Η πρώτη μου επίσημη δουλειά ήταν το πρώτο εξάμηνο που ήρθα στην Αθήνα ως φοιτήτρια στον Βασιλόπουλο στη Νέα Σμύρνη. Δούλεψα 9 μήνες τετράωρη αλλά πέρασα απ όλα τα πόστα. Έμαθα πολλά. Ένα από αυτά ήταν πως τον Ιανουάριο κάνουμε απογραφή. Όλοι, την δεύτερη μέρα του μήνα βρισκόμαστε στο κατάστημα και με τα μπλοκάκια στο χέρι σημειώναμε τι έχουμε και τι θα έπρεπε να έχουμε.
Αυτό έγινε υποσυνειδητα και κανόνας ζωής. Της δικής μου ζωής. Όταν τελείωνε μια χρονιά και ετοιμαζόμουν να υποδεχτώ την καινούρια, μετρούσα τι είχα και τι θα έπρεπε να είχα. Το moleskine που κακοποιούσα όλο το έτος μέσα σε τσάντες , πάνω σε γραφεία, σε καφετέριες πριν από ραντεβού, σε αεροπλάνα και βαπόρια στις διακοπές έφτανε να κλείσει την πορεία του με τον απολογισμό της χρονιάς. Ήταν η στιγμή να μετρηθούμε. Οι δύό μας. Το απόλυτο ξεγύμνωμα.
Μετρούσα στόχους, ευκαιρίες, επιτυχίες, αποτυχίες, φίλους, συνεργάτες, σωστές επιλογές, λάθος επιλογές και στο τέλος τραβούσα την γραμμή και έκανα την πρόσθεση. Υπήρχαν καλές χρονιές που το πρόσημο ήταν θετικό και στο αποτέλεσμα έμπαινε και ένα smile :). Υπήρχαν και αρκετές που το αρνητικό πρόσημο συνοδευόταν από πολλά sad :(. Αυτές ήταν κυρίως χρονιές που είχα χάσει αγαπημένους από τη ζωή μου. Αυτό το αρνητικό πρόσημο ήταν τόσο βαρύ που δεν μπορούσε να το ισορροπήσει καμία επιτυχία στη δουλειά ή νέοι φίλοι ή οικογενειακή ευτυχία. Ήταν ένα πλην που με ότι και αν το πολλαπλασίαζες θα έβγαζε πάντα αρνητικό αποτέλεσμα.
Αυτό έγινε επίσης υποσυνειδήτα άλλος κανόνας ζωής. Η ζωή μας πρέπει να χαρακτηρίζεται απο τις προτεραιότητες που της δίνουμε. Και αυτό επηρεάζεται απο τα χρόνια τις εμπειρίες και τη σοφία που όλα αυτά μας προικίζουν. Στα 20 θέλεις να πιάσεις τη ζωή απο τα μαλλιά να κάνεις πράγματα, να διακριθείς στη δουλειά σου να γνωρίσεις ανθρώπους να ερωτευθείς, να διασκεδάσεις. Στα 30, έχοντας κάποιες εμπειρίες ήδη θέλεις να ισορροπήσεις να δημιουργήσεις οικογένεια ενδεχομένως, να κατοχυρώσεις μια ταυτότητα. Στα 40 τα πράγματα είναι πιο απλά. Θέλεις ηρεμία, σταθερότητα και μια καθαρή εικόνα της ζωής σου. Σαφώς και έχεις ξεκαθαρίσει ποιος είσαι, τι έχεις ανάγκη και τι μπορείς να προσφέρεις. Δύσκολα συμβιβάζεσαι και ακόμα πιο δύσκολα ανέχεσαι. Με πάσα βεβαιότητα (αναφέρομαι μόνο σε εμένα ) όταν ξαπλώνεις το βράδυ στο κρεβάτι σου και λες τις τελευταίες κουβέντες με τον εαυτό σου, ξέρεις πως θα έβαζες το κεφάλι σου στο ντορβά μόνο για το σκύλο σου. Μόνο. Νιώθεις τυχερή όμως γιατί αν χρειαζόταν να κόψεις και κάποια δάχτυλα, ένα χέρι θα το χαράμιζες. Αυτό σε κάνει να χαμογελάς. Γιατί έχοντας υπερκαλύψει το μισό απο το προσδόκιμο όρο ζωής που έχω σύμφωνα πάντα με τη ζωή που κάνω, είναι μεγάλη ευτυχία ρε φίλε, να ξέρεις πως έχεις 4-5 ανθρώπους στη ζωή σου που δεν είναι οικογένεια σου, οι οποίοι σε νοιάζονται και τους νοιάζεσαι σαν να ήταν κομμάτι του εαυτού σου. Θα είναι πάντα εκεί για εσένα στα δύσκολα σου, αλλά θα είσαι και ο πρώτος άνθρωπος που θα ζητήσουν στα δύσκολα τους. Θα είσαι ο πρώτος άνθρωπος που θα μοιραστούν τη χαρά τους, αλλά και αυτός που θα καταλάβει πρώτος τη στεναχώρια τους. Είναι οι άνθρωποί σου! Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία σου. Είναι η κληρονομιά σου. Και για να είσαι τόσο τυχερός που βρίσκονται στη ζωή σου πάει να πει πως κάτι καλό έχεις κάνει και σου αξίζουν. Και αυτό είναι που σε κάνει και κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια. Αυτό είναι που σε κάνει και ξυπνάς κεφάτος το πρωί. Αυτό είναι το μεγάλο συν που υπάρχει στον απολογισμό σου και δεν μπορεί να το κλονίσει τίποτα.
