Πως έχουν γίνει έτσι οι άνθρωποι? Πως άδειασαν έτσι; κενοί. Τους
χτυπάς και ο αντίλαλος σου τρυπά τα τύμπανα. Γιατί έγιναν έτσι οι άνθρωποι?
Γιατί δεν θέλουν κάποιον να τους αγαπά , να τους φροντίζει και να τους νοιάζεται?
Να τους περιμένει και να ανησυχεί όταν αργούν? Και να μην είναι αίμα τους?
Δεν μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι. Με μαυρίζουν. Είναι
μουτζούρες που έγιναν από οργή και αυτό το κουβαλούν μέσα τους. Και μουτζουρώνουν
όποιον βρεθεί στο δρόμο τους. Και δεν μπορώ να τους καταλάβω. Ίσως δεν θέλω κιόλας. Απλά θέλω να μείνουν μακριά μου. Είναι εύκολο
να λερωθεί το λευκό, το διάφανο. Και δεν καθαρίζει. Μόνο αν δεν σε ακουμπήσουν
γλιτώνεις.
Θέλω να μπορώ να αγαπάω. Ελεύθερα. Να δίνω ότι έχω χωρίς να
σκέφτομαι μήπως και αν…Στον έρωτα και την αγάπη δεν σκέφτεσαι. Κάνεις. Και κάνεις
επειδή αυτό προστάζει η καρδιά σου. Ε ,
μην την ρημάζεις την έρμη γιατί εσύ είσαι ανίκανος να δεχτείς. Πες είμαι ανάπηρος
και κάνε πίσω. Μην μολύνεις αυτόν που θέλει να σου δώσει τον εαυτό του.
Είναι άδικο
και κρίμα.
Και δεν διορθώνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου