Και που λές… έτσι ήρθαν τα πάνω κάτω, από τη μια στιγμή στην
άλλη, από ένα τηλεφώνημα και μόνο, άλλαξα ζωή. Μία φράση ήταν αρκετή! «Να πας
διακοπές γιατί τις έχεις ανάγκη και όταν γυρίσεις όλα θα είναι εντάξει»… και πήγα.
Και πέρασα απίστευτα. Και γύρισα. Και τίποτα δεν ήταν εντάξει… Και;;;
Και νιώθω γεμάτη σε ένα σπίτι άδειο. Και νιώθω χαλαρή σε μια
μέρα που περνάει χωρίς να πάρω ανάσα και νιώθω σίγουρη στο πιο αβέβαιο μέλλον όλων
των εποχών… παράνοια? Ναι! Αλλά δική μου και μόνο. Ολόδική μου. Και τη χαίρομαι
ρε φίλε. Ξέρεις κάτι? Πέρασα δύσκολα τα τελευταία δυο τρία χρόνια. Και τώρα το
καταλαβαίνω. Μαζί με πολλά άλλα. Το βασικότερο όμως είναι ότι δεν έκοψα λάσπη όπως
θα έλεγαν και κάποιοι φίλοι παλιοί. Δεν το έχασα, ή μάλλον μπορεί και να το έχασα
μερικές φορές αλλά επανήλθα. Μου έμειναν
σημάδια? Δεν ξέρω, νομίζω πως όχι αλλά και πάλι όρκο δεν παίρνω
Τώρα που κάθομαι στο άδειο
σαλόνι μου, με το λαπτοπ ακουμπισμένο στο γυμνό τσιμεντένιο καναπέ και ένα
ποτηράκι κρασί από του Γιάννη στο χέρι ξέρεις τι κάνω; Χαμογελάω. Ναι ρε,
χαμογελάω ενώ η λογική θα έλεγε: κλάψε τώρα μέχρι να μείνεις από δάκρυα. Δεν έχεις
δουλειά, δεν έχεις λεφτά, έφυγες από ένα μεγάλο σπίτι και μια κοινή ζωή για να
κλειστείς σε ένα υπόγειο. Που βρίσκεις την όρεξη και χαμογελάς; Κι όμως! Την βρήκα! Την βρήκα στην ηρεμία που
μου έλειπε, στην διαφάνεια που είχε θολώσει, στην αλήθεια που είχα ξεχάσει πως
είναι. Σε μένα. Βρήκα ξανά εμένα ρε! Το αλητάκι που δεν μάσαγε μπροστά σε τίποτα,
το κωλόπαιδο που οι άλλοι ήθελαν να είναι, την πεισματάρα που έλεγε ο μπαμπάς
μου «αποκλείεται να είσαι αληθινή, τόσο ξεροκεφαλιά δεν μπορεί να χωρέσει μέσα
σε ένα κρανίο» Όλα αυτά ξαναζωντάνεψαν, τα είχα ξεχάσει εντελώς, αλλά κάποια πράγματα
δεν αλλάζουν ποτέ ξέρεις όπως επίσης και οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Μεταλλάσσονται
για λίγο και με την πρώτη ευκαιρία…μπουμ! Σκάει ο παλιός εαυτός, καλός ή κακός αυτός
που ήταν θαμμένος και προσπαθούσε σιγά σιγά να σκαρφαλώσει στην επιφάνεια πάλι.
Ετσι έγινε και με μένα. Πήρε την πρώτη του ανάσα πριν φύγει για διακοπές,
ασθενική, κοφτή και όχι ικανοποιητική αλλά μέσα σε λίγες μέρες τα κατάφερε. Βγήκε
απ την εντατική και άρχισε να αναπνέει μόνος του. Πέταξε οξυγόνα ,φιάλες,
άνοιξε τα μάτια να μην βλέπει άλλους εφιάλτες, έσφιξε τα δόντια να μην νιώθει πόνο
και σηκώθηκε. Στάθηκε στα πόδια του και άρχισε δειλά δειλά να ξεμακραίνει από το
κρεβάτι. Μπορεί να μην τα καταφέρει με την μια να βγεί στον ήλιο, αλλά σίγουρα
θα πλησιάσει προς το παράθυρο. Και να σου πω και κάτι ακόμα; Όλο και κάποιος
νοσοκόμος, νοσοκόμα, περαστικός θα βρεθεί να τον σηκώσει άμα χάσει την ισορροπία του , ή ακόμα
καλύτερα μπορεί να τον πιάσει πριν πέσει ;)
Τα καλύτερα είναι αυτά που περιμένουμε να ρθούν ;) Να με πιάσεις όμως Ναι?
