Step in my shoes

Υπάρχει μια φράση που από τότε που την διάβασα για πρώτη φορά πριν πολλά χρόνια έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου . Θα μου πεις μόνο μία; Νομίζω ναι.

 Μια έχει καταφέρει να γράψει στον «σκληρό μου» που δεν φημίζεται για την χωρητικότητα του.

 Είναι γνωστό στο κοντινό μου περιβάλλον πως υπάρχουν πράγματα που μπορεί να τα διαγράψει το μυαλό μου αυτόματα. Και ας σημαίνουν κάτι. Λίγο ή πολύ.  

Βασική «υποχρέωση’ του εκάστοτε συντρόφου μου ήταν να μπορεί να απαντήσει όταν τον ρωτούσα «ποιος είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός;» Γιατί αν δεν άκουγα εκείνη τη στιγμή «ο Τζέραλντ Μπάτλερ ρε ούφο» μπορεί να έσκαγα μέχρι να τον βρω μέσα από ταινίες κλπ κλπ. Εννοείται ότι ποτέ δεν θυμάμαι αγαπημένες ταινίες ή βιβλία που με έχουν συγκλονίσει. Θυμάμαι υπόθεση αλλά όχι τίτλο.

Είναι λοιπόν μεγάλο κατόρθωμα για εμένα να έχω συγκρατήσει την φράση: "Before you start to judge me, step into my shoes and walk the life I'm living and if you get as far as I am, just maybe you will see how strong I really am.
Ίσως αυτό συμβαίνει επειδή κάθε φορά που γνωρίζω κάποιον το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι το «φόρα τα παπούτσια του πριν βγάλεις συμπέρασμα για αυτόν» . Και ίσως για αυτό τον λόγο δεν συνηθίζω να κρίνω ποτέ κανένα.
 Μπορεί κάποιος να μου κάνει ή να μην μου κάνει. Σε όποια περίπτωση. Είτε είναι φίλος, συνάδελφος, γκόμενος.  Δεν συνηθίζω να τον χαρακτηρίζω ως άνθρωπο. Αν μου ταιριάζει έχει καλώς, προχωράω και τον γνωρίζω καλύτερα ή κάνω παρέα μαζί του. Αν κάτι με χαλάει , τον προσπερνώ και είναι διάφανος . Περνάει το βλέμμα μου από μέσα του.
 Αυτό το κριτήριο του μυαλού μου με έχει βοηθήσει να μην φορτώνομαι με περιττές συζητήσεις και περιττούς ανθρώπους. Και με έχει κάνει να διαγράφω αυτόματα αυτούς που μου μιλάνε για τρίτους με χαρακτηρισμούς. Τους θεωρώ τοξικούς και κόβω κάθε κουβέντα μαζί τους.

Τον τελευταίο χρόνο με όλες τις απίστευτες αλλαγές που έχουν συμβεί στη ζωή μου διαπίστωσα πως έχω χτίσει το περιβάλλον μου από την αρχή. Τέσσερις φίλες καρδιάς, μια από αυτές αδελφή ψυχή, μια αδελφή για μια ζωή και άλλες δυο  που με συμπληρώνουν. Όλες τόσο διαφορετικές μεταξύ μας.  Η μια, η αδελφή για μια ζωή την ξέρω από φοιτήτρια, η άλλη αδελφή ψυχή είναι σαν να την ξέρω και από άλλη ζωή μη σου πω και ας μετράμε μήνες. .Οι άλλες σχετικά πρόσφατες. Οι δεσμοί που μας συνδέουν είναι τόσο δυνατοί που ώρες ώρες νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω αυτή την ανώτερη δύναμη όπως και αν λέγεται που τις έφερε στη ζωή μου. Νιώθω τόσο μεγάλη ευλογία που έχω πάρα πολύ καιρό να αισθανθώ άγχος,πίεση , νεύρα. Αδιανόητο για εμένα. Βρισκόμαστε σχεδόν καθημερινά και όταν δεν είμαστε μαζί είμαστε συνέχεια στα μηνύματα και στα τηλέφωνα.. Το σπίτι μου έχει γίνει και σπίτι τους, ο σκύλος μου και σκύλος τους, οι χαρές μου χαρές τους και τα γέλια μας κοινά. Όλες έχουν θέματα και προβλήματα. Όπως και εγώ. Επίσης όλες τους έχουν τόσο καθαρή ψυχή που κάθε τι που μας απασχολεί είναι ένα βάρος που φεύγει γρήγορα από πάνω μας. Είχα ξεχάσει πως είναι να γελάω καθημερινά με την ψυχή μου. Να μην πρέπει να ανέχομαι ανθρώπους που σου ρουφούν την ενέργεια και σου μιλούν μόνο για προβλήματα. Ανθρώπους μίζερους.
  Είμαστε τέσσερις γυναίκες που η κάθε μια έχει φορέσει τα παπούτσια της άλλης, δεν έχει κρίνει ποτέ τις επιλογές της ή τον τρόπο ζωή της. Είμαστε τέσσερις γυναίκες που δεν ζήλεψε ποτέ η μια την άλλη. Τέσσερις ολοκληρωμένες γυναίκες που η ηλικία μας έχει για τις 3 το 4 μπροστά και για την μια το 5 , δεν έχουμε παιδιά οι τρεις και η μια που έχει είναι μεγάλη κοπέλα πια, και χαιρόμαστε την κάθε στιγμή χωρίς να σκεφτόμαστε υποχρεώσεις. Δεν υπάρχει «πρέπει» μεταξύ μας , αλλά μόνο «θέλω» . Τα θέλω μας δε, είναι τόσα πολλά που ποτέ μα ποτέ δεν μας φτάνει ο χρόνος. Πάντα θέλουμε κι άλλο , πάντα κανονίζουμε την επόμενη συνάντηση.  Μοιραζόμαστε τις ζωές μας με τέτοιο τρόπο που κάθε τι που μας αρέσει φροντίζουμε να το πάρουμε και για την άλλη. Ότι όμορφο βλέπουμε θέλουμε να το έχουμε όλες και να το βλέπουμε όλες.  Τα παπούτσια μας έχουν το ίδιο νούμερο και τις ίδιες αντοχές. Και όταν μας στενεύουν και κάνουν πληγές τα πόδια από την πορεία, δεν βαρυγκωμάει καμιά. Γλύφουμε τις πληγές και αγαπάμε τα σημάδια μας. Είναι σημάδια ζόρικα, αντρίκεια, τίμια. Που τα έχουμε όλες μας. Λιλάκι μου, Σαμπίνα μου,ταλαιπωρημένο μου μουρλοκομείο,  Έφη ψυχή μου και άγκυρα μου και τέλος Σοφία καθημερινό μου σιρόπι να ξέρετε πως  πέρα από καλύτερο άνθρωπο που με έχετε κάνει είστε ότι καλύτερο στη ζωή μου. Το τζάκ ποτ που έλεγα δεν θα πιάσω ποτέ. Δεν ξέρω τι έχω κάνει να σας αξίζω. Ελπίζω μόνο να μην έχει γίνει κάποιο λάθος από τη μοίρα.

ΥΓ(μεγάλο).  Τον τελευταίο χρόνο επίσης γνώρισα, μεταξύ άλλων, και δυο άντρες που η φήμη τους προηγείτο της επαφής μας. Η ασπρομαυρη αρρώστια μου τους έφερε με κάποιον τρόπο στον δρόμο μου. Ηταν πολλά αυτά που συνόδευαν το όνομα τους και εντελώς αντιφατικά. Ναι μεν αλλά. Και όλα τα είχα ακούσει απο "αδέλφια" . Γνωρίστηκα και με τους δυο. Ήπιαμε, μιλήσαμε , γελάσαμε, συζητήσαμε τις ζωές μας . Και κρατάμε επαφή αν και μας χωρίζουν χιλιόμετρα και μίλια. Και για τους δυο το μόνο που έχω να πω είναι οτι οι μπότες που φορούν έχουν τόσο βάρος απο τα χιλιόμετρα που έχουν γράψει που τα "αδέλφια" δεν θα μπορούσαν να κάνουν ούτε βήμα μέσα σε αυτές. Σας εκτιμώ απεριόριστα.