Θα μου πεις, δεν θα ήταν καλύτερα και ακόμα ποιο θετικό το αποτέλεσμα αν μαζί με όλα αυτά είχες και τον άνθρωπο που θα κοιμόταν δίπλα σου;. Αυτό είναι η αφορμή που αυτή τη στιγμή κάθομαι και γράφω όλες αυτές τις σκέψεις τώρα. Δεν ξέρω αν στην τέταρτη δεκαετία της ζωής σου, είναι εύκολο να βρεις αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι. Οι άνθρωποι έχουμε ψευτέψει. Αδόκιμη λέξη, αλλά δεν μπορώ να βρώ κάποια που να περιγράφει πιο ορθά αυτά που έχω στο μυαλό μου. Είναι δύσκολο να βρείς αυτόν που το βήμα του μπορεί να συγχρονιστεί με το δικό σου ώστε όταν περπατάτε μαζί να διαγράφεται μια σκιά και όχι δυο. Αυτόν που θέλει απλά να μοιράζεται μαζί σου και όχι να τον συμπληρώνεις για να καλύψει τα κενά του. Δεν χρειάζεσαι έναν τέτοιον άνθρωπο αν νιώθεις ολοκληρωμένος και κατασταλαγμένος στα θέλω σου. Ζητάς πιο απλά πράγματα. Κάποιον να περνάτε όμορφα, να βάζετε ένα ποτήρι κρασί και πριν το καταλάβεις να έχετε πιει ένα μπουκάλι συζητώντας τα πάντα. Να νοιαζόσαστε για τα θέλω σας και να σέβεστε ο ένας του άλλου . Να γελάτε και να αγαπιέστε. Το απλό θέλεις. Που είναι και το ακατόρθωτο τελικά. Γιατί όπως πολύ σοφά έχει πει και ο ταλαίπωρος Κοέλιο
Αυτό έγινε υποσυνειδητα και κανόνας ζωής. Της δικής μου ζωής. Όταν τελείωνε μια χρονιά και ετοιμαζόμουν να υποδεχτώ την καινούρια, μετρούσα τι είχα και τι θα έπρεπε να είχα. Το moleskine που κακοποιούσα όλο το έτος μέσα σε τσάντες , πάνω σε γραφεία, σε καφετέριες πριν από ραντεβού, σε αεροπλάνα και βαπόρια στις διακοπές έφτανε να κλείσει την πορεία του με τον απολογισμό της χρονιάς. Ήταν η στιγμή να μετρηθούμε. Οι δύό μας. Το απόλυτο ξεγύμνωμα.
Μετρούσα στόχους, ευκαιρίες, επιτυχίες, αποτυχίες, φίλους, συνεργάτες, σωστές επιλογές, λάθος επιλογές και στο τέλος τραβούσα την γραμμή και έκανα την πρόσθεση. Υπήρχαν καλές χρονιές που το πρόσημο ήταν θετικό και στο αποτέλεσμα έμπαινε και ένα smile :). Υπήρχαν και αρκετές που το αρνητικό πρόσημο συνοδευόταν από πολλά sad :(. Αυτές ήταν κυρίως χρονιές που είχα χάσει αγαπημένους από τη ζωή μου. Αυτό το αρνητικό πρόσημο ήταν τόσο βαρύ που δεν μπορούσε να το ισορροπήσει καμία επιτυχία στη δουλειά ή νέοι φίλοι ή οικογενειακή ευτυχία. Ήταν ένα πλην που με ότι και αν το πολλαπλασίαζες θα έβγαζε πάντα αρνητικό αποτέλεσμα.
