είναι στο τρέξιμο όλο το βράδυ και να μην ανησυχούμε. Ερχεται η μεγάλη βραδιά, έχω πάει και το πρώτο μου κομμωτήριο για χτένισμα, με έχει βάψει και λίγο η νονά μου. Υπερπαραγωγή μου φαινόμουν. Πάμε , καθόμαστε, τρώμε, ξεκινά το προγραμμα η ορχήστρα ο μπαμπάς στο πέραδώθε, όλα καλά. Τελειώνει το πρώτο , δεύτερο πρόγραμμα και ακούμε τον τραγουσιστή που ήταν και ο ιδιοκτήτης να λέει : Τάσο, έλα ρε φίλε να πούμε κανα τραγούδι!. Πρέπει στα 15 μου να έπαθα τα πρώτα εγκεφαλικά. Που να κρυφτώ; Κάτω απο το τραπέζι δεν χωρούσα και γω και ο κότσος μου και ο αδελφός μου. Η μάνα μου κουνούσε το κεφάλι. Ποτε ανέβηκε, πότε βούτηξε το μικρόφωνο, πότε θα καλούσαμε τις ειδικές δυνάμεις να τον κατεβάσουν όταν πλέον είχε ξημερώσει και θέλαμε να φύγουμε δεν καταλάβαμε. Ολο το μαγαζί ήταν στον αέρα και χόρευε. Η ορχήστρα έδινε ρεσιτάλ και ο Τάσος ήταν στο στοιχείο του. Εμείς για πολύ καιρό δεν θέλαμε να πάμε σχολείο ξανά.

Είμαι αρκετά μεγάλη πια και ζω με έναν πρώην αρραβωνιαστικό (είχα και απο αυτόν) 120 χλμ μακριά απο το πατρικό μου. Δουλεύουμε και οι δυο εκεί. Με παίρνει τηλέφωνο ο τάσος Σαββατοκύριακο και μου λέει οτι μας περιμένει σπίτι γιατί έχει πάρει φανταστικά κρέατα και θα ψήσει. Πάντα έψηνε αλλά άλλο αυτό. Ρε μπαμπά του λέω, δεν έχουμε πληρωθεί και δεν υπάρχει σάλιο. Ουτε για βενζίνη. Θα έρθουμε το άλλο Σκ. Δυο ώρες αργότερα, είμαι στο μπαλκόνι και βλέπω απο κάτω σε ένα παρκάκι που υπήρχε τον μπαμπά μου να μου κάνει νόημα να κατέβω. Κατεβαίνω αμέσως και τον ρωτάω τι κάνει εκεί και γιατί δεν χτύπησε κουδούνει να ανέβει. Μου βάζει στο χέρια 200 χιλιάδες δραχμές, με φιλάει μπαίνει στο αυτοκίνητο και φεύγει. “σας περιμένω για φαγητό αύριο. Δεν χρειάζεται να πεις που τα βρήκες σε κανένα”

Διαφορετικές εικόνες που τις θυμάμαι ολοζώντανες και χαμογελάω. Δεν συνηθίζω να κάνω αφιερώματα και δεν με ενδιαφέρει να ξέρει κανένας πως και γω είχα εναν γαμάτο μπαμπά. Ναι δεν με πήραν απο τους γύφτους. Ο πατέρας είναι ένα στήριγμα ,κυρίως για τα κορίτσια που όμοιο του δεν υπάρχει. Δεν τον συγκρίνεις και δεν τον αντικαθιστάς. Με κανένα. Είναι και μεγάλη η ευθύνη του επίσης γιατί έχει στα χέρια του την μαγιά για την ζωή των παιδιών του. Είναι ο πυρήνας . Να είστε καλοί μπαμπάδες, να κάνετε λάθη και να φροντίζετε τα παιδιά σας να μαθαίνουν απο αυτά. Και να είστε πάντα δίπλα τους όταν και αυτά με τη σειρά τους θα κάνουν τα δικά τους λάθη. Πάνω απο όλα να είστε περήφανοι για τα παιδιά σας ότι και αν κάνουν στη ζωή τους όπως ήταν ο μπαμπάς μου για μένα. Για εμάς.

Ας κάνουμε ταμείο.

Η πρώτη μου επίσημη δουλειά ήταν το πρώτο εξάμηνο που ήρθα στην Αθήνα ως φοιτήτρια στον Βασιλόπουλο στη Νέα Σμύρνη. Δούλεψα 9 μήνες τετράωρη αλλά πέρασα απ όλα τα πόστα. Έμαθα πολλά. Ένα από αυτά ήταν πως τον Ιανουάριο κάνουμε απογραφή. Όλοι, την δεύτερη μέρα του μήνα βρισκόμαστε στο κατάστημα και με τα μπλοκάκια στο χέρι σημειώναμε τι έχουμε και τι θα έπρεπε να έχουμε.
Αυτό έγινε υποσυνειδητα και κανόνας ζωής. Της δικής μου ζωής. Όταν τελείωνε μια χρονιά και ετοιμαζόμουν να υποδεχτώ την καινούρια, μετρούσα τι είχα και τι θα έπρεπε να είχα. Το  moleskine  που κακοποιούσα όλο το έτος μέσα σε τσάντες , πάνω σε γραφεία, σε καφετέριες πριν από ραντεβού, σε αεροπλάνα και βαπόρια στις διακοπές  έφτανε να κλείσει την πορεία του με τον απολογισμό της χρονιάς. Ήταν η στιγμή να μετρηθούμε. Οι δύό μας. Το απόλυτο ξεγύμνωμα.
Μετρούσα στόχους, ευκαιρίες, επιτυχίες, αποτυχίες, φίλους, συνεργάτες, σωστές επιλογές, λάθος επιλογές και στο τέλος τραβούσα την γραμμή και έκανα την πρόσθεση. Υπήρχαν καλές χρονιές που το πρόσημο ήταν θετικό και στο αποτέλεσμα έμπαινε και ένα smile :).  Υπήρχαν και αρκετές που το αρνητικό πρόσημο συνοδευόταν από πολλά sad :(.  Αυτές ήταν κυρίως χρονιές που είχα χάσει αγαπημένους από τη ζωή μου. Αυτό το αρνητικό πρόσημο ήταν τόσο βαρύ που δεν μπορούσε να το ισορροπήσει καμία επιτυχία στη δουλειά ή νέοι φίλοι ή οικογενειακή ευτυχία. Ήταν ένα πλην που με ότι και αν το πολλαπλασίαζες θα έβγαζε πάντα αρνητικό αποτέλεσμα.
Αυτό έγινε επίσης υποσυνειδήτα άλλος κανόνας ζωής.  Η ζωή μας πρέπει να χαρακτηρίζεται απο τις προτεραιότητες που της δίνουμε. Και αυτό επηρεάζεται απο τα χρόνια τις εμπειρίες και τη σοφία που όλα αυτά μας προικίζουν. Στα 20 θέλεις να πιάσεις τη ζωή απο τα μαλλιά να κάνεις πράγματα, να διακριθείς στη δουλειά σου να γνωρίσεις ανθρώπους να ερωτευθείς, να διασκεδάσεις. Στα 30, έχοντας κάποιες εμπειρίες ήδη θέλεις να ισορροπήσεις να δημιουργήσεις οικογένεια ενδεχομένως, να κατοχυρώσεις μια ταυτότητα. Στα 40 τα πράγματα είναι πιο απλά. Θέλεις ηρεμία, σταθερότητα και μια καθαρή εικόνα της ζωής σου. Σαφώς και έχεις ξεκαθαρίσει ποιος είσαι, τι έχεις ανάγκη και τι μπορείς να προσφέρεις. Δύσκολα συμβιβάζεσαι και ακόμα πιο δύσκολα ανέχεσαι. Με πάσα βεβαιότητα (αναφέρομαι μόνο σε εμένα ) όταν ξαπλώνεις το βράδυ στο κρεβάτι σου και λες τις τελευταίες κουβέντες με τον εαυτό σου, ξέρεις πως θα έβαζες  το κεφάλι σου στο ντορβά μόνο για το σκύλο σου.  Μόνο. Νιώθεις τυχερή όμως γιατί αν χρειαζόταν να κόψεις και κάποια δάχτυλα, ένα χέρι θα το χαράμιζες. Αυτό σε κάνει να χαμογελάς. Γιατί έχοντας υπερκαλύψει το μισό απο το προσδόκιμο όρο ζωής που έχω σύμφωνα πάντα με τη ζωή που κάνω, είναι μεγάλη ευτυχία ρε φίλε, να ξέρεις πως έχεις 4-5 ανθρώπους στη ζωή σου που δεν είναι οικογένεια σου, οι οποίοι σε νοιάζονται και τους νοιάζεσαι σαν να ήταν κομμάτι του εαυτού σου. Θα είναι πάντα εκεί για εσένα στα δύσκολα σου, αλλά θα είσαι και ο πρώτος άνθρωπος που θα ζητήσουν στα δύσκολα τους. Θα είσαι ο πρώτος άνθρωπος που θα μοιραστούν τη χαρά τους, αλλά και αυτός που θα καταλάβει πρώτος τη στεναχώρια τους. Είναι οι άνθρωποί σου! Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία σου. Είναι η κληρονομιά σου. Και για να είσαι τόσο τυχερός που βρίσκονται στη ζωή σου πάει να πει πως κάτι καλό έχεις κάνει και σου αξίζουν. Και αυτό είναι που σε κάνει και κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια. Αυτό είναι που σε κάνει και ξυπνάς κεφάτος το πρωί. Αυτό είναι το μεγάλο συν που υπάρχει στον απολογισμό σου και δεν μπορεί να το κλονίσει τίποτα.
Θα μου πεις, δεν θα ήταν καλύτερα και ακόμα ποιο θετικό το αποτέλεσμα αν μαζί με όλα αυτά είχες και τον άνθρωπο που θα κοιμόταν δίπλα σου;. Αυτό είναι η αφορμή που αυτή τη στιγμή κάθομαι και γράφω όλες αυτές τις σκέψεις τώρα. Δεν ξέρω αν στην τέταρτη δεκαετία της ζωής σου, είναι εύκολο  να βρεις αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι. Οι άνθρωποι έχουμε ψευτέψει. Αδόκιμη λέξη, αλλά δεν μπορώ να βρώ κάποια που να περιγράφει πιο ορθά αυτά που έχω στο μυαλό μου. Είναι δύσκολο να βρείς αυτόν που το βήμα του μπορεί να συγχρονιστεί με το δικό σου ώστε όταν περπατάτε μαζί  να διαγράφεται μια σκιά και όχι δυο. Αυτόν που θέλει απλά να μοιράζεται μαζί σου και όχι να τον συμπληρώνεις για να καλύψει τα κενά του. Δεν χρειάζεσαι έναν τέτοιον άνθρωπο αν νιώθεις ολοκληρωμένος και κατασταλαγμένος στα θέλω σου. Ζητάς πιο απλά πράγματα. Κάποιον να περνάτε όμορφα, να βάζετε ένα ποτήρι κρασί και πριν το καταλάβεις να έχετε πιει ένα μπουκάλι συζητώντας τα πάντα. Να νοιαζόσαστε για τα θέλω σας και να σέβεστε ο ένας του άλλου . Να γελάτε και να αγαπιέστε. Το απλό θέλεις. Που είναι και το ακατόρθωτο τελικά. Γιατί όπως πολύ σοφά έχει πει και ο ταλαίπωρος Κοέλιο

It's the simple things in life that are the most extraordinary.

Ακούω, τραγουδάω και χαμογελάω ---------->

Περαστικά μας.

Είναι κάποιες λέξεις που βγαίνουν από το στόμα μας χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει τη δύναμη τους και την αληθινή σημασία τους. Όπως το "στην υγεία μας" και το "περαστικά". Και τις δυο τις έμαθα καλά όταν χρειάστηκε. Την δεύτερη περισσότερο τις τελευταίες ημέρες.
 Πήγα πάλι στο ΓΝΑ. Όχι απλή επίσκεψη στους γιατρούς μου όπως κάνω τα τελευταία 4 χρόνια αλλά για νοσηλεία.  Ο μικρός χτύπησε.  Το έμαθα την Παρασκευή το βράδυ απο το τηλέφωνο." Έλα ρε, δεν έχω καλά νέα, έσπασα τον ώμο." Τα πως,τι,που, γιατί λίγη σημασία είχαν. Η μόνη κουβέντα που είπα ήταν έλα όπως είσαι στο ΓΝΑ μην κάθεσαι Χαλκίδα. Θα έρθω Κυριακή βράδυ, έτσι κι αλλιώς Σαββατοκύριακο δεν μπορούν να μου κάνουν τίποτα. Το ΓΝΑ ήταν το σπίτι μου για εννιά μήνες σχεδόν με τη μαμά. Από τότε που έφυγε, ανέβαινα την Κατεχάκη και σφιγγόταν η καρδιά μου. Έβλεπα τα αναμμένα φώτα το βράδυ σε κάποια δωμάτια και ξαναζούσα όλα εκείνα τα ζόρικα βράδια που πέρασα εκεί μέσα καπνίζοντας στο μπαλκόνι και γνωρίζοντας πως δεν θα φύγουμε μαζί με τη μαμά.

Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Ο μικρός είναι ο μόνος που μου έχει μείνει. Τον νοιάζομαι πολύ. αλλά ρε πούστη έσπασε τον ώμο. οκ . Πονάει, θα πονάει ακόμα περισσότερο το επόμενο διάστημα αλλά θα περάσει. Οι μαλακίες άλλωστε πληρώνονται. Αλλά ευτυχώς κάποιες διορθώνονται, όπως αυτή. Αυτά είναι περαστικά. Και αυτό με συντρόφευε όλες τις ημέρες που ακολούθησαν. Και αυτό προσπάθησα να μεταφέρω και στον καψερό που πονούσε είναι η αλήθεια. Γελάσαμε πάρα πολύ όλες αυτές τις μέρες. Και περάσαμε και χρόνο πολύ που τα τελευταία χρόνια δεν τον έχουμε. Και είδαμε και πολλούς γνωστούς που κάποιοι περνούσαν αυτά που εμείς έχουμε αφήσει στο παρελθόν.
Αλλά ξέραμε πως τα δικά μας ήταν περαστικά. Και είμαστε χαρούμενοι. Η δυσκολία ήταν όταν βρεθήκαμε με  γνωστούς και φίλους που ο καθένας απο αυτούς ανέβαινε έναν πολύ μεγαλύτερο Γολγοθά απο το δικό μας. Κάποιοι απο αυτούς ελπίζουν και εύχονται να είναι περαστικά και κάποιοι άλλοι ξέρουν πως δεν θα είναι αλλά τουλάχιστον αισιοδοξούν πως η ταλαιπωρία θα είναι όσο γίνεται μικρότερη.
Οι μέρες που έρχονται είναι πολύ σημαντικές και πρέπει να τις περνάμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Να εκτιμάμε και να γιορτάζουμε

που τους έχουμε δίπλα μας. Να πίνουμε στην υγειά μας και να γιορτάζουμε που έχουμε την υγεία μας. Και όταν προκύπτουν δυσκολίες γιατί όλα μες το παιχνίδι είναι και η ζωή μας δεν θα είχε ενδιαφέρον αν δεν υπήρχαν και οι δυσκολίες , να ευχόμαστε να είναι πραγματικά περαστικές. Όλα, είναι πιο όμορφα όταν τα αντιμετωπίζουμε με χαμόγελο και όχι μιζέρια. Η μιζέρια είναι κακός σύντροφος.  Ας έχουμε καλά Χριστούγεννα με υγεία και περαστικές δυσκολίες αν προκύψουν.

Kaz Hawkins - Because you love me

Don't be frightened by the road ahead
It's OK, it's fine, just lift your head
Take it all in your stride
Remember life, it's there, it's heat

To learn, to grow, to find your feet
'Cause it's a long, long road



@lilaki μου...