Η έμπνευση είναι μια πνοή, ένας αέρας, αλλά και μια αστραπή.

Έμπνευση! Μια λέξη, οκτώ γράμματα, χίλιες σημασίες. Σπουδαία λέξη και υποτιμημένη. Πολύτιμη για ελεύθερα πνεύματα, καλλιτέχνες –δημιουργούς πάσης φύσεως, αδιάφορη για τους υπόλοιπους. Δεν είμαι καλλιτέχνης, δεν είμαι δημιουργός, είμαι απλά γυναίκα. Μέσης ηλικίας, χορτασμένη από πολλά πράγματα, με όρεξη όμως να ζήσω όσα περισσότερα μπορώ. Όρεξη είπα? Χμμμμ ναι …όρεξη έχω, τύχη δεν έχω. 

• "Έμπνευση: κεραυνός που χτυπάει τους μοναχικούς. - Μιχαήλ Λομονόσοφ"

«Nα ζεις, να αγαπάς και στα ‘ρχίδια σου» γράφει ο τοίχος. Ναι ρε φίλε! Να ζεις, οκ αλλοίμονο, να αγαπάς… εδώ αρχίζω να νιώθω άβολα …Όσο για το «στ αρχίδια σου» καμία ένσταση, πάει με όλα.

Να αγαπάς λοιπόν. Πώς? Τι? Πόσο? Και για πόσο?  Απαιτούνται κάποιες εγγυήσεις γι αυτό ή λειτουργεί μονόδρομα? Να αγαπάς υλικά? Έμψυχα? Τη φύση? Τα ζώα? Γενικά να αγαπάς? Η αναφέρεται στο να αγαπάς έναν άνθρωπο? Αυτόν που θεωρείς το άλλο σου μισό? Δηλ, να είσαι ερωτευμένος ή μάλλον πιο σωστά να μην είσαι μόνος σου? Υπάρχουν οδηγίες χρήσεως για αυτό το γαμημένο  «ν΄αγαπάς»? έχει ημερομηνία λήξεως?

Υπερεκτιμημένο πράγμα η αγάπη. Και ταλαιπωρημένο. Και κυρίως κακοποιημένο. Πολύ! Ασύστολα. Από όλους! Καραμέλα που στην αρχή σε γλυκαίνει και κλείνεις τα μάτια για να την απολαύσεις και σταδιακά αρχίζει και λιώνει ώσπου στο τέλος μάλλον χρειάζεσαι νερό γιατί σε λίγωσε.   Ξέρεις πότε θα την έβλεπα διαφορετικά? Αν δεν αφορούσε τον άνθρωπο με τον οποίο μοιράζεσαι στιγμές τις ζωής σου και δεν είναι αίμα σου. Αν υπήρχε αυτός ο διαχωρισμός , θα συζητούσαμε σε άλλη βάση. Γιατί ναι, απ την στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου , αγαπάς τους γονείς σου. Και τους αγαπάς αιώνια. Αγαπάς τα αδέλφια σου. Αγαπάς τα ζώα. Την φύση. Κάποιους αδελφικούς φίλους που πορεύεστε μια ζωή μαζί. Ακόμα και την ομάδα σου. Αυτό όμως σπάνια ανατρέπεται. Είναι ένα μόνιμο συναίσθημα. Δεν αλλάζει . Δεν αγαπάς σήμερα και αύριο ξεαγαπάς. Ή ακόμα χειρότερα μισείς!

Με τον άνθρωπο σου όμως είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Γνωρίζεις έναν άγνωστο, ταιριάζεις σε πολλά πράγματα μαζί του, συμπληρώνει τα κενά σου και εσύ πιθανόν τα δικά του, δένει το γλυκό και …. τον ερωτεύεσαι. Μετά από κάποιο διάστημα ξεθωριάζει το πάθος το αρχικό και έρχεται η αγάπη. Η έννοια του. Ως εδώ τέλεια! Και να …μια διχάλα. Δεξιά, αυτή η αγάπη μένει δυνατή στον καιρό, εξελίσσεται , αναπαράγεται, ευδοκιμεί και ζουν αυτοί καλά και εμείς ….όχι και τόσο.

Γιατί υπάρχει και ο αριστερός δρόμος. Εκεί που αρχίζει η ανηφόρα με τις λακκούβες. Από κεί πάνε οι περισσότεροι. Σε αυτό το κοινό ταξίδι, μια λάθος στροφή και βγαίνεις εκτός πορείας. Και βλέπεις πως πια δεν ακούς την μουσική στο ραδιόφωνο , ούτε ρίχνεις κλεφτές ματιές στον συμπορευτή  σου πιάνοντας το χέρι του πάνω στον λεβιέ των ταχυτήτων, αλλά χάνεσαι σε δικές σου σκέψεις που σε οδηγούν μακριά. Ουπς, να μια διχάλα ακόμα. Δεξιά, σταματάς κατεβαίνεις και συνεχίζεις με τα πόδια προς το άγνωστο παίρνοντας βαθιές ανάσες καθαρού αέρα. Σε τρομάζει που δεν ξέρεις που πάς αλλά είσαι αποφασισμένος.