Αυτό έγινε επίσης υποσυνειδήτα άλλος κανόνας ζωής. Η ζωή μας πρέπει να χαρακτηρίζεται απο τις προτεραιότητες που της δίνουμε. Και αυτό επηρεάζεται απο τα χρόνια τις εμπειρίες και τη σοφία που όλα αυτά μας προικίζουν. Στα 20 θέλεις να πιάσεις τη ζωή απο τα μαλλιά να κάνεις πράγματα, να διακριθείς στη δουλειά σου να γνωρίσεις ανθρώπους να ερωτευθείς, να διασκεδάσεις. Στα 30, έχοντας κάποιες εμπειρίες ήδη θέλεις να ισορροπήσεις να δημιουργήσεις οικογένεια ενδεχομένως, να κατοχυρώσεις μια ταυτότητα. Στα 40 τα πράγματα είναι πιο απλά. Θέλεις ηρεμία, σταθερότητα και μια καθαρή εικόνα της ζωής σου. Σαφώς και έχεις ξεκαθαρίσει ποιος είσαι, τι έχεις ανάγκη και τι μπορείς να προσφέρεις. Δύσκολα συμβιβάζεσαι και ακόμα πιο δύσκολα ανέχεσαι. Με πάσα βεβαιότητα (αναφέρομαι μόνο σε εμένα ) όταν ξαπλώνεις το βράδυ στο κρεβάτι σου και λες τις τελευταίες κουβέντες με τον εαυτό σου, ξέρεις πως θα έβαζες το κεφάλι σου στο ντορβά μόνο για το σκύλο σου. Μόνο. Νιώθεις τυχερή όμως γιατί αν χρειαζόταν να κόψεις και κάποια δάχτυλα, ένα χέρι θα το χαράμιζες. Αυτό σε κάνει να χαμογελάς. Γιατί έχοντας υπερκαλύψει το μισό απο το προσδόκιμο όρο ζωής που έχω σύμφωνα πάντα με τη ζωή που κάνω, είναι μεγάλη ευτυχία ρε φίλε, να ξέρεις πως έχεις 4-5 ανθρώπους στη ζωή σου που δεν είναι οικογένεια σου, οι οποίοι σε νοιάζονται και τους νοιάζεσαι σαν να ήταν κομμάτι του εαυτού σου. Θα είναι πάντα εκεί για εσένα στα δύσκολα σου, αλλά θα είσαι και ο πρώτος άνθρωπος που θα ζητήσουν στα δύσκολα τους. Θα είσαι ο πρώτος άνθρωπος που θα μοιραστούν τη χαρά τους, αλλά και αυτός που θα καταλάβει πρώτος τη στεναχώρια τους. Είναι οι άνθρωποί σου! Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία σου. Είναι η κληρονομιά σου. Και για να είσαι τόσο τυχερός που βρίσκονται στη ζωή σου πάει να πει πως κάτι καλό έχεις κάνει και σου αξίζουν. Και αυτό είναι που σε κάνει και κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια. Αυτό είναι που σε κάνει και ξυπνάς κεφάτος το πρωί. Αυτό είναι το μεγάλο συν που υπάρχει στον απολογισμό σου και δεν μπορεί να το κλονίσει τίποτα.Θα μου πεις, δεν θα ήταν καλύτερα και ακόμα ποιο θετικό το αποτέλεσμα αν μαζί με όλα αυτά είχες και τον άνθρωπο που θα κοιμόταν δίπλα σου;. Αυτό είναι η αφορμή που αυτή τη στιγμή κάθομαι και γράφω όλες αυτές τις σκέψεις τώρα. Δεν ξέρω αν στην τέταρτη δεκαετία της ζωής σου, είναι εύκολο να βρεις αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι. Οι άνθρωποι έχουμε ψευτέψει. Αδόκιμη λέξη, αλλά δεν μπορώ να βρώ κάποια που να περιγράφει πιο ορθά αυτά που έχω στο μυαλό μου. Είναι δύσκολο να βρείς αυτόν που το βήμα του μπορεί να συγχρονιστεί με το δικό σου ώστε όταν περπατάτε μαζί να διαγράφεται μια σκιά και όχι δυο. Αυτόν που θέλει απλά να μοιράζεται μαζί σου και όχι να τον συμπληρώνεις για να καλύψει τα κενά του. Δεν χρειάζεσαι έναν τέτοιον άνθρωπο αν νιώθεις ολοκληρωμένος και κατασταλαγμένος στα θέλω σου. Ζητάς πιο απλά πράγματα. Κάποιον να περνάτε όμορφα, να βάζετε ένα ποτήρι κρασί και πριν το καταλάβεις να έχετε πιει ένα μπουκάλι συζητώντας τα πάντα. Να νοιαζόσαστε για τα θέλω σας και να σέβεστε ο ένας του άλλου . Να γελάτε και να αγαπιέστε. Το απλό θέλεις. Που είναι και το ακατόρθωτο τελικά. Γιατί όπως πολύ σοφά έχει πει και ο ταλαίπωρος Κοέλιο
It's the simple things in life that are the most extraordinary.
Ακούω, τραγουδάω και χαμογελάω ---------->
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου