Ήταν μεσημέρι.
Εγώ είχα γυρίσει απο το σχολείο,γυμνάσιο
ή λύκειο θα σε γελάσω και καθόμουν στο
τραπέζι της κουζίνας και έτρωγα. Ο Τάσος
μόλις είχε επιστρέψει και αυτός απο τη
δουλειά και η πρώτη κίνηση ήταν πάντα
να μπεί να κάνει μπάνιο και μετά να φάει.
Βγαίνει μετά απο λίγο και μύριζε φράουλα.
Ρε μπαμπά, τι
τέλεια που μυρίζεις!!! του λέω,. Ναι και
μένα μ αρέσει αυτο το σαμπουάν.
Με ποιο σαμπουάν
έκανες μπανιο ρωτάω. Αυτό το ρόζ με τον
σκύλο μπροστά. Το ότι έχει σκύλο μπροστά
δεν σε προβλημάτισε καθόλου; του Δούκα
ήταν;. Δεν συζητάς παραπάνω.
Εχουν μόλις κανα
δυο χρόνια που κυκλοφορήσαν τα Nike
Air jordan τα λευκά. Είμαι σίγουρα
γυμνάσιο ο αδελφός μου δημοτικό. Μαζεύει
χρήματα απο κάλαντα , θείους-ες, χαρτζιλίκια
και πάει και τα αγοράζει. Βάζουμε ένα
στοίχημα και του τα τρώω. Ηταν αρκετά
μεγάλα για μένα αλλα με δυο ζευγάρια
κάλτσες χοντρές μια χαρά. Αυτό ήταν
πάντα το κόλπο για να παίρνω αυτό που
θέλω απο τον αδελφό μου. Ακούραστα. Δεν
τα έχει φορέσει κανείς ακόμα γιατί απλά
θέλω να είναι γκράντε η πρεμιέρα.
Κοιμάμαι με αυτά. Γυρνάω απο το σχολείο
και βλέπω τα παπούτσια κάτω στη σκάλα
της κουζίνας μες τη λάσπη. Και δίπλα
τους η φόρμα μου η converse μοβ,
πράσινη και λευκή επίσης μες τη λάσπη.
Εκγεφαλικό. Ανεβαίνω έξαλλη φωνάζοντας
απο κάτω ΜΠΑΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ. Εβγαινε πάλι
απο το μπάνιο. Οταν τον ρωτάω ουρλιάζοντας
και κλαίγοντας τι έπαθαν τα παπούτσια
μου και γιατί είναι πεταμένα κάτω, μου
λέει ατάραχος :πήγα στις ελιές μωρέ λίγο
να καθαρίσω και επειδή αυτά ήταν ψηλά
τα βρήκα και τα έβαλα. Ηταν λίγο στενά
αλλα μια χαρά την πάλεψαν με τα αγκάθια
και τα αγριόχορτα.
Εχει βρεί ο
αδελφός μου και έχει σώσει ένα κουτάβι
στην μονάδα της Σαντορίνης όταν είχε
πάει πρώτη μετάθεση και τους το είχαμε
πάει στο σπίτι και αυτό. Είχαμε ήδη άλλο
ένα σκυλί. Αυτό επειδή ήταν μωρό είχαμε
πάρει κάτι κροκέτες μικρές και του τις
διναμε με γάλα. Βλέπω ένα πρωί με την
τσίμπλα στο μάτι που έφτασα κουτουλώντας
στην κουζίνα τον πατέρα μου να έχει
τιγκάρει ένα μπολ κροκέτες με γάλα και
να είναι με το κουτάλι στο στόμα. Τι
κάνεις;;; του λέω. Να έβαλα να φάω λίγα
δημητριακά απο αυτα που είναι δίπλα στο
ψυγείο.
Λύκειο εγώ ,
γυμνάσιο ο μικρός και ο πατέρας γίνεται
Πρόεδρος του συλλόγου γονέων και
κηδεμόνων του γυμνασίου. Κανονίζουν
μεγάλη γιορτή σε ένα πολύ χλιδάτο μαγαζί
που μόλις έχει ανοίξει στη χαλκίδα.
“Evia Palace'”. Το ετοιμάζουν
πολύ καιρό το event και
μαεύονται σχεδόν κάθε βράδυ σπίτι γονείς
που φτιάχνουν τις λεπτομέρειες. Επειδή
τον ξέραμε πολύ καλά τι σούργελο ήταν
, είχαμε όλο το διήμερο πριν με τον αδελφό
μου που του πρίζαμε τα συκώτια πως αν
αρχίσει τους χορούς και τα πανηγύρια
αυτός και μας κάνει ρόμπα δεν θα του
ξαναμιλήσουμε. Μας έχει διαβεβαιώσει
πως θα είναι στο τρέξιμο όλο το βράδυ
και να μην ανησυχούμε. Ερχεται η μεγάλη
βραδιά, έχω πάει και το πρώτο μου
κομμωτήριο για χτένισμα, με έχει βάψει
και λίγο η νονά μου. Υπερπαραγωγή μου
φαινόμουν. Πάμε , καθόμαστε, τρώμε, ξεκινά
το προγραμμα η ορχήστρα ο μπαμπάς στο
πέραδώθε, όλα καλά. Τελειώνει το πρώτο
, δεύτερο πρόγραμμα και ακούμε τον
τραγουσιστή που ήταν και ο ιδιοκτήτης
να λέει : Τάσο, έλα ρε φίλε να πούμε κανα
τραγούδι!. Πρέπει στα 15 μου να έπαθα τα
πρώτα εγκεφαλικά. Που να κρυφτώ; Κάτω
απο το τραπέζι δεν χωρούσα και γω και ο
κότσος μου και ο αδελφός μου. Η μάνα μου
κουνούσε το κεφάλι. Ποτε ανέβηκε, πότε
βούτηξε το μικρόφωνο, πότε θα καλούσαμε
τις ειδικές δυνάμεις να τον κατεβάσουν
όταν πλέον είχε ξημερώσει και θέλαμε
να φύγουμε δεν καταλάβαμε. Ολο το μαγαζί
ήταν στον αέρα και χόρευε. Η ορχήστρα
έδινε ρεσιτάλ και ο Τάσος ήταν στο
στοιχείο του. Εμείς για πολύ καιρό δεν
θέλαμε να πάμε σχολείο ξανά.
Είμαι αρκετά
μεγάλη πια και ζω με έναν πρώην
αρραβωνιαστικό (είχα και απο αυτόν) 120
χλμ μακριά απο το πατρικό μου. Δουλεύουμε
και οι δυο εκεί. Με παίρνει τηλέφωνο ο
τάσος Σαββατοκύριακο και μου λέει οτι
μας περιμένει σπίτι γιατί έχει πάρει
φανταστικά κρέατα και θα ψήσει. Πάντα
έψηνε αλλά άλλο αυτό. Ρε μπαμπά του λέω,
δεν έχουμε πληρωθεί και δεν υπάρχει
σάλιο. Ουτε για βενζίνη. Θα έρθουμε το
άλλο Σκ. Δυο ώρες αργότερα, είμαι στο
μπαλκόνι και βλέπω απο κάτω σε ένα
παρκάκι που υπήρχε τον μπαμπά μου να
μου κάνει νόημα να κατέβω. Κατεβαίνω
αμέσως και τον ρωτάω τι κάνει εκεί και
γιατί δεν χτύπησε κουδούνει να ανέβει.
Μου βάζει στο χέρια 200 χιλιάδες δραχμές,
με φιλάει μπαίνει στο αυτοκίνητο και
φεύγει. “σας περιμένω για φαγητό αύριο.
Δεν χρειάζεται να πεις που τα βρήκες σε
κανένα”
Διαφορετικές
εικόνες που τις θυμάμαι ολοζώντανες
και χαμογελάω. Δεν συνηθίζω να κάνω
αφιερώματα και δεν με ενδιαφέρει να
ξέρει κανένας πως και γω είχα εναν γαμάτο
μπαμπά. Ναι δεν με πήραν απο τους γύφτους.
Ο πατέρας είναι ένα στήριγμα ,κυρίως
για τα κορίτσια που όμοιο του δεν υπάρχει.
Δεν τον συγκρίνεις και δεν τον αντικαθιστάς.
Με κανένα. Είναι και μεγάλη η ευθύνη
του επίσης γιατί έχει στα χέρια του την
μαγιά για την ζωή των παιδιών του. Είναι
ο πυρήνας . Να είστε καλοί μπαμπάδες, να
κάνετε λάθη και να φροντίζετε τα παιδιά
σας να μαθαίνουν απο αυτά. Και να είστε
πάντα δίπλα τους όταν και αυτά με τη
σειρά τους θα κάνουν τα δικά τους λάθη.
Πάνω απο όλα να είστε περήφανοι για τα
παιδιά σας ότι και αν κάνουν στη ζωή
τους όπως ήταν ο μπαμπάς μου για μένα.
Για εμάς.