Αριστερά, συνεχίζεις να ταξιδεύεις χωρίς να σε νοιάζει που πας και τι θα βρεις. Γιατί ξέρεις ότι θα είναι μαύρο σκοτεινό και άραχνο. Αλλά δεν βαριέσαι, τουλάχιστον δεν θα πονάνε τα πόδια σου.

Και αναρωτιέσαι …πώς καταντήσαμε έτσι? Που πήγε το πάθος? Που πήγε η αγάπη που νιώθαμε ο ένας για τον άλλο? Γιατί βάφτηκαν όλα γκρι?

Γιατί ρε φίλε, έτσι είναι αυτή η γαμημένη η ζωή. Άλλες φορές χαρίζει απλόχερα και άλλες δεν συγχωρεί. Και η αγάπη? Χάθηκε?

 Μπορεί ναι , μπορεί και όχι. Είναι κάποιοι άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή σου και γίνονται τατουάζ. Θα τους κουβαλάς μαζί σου μέχρι να σβήσεις ακόμα και αν ξεθωριάσουν τα χρώματα με τον καιρό. Είναι και κάποιοι άλλοι που αποδεικνύονται απλές μουτζούρες. Σβήνουν μόνες τους χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος. Τους πρώτους τους αγαπάς όπως τα αδέλφια σου και πάντα θα τους νοιάζεσαι ότι κι αν γίνει. Τους δεύτερους θα τους πάρει το κύμα και η άμμος θα μείνει χωρίς ίχνη.

Τα κατάφερα πάλι! Έγραψα δυο χιλιάδες λέξεις και καμία ακόμα για αυτό που θέλω να πω. 

Μετά από αμέτρητες ώρες με τον εαυτό μου και ατελείωτες συζητήσεις με τα πάθη μου , τα λάθη μου και τις αποφάσεις μου κατά καιρούς κατέληξα πως δεν πρέπει να ψάχνουμε και να αναζητούμε την αγάπη! Αυτή την έχουμε γευτεί από μικρά παιδιά και μας συντροφεύει πάντα άλλους λιγότερο , άλλους περισσότερο.  Ο στόχος είναι η έμπνευση! Έναν άνθρωπο που να μας εμπνέει θέλουμε. Σε όλα. Να μας εμπνέει να σηκωθούμε το πρωί με χαμόγελο. Να δούμε την ζωή αλλιώς! Από την ωραία πλευρά. Να μας εμπνέει να ψάχνουμε τα μικρά , τα λίγα, τα απλά.  Να μας φτάνουν αυτά και να δημιουργούμε πάνω τους γιατί… μας εμπνέει. Δυο μπύρες στο χέρι, (καλά… τέσσερις, οκ… ένα κασόνι μπύρες) και άραγμα στην θάλασσα.  Μια καλή ταινία και λιώσιμο στον καναπέ. Τσίπουρα οι δύο μας σε ένα ξεχασμένο καφενείο , σε ένα ξεχασμένο χωριό που μόνο κάποιοι δημοτικοί σύμβουλοι το ανακάλυψαν πρόσφατα. Και να είσαι απλά ένας τρελαμένος καλλιτέχνης που βασίζεται πάνω από όλα στην έμπνευσή του για να συνεχίσει να υπάρχει. Και αν στερέψει η έμπνευση? Μπορεί να συμβεί. Ναι  δεν λέω αλλά εκεί τα πράγματα είναι διαφορετικά. Θα αναζητήσεις καινούρια έμπνευση για να δημιουργήσεις καινούρια πράγματα. Διαφορετικά. Δεν θα αναπολείς αυτό που έχασες γιατί δεν έχει κανένα νόημα να ξαναφτιάχνεις τα ίδια. Φασόν καταστάσεις δεν ενδείκνυνται για καλλιτέχνες. 

 Εμπνευση!

 Φωτό απο εδώ

**** Μπορεί να έπαψες εδώ και καιρό να είσαι ο σύντροφός μου, δεν θα πάψεις ποτέ να είσαι ο άνθρωπός μου. Τα τρία από τα τέσσερα τατουάζ. Και αν διαβάσεις ποτέ αυτό το αλαλούμ σκέψεων να ξέρεις πως χθες είχες δίκιο για αυτή την ανησυχία που μου είπες. Σου είπα ψέματα, δεν ήμουν σπίτι και δεν ήμουν καθόλου καλά. ;)